"Lang zal ze leven"

Maandag 29 januari. Zo, die zit. De laatste AC kuur. Dit gedeelte kunnen we afsluiten. Van de derde kuur heb ik best wel even last gehad. Een dikke week, dus ik verwacht dat dit laatste loodje mij nog meer onderuit zal halen. En dat lijkt hij ook te doen. Een uurtje nadat de chemo er in is gegaan begin ik mij al wat grieperig te voelen en dat bouwt zicht de hele dag verder op. Om 19.30 kan ik bijna niet meer uit mijn ogen kijken dus besluit mijn bed in te gaan. Maar door de Dexamethason, een soort pepmiddel tegen de misselijkheid, kan ik niet slapen. Mijn hartslag is te hoog. Ik probeer alle oefeningen om hem omlaag te krijgen maar het lukt mij niet te gaan slapen. Dan nog maar wat TV kijken, en dat blijkt de beste remedie want wanneer Steef boven komt lig ik al te snurken met de tv aan. 

Dinsdag 30 januari, vandaag ben ik jarig en ben ik 53 jaar geworden. Normaal zeg ik, ik ben al 53 jaar, maar nu betrap ik mijzelf er steeds vaker op dat ik zeg dat ik pas 53 jaar ben, nog veel te JONG voor deze shit. Ik heb mijn verjaardag al jaren niet gevierd maar vandaag voel ik heel erg de behoefte om dit wel te doen. Maar om mezelf niet helemaal af te matten nodig ik mijn familie en wat naaste vrienden uit om een gebakje te komen eten tussen 11 en 12. Dan ben ik op mijn best en kan ik daarna de hele middag languit op de bank bijkomen. Het was natuurlijk een doordeweekse dinsdag dus wat voelde ik mij rijk toen mijn huiskamertje toch helemaal vol zat. Mijn ouders, mijn zus, zelfs mijn broer is even vanaf Amsterdam Noord heen en weer gereden om een taartje met zijn zusje te eten. Uiteraard mijn dochter en twee van mijn liefste vrienden waren er. Ik genoot met volle teugen. Mijn beste vriend zong: "lang zal ze leven" en ik riep: "Hopelijk wel".:-))))))  Ze gingen keurig om 12 uur naar huis en dat was ook prima. Nog even wat whats-appjes beantwoorden en daarna lekker dutten op de bank. Toen ik hiervan wakker werd voelde ik mij eigenlijk wel prima. Blijkbaar door de positieve energie van mijn verjaardag. Om 14.30 krijg ik weer de prik met het gouden spul en langzaam voel ik mij weer wat slechter worden. Vorige kuur heb ik ook veel last gehad van de prik dus ik had niet anders verwacht. Ik ga lekker op tijd naar bed en voor het eerste sinds in heel veel weken slaap ik in 1 x door tot 05.35. En ik voel mij prima! Okay we zitten pas op dag 3 na de chemo dus de man met de hamer kan nog komen, maar ik mag tot nu toe weer niet klagen.

Volgende week maandag krijg ik een MRI, de vrijdag erop, dus 9 februari de uitslag. Op zich ben ik hier niet nerveus over. Toen we aan dit hele circus begonnen was de knobbel in mijn borst heel erg duidelijk te voelen, bijna aan de buitenkant te zien zelfs. Als een harde knikker. Als ik daar nu voel moet ik hem bijna zoeken, zoveel is hij al geslonken. Of dit voldoet aan de verwachtingen dat weet ik nog niet, maar de chemo doet zeker zijn werk en dat geeft kracht en hoop. Op 12 februari beginnen de lichtere kuren. 12 stuks, elke week eentje. Deze kuren schijnen beduidend lichter te zijn, dus als deze vorige vier kuren al redelijk makkelijk voor mij waren, dan zullen deze me erg meevallen. Maar eerst zien en dan geloven. We gaan het weer meemaken.

En dan wil ik dit graag nog even met jullie delen:

Vorige week kreeg ik een ontzettend mooi gedicht van mijn neefje. En gedichten schrijven dat kan hij. Allemaal in het engels en allemaal even bijzonder. En nu schreef hij er speciaal eentje voor mij. Een heel persoonlijk gedicht met herinnering aan mij toen hij klein was. Hij schreef erbij: Dit gedicht is voor jou en vanaf nu ván jou. Je mag het delen maar je mag het ook helemaal voor jezelf houden. Deels hou ik het ook helemaal voor mezelf. Gewoon omdat het dan ook echt van mij en van hem blijft. Maar twee coupletten wil ik hier graag met jullie delen, voor mijn lotgenoten, en daarmee hoop ik dat het jullie net zoveel kracht geeft als mij. Zie bijlage.