De Wertheim operatie

Gister was het zover. De nieuwe behandelplan bespreken.

Dit keer had ik 'alweer' een ander arts en daar baalde ik eerst wel van. Maar ze was heel aardig. Zij gaat mij ook opereren. Dus dan weet ik met wie ik 'te maken krijg'. Als eerste begon ze vooral met wat er de afgelopen weken is gebeurd en dat dit niet had mogen gebeuren. Dat ze begreep als ik de vertrouwen wat kwijt was in deze ziekenhuis. Ook hebben we wat dingen nagevraagd en we weten nu het een en ander wel, dat een paar daar artsen nog niet klaar met ons zijn. Ik ben niet iemand die het fouten zomaar voorbij laat gaan. Mensen maken fouten, ook dokters. Maar dat even willen proberen weg te wuiven, dan ben je bij mij echt bij de verkeerde adres.... 

Daarna dus het een en ander besproken. Het wordt dus een Wertheim operatie. Een flinke operatie laten we zeggen. Halen ze de baarmoeder weg, baarmoedermond, steunweefsels en nog wat meer. In de baarmoeder hebben ze ook iets gezien waar ze geen vinger op kunnen leggen, dus die verwijderen ze ook. Alles wordt dan onderzocht  door de patholoog. Ook hebben ze alle risico's uitlegt. En dat is echt ook niet niks. Er kan van alles gebeuren en dan ben je de sjaak een beetje laten we zo zeggen. Ik probeer positief te blijven, maar vind het ook echt doodeng. Moet daarna nog 2/3 dagen in ziekenhuis blijven, afhankelijk van hoe alles verloopt. 

Toen de anesthesioloog. Hele leuke jonge vrouw. Ze luisterde echt, want ze vertelde dat ik een ruggenprik ging krijgen. dit vanwege de pijnbestrijding. Nou ik dacht het mooi niet zei ik. Ze vroeg waarom niet. Heb de hele verhaal even uitlegt en ze begreep me heel goed. Dus nu heeft ze mij ook uitlegt dat ze eerst een kleine verdoving geven, dan zal ik weinig daarna voelen. Dan zetten ze de ruggenprik. Ik krijg van te voren in de infuus een rustgevende spul ingespoten, die ook de spieren flink laten ontspannen omdat ik fibromyalgie heb. En als ik voel dat het echt niet OKE is, dan moet ik dat aangeven dan stoppen ze ook. Ook heb ik gevraagd om een ervaren iemand. Ik wil geen 'opleiding iemand' die nog te weinig ervaring heeft, want anders wordt het misschien weer een hel. Nee dank je. Dus nadat ze dit allemaal gezegd heeft en ook dat ik met een NEE zeggen duidelijk mag aangeven dat ik iets niet wil, stoppen ze. Dus dat was een fijn gesprek en toen was ik een stuk gerustgesteld. 

En nog een gesprek met de casemanager verpleegkundige. Haar had ik de vorige keer ook al, dus bekend gezicht (eindelijk eens). Ze heeft buiten de operatie nog uitlegt wat er nog meer verwacht wordt. Zo mag ik 4 weken in de been gaan spuiten tegen trombose. Dit heb ik al 2x meegemaakt toen ik maagverkleiningen (meervoud ja, want heb 2x een maagverkleining gehad in 6 maanden) dus ik weet hoe dat gaat. Joh, daar krijg je een mooie blauwe been van (blauwe plekken). Ik heb daar geen zin in, maar dat is voor een goed doel laten we dan zo maar zeggen. 

En toen kwam die ene vraag.... 

Ik zou graag een foto van mijn tumor willen. Nou ze keek even van HUH... maar ik heb uitlegt, dat ding die in mijn groeit is wel een ding die zorgt dat ik kanker heb. Ik wil weten hoe dat eruit ziet. Ze vond het geen gekke gedachte, maar weinig mensen vragen een foto. Dit heeft ze nagevraagd bij de arts die me gaat opereren en die gaat een foto maken van mijn tumor :-). Ik wil dit krengetje weleens zien die mijn hele leven zo op mijn kop gooit !

De operatie zal 20 of 27 maart worden, dus ik heb nog 'even' te gaan.

En als er komt een fysieke afspraak na ongeveer 10/14 dagen na de operatie om de uitslagen van de patholoog te bespreken. Ze doen dat meestal via de telefoon, maar ik wil geen 'tussenpersoon' hebben die dan de telefoon opneemt als ik er niet ben en nog vragen heb. Zij willen liever niet mailen omdat dat toch best lastig is uit te leggen, dus hebben ze een fysiek afspraak gepland. Geen enkele probleem. Als ik nog niet goed op been ben, hebben ze daar toch ook rolstoelen.... ;-)

Liefs,

Femke