Geen bestralingen....

Hallo lieve volgers,

Gister was het zover. De afspraak met de Radioloog. 

Maar eerst kwam mijn vriendin en haar zoontjes mij en mijn dochtertje Bella halen. Rijden gaat nog niet zo prettig, dus heel fijn als iemand ons dan even komt halen. We mochten in de klas van Bella en de zoon van mijn vriendin plaatsnemen want het was : kijkdag ! Van 8.45 tot 9.30 hebben we meegekeken. Echt, ik moest toch even slikken. Vroeger was het echt zo dat je op de stoel moest blijven zitten en de poten moesten op de grond blijven. Nu is alles zo anders. Erg bewegelijke kinderen. Maar als ik eerlijk ben, snap ik dat het juist beter is op deze manier. Mijn middelste zoon heeft ADHD en voor hem was het een en al drama om stil te zitten op de stoel. Tot hij in de klas kwam met een juf die er niet echt moeilijk over deed als hij wat meer 'bewoog'. Zo kon hij beter bij de les blijven. Dus dat zal in deze geval ook geweest zijn. Alleen wordt soms even verwacht dat je 10 minuten stil ben om een opdracht te maken en dan wordt er ook echt stilte van je verwacht. Op deze manier kan dat ook prima. 

Ik zag mijn dochter dan echt zo hangen op de stoel en dacht : dat mag dus niet. Wel dus... maar ben dat allemaal niet gewend zo. Ik ben mijn vriendin zaten dus naast elkaar en haar zoon zat dicht bij mij. Dit viel van de stoel. Ik helemaal bezorgd van gaat het wel. Bella kwam niet bij van het lachen, maar ook mijn vriendin niet. Ik keek haar nog aan van : WTF, daar lag je toch niet om. Maar ja het is zijn eigen schuld, dus ik kon uiteindelijk mijn lach ook niet inhouden. Gelukkig was er niks ernstigs met hem aan de hand. 

Om half 10 was het dan zover. Richting de Radboud Ziekenhuis...

We waren er 20 minuten later en toen zag ik dat ik een berichtje van het ziekenhuis had. De afspraak van 10 uur is geannuleerd. Nou dat was geen leuke berichtje want ik dacht : jullie hebben pas om 9.32 een berichtje gestuurd, terwijl ik om 10.00 uur een afspraak heb ? What the fuck ! Maar omdat ik om 11.15 uur een afspraak had met de verpleegkundige ben ik met mijn vriendin richting de receptie van de Radiotherapie gaan lopen (was even zoeken, maar we kwamen er). En daar zei de receptioniste dat iemand anders haar vervangt, dus als ik wil mag ik de afspraak van 10.15 uur krijgen. Nou doe dat vooral dan maar, dan ben ik er vanaf, anders moest ik donderdag terugkomen. Het was een hele aardige arts. Ze heeft alle bijwerkingen uitgelegd van de bestralingen. Wat je krijgt tijdens de bestralingen, maar ook na de bestralingen. 

Maar nu kwam het dus. Eerder begreep ik van de arts van de gynaecoloog dat als ik nu bestraald zou worden er 5 % kans is dat het terug zou komen. Voordeel ervan is dat ik dan geen MRI hoef en dus geen probleem met mijn implantaat zou ervaren. En als ik niet voor bestralingen koos zou het 15% zijn. Maar als het dan ooit terugkomt, moet ik alsnog MRI hebben en dan wordt waarschijnlijk de implantaat eruit halen. 

Maar nu blijk het een ander situatie te zijn.... 

Ik vroeg haar : als ik me nu laat bestralen. En de kanker komt toch terug, wat kunnen we dan eventueel doen ? Ze zei heel hard : dan is er niks meer te doen. Niet op die gebied... Dus met andere woorden, dan is het finito. 

Nou dat kwam heel HARD binnen. Ook bij mijn vriendin, we keken elkaar even aan en moesten beide denk ik even slikken. Dit had niemand mij eerder verteld. Ook de arts van de week erop niet. Hoe had ze dit niet kunnen melden even?! 

Maar als ik me nu niet laat bestralen en de kanker komt terug, is er dus gewoon nog mogelijkheden tot bestraling, Dat ik de kanker weer weg laat stralen (zeg maar). Dat is er uberhaupt nog mogelijkheden. Ondanks de implantaat en de MRI. Maar misschien hoeft dat nog lang niet zover te komen, of nooit ! 

Ik heb tot donderdag om er over na te denken. Maar mijn keus was eigenlijk al meteen genomen toen ik hoorde dat er daarna niks meer aan te doen was. Dan ga ik liever geen bestralingen nu aan. Ook ben ik met mijn vriendin onder genot van een broodje en wat drinken in de restaurant,  een goed gesprek aangegaan. Ik ben iemand die luistert naar een ander, maar toch doe wat ik het beste vind. Ook de andere mensen die me dierbaar zijn, staan achter mijn keus. Ze schrokken zelfs erg van dat het dan klaar is na de bestralingen. Dat er dan niks meer te doen zou zijn. Niemand zag het aankomen. Je hebt vaak het idee dat je veel zou kunnen om iets proberen te verwijderen zeg maar. Maar soms houdt het dan op. 

Ik was kapot na zo een dagje. Ook veel pijn, maar ja ik had iets te veel gelopen dus niet zo verstandig ook eerlijk gezegd. Maar ik was wel weer zo blij dat ik het gewoon kon volhouden. Dus in de avond best veel last. Vandaag dus ook echt een dagje van 10 stappen terug doen en dat is oke. 

Maar ik moet echt alles even verwerken. Alles is zo snel gegaan. Van een tumor vinden, naar een gesprek over bestralen + mri en werd het een operatie waar je geen keus in had. Na nog even bestralen voor zekerheid, naar een keus gaan van wel of niet bestralen nadat ze alles uitleggen. Het was een rollercoaster laten we maar zeggen. 

Maar ik probeer ook de leuke dingen er van te zien dat ik nu niet hoef te bestralen. Geen bijwerkingen. Even niks. Me gewoon op deze herstel richten. Stap voor stap dingen doen wat ik graag wil doen, zoals een buitentafel schuren en lakken. De caravan misschien nog wat op-pimpen. We gaan in de zomer namelijk 2 weken naar Kroatie. Ook dit was als ik bestraald was geweest goedgekeurd om te gaan. En nu heb ik echt iets om vooruit te kijken, zonder dat ik mezelf 'zieker' maak. Maar het kost even tijd om ineens met deze omschakeling vooruit te gaan. 

Het wordt komende tijd gewoon spannend. Ik ga leven met de feit dat ik 15% heb dat de kanker terug kan komen. Wat is 15% nou ? Weinig. Maar ik heb teveel meegemaakt dat ik niet al te positief durf te zijn. Ik had wel een adenocarinoom. Dit is wat maar 15% voorkomt bij de vrouwen die de baarmoederhalskanker krijgen. En dat is een agressieve vorm. Ook al hebben ze alles weggehaald wat moet en is er geen uitzaaiingen, toch is het niet niks En dat krijg ik niet even 1-2-3 uit mijn hoofd. Ook de fouten die gemaakt zijn met de uitslagen van de uitstrijkje, ook dat krijg ik niet uit mijn hoofd. Ik vertrouw mijn eigen lichaam niet meer. Ik heb kanker gehad.... Ik denk dat het een hele lange proces gaat worden tot ik mezelf ooit weer wat meer vertrouw, of misschien ook helemaal niet. We zullen het zien. 

Liefs,

Femke