Weer thuis

Afgelopen week vond ik echt heel heftig. 

Maar wat ben ik blij dat ik even naar Nederland ben geweest. De uitvaart was echt super emotioneel maar zo mooi. Er was gevraagd om een gekleurde voorjaars bloem mee te nemen naar de uitvaart. Om de kist zat een band waar we die bloemen in mochten steken. Mijn tante was een onderdeel geworden van een prachtig, kleurig voorjaarsboeket. Pfff elke keer als ik er aan denk, branden de tranen in mijn ogen.

Als afsluitinging zijn we met de hele familie uiteten geweest, 28 man. Lekker gegeten en heel gezellig. Een fijn gevoel om iedereen om je heen te hebben, even vast te houden en gewoon praten en nog meer huilen. Ik leek wel lek.

En toen was het zaterdag, het gewone leven moet weer doorgaan. Zondag weer naar huis. Ik vond het echt heel fijn, maar ik ben zo blij dat ik weer naar huis mag. Door die kou had ik weer neuropathie aan mijn handen en voeten. Mijn bestek moest weer ingepakt worden en op de verwarming. Mijn handen wassen met koud water, verschrikkelijk! Bij iedere stap voel ik mijn voeten. Honderden naaldjes. Kramp in al mijn spieren als ik alleen al bedenk dat ik die spier moet aanspannen. 

Nu ben ik weer aan het opwarmen, de neuropathie voel ik langzaam wegtrekken. De kramp blijft, maar is minder heftig. 

Dinsdag had ik ook meteen een controle bij de oncoloog. Ik heb last van moeheid, en dan niet alleen van mijn jetlag, en pijntjes in mijn  borst en oksel. Ook mijn buik en onderrug doen pijn. Na een grondige check maakt mijn oncoloog zich geen zorgen. Het vliegen en de emoties van afgelopen week zijn de oorzaak. Stiekem wist ik dat al, maar het is toch fijn als de oncoloog het ook zegt. Over een half jaar mag ik weer terugkomen.

Maar in maart is het weer tijd voor een foto op de mammapolie. En ergens daarvoor moet ik ook nog naar de gynaecoloog voor een controle. De controles zijn nooit zo erg, maar wachten op de uitslag....

Grtjes!