Verdriet

Voor de rouwverwerkingsgroep hebben wij een opdracht rondom verdriet. Dan moet je eerst weten hoe verdriet voelt natuurlijk, anders kun je daar met geen (zinnig) woord over meepraten.

Voor mij weet ik het nu.

Gisterochtend bij het openslaan van de krant (met name de ovetlijdensadvertenties), zag ik twee overledenen die ik kende. Eentje van hen kende Marion ook en ook haar partner. Bij het verder lezen van die rouwadvertentie overmande mij een golf van verdriet door de herinnering aan deze overleden vrouw die net 60 jaar mocht worden. Van Marions leeftijd dus.

Ik heb Marion leren kennen bij vrijwilligerswerk bij een ziekenomroep in 1978. In diezelfde periode waren daar ook de ovetledene L. en haar partner L. werkzaam. Ook zij hebben elkaar daar voor het leven ontmoet. En nu is de vrouwelijke L. ook zomaar plotseling bij L. weggerukt. Hoe bizar is dit noodlot dat mij en mijn vroegere kennis treft.

Verdriet komt in mij boven. Hoe voel ik dat? Ik voel hartkloppingen in mijn lippen en er vormt zich een heel klein meertje van tranen in de onderste oogleden, ze stromen niet. 

Op zoek naar een zelf gebundelde jaargang van het programmagidsje van uitzendingen van de ziekenomroep dat ik toen redigeerde, kwam ik een mooie doos tegen op de tweede rij van de boekenkast. En daarin vond ik nog twee exemplaren van het in 2007 uitgegeven gedichtenbundeltje van Marion. Met alle publiciteit eromheen.

Alweer verdriet. Of is dit vreugde?