Buurvrouw
Gisteren uit de krant moeten vernemen dat een van de dertien vrouwelijke bewoners in ons complex al vorige week vrijdag 7 oktober is overleden. Een vrouw die vaak ziek was en door haar echtgenoot uit het hospice gehaald is om thuis te sterven. Dit was het laatste wat ik van de buurman/ haar echtgenoot te horen kreeg, toen ik getuige mocht zijn van het brengen van een hoog laagbed.
En daarna.... de naaste medebewoners worden van haar overlijden op de hoogte gebracht door de krant. Geen berichtje bij het mededelingenbord of brievenbus.
Ik respecteer hun manier. Hoe anders hebben wij het gedaan.
Ik sta altijd weer een beetje verbaasd te kijken op hoeveel verschillende manieren je om kunt gaan met het overlijden van een dierbare. Zeker nu het mijne nog zo kort geleden is. Even komt ons afscheid weer boven. Wat fijn dat al onze buren daar bij mochten en konden zijn en er ook waren.
Ik heb vorige maand een bemoedigend kaartje met een gedicht van Marion gestuurd en nu een condoleancekaart met enkel mijn naam erop.
6 reacties
Hoe anders is het afscheid verlopen dan bij jouw Marion. Dit afscheid is volledig in stilte in besloten kring. Je respecteert ieders keuze hierin.
Deze week verloren we een medebewoner. Ze was op vakantie plots overleden. Haar schoonzus kwam dit bericht persoonlijk vertellen en we hebben ook een samenkomst gehad om even bij haar overlijden stil te staan.
De overledene werd erg gewaardeerd en had vele talenten.
Weer een andere vorm bij jullie. Mijn buurvrouw kwam al jaren niet meer buiten ook niet bij haar naaste buren, dan kan ik mij voorstellen dat je voor een afscheid in stilte kiest.
Mijn vader zijn laatste levensjaar heeft ie doorgebracht in het rusthuis .
Eerst een half jaar dagverblijf , nadien naar een ander rusthuis voor palliatieve zorg . Daar is hij dan ook gestorven .
In beide rusthuizen kwam ik toen 2-3 x per week op bezoek .
Naar beide rusthuizen heb ik toen een overlijdens bericht bezorgd .
Geen van beide rusthuizen heeft de beleefdheid gehad om een deelneming terug te sturen .
Zo zie je maar ....
Foei toch. Je zit er niet op te wachten. De oud werkgever van Marion betuigde zelfs na 8 jaar zijn medeleven. Ik had niet eens een rouwkaart gestuurd. Weet nu nog niet van wie zij het bericht ontvangen hebben. Ik heb een vaag vermoeden.
Mooi toch?
Wat ontzettend triest dat je helemaal niets hebt gehoord, Ik persoonlijk vind dat je dat niet kan maken, de zorg voor een cliënt is van opname tot ontslag of overlijden, daar hoort ook een stukje respect en rouw van naaste bij.
Lieve Hannes
Dat zijn de in en in trieste berichtjes die je dan in de krant leest ,zo doet elk mens het op zijn geheel en al eigen manier maar ik vind dit verdrietig
knuff Hesxxx