De zondag die geen dag was
Gisteren was het zondag. Voor mij geen "dag". Werd met pijn in mijn nek en schouders wakker. Ik dacht dat iemand (Marion) mij wakker kwam maken. Was dat maar zo. Lieve Marion wat mis ik jou zo ontzettend. Zeker nu je er niet meer bent in de aanloop naar Kerst, waar jij zo van hield. Ik zit nu nog net niet met een kale kerstboom in huis. Nee, ik heb helemaal niks versierd met Kerst. De ontvangen kerstwensen met de post liggen al bijna in de oud papierbak. De ontvangen kerstappjes kijk ik alleen naar de afzender. Bleh.🤮.
Gisteren zat (lag) ik dus helemaal in een zware dip. Niks kon mij opvrolijken. Mijn hobbies niet, lezen niet, muziek luisteren niet, eten gekookt maar wat ik heb gegeten smaakte niet. Enkel wat gechat gisterenmiddag fleurde mij een beetje op.
Lieve mensen wat is alleen zijn en alleen thuiskomen toch zwaar.
Marion ik mis je zo. Het is zo stil zonder jou.
Gisteren brandde deze kaars, in een hele donkere ongrijpbare massa. Gelukkig zie ik hem nog branden.
4 reacties
Heb je ooit in mijn website de gedichten van Rien Gelezen .
Diens vrouw is 7 jaar geleden gestorven en bijna dagelijks schrijft ie een gedicht ter hare nagedachtenis . Prachtig mooi .
Jij doet eigenlijk hetzelfde in je blogs .
Blijven doen . Zo blijft Marion ook in onze herinnering voortleven .
Liefs , willy
Ja lees ik. Mijn eerste reactie was toen ik begon, jeetje nu nog steeds? Maar nu weet ik beter.
Op het moment dat je een verbintenis aangaat, denk je niet aan een afscheid. En de woorden "in voor- en tegenspoed, tot de dood ons scheidt" klinken hol en ver weg, oneindig ver weg. Maar die dag komt wel. Samen tot in de negentig oud worden is slechts weinigen gegeven, meestal moet één van ons de ander te vroeg laten gaan.
En op dit moment weet ik niet wat erger is. Zelf aan kanker doodgaan of als partner achterblijven.
Weet, dat ook als je niet schrijft, je in ons hart zit.
🥰