The day after

Lieve Hannes, sommige mensen hebben de tranen hoog zitten en anderen lijken onaangedaan.aar dat wil niet zeggen dat er geen verdriet is. Het feit dat je aan Marion denkt en haar mist is al verdriet. 

Zoals je over M. vertelde, kan ik mij niet voorstellen dat Marion dit je nu gaat kwalijk nemen. 

Er is verdriet, je kunt het alleen nu niet benoemen.

Hi Hannes

Wat ik in jouw blog (s) lees is het verhaal van een man met een groot verdriet , maar voldoende sterk om dat verdriet te kanaliseren en z'n leven voort te zetten op een zinvolle manier .
En dat helpt . En daardoor is die pijn om je verlies draagbaar ,  minder scherp  , en wordt het allemaal wel leefbaar voor jou . 
En daardoor voel je je schuldig . 
En dat is een begrijpelijk gevoel gevoel , dat heel veel nabestaanden hebben , maar totaal misplaatst .

En in de rouwgroep zullen ze jou juist hetzelfde zeggen.

gr , willy

Lieve lieve Hannes 

Ik heb in jou blogs toch over duidelijk het grote verdriet gelezen wat je had en hebt om alles ,wat is verdriet nou voor elk mens iets anders jij gaat er op jou geheel eigen wijze mee om en dat is goed ,ik geloof dat marion omlaag kijkt en trots op jou is en denkt ja dit is mijn hannes ten voeten uit dus jou kwalijk nemen dat jjj je dagen vult zal ze zeker niet .

Sterkte voor bij de rouwverwerking 

Dikke knuff liefs hes 💞💞

Ik las ergens na het overlijden van mijn vrouw dat er eigenlijk niets meer hetzelfde is,
Thuiskomen, slapen, eten, noem maar op, alles is veranderd en dat schrijnt,
Ik ben nu anderhalf jaar verder en pak de draad langzaam weer op, ik merk dat dat het makkelijkst gaat met bv hobby's waar zij weinig mee had, logisch waarschijnlijk,
Qua rouw heb ik gemerkt dat naarmate de tijd verstrijkt ik nieuwe onderwerpen "toelaat', 
Ik heb wel gemerkt dat het voor een ieder anders werkt, in het begin heb ik naar anderen geluisterd wat betreft wat goed was om te doen, daar ben ik geheel van terug gekomen,
het is een zoeken naar een nieuw leven, en dat gaat met vallen en opstaan,
En ja, er veranderen dingen, ook kleine, ik merkte bv dat nu in de servies/glazenkast vooraan staat wat ik gebruik, terwijl voorheen mijn vrouw met veel geklingel om de zoveel tijd alles herschikte, geeft ook een glimlach, ik weet eigenlijk niet meer hoe het vroeger stond,
klein voorbeeld maar ook tekenend voor de wel belangrijke dingen in het leven,

En ik praat tegen haar foto, en zeg of ik het een beetje goed heb gedaan heb die dag,
Dat helpt, echt!
sterkte.
 

Waarom herken je een schuldgevoel wel en verdriet niet? Volgens mij is het hetzelfde.