Gemengd gevoel
Hier zit ik dan in bed met een vreemd gevoel in mijn buik. Het is vandaag 5 maanden sinds het overlijden van Marion. Vanavond naar de herdenking bij het uitvaartcentrum.
Heb gisteravond naar een documentaire op canvas gekeken "Dying to live", een portret van een limburgse huisarts die zelf longkanker heeft en toch nog palliatieve zorg verleent aan haar eigen patiënten. Sommige delen waren emotioneel voor mij. Ik heb het aangedurfd om de documentaire te bekijken dan moet ik ook mijn emoties aandurven.
Aansluitend was er op mezzo een balletvoorstelling op bestaande klassieke muziek, waaronder het Gloria van Poulenc een stuk dat ik samen met medestudenten 47 jaar geleden in koorverband heb mogen instuderen. Ben om 22.30 uur naar bed gegaan.
Ik sliep om 01.30 uur nog niet, ik kon geen orde scheppen in mijn hoofd.
Ik voel dat ik vandaag veel afleiding nodig heb, want het begint nu al rond te dolen in mijn hoofd voor de herdenking van vanavond. Misschien kan ik het het beste omschrijven als wanneer je naar de tandarts moet of voor iets naar de dokter, of een examen: een bepaalde onrust in mijn buik: angst?? Zo zou ik het willen omschrijven.
Weet alleen niet waarom ik angst heb.
21 reacties
Ik ben nog nooit naar zo’n herdenking geweest maar kan me zo voorstellen dat iedereen daar komt voor hetzelfde, het verlies van iemand die belangrijk was in je leven en ook al kom je daar alleen aan, het schept een band. Ongetwijfeld komen er gevoelens naar boven maar die mogen er zijn Hannes. Wie weet krijg je na afloop ook nog fijne gesprekken met andere mensen.
Angst voor de emoties die je gaan overvallen tijdens die herdenking ????
Maar , zoals oma zegt , misschien kan je nadien best wel wat fijne gesprekken voeren .
gr ,willy
Nu ik de reacties van Willy en Oma69 lees, weet ik wat het is: ik moet daar alleen naar toe, ik sta er alleen tussen anderen, waarvan de meesten in begeleiding zullen zijn. Dat rotwoord "alleen". Ik weet dat ik in het moment vanaf 19.00 uur niet alleen ben, fysiek gezien. Maar in mijn hoofd moet ik het allemaal alleen doen, niemand die met mij persoonlijk het moment deelt.
Ik hoop dat ik even kan praten met "onze" uitvaartbegeleider.
Mogelijk zijn er meer mensen alleen en ook mensen die er samen heen gaan kunnen zich eenzaam voelen omdat ieder op zijn eigen moment en manier rouwt.
Dat klopt helemaal. Onze herdenking was gisteravond. Ik ging met mijn moeder en schoonmoeder. Maar op het moment van kaarsje aansteken was ik toch alleen. En voelde ik me ook alleen. En dan het meest rotte vind ik dat iemand tegen mij een mijn schoonmoeder zei: jij bent je man verloren, maar als het je kind is, dat is nog net wat erger..... Zoiets zeg je toch niet??? Ik voelde me even helemaal niks meer......
Neen , dat zeg je niet . Is beneden alle peil .
😱…… mijn hemel, wat slecht. Überhaupt het denken in een soort wedstrijd vorm welk verdriet het heftigste is. Die heeft het duidelijk nog niet begrepen.
Sprakeloos van deze botheid. Totaal geen inleving.
Laat je niet uit het veld slaan, Beansgirl.
Smakeloos ongevoelig en heel emotieloos en onbeschoft ,wat een dom iemand het gaat niet in gradaties ,verdriet om wie er niet meer is blijft verdriet in alle vormen 😪💜
Dit is toch beneden alle peil, degene die deze woorden sprak was toch zelf ook daar om te gedenken, of niet dan? Wel of geen emoties die een rol spelen, dit is een kwestie van fatsoen
Soms zitten mensen te veel in hun eigen verdriet om ook nog te kunnen realativeren en zeggen dan dingen die voor een ander erg kwetsend kunnen zijn. Iedereen zit op zo’n bijeenkomst met zijn/ haar eigen verdriet ie op dat moment voor hun op 1 staat. Geen enkel verdriet laat zich met elkaar vergelijken. Iedereen is op dat moment kwetsbaar.
Ik denk dat ook .
En alhoewel het dus absoluut ontoelaatbaar is en enorm kwetsend , kan ik me wel inbeelden dat zoiets gebeurd .
Ofwel omdat de persoon overstelpt is met zijn eigen verdriet dat ie voor een ander totaal geen oog heeft .
Ofwel omdat die persoon vanwege een bepaald verwrongen denkpatroon , denkt dat dat troostend overkomt .
En mensen met zo'n raar denkpatroon , die zijn er veel meer dan je denkt .
Dag Hans,
Weet je dat ik jou op 7 oktober al schreef: "ik heb vandaag vanuit Nijmegen de uitnodiging gekregen voor de herdenking op 6 november. Ook weer zoiets: op het aanmeldingskaartje wat retour moet staat: "ik kom met....personen". Dus er wordt al weer vanuit gegaan dat je niet alleen komt! Daar word ik dus verdrietig van...dat iedereen met elkaar is en ik weer in m'n eentje. Hoezo een uitzondering? Snap je mij?".
Jij voelt nu hoe ellendig het idee van "alleen" is...
Gr. Juliane
Ik snap en voel het helemaal, Juliane.
Ga jij op 6 november erheen en moet jij dat dan ook alleen doen? Ik wilde mijn vriend vragen, maar die ligt na een zware hartoperatie nu in het ziekenhuis.
Hoe is het anders met je vriend .
Ik herinner mij dat die z'n aders voor 80 % dichtgeslibt waren en dat een bypass operatie nodig was .
Maar wist niet dat ie intussen al geopereerd was .
Dat gaat sneller dan ik denken kan. Je krijgt een oproep en de andere dag ben je al geopereerd en na twee dagen op transport terug naar regionaal ziekenhuis. Zit nu inmiddels weer een week thuis te wachten op revalidatie die over 5 weken in het ziekenhuis wordt gestart. In de tussentijd mag hij dus niks doen. Hij voelt wel dat het stapje voor stapje een klein beetje beter gaat. Maar of hij nog ooit op het niveau van 25 km wandelen en 60 km fietsen komt per keer? Hij is 72.
Je bent daar misschien inderdaad fysiek alleen maar gevoelsmatig zul je denk ik nergens meer gelijkgestemden tegen komen als op zo’n bijeenkomst. (En ik heb het ook nog nooit meegemaakt dus eigenlijk weet ik ook niet wat je kan verwachten)
En dan nu praktisch, dat gevoel, dat herken ik uit duizenden. En daar helpt een tabletje Valeriaan mij fantastisch tegen, je wordt er niet suf van maar dat rot gevoel verdwijnt uit je buik.
sterkte vandaag in gedachte zal ik bij je zijn
Lieve Hannes
Heel heel mischien helpt het jou en voer je mooie gesprekken sterkte
Dikke knuff hes 😘🍀
Hoe was de herdenking, Hannes?
Het lijkt me beremoeilijk om in je uppie daar naar toe te gaan. Je was bang en bent toch gegaan?
Gisterenavond kon je de slaap niet vatten. Was het een vol hoofd en moest je wat je gezien had op televisie en het muziekstuk wat herinneringen opriep verwerken? En daarbij vijf maanden zonder Marion en ook daarbij de spanning rondom de herdenking?
Ik wens dat je het gevoel van samenzijn gevoeld hebt met gelijkgestemden tijdens de herdenking. Uiteindelijk staan we er allemaal alleen voor.
Ik ga nu blog schrijven.
Ik ken zo'n herdenking voor mijn o zo dierbare vriendin. Een aantal jaren geleden al, maar het was net alsof het toen 'ineens 'echt' werd'. Ze werd herdacht. Ze ís er dus niet meer. En ja, natuurlijk wist ik dat al. Was ik al vaak bij haar graf geweest vóór deze herdenking. Maar toch... dat gevoel van 'echt' kwam echt als een klap bij me binnen..
Ik 'weet' (mijn petekind was voor mij mijn kind) en denk te weten (vele malen in mijn directe omgeving meegemaakt) dat het verliezen van je kind inderdaad het ergste is wat je kan overkomen. Maar dat maakt ander verlies niet minder erg! Jouw pijn is voor jou de grootste en dus meest pijnlijke pijn. Want dat is de pijn die jou raakt en waarmee jij 'iets moet'.
Daarbij is het ongekend lomp en stompzinnig zoiets te zeggen! Een dikke dreun waard.. pfff..
Lieve groetjes Hebe