Gelukkig nieuwHaar!

Eerder dan verwacht, omdat deze ontzettende lieve mensen van Toupim even flink doorgewerkt hadden, mocht ik mijn Toupim haarband ophalen. En daar was ik zo ongelofelijk blij mee! Ik ben nog lang niet gewend aan mijn kale koppie. Telkens als ik in huis langs een spiegel loop en er in kijk schrik ik van wat ik zie. Ik denk ook niet dat ik er aan zal gaan kunnen wennen. Het is dé meest voorkomende confrontatie die je, tijdens  je ziekteperiode, telkens weer herinnert aan dat je kanker hebt. Hier, pak aan! zegt de spiegel. Jij voelt je niet ziek? Moet je eens kijken hoe ziek je bent! Dus afgelopen woensdagmiddag samen met Sidney naar Amsterdam gereden waar het atelier zit. Onderweg erna toe krijg ik al de foto's van mijn haarband op een paspop toegestuurt en ben zeer blij verrast. Wauw, is dat mijn haar??? wat mooi?? Op de pop lijkt mijn haar wel een stuk donkerder. Geen idee hoe dit kan, het zal met mijn huidskleur te maken hebben denk ik. Als we aankomen staat er nog een lotgenoot voor de deur met een mutsje op en een blik vol verwachting. We worden binnen gelaten en zien onze haarbanden staan en de oooooh-tjes en wauauauaw-tjes en wat mooooooi-tjes vullen de ruimte. We zijn allebei zoooo blij. Ik mag eerst. Ze legt uit hoe je de haarband opzet en ik krijg er een leuk mutsje bij, want zonder is natuurlijk geen gezicht want dan zie je die kale kop nog. Het resultaat is fantastich. Op het moment dat ik in de spiegel kijk ben ik in 1 klap mijzelf weer en niet Essie met kanker. Dat gevoel kan ik niet beschrijven. Alsof ik mijzelf de afgelopen weken kwijt was geraakt en ik mijn eigen ik weer gevonden heb. Ik zweef door de ruimte heen en ben zo gelukkig. Essie is er weer! Essie is er weer! En bij mijn lotgenoot zie ik hetzelfde gebeuren. De meiden van het atelier die onze haarbanden hebben gemaakt komen naar boven om ons te bewonderen en kennen ons  niet met ons haar. Wat staat het jullie goed! Ja dit zijn wij! zeggen we vol trots. Ze bedanken ons voor onze moed dat wij ons haar, toen het nog in goede staat was, hebben durven afknippen. Ja dat was ook wel even moeilijk maar door de slechte verhalen over pruiken, wist ik dat dit voor mij de enige optie was en wat  ben ik blij dat ik de moed heb gehad het er af te halen terwijl het nog "gezond" was. Dus, bij deze, mocht deze kutziekte je overkomen, ik kan jullie echt de haarband aanraden. Het zit heerlijk en het is je eigen haar dus je voelt je er fantastisch bij. Toupim, bedankt dat jullie dit mooie bedrijfje hebben opgestart om het voor mij en mijn lotgenoten het een stuk aangenamer te maken dankzij deze haarband! Keep up the good work!
 

Hierboven schreef ik al even wat de spiegel met mij doet. Mij confronteren dat ik ziek ben, terwijl ik eigenlijk, naar omstandigheden, niet mag klagen. Maar dag drie, gisteren dus, was het even anders. Op de dag na de chemo krijg je een prik. Die prik haal je zelf bij de apotheek en dan komt er, in mijn geval, iemand bij je thuis hem bij je zetten.  De injectie is nodig omdat je door de chemo een laag of té laag niveau witte bloedcellen krijgt en je hierdoor veel sneller infecties kan oplopen. Door het goedje wat je ingespoten krijgt wordt je beenmerg gestimuleerd om meer witte bloedcellen aan te maken die je lichaam helpen om infecties te voorkomen. Omdat deze prik niet een een bloedvat of ader gespoten hoeft te worden, maar simpel in een stukje huid, op  je arm, je been, of je buik, stelde ik haar voor om het volgende keer zelf te doen. Moet niet zo moeilijk zijn toch? Ze vertelde dat ze dat liever niet doen want mocht ik hem niet goed zetten of er gebeurt iets waardoor de injectie niet meer bruikbaar is dan moet er een nieuwe komen en deze injectie kost 1200 euro!!! dus dat hebben ze liever niet. Wow! wat een geld! Ja, zei de mevrouw die mijn injectie kwam zetten, maar hiermee voorkomen wij wel veel ziekenhuisopnames en antibiotica kuren wat natuurlijk veel duurder is dan deze injectie. Tja, als je het zo bekijkt. Nou kom maar op dan met dat vloeibare goud. Ik ga er even goed van genieten. Nadeel van deze prik is dat je botpijn, spierpijn en een grieperig gevoel kan krijgen. En dat voelde ik gisteren goed. Voor het eerst heb ik een halve dag in bed gelegen. Algehele malaise om het zo maar even te noemen. Ook mentaal had ik het slecht. Want ik heb er pas 2 gehad en ik moet er nog 14! Als ik mijn nu al zo mentaal zwak voel..... Hé maar dit hoort er ook bij he. En morgen voel je je vast weer helemaal het vrouwtje dus geef er gewoon even aan toe. Dus ik heb die waterlanders lekker laten gaan en een halve dag toegestaan mezelf even heel zielig te mogen vinden, maar dat was het dan ook. Toen het avond begon te worden heb ik een lekkere warme douche genomen, mijn haartjes opgezet en met frisse moed opgestaan. Dat was even te snel dus om 20.30 weer lekker mijn bedje in. Het is nu precies 04.44 uur en ben wakker maar voel me goed. Ga zo nog even lekker naar bed en heb zin in de nieuwe dag!