Ruggenprik

Ooit heb ik een ruggenprik moeten hebben en dat ging 3x fout. Nou het was een HEL. Maar op dat moment ben je er al mee bezig en dan wil je dat ook afmaken. Maar de angst voor ruggenprik is er wel door ontstaan. 

Het is voor mij een beetje te vergelijken als angst voor de tandarts. Ook daar is het paar keer niet echt goed gegaan en toen verloor ik mijn vertrouwen in een tandarts. Ik ging daarna ook niet elk half jaar naar de tandarts. Ook deed ik alles om niet naar een afspraak te gaan. Langzaam ging ik wel weer en ben zelfs onder narcose naar de tandarts geweest om alles te laten doen. Liever dat dan wakker te zijn. Nu durf ik gelukkig weer, na jaren. Met nog wel wat moeite, maar ik heb een erg lieve tandarts die echt rekening houdt met mij. De laatste keer met verdoven is het dus goed gegaan. 

Zo heeft een trauma die je hebt meegemaakt gewoon meer tijd nodig om ergens aan te wennen of te durven. Bij een ruggenprik is dat nauwelijks mogelijk eigenlijk. Dat krijg je (met een beetje geluk) zelden. 

Toen ze mij vertelde dat ik een ruggenprik zou krijgen tegen de pijnbestrijding heb ik wel geprobeerd nee te zeggen, echt nee te zeggen. Maar ze hebben mij gewoon omgepraat. Ze bedoelen het goed, meer tijd nemen, meer rekening houden met mij en een ervaren iemand die het zeker moest doen. Ik ging akkoord. Maar de dagen verstreken en de angst werd groter.... 

Uiteindelijk na gesprekken met vriendinnen is het gelukt de ziekenhuis te mailen (bellen kan niet vanwege mijn gehoorbeperking) en heb ik uitgelegd wat deze angst doet met mij. Ze hebben binnen een half uur mijn vriendin gebeld (contactpersoon) en gezegd dat de ruggenprik niet hoeft. Ik krijg dan gewoon een PCA-pomp. 

Ik merk nu de geruststelling door mijn lichaam. Het blijft spannend. Maar ik wil 'op gemak de OK' ingaan en niet met nog meer spanningen, of spanningen daarvoor dat ik nauwelijks kan slapen. 

Liefs,

Femke