Chemisch ontmaagd

Gister even langs het werk geweest. Het was leuk om weer eens wat collega's te zien en spreken. Grappig om te zien dat er mensen zijn, die wanneer ze weten dat je kanker hebt, er moeilijker mee omgaan, dan jezelf. 
Tenminste, ik vind het grappig, ik denk dat het voor de persoon zelf minder plezierig is.

Vanmorgen ben ik Chemisch ontmaagd. De eerste chemo mogen ontvangen van een paar schatten van verpleegkundige. Binnen 15 minuten begon ik aardig wat bloed op te geven. Het was rood, dus niet uit de maag, maar wel erg vervelend. (Is dit een ontmaagding of niet?) 
Chemo werd gestopt en internist stond vrij snel naast me. Deze heeft nog even met de Maag Darm Leverarts een overleg gehad, en allen hadden zoiets dat het niet van de chemo kon komen. Waarschijnlijk was het een bloeding van het gezwel welke beschadigd is door de ochtend voeding.
Als je daar in zo'n stoel aan het chemo infuus hangt, en in je hand een bakje met bloed uit je lijf vasthoud, geloof je echt even alles; als het maar weer goed komt.
Direct bloedonderzoek, extra controle van bloeddruk en dergelijke. Na 20 minuten ging het weer goed met mij, en is de chemo kraan weer open gedraaid. Beide zakjes chemo netjes weg gewerkt, en vanaf nu is de boodschap: Vloeibaar voedsel en de voeding verdelen over minimaal zes tijden. Dus onze vrienden van Nutricia gaan ook weer wat bijverdienen.

Al met al een vermoeiende ochtend. Is het niet de behandeling zelve, is het wel al het gedoe er omheen.
Na de chemo op een drafje gelijk door naar de bestralingsafdeling om daar een portie fotonen in ontvangst te nemen. Tjonge, wat een prachtige apparatuur hebben ze staan en wat zijn de mensen daar toch vriendelijk.

Nu weer thuis. Kei kapot, verder goed en de kop is eraf. 
Zo maar een Breaker van de Melkunie naar binnen werken, en de dag afsluiten met niets doen. Nog wel even noodnummers klaarliggen voor als het mis mocht gaan.