Voorjaarsdipje?

Ik krijg met regelmaat de vraag wanneer ik weer eens een blog schrijf. Mijn antwoord is dan steevast, ik heb niets te melden. Maar dat is mijn werkelijkheid. Mijn wereldje is zo klein geworden dat mijn “normale” oude leventje bijna niet meer bestaat en er gebeurt zo weinig in mijn huidige leven dat het enige wat ik zou kunnen melden mij totaal niet interessant lijkt voor de mensen die nog wel in hun ‘normale’ wereld leven.

Maar deze mensen willen wel graag weten hoe het met mij gaat. Ook dat wordt mij regelmatig gevraagd. Ik heb een kleine keuze uit een aantal standaard antwoorden: Het gaat, of, Het moet maar, of , naar omstandigheden gaat het goed, maar eigenlijk ging het de afgelopen weken helemaal niet zo lekker. Dus dan komt er vaak achter deze standaard antwoorden nog, “ben alleen ongelofelijk moe”. Ach ja, er zijn ergere dingen, of, ja daar heb ik ook last van, het is tijd dat het lente wordt… of, je hebt gelukkig nu die lichtere kuren toch?  Maar zoveel lichter vind ik deze kuren niet. 

Ik heb het ZH gevraagd hoe iedereen erbij komt dat het tweede gedeelte van mijn behandeling een makkie zou zijn. De eerste vier kuren zouden het zwaarst zijn, ik vond het echt reuze meevallen. Daarna zou ik wekelijks (12 x) Taxol krijgen maar dat zou niet zoveel voorstellen. Amehoela! Ik vind het veel zwaarder dan de eerste vier kuren. Dat klopt, zegt mijn verpleegkundige en vraagbaak van de afdeling Oncologie, omdat jij een triple negatieve tumor hebt, de meest agressieve vorm van borstkanker, krijg jij er om de 3 weken nog Carboplatin bij en dat nekt je. Nou, dat heb ik gevoeld.

De vermoeidheid die ik voel is geen voorjaarsdipje of een vermoeidheid doordat ik slecht slaap. Deze vermoeidheid is er eentje van een heel ander kaliber. Bij elke beweging die ik maak raak ik buiten adem, zelfs een pen oppakken is al zwaar en dan overdrijf ik niet. Wanneer ik van de bank naar de keuken loop, schiet mijn hartslag zomaar richting de 125 aanslagen per minuut. Ik heb dat uiteraard al aangegeven in het ZH maar mijn HB gehalte was nog niet laag genoeg om er iets aan te doen. Afgelopen week was het zo erg dat ik alleen maar op de bank heb gelegen en Steef heb gevraagd of hij alsjeblieft vrij wil nemen omdat ik niets meer kon. Donderdag is er dan eindelijk bloed afgenomen. Gisteren ben ik gebeld door het ZH en voor ik goedemorgen kon zeggen zegt Suze (mijn verpleegkundige) ‘ik begrijp dat jij je zo moe voelt´. Mijn HB gehalte heeft een vrije val naar beneden gemaakt en ook alle andere bloedwaardes zijn behoorlijk slecht. Hierdoor kan mijn kuur van maandag misschien niet doorgaan. Ik moet eerst aansterken. Maar dat wil ik niet. Ik wil door, want des te eerder ben ik klaar. Suze gaat kijken wat ze voor me kan doen en gaat overleggen met de oncoloog. Een uurtje later belt ze mij terug en ik kan over een half uurtje terecht op de dagbehandeling voor een bloedtransfusie. Dan kan maandag de kuur gewoon doorgaan. Wel gaan ze de dosis aanpassen, maar hij telt wel mee.

Steef brengt me naar het ZH waar ik zoals altijd met open armen ontvangen wordt. Steef stuur ik weer naar huis want, ik had geen idee, zo’n bloedtransfusie duurt wel een uurtje of drie. Het bloed is nog niet op de afdeling dus terwijl we wachten worden er eerst controles bij me gedaan. Ik mag geen koorts hebben. De eerste temp meting geeft 38 aan…… Er wordt een andere thermometer gepakt, 37.9…. We meten nog even in het andere oor…. 37.8, Ja, nu keuren we het goed…????? Het zal wel, als ik dat bloed maar krijg vind ik alles best. Inmiddels is de eerste zak gearriveerd en wordt aangesloten op mijn PAC. De eerste 10 minuten wordt het bloed met een heel laag tempo via het infuus in gebracht. Mocht mijn eigen bloed het donorbloed niet accepteren dan krijg ik verschijnselen alsof ik zware griep heb en dan moeten ze ingrijpen. Dit gebeurt gelukkig niet dus na 10 minuten kan het bloed met volle kracht vooruit mijn lijf inlopen. Na ruim een uur is het klaar en kan de volgende erin. Ook die wordt door mijn lijf geaccepteerd. Als ik hierna naar het toilet ga merk ik direct het verschil. Ik kan gewoon naar het toilet lopen en terug naar de afdeling zonder buiten adem te raken. Wat een verschil!!! Betekent helaas wel dat ik ook de hond weer kan uitlaten ;-) 

In de auto terug naar huis zeg ik opgewekt tegen Steef, zo, heb ik eindelijk weer wat om in mijn blog te schrijven. Maandag krijg ik weer een dubbele zware kuur. Hierna nog maar 5 te gaan!!!

Chemo

Langzaam

druppelt het gif in je lijf

Je hebt geen keus…..

Langzaam

wordt je lijf vergiftigd

het protesteert, gaat vreselijk tekeer

Langzaam

raken bloedcellen van slag

moeheid slaat toe, haar valt uit…

Langzaam

wordt zichtbaar aan je lijf

dat er een strijd wordt gestreden

Langzaam

gaan de dagen, weken voorbij

komt het einde in zicht

Langzaam

laat je los wat is geweest

de tijd moet leren het het verder zal gaan