Daar gaat ie weer

Donderdag, 31-03-2011
Ik kan het zelf bijna niet geloven maar vandaag moet ik op mijn werk gaan vertellen wat er aan de hand is. Mijn ad interim leidinggevende nummer 5 komt bij binnenkomst meteen naar mij toe om te horen hoe de controle gisteren is gegaan. Ik had haar al verteld dat ik een afspraak voor een tussentijdse controle heb aangevraagd. Toch schrikt ze van mijn verhaal.

Ik begin maar meteen over de praktische kant van mijn naderende verzuim. De geplande audits die ik af zou nemen zal zij van mij overnemen, dat is fijn. De voorbereiding voor de presentatie van volgende week gaat gewoon door en ik ga ervan uit dat ik daar nog gewoon bij ben. Verder bespreken we wie er in aanmerking komt om mijn programma up to date te houden. Ik heb wel iemand in gedachten maar dat is waarschijnlijk niet haalbaar.

Nu maar afwachten hoe mijn werkgever gaat reageren. Ik verwacht toch wel zo’n 8 á 10 weken uit de roulatie te zijn. Na deze herstel periode zal ik net als de laatste keer gewoon weer aan mijn re-integratie werken met als doel 100% herstel. Hoe moet ik zonder hulp van een advocaat mijn werkgever straks weer gaan overtuigen dat ik 100% hersteld ben? Ik voorzie hier een groot probleem maar ik probeer me er niet druk om te maken door op de zaken vooruit te lopen.

Inmiddels schijn ik opgenomen te zijn in het team van kwaliteitsmedewerkers en heb ik zelfs een uitnodiging ontvangen voor een werkoverleg. Volgens mijn ad interim leidinggevende nummer 5 val ik nu onder de leidinggevende van deze groep. Vanaf nu stap ik blijkbaar over naar mijn leidinggevende nummer 7, hoofd afdeling kwaliteit. Leidinggevende nummer 6, tevens directeur AOK staat daar weer boven. Snapt iedereen het nog? In ieder geval stuur ik vandaag een email naar nummer 5 en nummer 7 met daarin een verslag van mijn bezoek aan het AVL ziekenhuis. Ik kan in het e-mailprogramma zien dat mijn email gelezen is. Er staat zelfs bij hoe laat.

Dinsdag, 05-04-2011
Mijn vermeende leidinggevende nr 7, hoofd afd. kwaliteit heeft nog steeds niet gereageerd op mijn email terwijl ze deze wel gelezen heeft. Vreemd!!! Ik kan niet begrijpen dat je als leidinggevende niet direct reageert als een medewerker met zo’n heftige mededeling komt. Al was het maar één mailtje met 1 zin erin, zo van, "goh, wat rot voor je" of zoiets. Zo betrokken en kwalitatief is deze leidinggevende dus.

Donderdag, 07-04-2011
Mijn leidinggevende nummer 7 is vandaag in huis. Ik ben met de laatste voorbereidingen van mijn programma bezig als ze voor een kort praatje mijn kantoor binnen komt lopen. Dus toch nog een reactie ook al is het pas na een week. Ze is oprecht belangstellend denk ik en ik laat haar expres mijn website met foto's van eerdere behandelingen zien. Shocking!

Vanmiddag is de presentatie over de registratie van alle til- en transfer hulpmiddelen op de locatie waar ik werk. We hebben met 3 collega's hard naar deze presentatie toegewerkt. De procedure is herschreven en er zijn nieuwe werkbeschrijvingen gemaakt. Het programma wat ik heb ontworpen is klaar voor gebruik. De opkomst is groot en succesvol, bijna alle genodigden zijn aanwezig. Na afloop krijg ik veel positieve reacties.

Nu is het dan avond en ik barst van de pijn in mijn hoofd. Echt vreselijk. Alles bij elkaar is het allemaal wat te veel voor me. Ik wil proberen om nog een week te werken om de puntjes op de i te zetten. Hopelijk gaat het me lukken.

Vrijdag, 15-04-2011
Het lot heeft bepaald dat er een computerstoring is en dat het systeem al 2 dagen niet naar behoren werkt. Daarom heb ik op mijn werk nog weinig te zoeken. Het programma waar ik aan werk kan ik niet afronden en daarom mail ik de hele boel naar huis om het daar af te maken. Leo komt me halen en dan merk ik pas hoe moe ik ben.

De hele middag lig ik te slapen. Het is nu avond en ik voel me ook behoorlijk depri. Nu mag het en kan ik eraan toegeven want ik heb afgesproken om vanaf volgende week dinsdag de ziektewet in te gaan. Zo werkt het dus blijkbaar in mijn bovenkamer. Alles op zijn tijd.

Donderdag, 21-04-2011
Vandaag is de dag van de CO2 laserresectie 2. De operatie verloopt goed en ik kan weer beginnen met een lang en pijnlijk herstel. Door de zware medicijnen lig ik veel te slapen.

Dinsdag, 26-04-2011 en Woensdag 27-04-2011
De telefoon gaat en Leo neemt op. Iemand van het ziekteverzuim bureau belt en wil mij graag spreken om mijn verzuim te bespreken. Vreemd!!! Ik heb nog nooit gehoord dat iemand thuis telefonisch benaderd wordt om informatie. Ik weet niet beter dan dat ik alleen met de bedrijfsarts mijn bijzonderheden omtrent mijn ziekte hoef te bespreken en dat ik aan de afdeling HRM en mijn leidinggevende alleen mijn beperkingen hoef te bespreken.

Leo mailt met mijn ad interim leidinggevende nr. 5, tevens mijn casemanager bij ziekte, om door te geven dat we inmiddels 2 x benaderd zijn door het ziekteverzuim bureau. De beller wil perse mij spreken maar Leo maakt me niet wakker. Leo krijgt bijna direct mail terug. Zij weet nergens van en is niet op de hoogte van de telefoontjes maar gaat dit meteen voor ons uitzoeken.

Het blijkt dat ik gebeld ben door een "triagist" van het ziekteverzuim bureau. Zij wist ook niet dat dit gebruikelijk is en heeft net als ik hier nog nooit van gehoord. De afdeling PSA geeft uitleg. "De triagist heeft tot taak om 1 week na de ziekmelding contact op te nemen met de zieke medewerker en navraag te doen naar oorzaak van de ziekte en dergelijke. Dit is standaard en maakt onderdeel uit van het verzuimprotocol dan wel het contract met het ziekteverzuim bureau".

Maandag, 02-05-2011
Vandaag worden we gewoon weer voor de 3e keer gebeld door de triagist en weer lig ik op bed en weer geeft Leo hetzelfde antwoord. Ook nu geven we het weer direct door aan mijn ad interim leidinggevende nr. 5, tevens mijn casemanager. Direct krijgen we antwoord en ze zal nogmaals vragen aan de afdeling PSA of ze willen doorgeven aan het ziekteverzuim bureau dat ze me niet meer hoeven te bellen.

Er volgt een mailwisseling tussen mijn ad interim leidinggevende nummer 5, tevens case manager, de afdeling PSA en de triagist. Het kwartje is gevallen en ik zal niet meer gebeld worden.

Donderdag, 19-05-2011
Ik ga koffie drinken bij mijn “ad interim leidinggevende ”op mijn werk. Zij staat voor 100% achter mij en bemiddelt telkens voor mij als mijn werkgever weer eens moeilijk doet.

Gisteren heeft de specialist gebeld en de biopten zijn genomen naast het behandelde gedeelte. Niet gunstig dus want daar zit nog erg onrustig slijmvlies met daarin kwaadaardige cellen. Geluk is dat het in een vroeg stadium is en op dit moment niet meteen behandeld hoeft te worden. Zodra het gaat veranderen zal ik wel weer geopereerd moeten worden. Hoewel ik dit had kunnen verwachten voel ik me toch erg gedeprimeerd. Volgende week moet ik weer op controle en dan praten we er verder over.

Ik twijfel of ik de mededeling van de specialist in mijn verhaal op mijn site zal zetten. Als ik het niet doe streef ik het doel van mijn website voorbij. Als ik het wel doe dan loop ik het risico dat mijn werkgever mijn herstel straks weer gaat tegenwerken. Dat risico moet ik maar nemen. Mijn website is te belangrijk voor lotgenoten om dit te verzwijgen.

Mijn ad interim leidinggevende nr. 5 zegt dat we gewoon weer voor 100% herstel gaan omdat ik na het herstel van de operatie ook 100% kan werken. Vanuit het bedrijf is volgens haar geen enkele twijfel over mijn functioneren en iedereen is erg tevreden over mijn inzet. Ik ben inmiddels zelfs officieel toegevoegd als lid van de MIC commissie. Mijn ad interim geeft mij een kopie van een officieel getekend stuk waar dit in staat.

Grappig, ik weet van niets. We kijken elkaar aan moeten er allebei om lachen. Er is in één van de voorgaande gesprekken wel gesproken dat ik misschien wat doen kan met de MIC's en de MIM's. Melding Incidenten Cliënten en Melding Incidenten Medewerkers. Ik heb toen wel gezegd dat het me erg leuk lijkt om dat erbij te pakken.

Maar net als ik heeft zij ook haar bedenkingen of het bedrijf straks met mijn herstel akkoord gaat. Ze moeten wel maar toch zullen ze proberen om mij gedeeltelijk ziek te houden denk ik. Het zal ons verbazen als het anders gaat lopen. Zelf verwacht ik dat ze een externe keuring door een verzekeringsarts van het UWV gaan aanvragen om mij gedeeltelijk in de WIA te laten belanden. het ziekteverzuim bureau heeft een nieuwe naam. We hebben het nog even over de triagist die mij gebeld heeft. Zij vindt het raar dat ik gebeld ben omdat ze zo in het dossier kunnen zien wat er aan de hand is en waarom ik niet aan de telefoon kan komen. Wel goed dat ze dit terug gekoppeld heeft naar de werkgever.

Ik denk niet dat de triagist in mijn dossier kan kijken omdat het volgens mij bij wet verboden is om mijn medische gegevens aan derden te geven. Ik vraag me zelfs af of de nieuwe bedrijfsarts ook mijn dossier van de vorige bedrijfsarts heeft gekregen of dat hij dit zelf opnieuw moet aanleggen. Ik denk het laatste. Dit is de 4e bedrijfsarts bij mijn nieuwe werkgever die gaat proberen om het hier uit te houden. Dit keer is het een vrouwelijke kandidaat maar mijn ad interim leidinggevende nummer 5 weet nog niet haar naam en, of ze al in functie is. Ze gaat dit voor mij uitzoeken en zal mij mailen of ik nog contact met deze bedrijfsarts moet opnemen. Ik ga over 2 weken op vakantie en hoewel ik toestemming heb om te gaan moet ik officieel ook toestemming aan de bedrijfsarts vragen.

Ik heb ondanks de pijnstilling al de hele avond hoofdpijn. Leo denkt dat het door mijn werkbezoek komt. Ik denk het ook maar toch kan ik het me moeilijk voorstellen. Het was een ontspannend bezoekje waar ik van te voren ook niet tegenop zag of zo. Aan de andere kant draaien de raderen weer overuren.

Donderdag, 23-06-2011
Ik loop nog steeds in de ziektewet. Met schriftelijke toestemming van mijn ad interim leidinggevende nr. 5 tevens beleidsmedewerker / case manager plus de toelichting van de afdeling PSA maakt, dat ik met een gerust hart weg ga. Ik ben nog niet bij de nieuwe bedrijfsarts geweest. Het is nummer 5 in de rij. Ik weet nog niet haar naam. Misschien ten overvloede maar ik stuur ook een berichtje naar de triagist van 365 dat ik t/m 25 juni niet oproepbaar ben in verband met mijn vakantie. Ik krijg keurig een bevestiging terug.

Als ik tijdens mijn vakantie mijn zoon spreek zegt hij dat er een brief van 365 is. Ik vraag hem deze te openen en hij zegt: Goh mam, je had afgelopen dinsdag op controle bij de bedrijfsarts moeten komen. Ik geloof mijn oren niet. Kunnen ze daar niet lezen soms? Het heeft meteen zijn weerslag op mijn humeur. Wat gaan ze nu weer doen? Uiteindelijk geef ik ze maar het voordeel van de twijfel en ga er vanuit dat dit (ja, alweer ja) een foutje is.

Donderdagavond komen we thuis maar als vrijdag de post komt ben ik niet blij. Er is weer post van 365; de periodieke evaluatie naar aanleiding van het spreekuur van afgelopen dinsdag. “Niet verschenen zonder afzegging” staat er. Een kopie is naar de werkgever gestuurd. Ik ben woest want ik zie mijn werkgever ertoe in staat om per direct mijn loon te stoppen. Leo gaat voor mij bellen met 365 en maakt een nieuwe afspraak voor aanstaande dinsdag 28 juni. De assistente zegt dat mijn werkgever mijn vakantie aan hen had moeten doorgeven en dat is niet gebeurd. Foutje zeker! We laten het maar zo en gaan verder geen discussie aan.

Dinsdag, 28-06-2011
Vandaag is dus de eerste kennismaking met de nieuwe vrouwelijke bedrijfsarts. Leo gaat weer met mij mee. Ik vraag of ze er bezwaar tegen heeft als Leo mee naar binnen gaat en dat vindt ze prima. Ik word weer geacht mijn verhaal te doen dus vooruit dan maar weer.

Het is een vriendelijk ogende jonge ambitieuze vrouw die nog denkt dat ze de wijsheid in pacht heeft. De operatie is 11 weken terug dus wordt het wel eens tijd om weer aan het werk te gaan zegt ze mij. Zou ik niet duidelijk genoeg verteld hebben wat er in het verleden gedaan is, wat ik heb en hoelang ik hier al mee bezig ben? Is het wel duidelijk dat de recente biopten niet goed zijn en dat ik nog steeds pijn heb? Begrijpt ze überhaupt wel hoe ik me voel?

Ik confronteer haar met haar uitspraken en vraag of ze eigenlijk wel enig idee heeft waarom ik thuis ben en dat ze de situatie behoorlijk onderschat. Ze zegt dat ze de situatie niet onderschat maar dat ik niet zomaar thuis kan blijven. Als je het psychisch moeilijk hebt dan is het verstandig om psychologische hulp te zoeken. Nou dat lijkt me wat overdreven en niet nodig op dit moment. Ieder normaal denkend mens zou tijd nodig hebben om dit alles te verwerken. Vervolgens krijg ik de vraag waarom ik dat vind en dat ik dan vast wel hulp in het AVL kan krijgen. Dat de biopten niet goed zijn doen blijkbaar niet ter zake. Er zullen steeds onderzoeken zijn waarna je op de uitslag moet wachten. Dat is geen reden om maar niet te werken. Ze is duidelijk niet van plan om toe te geven dus ik geef het op. Ik heb echt geen zin in een ja/nee spelletje.

Oké, zeg maar hoeveel uur ik aan de gang moet. Dan zal ik me hersteld melden. Ik ga hier verder geen discussie met u over voeren. Tja, dat was nu ook weer niet de bedoeling en dus bindt ze in. Laten we dan afspreken dat we de week na je controle bezoek een afspraak plannen en dat je erover na gaat denken of en hoeveel je weer kunt gaan werken. Dat komt wat vriendelijker over en vind ik een beter idee. Ik stem erin toe.

Verder hebben we het nog over het ziekteverzuimbeleid van mijn werkgever. Ik vraag haar alert te zijn en medewerkers te geloven als ze met een vaag verhaal aankomen. Dit omdat de theorie en praktijk niet met elkaar overeen stemmen. Ze kan en wil niet geloven dat de werkgever mij voor de 3e achtereenvolgende keer niet hersteld wilde melden. Dat dit een financieel plaatje is gaat er bij haar helemaal niet in. Ik beloof haar bij het volgende bezoek de briefwisseling hierover mee te nemen.

Vrijdag, 05-08-2011
De uitslag van de PET-CT scan is goed. Er is niets op te zien en dat is super goed. Het enige plekje waar hij wel wat kan zien zit op de plek waar al eerder geopereerd is en dat is niet verontrustend heb ik begrepen. Geen kanker in mijn lijf maar wel veel onrustige cellen op verschillende plaatsen. Er zit wel een operatie aan te komen zegt hij. Ik zie meteen mijn geest alweer dwalen. Dat wordt natuurlijk weer een gevecht op mijn werk om mij staande te houden.

Vrijdag, 19-08-2011
Ik ben alweer een maand aan het werk. Door mijn werkgever word ik nog steeds doodgezwegen. Zowel van mijn leidinggevende nr. 7, hoofd afdeling kwaliteit als van mijn leidinggevende nummer 6, tevens directeur AOK heb ik nog niets gehoord terwijl mijn ad interim leidinggevende nr. 5, tevens casemanager hen telkens volledig op de hoogte houdt. Nummer 5 is naar mij toe heel duidelijk. Ik ben je casemanager in verband met je ziekte maar ik heb geen bevoegdheden als je leidinggevende, daar moet je voor bij nummer 6 en 7 zijn. Omdat zij de enige is waarmee ik contact heb en die ook voor mij opkomt houd ik me toch zoveel mogelijk vast aan haar.

Mijn gedane werk als kwaliteitsmedewerker in de laatste jaren begin ik steeds meer als bezigheidstherapie en van geen enkel belang te zien. Alle kwaliteitshandboeken die door mij aangepast zijn waren van nut voor de laatste audit maar daarna is er nooit meer iets mee gedaan. Dat gaat ook niet meer gebeuren vrees ik. Ik vul mijn tijd op dit moment met het verfraaien en up to date houden van mijn Excel bestand. Ik vind het heerlijk om daarin te puzzelen en ik ontdek steeds meer mogelijkheden. Verder ben ik begonnen om de MIC's (melding incidenten cliënten) mij eigen te maken.

Woensdag, 24-08-2011
De pijn in mijn keel en oor blijft toenemen alsook de plekken op mijn tong. Tijdens de controle vandaag wordt besloten tot een onderzoek onder narcose (oon). Tijdens dit onderzoek zullen verschillende biopten genomen worden. Gelijktijdig zal er ook weer laserresectie worden gedaan.

Dinsdag, 20-09-2011
Ik heb vorige week een uitnodiging ontvangen om samen met alle medewerkers van de afdeling AOK (ARBO Opleidingen Kwaliteit) te lunchen op de locatie in Middenbeemster. Dit in het kader van gezelligheid. Het is de bedoeling dat iedereen een hapje maakt en dat meeneemt om zo een volledige lunch op tafel te zetten.

Eigenlijk heb ik hier geen zin in. Op collega’s ben ik zo afgeknapt dat ik uit zelfbescherming besloten heb om de relatie met mijn nieuwe collega’s puur zakelijk te houden en niet meer mee te doen aan activiteiten in de privé sfeer. Je denkt dat je een team vormt maar als het erop aan komt trekt iedereen zijn eigen plan en zal niemand het voor een ander opnemen. Daar heb ik van geleerd, maar ja, soms kom je er niet onderuit hè? Ik zie het maar als een vrijwillig verplichte werklunch en kom tot de conclusie dat het belangrijk is om af en toe te doen alsof ik gek ben en gewoon meedoe. Mijn collega’s kunnen niets doen aan het beleid van mijn werkgever en bovendien kunnen we niet om elkaar heen. Ook verdienen zij en ik een kans om elkaar beter te leren kennen.

Ik hoop wel dat ik mezelf kan beheersen als ik mijn leidinggevende nr. 7, hoofd afdeling kwaliteit en haar en mijn leidinggevende nummer 6, tevens directeur AOK tegen kom. Als ze vragen hoe het met me gaat krijgen ze de wind van voren. Ik moet me aan de regels houden maar zij ook. Ik vind het zo schofterig (sorry) dat ze niet eens de verantwoordelijkheid nemen om zich te gedragen als een leidinggevende waarbij ook het contact met een zieke medewerker hoort.

Gelukkig, mijn leidinggevende nummer 6, tevens directeur AOK is niet aanwezig bij de lunch. Mijn leidinggevende nr. 7, hoofd afdeling kwaliteit is er wel. Hoewel we per toeval naast elkaar komen te zitten is zij niet spraakzaam tegen mij en vraagt ze al helemaal niet hoe het met mij gaat terwijl ze weet dat ik weer op een operatie wacht. Wat moet ik daar toch mee? Is het desinteresse, onverschilligheid, onkunde of is er een advies om mij zoveel mogelijk dood te zwijgen? Ik weet het werkelijk niet maar de toon is gezet. Ik ben er klaar mee. Morgen verwacht ik een telefoontje wanneer ik opgenomen word voor weer een nieuwe operatie. Laat ik me daar maar op toeleggen.

Donderdag, 22-09-2011
Ik voelde het gisteravond al opkomen en jawel hoor. Ik word wakker met een enorme dikke bovenlip en opgezet gezicht. Ik probeer toch wat te drinken en eten maar het lukt niet helemaal zonder knoeien. Zelfs het praten is lastig en het voelt bijzonder vervelend. Ik moet huilen en baal van alles. Wanneer wordt mijn leven eindelijk weer eens normaal? En ja, daar geloof ik nog steeds in!!!

Leo belt naar mijn werk om me ziek te melden en ik tik een email voor mijn ad interim leidinggevende nummer 5. Oei, die is met vakantie. Dan stuur ik maar een email naar de directiesecretaresse, dan heb ik in ieder geval mijn best gedaan. Hoewel, buiten de arbo coördinator is er niemand die mij zal missen. Volgens mij heeft mijn nieuwe leidinggevende nummer 7 geen flauw idee wat ik uitspook iedere dag en dat wil ik graag zo houden.

Woensdag, 28-09-2011
Ik ben vandaag weer gaan werken. Ik meld me hersteld voor 16 uur per week. Het gaat goed hoor, 4 uur per ochtend en ik maak me niet zo druk meer, die tijd is voorbij.

Ik kreeg vandaag via de mail de kantoorindeling van het nieuwe kantoor in Purmerend. Ze hebben mij ook ingepland zie ik en daar ben ik helemaal niet blij mee. Het laatste woord is daar nog niet over gesproken. Ik vind 3 uur reistijd met het openbaar vervoer geen optie. Om nog maar te zwijgen van de kosten. Wat een arrogantie niet. Er is met mij nog geen woord gesproken over het hoe en wanneer maar krijg wel de indeling voorgeschoteld.

Als ik zin en tijd heb ga ik me er wel eens in verdiepen want voorlopig is de verhuizing voor mij niet aan de orde. Zolang ik (gedeeltelijk) ziek ben kunnen ze me niet overplaatsen. Eerst de behandeling van 17 oktober maar eens afwachten, de uitslag van de nieuwe biopten krijgen en herstellen. Daarna zien we wel verder.