Bijna een jaar later
Ik voel mij al twee weken ellendig, de laatste week zelfs dagelijks hoofdpijn. Het wil eruit, maar weet niet welke kant het op moet, welke uitgangen er zijn. Ik stort mij in afleidingen, maar krijg daar 's avonds en 's nachts de rekening van gepresenteerd. Zelfs de "day after" is niet meer leuk.
Maak ik nu de gevoelens door die ik een jaar geleden niet voelde. Een jaar geleden begonnen we te begrijpen dat het leven van Marion ten einde liep.
LEVEN
Ons leven:
wat was het de laatste jaren mooi en goed, uitkijkend naar onze welverdiende rust.
Jouw leven:
is er mee gestopt, veel te vroeg, zomaar
Mijn leven:
Is voor mij een vreemde geworden, past niet echt meer bij mij.
Ik probeer stukjes van mijn leven bij mij in te passen, maar wat voelt dat eng.
Leven:......
6 reacties
Ik denk daar weleens aan. Als er weer eentje ons ontvallen is, hoe de partner dan achterblijft met de herinneringen, tastbare en ongrijpbare.
Als er nog kinderen thuiswonen, dan is er de afleiding, het kunnen uitspreken. Maar als de kinderen al zijn uitgevlogen, of als er geen kinderen zijn, waar moet je dan met je verdriet heen. Tegen wie moet je praten?
Het huis ademt Marion, het verdriet is te groot.
Afleiding biedt maar tijdelijk relief. Daarna komt de pijn dubbel zo hard terug, als een boomerang.
Hannes, als het je ook maar een beetje helpt, schrijf het hier, hier word je gehoord.
Bijna een jaar geleden hannes ik denk aan jou en marion em brand een kaarsje 🥀💜
Hannes, wat verdrietig dat het nu zo bij je binnenkomt en het missen van Marion zo sterk is vooral de laatste weken.
Het is herkenbaar, overdag veel afleiding zoeken en ‘s avonds weer in een leeg huis zitten en ‘s nachts steeds wakker zijn, alles in onwerkelijk en niet te bevatten.
Zou het komen omdat het bijna een jaar geleden is en dat alles wat er met haar gebeurd is nu als een film voorbij komt?
Niemand weet het, iedereen is anders hierin, maar ik wens je veel sterkte en hoop dat de onrust die je nu hebt straks weer een beetje weg gaat.
Lieve groeten, Gerdien
❤
Heel herkenbaar, jij mist Marion, ik mis mijn beide ouders.
Het is nu 2 maand geleden dat mijn vader is overleden en bijna 4 jaar mijn moeder, eerst een boel regelen, heel druk, veel bezig, huis leeg maken, maar mijn hoofd vol van alles zodat er voor dat andere geen plek meer is. Nu is het grootste gedeeltje geregeld en komt alles langzaam terug. De laatste paar dagen, de vreselijke dingen die daar gebeurd zijn, had ik het anders moeten doen, het gemis. Bij dingen denken dat mijn vader dat nu niet meer kan zien of meemaken. Sta er maar bij stil hoor, ok dit hoort erbij. Mijn tante zei eens tegen mij " eerst komen alle verdietige herinneringen, het erg vinden dat iemand er niet meer bij is, maar langzamerhand gaat dat over in "Weet je nog wel wat een leuke tijd we daar hebben gehad en hoe hij er van genoot". En dat duurt bij iedereen anders en iedereen ervaart dat ook anders.
Ik wens je veel sterkte bij het verwerken en weet dat je hier op het forum nooit alleen bent!
lieve groet Hilde
❤