14 September

14 september

Kuur 6 ging goed. Had naast de gebruikelijke bijwerkingen geen extra klachten. De bloedwaardes voor kuur 7 waren ook weer oké genoeg zodat ook kuur 7 door kon gaan. Op naar kuur 8.

Maar eerst was daar 14 september. Ondanks mijn chemobrain kan ik me die dag nog herinneren als de dag van gisteren. En niet alleen omdat het onze trouwdag is.🎉

Ik had met mijn moeder afgesproken om nog een verlaat verjaardagscadeautje voor mij te gaan kopen. Aangezien ik met de auto al tijden geen lange afstanden meer rijd komt mijn moeder mij ophalen. Gezellig een dagje samen. Vandaag voel ik me gelukkig prima. Om 11uur staat ze voor de deur. In het dorp waar ik woon heb je niet echt veel shop mogelijkheden en mijn moeder had wat leuks gezien in Alphen. Dus op naar Alphen, kunnen we gewoon bij mijn ouders thuis lunchen. 😊 Om 17uur moet de auto wel bij de garage zijn zodat manlief nog een kleine reparatie kan doen. Prima, tijd zat!

In het centrum een aantal nieuwe spijkerbroeken en truitjes uitgezocht. Een kopje thee op het terras bij mijn schoonzusje. Het was heerlijk weer. 🌞 Even een lekker broodje bij de bakker gekocht en bij mijn ouders aan de eettafel een heerlijke lunch gegeten. So far, so good. Geen vuiltje aan de lucht.

Toen kwam ik op het geweldige idee om een cadeautje voor manlief te kopen bij zijn favoriete BBQ winkel in Waddinxveen. Hij heeft het al tijden over een speciaal ding om een rooster van het ei te halen zonder je handen te verbranden. Best handig. Dus moeders en ik naar Waddinxveen. Normaal is het een ritje van een klein half uurtje vanuit Alphen, dat moeten we wel redden omdat het nu net 15uur is geweest. Maar dan file, er is een ongeluk gebeurt. Had ik maar de routeplanner gepakt vóór dat we gingen rijden. Ik zie de tijd weg tikken, alle sluiproutes staan ook vast. Alles vast, we kunnen geen kant meer op. Je zou zeggen, keer dan om, maar we waren al op een punt dat we dichter bij Waddinxveen waren dan bij de garage. Dus dat had ook geen zin meer. Ik ben mezelf helemaal aan het opvreten, ik kook van binnen.  Eindelijk komen we aan bij de winkel, gelukkig hadden ze wel dat roosterding en nog wat dingetjes gekocht. Je bent toch maar 1 keer 2 jaar getrouwd?! Nu weer terug.

Dan maar binnendoor via een aantal sluipwegen, navigatie geeft een aankomst tijd aan van 17.05uur. Dat valt dan nog mee. Tot dat we in Reeuwijk-Dorp aan komen, heel schattig dorpje. Een dorpje met smalle wegen en een Poolse vrachtwagen chauffeur die denkt dat ie daar kan straatjekeren!! Er staat gewoon file in het dorp, de bewoners komen zelfs naar buiten om te kijken wat er aan de hand is. Dit hadden ze nog nooit gezien.  De stoom komt bijna uit mijn oren. Mijn moeder kan er ook niets aandoen, maar die wordt ook helemaal nerveus. Uiteindelijk heeft de chauffeur het opgegeven en rijdt maar een andere weg in. De navigatie geeft aan dat we pas om 17.30 op de zaak zijn. Gassen mam!

Op de zaak aangekomen staat manlief al te wachten. Hij maakt een opmerking. Opdat moment ontplof ik, hij krijgt de volle laag! Het wordt zwart voor mijn ogen en ik sta als een malloot te schreeuwen. Heel het bedrijventerrein kan mij horen, maar op dat moment kan het me totaal niet schelen. Hoe durft hij, na al die moeite die we gedaan hebben voor een cadeautje voor hem! Iedereen staat met open mond naar mij te kijken, mijn moeder probeert het nog een beetje te sussen maar het helpt niet. Ik ga volledig door het lint. Maar dan ook echt volledig door het lint. Normaal ben ik niet zo. Ik ben niet zo’n schreeuwerd. En zeker niet in het openbaar. Het duurde echt wel een tijd voordat ik gekalmeerd was. Laten we het zo zeggen aan de eettafel was het nou niet echt gezellig.

Lang leve de medicijnen😢