Eindelijk rust

Of toch nog even niet, mijn blog is nog niet geschreven. Straks pas rust.

Vandaag stond een afspraak op mijn agenda van 1 uur, maar ben toch de hele dag in touw geweest. Alsof het zo moest zijn kwam bij thuiskomst dezelfde palliatief zorgcoördinator naar buiten die wij hadden; was bij een medebewoner geweest. We kijken elkaar aan en hij zegt dag meneer H. hoe gaat het met u. Hij had mij toentertijd na het overlijden een huisbezoekafspraak beloofd, maar was die vergeten te maken. Wordt morgen ingehaald. Hij komt morgenvroeg even

Vanmiddag nog een spoedoverleg glasvezelkabel gehad met medebestuurslid en nog een mail daarover verzorgd. En nu pas zijn jullie aan de beurt.

Gisteren kreeg ik bericht van de apotheek dat mijn geneesmiddel voor afhaal gereed ligt. Mooie service van mijn apotheek. Ik ontdoe nog liggende medicatie van Marion van bijsluiters en kartonverpakking en neem deze ter vernietiging ook mee om in te leveren. Mooie service van mijn apotheek. De meesten geven aan dat geneesmiddellen afgegeven moeten worden bij een milieupark. Maar we komen vaker in een apotheek dan op een milieupark.
Mijn vriend J., die mij zo goed heeft ondersteund bij de ziekte en het overlijden van Marion, woont direct naast mijn apotheek. Dus ik maakte even een verrassingsbezoek. En wilde hem vertellen dat het beter met mij gaat. Maar het kwam anders.
Toen hij de deur opende schrok ik van zijn kleur in het gezicht. Toen ik hem vroeg hoe het met hem ging, zei hij dat hij de afgelopen week met hartklachten naar het ziekenhuis was gestuurd en dat hij nu wacht op een oproep voor een open hartoperatie. Zo die kwam even binnen, ik ben heel erg geschrokken. Iemand die altijd voor anderen klaarstaat moet nu zelf om hulp gaan vragen.
Mensen wat is ons leven toch broos. Zomaar plotseling je niet goed voelen en dan zo'n diagnoses krijgen. Ik ga uiteraard mijn best doen om hem te helpen en te steunen waar ik kan. Want ook hij heeft geen kinderen en partner, woont alleen en is dus nu even op hulp van anderen aangewezen. Meer dan 50 meter ver lopen zonder krachtsinspanning kan hij niet meer. Voor een boodschap kan hij mij altijd bellen. Ik mocht getuige zijn van zijn belafspraak met zijn cardioloog. Deze gaf in zware strenge bewoordingen aan dat zijn toestand momenteel verontrustend is en hij direct 112 moet bellen als hij weer pijn krijgt.
Hij is nogal stoer en wimpelt veel van zich af.
Ik zit dus even sprakeloos in zijn huis in een stoel, niet wetende wat te zeggen.

Ook nu een dag later ben ik nog een beetje perplex.