Witte donderdag

Het is 29 maart 2021, toch maar besloten om de huisarts te bellen. Mijn hart klopt in mijn keel, “u bent de 3e in de wachtrij, blijft u aan de lijn?’ zegt het antwoordapparaat. PFFF neem nou op  of ik leg neer hoor, gaat door mijn hoofd. “Goedemorgen, waarmee kan ik u helpen, vraagt de assistent. Nou ik wil een afspraak maken omdat ik een bult voel in mijn linkerborst. Dat kan, kunt u woensdag? Nee zeg ik, dan moet ik werken. Maar donderdag ben ik vrij en kan ik wel.” Zo begon het.

Witte donderdag, op naar de huisarts. Dat is lang geleden dat ik daar geweest ben, na zoveel jaar is de wachtkamer nog steeds niet veranderd. Alleen de huisarts is iemand anders.  Ik word binnen geroepen, mijn man mag niet mee naar binnen vanwege corona, ik doe na een kort gesprek mijn boven kleding uit. Ze kijkt en voelt en bijna direct belt ze het ziekenhuis of ik vandaag nog terecht kan voor een mammografie. Helaas was er geen plek vandaag. Ze heeft een afspraak gemaakt voor dinsdag 6 april. Een beetje beduusd loop ik naar buiten, mijn man nog onwetend wachtend in de auto.

Zodra ik in de auto zit vertel ik wat de huisarts heeft verteld, hij schrikt zich rot. Maar laten we eerst alle onderzoeken afwachten, wie weet is het een cyste. Zeg ik nog.(Dat hopen we allemaal natuurlijk als we dit nieuws krijgen toch??) Want ik ben net 41, dus echt veel te jong. Al zit het wel in de familie, maar volgens het genetisch onderzoek ben ik niet erfelijk belast.

Thuis aangekomen kijk ik op mijn telefoon, een oproep gemist van de huisarts. Ik bel terug, morgen om 8.15 in het ziekenhuis zijn op de mammapoli voor foto’s. Ze hebben een plekje vrijgemaakt, hoor ik mijn huisarts vertellen. WOW, een plekje vrijgemaakt, doen ze vast niet voor een cyste… Mijn man en ik hebben besloten nog niets te vertellen tegen iemand, laten we eerst de onderzoeken maar even afwachten.