Over mij
De titel hierboven, van een zelfgeschreven compositietje, betekent veel voor mij. Als partners waarbij één van beiden kanker heeft, raak je inderdaad verzeild in een 'crazy world'. Een achtbaan, een mallemolen, met gelukkig een hoogwaardig gezondheidsstelsel en een meelevende en liefdevolle omgeving. 'Survival', samen met iedereen die je lief is, telt nog als enige, ver voorbij al het andere. Het probleem is alleen, dat je dat niet volhoudt. We hebben geleerd dat je ook de draad van het gewone leven niet moet loslaten.
Sinds een paar jaar zijn we beiden gepensioneerd. Bij mijn partner is nog korter geleden kanker vastgesteld. En tot nu toe wint de kanker slag na slag, maar zonder dat ze de strijd opgeeft. We prijzen ons gelukkig dat we samen zijn en elkaar hebben, intussen meer dan veertig jaar. Ruim twee jaar geleden hield zij mij op de been toen ik er even zwaar doorheen zat; nu help ik haar waar ik kan. Niet als tegenprestatie, maar gewoon omdat we partners zijn, maatjes, een tandem, een team. Geliefden, om het plechtig te verwoorden.
Samen hebben we drie levens, het hare, het onze en het mijne. We leren geleidelijk om al deze drie levens door te laten gaan, met alles wat erbij hoort. Zij heeft haar verantwoordelijkheden en liefhebberijen, ik de mijne, en wij de onze en elkaar. Hier gaat het over mij. Als partner ben ik er voor haar en voor onze gezamenlijke verduurzamingsplannen. En als mijzelf ben ik er voor mij. Dat laatste houdt in dat ik blijf schrijven, muziek blijf maken en plaatjes blijf schieten. Woorden, klanken, beelden. Mijn persoonlijke basis.
