Drukke dag
Gisteren ben ik goed voorbereid een tweetal gesprekken in gegaan over de nieuwe invulling van mijn "hoe nu verder". Het was best wel enerverend, reden waarom ik al wakker ben vanaf 04.15 uur. Niet lang daarna werd mener merel ook wakker en hij houdt mij nu 05.03 uur nog steeds gezelschap met zijn ochtendlied.
Ik heb gisterochtend kennisgemaakt met een zorginstelling voor ouderen, licht dementerenden en logeerhuis voor ouderen.
De vrijwilligerscoördinator was heel enthousiast over mijn aanmelding, welke uitmondde in een eerste kennismaking met de manager van de zorginstelling. Men zit daar momenteel in een opstartfase van een project met het kweken van groenten op 1 m2 in verhoogde bakken. Ze hebben mij gevraagd of ik ervoor voelde dit mede vorm te geven, gezien mijn hobby-achtergrond van volkstuinieren.
Maar allereerst eens leren gastheer te zijn, voor 2 uurtjes in de week.
Daarna direct door naar het THH alwaar de gespreksgroep rouwverwerking van start ging voor mij. De groep bestaat uit mannen en vrouwen, waarvan ik gisteren de op een na jongste was. (Inschatting van mij). De therapeut heeft in een kort voorstelrondje nog eens iedereen zijn/haar verhaal laten vertellen en een stelling op tafel gelegd: "je kunt verdriet pas loslaten nadat je het ook hebt toegelaten." Stelling is niet aan bod gekomen, maar ik heb veel verhalen gehoord, veel verdriet gehoord en gezien.
Ik ga hier zeker mee door. Al was het maar om anderen tot steun te zijn. Kijk daar komt de behulpzame Hannes weer boven. Ik moet bij mezelf nog wel te rade gaan hoe verdriet zich bij mij uit. Ik weet het niet. Met emoties ben ik niet zo goed. Heb dit gisteren ook niet gevoeld en of getoond.
Een vermoeiende dag met als klap op de vuurpijl: onweer in den lande.
Ik ga vandaag speciaal voor mijn volgers hier een vlag uitkiezen om voorop te lopen straks. Ik houd jullie op de hoogte.
12 reacties
Om maar te zeggen dat je echt goed bezig bent. Andere mensen helpen is een van de betere manieren om je eigen leed te verzachten.
Je bent mij tot steun met het delen van je ervaringen na het overlijden van M.
Er is een tijd voor en een tijd na M.
Voor verdriet, pijn en leed bestaat volgens mij geen recept. Het is zo persoonlijk. Ook cultuur speelt een rol.
De eerste verkennende stappen heb je genomen.
Zelf ben ik bezig, nu de ziekte van mijn man een andere wending krijgt, met hoe verder daarna? Als je al zo lang samen bent is dat nauwelijks voor te stellen al heb ik gezien bij mijn moeder en drie vriendinnen dat de draad daarna opgepakt wordt,
Ik heb diverse lezingen gevolgd van Manu Keirse. Misschien kent Willy hem. Hij komt uit ons buurland. Hij schrijft over verdriet en verlies.
De lezingen volgde ik met een vriendin waarvan de man ernstig ziek was.
Het was een ver van mijn bed show niet wetende dat ik niet lang daarna er zelf mee geconfronteerd zou worden.
Ik kijk uit naar het vervolg van je belevenissen, met nadruk op leven.
Hans, ik lees ook graag hoe blogs. Emoties tonen is heel persoonlijk. De een kan het goed, de ander heeft er moeite mee. Dat is niet erg. Ik bv ben een ontzettende huilebalk. Mijn tranen stromen als en waterval. Maar er zijn ook momenten dan komt er helemaal niks. Dat kun je niet sturen. Verwerken is voor iedereen anders.
Ben benieuwd naar je vlag 😉
Had gedacht de middelste.
Feest in de stad vanaf 7 juli de hele rest van de maand. W(ereld) M(uziek) C(oncours). Optocht is op 7 juli: helaas alleen voor muziekkorpsen. Dus mag ik nog niet voorop met jullie.
Dat is nou weer jammer. Dacht aan een Kamanido! evenement waarin jij het voortouw zou nemen. Gaat hij me even lekker maken met een dooie mus. Of moet ik zeggen rat?
Eerste mensen verzamelen zich voor de rondleiding met Hannes :)
Kerkrade loopt over op die manier. Ik zie de vlag niet.😂😎
De mensen beginnen zich te verzamelen totdat jij komt met je vlag. Daarna is het: "Follow the leader".
Op het eind wel vragen om een tip voor de gids :)
Wat een bijzondere dag gisteren Hannes! Fijne ontmoetingen met nieuwe mensen, nieuwe uitdagingen in het vooruitzicht. Zolang je er energie van krijgt en het goed voelt moet je het zeker doen.
Vandaag is het 3 jaar geleden dat Hans/Duikman overleed. Ik vertel dat omdat ik een ruime voorsprong op jullie heb en omdat ik het gevoel heb dat "alles weer goedkomt" ook bij jullie.
Na 3 jaar zijn de scherpe kantjes er van af. Het gemis is er nog zeker, maar zeker ook dragelijk. De eerste sterfdatum is er nog een aantal mensen die eraan denkt en dat wordt elk jaar minder. Ik waardeer het als mensen nog even iets over zeggen of zoals een vriend van Hans deed: een hele collage van Hans als duiker op Facebook zet. Het brengt zoete herinneringen en een glimlach naar boven.
Maar goed: Hans is nog overal, ik kom 'm nog overal tegen. Zeker straks in september als ik 3 weken ga duiken in Egypte met een van mijn kinderen.
Ik hoop dat het proces ook zo gaat lopen bij jullie, maar vergeet niet, dat het nog maar zo kort geleden is dat M en Wil overleden zijn. Er is niet meteen een nieuw ander leven. Het kost tijd, maar het komt goed.
Dit berichtje doet mij hartstikke goed.❤❤
De andere Hans aka Hannes.
Lieve jullie, ik laat mn tranen rollen hier hoor als ik jullie lees. Hoe mooi, bijzonder, waardevol, herkenbaar...
Ben trots op jou allemaal!
Liefs xx Hebe