Goedemorgen dinsdag
Wat ben je stil vanmorgen. M. geeft dit in haar gedicht ook weer: de stilte spreekt de waarheid. Gisteravond alleen gekeken en vooral geluisterd naar Egmond binnen bij omroep ONS. Anne van Egmond (ja die van de radio) te zien met muziekclips uit onze jeugdjaren. Voor mij heel bijzonder om hier tot vorige week samen met M. naar te kijken. We hebben ons leren kennen in die tijd 1977 door ons vrijwilligerswerk bij een ziekenomroep.
Keek daarna nog naar het nieuws vd regionale omroep om 21.30 uur, wachtend op het weerbericht. Dat heb ik dus gemist, doordat ik op de bank in slaap gesukkeld ben. Schrik ik wakker en kijk gelijk naar "haar" tv plekje. Wat is het gemis toch moeilijk. Ik moet vandaag of morgen nog voor een nieuw paar gedekte schoenen gaan kijken voor a.s. vrijdag, de dag van haar crematie.
Vandaag komen de rouwkaarten, een aantal mensen, die M. wilde informeren, wonen zo dichtbij dat ik deze maar zelf even breng, heb ik wat te doen. Een wandeling met M. zat er al een tijdje niet meer in. Het grote verschil: ik kom nu thuis in stilte. Voordien kon ik haar vertellen wat er "onderweg" zoal gebeurd was.
Het zijn maar weer gedachtenflarden, wetend dat dit wel de werkelijkheid is.
Mooie dag allemaal.
Gr. Hannes.
8 reacties
Blijven schrijven , lieve Hannes
Niets belet jou om M. ook nu je dagelijkse dingen te vertellen. Hardop, of in je hoofd.
Dan zal ik maar wachten tot ik binnen ben, anders verklaren de buren mij voor gek. š„š„
Neehoor, dat doen ze niet. Tenminste, als je buren weten hoeveel je M. mist. En anders f*** buren, mijn leven, mijn gedachten, mijn gemis.
Lieve Hannes
Wat mooi om nu eens te lezen hoe jij en je geliefde M elkaar hebben leren kennen ,was het liefde op het eerste gezicht .
Eens met de rest gewoon blijven vertellen wat je zoals tegen komt en je van niemand iets aan trekken ,het gaat om jou nu en waar jij je prettig bij voelt .
heel veel sterkte met alles en een lieve warme groet van mij hes xxx
Lieve Hannes, wat doe je het goed!
Het mooie is dat je altijd tegen of met M. kunt blijven praten. Nadat Hans net overleden was reed ik wel eens naar huis met de gedachte: ik moet straks dit/dat/zus/zo ook nog even met Hans bespreken. Als ik dan de sleutel in het slot omdraaide drong de harde werkelijkheid weer door: oja, dat kan niet meer.
Gisteren had ik nog een mooi gesprek met de beste vriend van Hans. Die woont ver weg en we zien elkaar niet zo vaak als we zouden willen, maar bellen wel regelmatig. Hij vertelde me ook, dat hij nog vaak met Hans sprak. Gewoon in zijn hoofd. Deze mannen hielden van samen zware filosofische gesprekken voeren. Door het gezamenlijke verleden legt hij vaak nog denkbeeldig een kwestie aan Hans voor en al denkende hoe Hans daarop geantwoord zou hebben komt hij dan tot een antwoord.
Waarom ik dit vertel? Omdat ik het mooi vind dat je altijd in je hoofd (of hardop ;)) met iemand kunt blijven praten en dan weer tot nieuwe of hernieuwde inzichten kunt komen. Nu, maar ook over een tijdje!
Maak er vandaag weer iets van!
Het helpt zeer zeker, maar ik heb nog geen antwoord op mijn vraag waar bepaalde spulletjes van haar zouden kunnen liggen. Zojuist haar email adressenbestand eens doorgenomen en nog twee personen gevonden die ik nog wil berichten.
Nou Hannes, die spulletjes ga je zeker nog tegenkomen, maar magic of hocuspocusgedoe zit er op dit moment niet in. Die spulletjes komen vanzelf weer tevoorschijn. (Toch iets met hocus-pocus?)