Daar is het dan....
Eigenlijk had ik me begin 2023 voorgenomen om een blog te gaan maken over het succesverhaal wat ik zou gaan worden, maar ik kon me er niet toe zetten.
Een succesverhaal, dat zou ik worden. Met de arts een deal gesloten na mijn diagnose dat ik voor genezen en in ieder geval voor minstens 10 jaar zou gaan. Ik ben immers nog jong, sta volop in het leven en ben als alleenouder verantwoordelijk voor drie mooie kinderen. Hun vader is in mei 2020 plotseling overleden dus ik mag gewoonweg NIET doodgaan voordat de jongste 21 zou worden!
Missie mislukt! Gisteren kwam daar de slechte uitslag van de CT scan. Bam! Meerdere uitzaaiingen in de lymfeklieren langs de aorta in de buikholte en tussen het niergebied... en ineens ben je palliatief. Ik word NIET meer beter. Alsof de grond onder je voeten vandaan zakt. Hoe moet ik dit in godsnaam aan de kinderen verkopen, onmogelijk en een niet te verteren gedachte. Maar ik heb, nee wij hebben het er maar mee te doen. Mijn hoofd draait overuren en emoties vliegen alle kanten op. Van stoïcijns voor je uitstaren tot hevige huilbuien en paniek aan toe.
Zo'n zwaar jaar achter de rug. Gestart met 4 chemo's, een zware operatie, flinke complicatie en nog eens 4 chemo's. Na mijn laatste chemo van 2 november 23 vanaf januari weer begonnen met werken en in anderhalve maand weer volledig hersteld en aan de bak gegaan. In totaal ruim 47 kilo afgevallen (prettige bijkomstigheid want ik kon het missen), leuke dingen doen, voor het eerst in 20 jaar met de kinderen op vliegvakantie, concerten en festival gepland voor komend jaar. Mijn leven weer oppakken waar het begin 2023 was gestopt want ik zou een succes worden!
Maar helaas, het mag niet zo zijn! Mijn (moeder)hart huilt.
Wat nu? Binnen twee weken krijg ik een biopsie zodat ze het tumorweefsel in kaart kunnen brengen en daarop een gepaste behandeling kunnen adviseren. Ik hoop dat ze nog wat kunnen bieden die me zo lang en goed mogelijk het laatste stuk van mijn leven gunnen. Dat ik nog meer mooie, fijne herinneringen kan gaan maken samen met mijn gezin en ik voldoende tijd krijg om alles zo goed mogelijk te regelen.
6 reacties
Ik hoop met je mee. Voor jou en voor je kinderen. Dit is het gemene aan kanker. Het is niet altijd wat het lijkt.
Ik duim voor jullie dat palliatief heel lang gaat duren.
Veel steun , liefde en kracht, Kato
Ik huil met je mee, dit was idd niet de afspraak, wij zouden beiden een succesverhaal worden! Lieve lieve mede-maagloze, ook al is de grond nu weg, ik hoop zo dat je straks weer een beetje vaste grond krijgt om de tijd mooi in te vullen. Je verdient het na alle shit.
Wat een enorm triest bericht. Ik hoop met je mee dat er nog een behandelplan mogelijk is en de palliatieve fase heel lang duurt.
Heel veel kracht en sterkte gewenst voor jullie allemaal.
Groetjes Hildegard
Wat ontzettend heftig en verdrietig, ook voor je kinderen die hun vader al zo vroeg hebben verloren. Hopelijk kunnen jullie nog een lange tijd mooie herinneringen met elkaar gaan maken. Veel sterkte gewenst.
Ach nee, wat een verschrikkelijk bericht. Ik kan me zo voorstellen wat dit met je moederhart doet… jij beleeft mijn grote angst. Ook ik sta er alleen voor met 2 pubers na het overlijden van hun vader een jaar geleden. Hij kanker en ik ook, maar hopelijk heb ik wel de goede kaarten getrokken.
Ik wens je heel veel sterkte maar vooral nog heel veel goede en waardevolle tijd samen met je kinderen.
Wat een mokerslag zo’n uitslag. Ik hoop zo dat ze iets vinden waarmee de groei geremd kan worden en je er nog jaren kan zijn voor de kinderen.
Liefs, Monique