Fusie en ziek: De keiharde werkelijkheid

HOOFDSTUK 1
2007 – 2008

In oktober 2006 heeft de KNO arts een voorstadium van tongkanker vastgesteld. Een periode van ziekte en herstel breekt aan. In oktober 2007 moet ik me voor een langere tijd ziek melden omdat ik een behandeling in het Nederlands Kanker Instituut, Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis moet ondergaan.

Per 1 juli 2007 is mijn werkgever in Alkmaar een fusie aangegaan met mijn nieuwe werkgever in Purmerend. Vanaf dit moment worden steeds meer veranderingen doorgevoerd. Eén ding is zeker, fusie en ziek zijn gaan niet samen.

In dit hoofdstuk beschrijf ik uitvoerig hoe ik ten gevolge van mijn ziekte mijn beroep als salarisadministrateur ben kwijtgeraakt en hoe de fusiepartner op mijn ziekte heeft gereageerd.

Behandelingen in deze periode:
02-12-2006 CO2 laserverdamping 1
29-12-2006 CO2 laserverdamping 2
01-02-2007 CO2 laserverdamping 3
14-04-2007 CO2 laserverdamping 4
03-08-2007 CO2 laserverdamping 5
06-10-2007 PDT foto dynamische therapie 1
02-04-2008 Chirurgie

FUSIE PERIKELEN
Ik ben herstellende van de PDT behandeling. De 1e vier weken zitten erop. Telefoon. Mijn leidinggevende nr.1 belt om te informeren hoe het met me gaat. Om het ziekteverzuim terug te dringen is bij ons de leidinggevende verplicht om 1 x per week contact op te nemen met de zieke. Dit hoort bij het takenpakket en is dus werk.

We kletsen wat en ze vertelt dat iedereen van de afdeling binnen 2 weken opgeroepen wordt voor een persoonlijk gesprek. Dit in verband met de fusie. Ik zeg meteen dat ze mij ook op de agenda moeten zetten. In dit gesprek zal medegedeeld worden hoe we in de nieuwe structuur ingedeeld worden en of we onze eigen functie wel of niet kunnen behouden. Zelf heb ik er een heel slecht gevoel over.

Mijn ziekte spreekt niet in mijn voordeel. Ik heb zelfs sterk het gevoel dat dit nog wel eens tegen me gebruikt kan worden. Helaas, maar waar, meestal heeft mijn gevoel gelijk. Ook is het nu duidelijk dat wij niet in Alkmaar kunnen blijven werken maar vanaf 1 januari naar Purmerend moeten. Dit heeft een behoorlijk langere reistijd als gevolg. Vanaf Heerhugowaard naar Purmerend doe ik er met het openbaar vervoer ruim 1,5 uur over en terug is hetzelfde verhaal.

Maandag 12-11-2007
Het werk zit me niet lekker en ik tik een mailtje naar de rechtsbijstand. Ik vraag naar mijn rechten en plichten inzake de fusie. Tevens mail ik het sociaal plan om wat aanvullende informatie. Ik ontvang meteen al mail terug. Voor een exact advies is nog wat extra informatie nodig zoals contracten e.d. Per omgaande mail ik deze terug.

Dinsdag 20-11-2007
Auto rijden doe ik nog niet dus Leo mag weer vrijwillig verplicht mee. We gaan even naar kantoor om mijn collega’s gedag te zeggen. We drinken gezellig een bakkie koffie mee en ik word weer aardig bij gekletst. Voor wat de gevolgen van de fusie betreft heerst er nog steeds grote onduidelijkheid. Er zijn nog geen gesprekken geweest dus officieel weet niemand waar hij aan toe is. Dat wordt nu toch wel eens tijd dacht ik, het is zo januari en dan moeten we naar Purmerend. Voor zover bekend zijn de gesprekken nu half december gepland. Zoals verwacht blijf ik weer veel te lang op kantoor hangen.

Als we weer thuis zijn moet ik meteen iets uitzoeken. Ik heb met mijn collega salarisadministrateur overlegd dat ik wat werk overneem door dit thuis te doen.

Maandag 26-11-2007
Ik ontvang informatie dat de OR nog geen instemmingsaanvraag ontvangen heeft voor het reorganisatie- en formatieplaatsenplan. Dit zal op korte termijn ontvangen worden. Ondertussen zullen er individuele gesprekken plaatsvinden door het hoofd FEZ uit Purmerend met de medewerkers van de EAD uit Alkmaar. Een datum is nog steeds niet bekend.

Woensdag 28-11-2007
Vandaag moet ik naar de bedrijfsarts toe. Dit is mooi te combineren met een bezoekje op de EAD en bij mijn ouders.

We beginnen op de EAD waar we even zitten te kletsen. De individuele gesprekken zullen half december gaan plaatsvinden. Op maandag 17 december is er een gezamenlijk gesprek met het hoofd HRM om te praten over reistijd e.d. Ik geef direct aan dat ik daar ook bij zal zijn.

De bedrijfsarts zit 1 deur verder en we zijn mooi op tijd aan de beurt. Omdat ik nog niet weet hoe het een en ander gaat lopen spreken we een nieuw consult af op 19 december. Dan kunnen we kijken hoe ik ervoor sta en of ik in januari weer kan beginnen.

Vrijdag 30-11-2007
Ik word gebeld door de rechtsbijstand. Ik krijg uitgebreid advies wat later schriftelijk bevestigd wordt.

Op dit moment werkt u samen met slechts één collega op de salarisadministratie. Uw collega is echter minder lang werkzaam in deze functie dan u. Hierdoor dient u (ten opzichte van uw directe collega) op basis van het Sociaal Plan in aanmerking te komen voor behoud van uw functie. Het is in ieder geval niet zo dat uw werkgever u kan verplichten een andere functie te aanvaarden, omdat u op dit moment helaas nog arbeidsongeschikt bent. U kunt namelijk te allen tijde aanspraak maken op uw eigen functie. Duidelijk verhaal toch?

Een collega is vandaag 12,5 jaar in dienst dus ga ik even koffie drinken op mijn werk. Nu ik er toch ben informeer ik meteen naar de cursus over het werken met het nieuwe salarisprogramma. In januari zou dat moeten gebeuren. Er is nog niets bekend wordt mij gezegd. Denk eraan dat ik ook graag mee wil hoor, zeg ik nogmaals. Het voelt niet goed, net alsof men iets verzwijgt.

Gelukkig loopt het roddelcircuit nog wel soepel. Ik heb gehoord dat er volgende week bij de fusiepartner een uitleg is over het roosterprogramma? Ik ga mee hoor, zet me er maar bij op de lijst. En zo ga ik dus aanstaande maandag met mijn collega mee naar Purmerend. Weer vraag ik wanneer de cursus over het nieuwe salarisprogramma is gepland. Als de cursus inderdaad in januari is dan moet er nu toch wel een datum gepland zijn? Nee dus, er schijnt nog steeds niets over bekend te zijn. Mijn gevoel zegt me dat hier iets niet klopt.

Maandag 17 december
Vandaag is het eindelijk zover. Om 13.15 uur heb ik een afspraak met de teamleider HRM uit Alkmaar en mijn toekomstige leidinggevende nr. 2, financieel manager (FEZ) uit Purmerend voor een belangstellingen-registratiegesprek. Eindelijk komt er wat duidelijkheid in het verhaal. De roddels kloppen. Er is inderdaad maar plaats voor één salarisadministrateur. Of mijn collega of ik moet naar een andere functie. Ik vermoed dat de keuze allang al gemaakt is.

Tijdens het gesprek geef ik meermalen duidelijk aan dat ik aanspraak wil maken op mijn functie op de salarisadministratie. De heren zijn hier niet blij mee en proberen mij op allerlei manieren in de richting te duwen van de crediteurenadministratie. Dit trekt mij absoluut niet dus zeg ik meermalen dat ik een functie op die afdeling niet zie zitten. Ze zeggen dit jammer te vinden. Uiteindelijk geven ze toe dat ze liever mijn collega op de salarisadministratie willen hebben. De reden hiervoor is omdat daar minder risico’s aan zitten.

Jij kunt in verband met je gezondheid geen continuïteit waarborgen en daarom willen wij jou niet op de salarisadministratie hebben wordt er letterlijk gezegd. Baf dat komt aan zeg en even ben ik met stomheid geslagen. Na een jaar vechten voor mijn gezondheid denk ik nu toch echt dat de toekomst er goed uitziet voor mij. Ik kan tot ik volledig hersteld ben toch ondersteunende werkzaamheden op de salarisadministratie doen? Nee, we hebben liever geen mensen met kanker op de afdeling.

Hoewel ik er rekening mee gehouden had dat er een discussie zou komen over de terugkeer in mijn eigen functie had ik toch niet verwacht dat ik zo openlijk gediscrimineerd zou worden vanwege mijn gezondheid. Gelukkig heb ik me goed voorbereid op dit gesprek. Ik zeg dat er dan vanaf nu een probleem ligt en dat ik mijn functie ”hoe vervelend dan ook” zal opeisen.
Er is één mogelijkheid waarin ik mijn functie niet zal opeisen en dat is als ze mij een vaste baan kunnen bieden als salarisadministrateur (uiteraard met alle zekerheden) bij een andere zorginstelling hier in de buurt of dat ze mij een andere gelijkwaardige administratieve baan op locatie Alkmaar aanbieden.

De heren gaan veel in op de reistijd en zeggen aan re-integratie bij een andere werkgever te denken. Dit alles omdat dat zoveel prettiger voor mij zal zijn. Ook willen ze mij een keuring laten ondergaan waar dan uit moet komen of ik nog wel geschikt ben als salarisadministrateur. Pure bluf natuurlijk. Ik ga hier natuurlijk niet in mee omdat een keuring helemaal niet aan de orde is. Bovendien is het niet toegestaan om dit van mij verlangen. Ik stel voor dat ze met een goed voorstel komen en dat op papier zetten zodat ik het thuis rustig kan bekijken. Hier zijn de heren geen voorstander van, ze hebben liever een 2e gesprek.

Woensdag moet ik weer naar de bedrijfsarts en de heren willen graag weten hoe de bedrijfsarts over terugkeer in mijn huidige functie denkt. De bedrijfsarts is in loondienst. De goede man kan dus beïnvloedbaar zijn. Er is geen externe bedrijfsarts. Ik weet dat ik het recht heb om een second opinion bij het UWV aan te vragen. In geval van nood zal ik dit zeker doen.

Donderdag 20-12-2007
Ik word gebeld door mijn leidinggevende nr.1. Morgen worden voor de laatste keer de salarissen betaald vanaf de oude locatie dus hebben we wat te vieren. Daarom wordt mijn collega salarisadministrateur in het zonnetje gezet. Maar ik werk toch sinds jaar en dag samen met hem als salarisadministrateur en we hebben dezelfde functie. Ja maar het gaat speciaal om zijn inzet tijdens jouw afwezigheid. Er zijn wat hapjes en er is een aardigheidje voor hem gekocht. Of ik ook kom.
PARDON??? Nee, ik heb echt geen zin om daar bij te zijn.

COLLEGIALITEIT
Dinsdag 01-01-2008
Ik meld mij 12 uur per week hersteld. Ik ga per week 4 dagen van 3 uur werken. Er is besloten dat ik op het directiesecretariaat ga beginnen met re-integreren. Men vindt dit beter voor mij omdat op mijn eigen afdeling alleen nog afrondend werk te doen is. Er is nog werk genoeg te doen op mijn afdeling weet ik maar ik meld me toch maar op het secretariaat.

Dinsdag 08-01-2008
Ik werk op mijn verzoek weer op mijn eigen afdeling en kan daar nog wel wat nuttig werk doen. Men zegt dat er nog niets bekend is over de definitieve plaatsing van mij of mijn collega salarisadministrateur. Toch is de sfeer anders dan voorheen, meer gespannen lijkt het wel. In mijn bijzijn wordt er krampachtig over de fusie gezwegen.

Door mijn collega salarisadministrateur word ik, alleen als ik ergens naar vraag en hij er echt niet onderuit kan nog maar mondjesmaat bijgepraat. Beroepsinformatie over de wijzigingen die per 1 januari zijn ingegaan zoek ik dan ook zelf maar op en ik heb het gevoel dat er steeds op mij wordt gelet. Er wordt gezocht naar foutjes waarop ik dan vervolgens duidelijk en in het bijzijn van alle  collega's terecht gewezen word.
Het komt mijn zelfvertrouwen niet ten goede en het is niet leuk om zo te moeten werken maar 't is niet anders. Ik werk nog steeds 3 ochtenden per week en verder doe ik wat klusjes in huis of ga met Leo mee boodschappen doen.

Er is besloten dat ik een 2e PDT behandeling moet ondergaan. Op zaterdag 2 februari word ik verwacht voor de inspuiting. Hoewel mijn collega het erg voor mij vindt zal hij diep in zijn hart wel blij zijn dat ik voor een 2e behandeling moet. Ook zal het de fusiepartner wel goed uitkomen. Met een beetje geluk kunnen ze nu van mij af komen zonder gezichtsverlies. Zo komt een oud spreekwoord weer uit.

Woensdag 30-01-2008
Vandaag heb ik alweer een afspraak bij de bedrijfsarts. Na mijn verhaal over de afgelopen periode worden de nodige formaliteiten in de computer opgeslagen en plannen we de volgende afspraak in april. Nog 2 dagen werken voor de dag van inspuiting. Hij gaat ermee akkoord om vanaf morgen alvast de ziektewet in te gaan.

Vrijdag 01-02-2008
In het AVL krijg ik te horen dat de PDT behandeling morgen niet doorgaat. In plaats daarvan wordt een nieuw biopt genomen.

Dinsdag 18-03-2008
Na een spannende maand moet ik weer op controle in het AVL ziekenhuis. Er is besloten een chirurgische ingreep te doen. Als alles doorgaat moet ik 3 april onder het mes.

Via via hoor ik dat mijn collega’s naar Purmerend zijn verhuisd en dat de werkplekken verdeeld zijn. Ik weet niet of er al aanvullende contracten zijn aangeboden. Men is nu druk in de weer om een etentje te plannen. De collega's van de EAD en HRM uit Alkmaar en de collega's van de afdeling PSA uit Purmerend kunnen zo in een ongedwongen sfeer nader met elkaar kennismaken. Ik heb geen uitnodiging gekregen en blijkbaar durft niemand hier iets over aan mij te vertellen.

Maandag 03-04-2008
Vandaag is de operatie in het AVL.

Woensdag 09-04-2008
Het is de zesde dag na de chirurgische ingreep. Mijn collega’s uit Alkmaar komen tijdens diensttijd op de koffie. Het voelt als een verplicht bezoekje. Eén collega verontschuldigt zich omdat ze zo'n lange tijd niets van zich hebben laten horen. Over het werk, de contracten of het naderende etentje wordt angstvallig gezwegen. Ik heb ook geen zin om de confrontatie aan te gaan op dit moment. Na een uurtje stappen ze weer op.

WEER AAN HET WERK
Ik voel me weer wat beter na de chirurgische ingreep van 3 april en besluit dat het tijd is om weer aan het werk te gaan. Ik weet zelf niet of ik er al aan toe ben maar als het opbouwen langzaamaan kan gaan wil ik het toch proberen. Ik tik een mailtje naar HRM (vroeger heette dit gewoon personeelszaken) met het verzoek een afspraak voor mij bij de bedrijfsarts te regelen.

Woensdag 07-05-2008
De afspraak is snel geregeld. Vandaag kan ik al bij de bedrijfsarts terecht en aansluitend meteen een gesprek met het hoofd HRM, locatie Alkmaar.

Re-integratie in Purmerend is voor mij geen optie. Dit omdat zowel heen als terug 1,5 uur met het openbaar vervoer gereisd moet worden. We spreken af om de re-integratie heel rustig op te starten met 2 ochtenden per week waarin ik dan 2 á 3 uur werk. Volgende week ga ik beginnen. Er ligt een leuke administratieve klus te wachten op het planbureau en ik heb er zin in.

Dinsdag 14-05-2008
Zoals afgesproken is vandaag mijn 1e werkdag. Ik meld me voor 6 uur beter. Ik ga per week 2 dagen van 3 uur werken. Ik wil sowieso minimaal 3 uur werken want anders is het de moeite niet. Eindelijk wordt de wekker weer eens gezet. Ik kan gelukkig rustig aan doen want ik heb afgesproken om half 10 te beginnen. Leo brengt me weg en haalt me weer op dus over het vervoer hoef ik me niet druk te maken.

Het is vreemd om weer op de mij zo vertrouwde gang te lopen. De deur van ons oude kantoor is dicht, mijn collega’s werken nu in Purmerend en de kantoorruimte is inmiddels verhuurd aan voor mij onbekende mensen.
Ik ga naar het kantoor van de afdeling HRM waar alle vertrouwde gezichten gelukkig nog wel aanwezig zijn. We praten elkaar weer even bij en daarna hebben we het over mijn inbreng op het planbureau. Dat is namelijk de plek waar ik ga re-integreren. Er is vanochtend ook nog een vergadering c.q. werkoverleg waarbij ik ook uitgenodigd ben. Op deze manier ben ik meteen op de hoogte van de actuele zaken.

Om half 1 ga ik naar huis. Als ik eenmaal weer thuis ben merk ik wat een energie deze ochtend heeft gekost. Het weer aanwezig zijn tussen meerdere mensen, de telefoon die telkens gaat en de praatjes met allerlei bekenden die even gedag komen zeggen eist zijn tol. Met hoofdpijn duik ik voor de rest van de middag mijn bed in.

Woensdag 15-05-2008
Mijn 1e week en ik heb al direct een klein conflict met de teamleider HRM. Hij weigert namelijk om mij hersteld te melden want hij vindt dat ik het eerst maar een paar weekjes zo (arbeid therapeutisch) moet gaan proberen. De bedrijfsarts heeft mij verteld dat arbeid therapeutisch werken niet meer bestaat dus sta ik erop dat ik hersteld word gemeld en dat ik de uren die ik werk ook tegen 100% salaris uitbetaald krijg. Niks arbeid therapeutisch! (Zie Burgerlijk Wetboek artikel 7:658 A. of het CAO. Productieve arbeid en re-integratie activiteiten tijdens ziekte. CAO V&V, artikel 9.1.3-A, bladzijde 38 of CAO VVT van 2008-2010, artikel 8.1.2-A, bladzijde 44).

Dinsdag 27-05-2008
Na 2 weken pak ik er een ochtend bij. Oef, dat is niet helemaal de bedoeling geloof ik. Nu word ik wel hersteld gemeld maar dan met de toevoeging "voor aangepast werk". Wat nu aangepast werk? Ik ben 100% hersteld voor de uren die ik werk. Dat mij geen werk in mijn eigen functie geboden wordt is niet mijn probleem. Ik ben het dus alweer niet eens met het beleid maar bespreek dat later wel met de bedrijfsarts.

Ik heb van verschillende mensen de vraag gehad hoe het gaat op mijn werk. Ach, dat gaat best goed. Ik werk voorlopig voor het planbureau. Het werk is mij niet vreemd alleen is mijn werkwijze wat anders dan die van mijn nieuwe collega’s. Iedereen is erg aardig. Omdat er niet altijd een bureau vrij is doe ik mijn werk veel op de afdeling HRM. Ook op deze afdeling heerst in verband met de fusie veel onzekerheid. De afdeling HRM moet aan het eind van dit jaar ingepast worden bij de fusiepartner en het is nog niet duidelijk hoe dat eruit gaat zien.

Het is een heel gepuzzel om de juiste mensen op de juiste plek te krijgen. Als er op een bepaalde afdeling in het huis personeel tekort is dan wordt op het planbureau personeel geregeld om dit tekort op te heffen. Er worden dan mensen uit de flexpool gebeld om te vragen of ze willen werken. Als het niet lukt dan worden uitzendkrachten ingehuurd.

Alle uren die deze mensen en het overige personeel gewerkt hebben moeten worden geregistreerd en in de computer gezet. Het is een nauwkeurig werkje. Als de mensen op bepaalde uren en tijden werken, ontvangen zij een toeslag (ORT). De uren en dagen waarop wordt gewerkt is bepalend voor de hoogte van de toeslag. Het leuke van dit alles is dat de urenregistratie vóór de fusie door de salarisadministratie werd gedaan. Het werken met ORT is dus niet vreemd voor mij en het sluit mooi aan op mijn werk als salarisadministrateur.

LIST EN BEDROG
Er zijn alweer 2 weken voorbij. Ik begin me wat meer thuis te voelen op het planbureau. Bovendien ben ik heel blij dat ik vanaf de 1e dag nuttig werk te doen heb gekregen en me kan verdiepen in de cijfertjes. Hierdoor voeg ik daadwerkelijk iets toe op deze afdeling en ik heb er plezier in.

Het is heel gek maar ik zeg altijd dat bij bepaalde beroepen, bepaalde personen horen. Niet om mensen in een hokje te stoppen maar gewoon omdat ze bij het beeld in mijn hoofd passen. Zo is er ook een groot verschil tussen “HRM” mensen en salarisadministrateurs. Waar ik vraag naar een personeelsnummer zeggen mijn HRM collega’s: “Wij werken niet met nummers maar alleen maar met namen”. Waar ik val over de exact gewerkte- en dus ook uit te betalen uren zijn zij veel meer flexibel. Ook werken zij heel erg klantvriendelijk maar dat is typerend voor locatie Alkmaar. De telefoon staat regelmatig roodgloeiend maar voor iedereen wordt tijd vrij gemaakt voor een vriendelijk of opbeurend woordje terwijl het contact met de salarisadministrateur meestal vriendelijk maar toch meer zakelijk is. Grappig hè?

Hoewel het best goed gaat zie ik het nog niet zitten om de uren op dit moment verder uit te breiden. Het werken vergt veel energie en het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik met regelmaat uitgeput op bed lig. Bovendien heb ik in de komende weken een tweetal afspraken in het AVL staan wat ook weer veel energie kost.

Door de fusiepartner word ik doodgezwegen. Als ik vragen stel over wat er nu verder gaat gebeuren krijg ik geen antwoord. Het enige wat ik van de teamleider HRM te horen krijg is dat de re-integratie stap voor stap gaat en dat ik eerst maar eens beter moet worden. Een vaste werkplek heb ik op dit moment niet en daarom moet ik regelmatig van bureau wisselen. Het is wel gebeurd dat ik op 1 dag aan 5 verschillende bureaus heb gezeten omdat ik plaats moest maken voor andere werknemers. De fusiepartner laat mij zwemmen in onzekerheid en dat is heel frustrerend. Hoe lang ik op het planbureau kan blijven wordt niet verteld. Of ik nog in mijn eigen functie terug kom en wat de verdere plannen met mij zijn zegt niemand te weten. Kortom, ik word aan het lijntje gehouden en kan daar niets tegen doen. Blijkbaar is iedereen bang om zijn verantwoording te nemen.

In het roddelcircuit schijnt men meer te weten. Via via hoor ik dat mijn functie inmiddels is vergeven aan mijn collega salarisadministrateur en dat de contracten al zijn getekend. Dit terwijl ik volgens het sociaal plan die baan kan opeisen. Even komt het in me op om me weer ziek te melden maar omdat dat misschien ook wel de bedoeling is van mijn werkgever besluit ik toch maar om te doen alsof ik gek ben en gewoon aan het werk te blijven. Ik doe alles in overleg met de adviseur van de rechtsbijstand en vraag daar hoe ik me in deze zaak moet opstellen.

Woensdag 18 juni 2008
Met de bedrijfsarts bespreek ik de uitslag van de echo en de controle in het AVL. We zijn het er beiden over eens dat het naar omstandigheden erg goed me gaat. Nu is het nog een kwestie van verantwoord opbouwen tot volledig herstel. Helaas doet de fusiepartner door het stilzwijgen en creëren van onzekerheid geen goed aan de situatie.

Op dit moment werk ik 3x 3 uur per week. Gezien de huidige situatie lijkt het mij niet verstandig om de te werken uren uit te breiden. Er is nog steeds geen duidelijkheid over mijn plaats in de organisatie en ook niet over het te volgen re-integratieproject.

Dinsdag 24 juni 2008
Vandaag staat er op mijn verzoek eindelijk een gesprek op de agenda. Ik wil weten waar ik aan toe ben. De teamleider HRM heeft een andere baan gevonden en gaat ons binnenkort verlaten. De insteek van het gesprek van vandaag is: “hoe nu verder met Marga en wie is haar aanspreekpunt na het vertrek van de teamleider HRM”. De teamleider HRM uit Alkmaar en mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager FEZ uit Purmerend zullen hier beiden bij aanwezig zijn. Ik ben heel benieuwd of er voor mij al iets op papier is gezet.

Bij binnenkomst wordt door mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager gevraagd hoe het met me gaat. Mijn antwoord is dat het erg goed gaat en dat het mijn streven is om uiterlijk binnen een termijn van 1 á 1,5 maand volledig hersteld te zijn. Vrijwel direct wordt gezegd dat terugkeer naar de salarisadministratie niet meer mogelijk is voor mij. De enige functie (waarnemend hoofd Personeel en Salarisadministratie) die vrij is, is toegezegd aan mijn collega salarisadministratie.

De leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager zegt dat de contracten al zijn getekend. Dit terwijl ik in het belangstellingen-registratiegesprek op 17 december 2007 heel duidelijk heb aangegeven dat ik voor deze functie wil gaan en deze ook volgens sociaal plan zal opeisen.

Ik ben toch wel zenuwachtig voor dit gesprek en mijn handen trillen. Ik wil een slokje koffie nemen maar tril te erg en zet het bekertje maar weer snel neer.

Gelukkig herpak ik me snel en wijs mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager op het feit dat mijn functie nog steeds salarisadministrateur is en dat ik formeel gezien dus nog steeds onder zijn visie val. Ik zeg hem dat ik wil dat hij als mijn leidinggevende zijn verantwoordelijkheid neemt. Het feit dat ik overal buiten gehouden word zit mij erg hoog. Ik dring aan op eerlijkheid en duidelijkheid en vertel hem dat ik niet tegen onrecht kan.

Ik zeg ook dat de manier waarop ik na 15 dienstjaren behandeld word mij veel pijn doet en dat het voelt alsof ik de vuilnisbak ben die vol afval aan de weg wordt gezet. Ik ben aan het re-integreren en deze situatie van onzekerheid heeft een grote negatieve invloed op mijn herstel. Daar houd ik hem verantwoordelijk voor.

Volgens mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager is alles wel eerlijk en open verlopen. Maar als alles dan zo open en eerlijk is gegaan waarom heeft dan niemand mij iets verteld over het kennismakingen etentje dat geweest is? Mochten mijn collega's hier soms niets over zeggen? Volgens zeggen was de hele afdeling PSA uit Purmerend en de afdeling HRM en EAD uit Alkmaar uitgenodigd. Waarom heb ik geen uitnodiging ontvangen? Zelfs een zieke werknemer moet eten. Mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager geeft toe dat dit niet zo netjes was en dat het met de uitnodigingen niet helemaal goed gegaan is. Ik zeg dat ik het een slechte zaak vind dat voor zoiets belangrijks een zieke werknemer “vergeten” wordt. En dat dit achteraf wel een heel erg slap excuus is.

En dan wil ik het ook meteen over het naderende teambuildings uitje hebben, daar ben ik ook niet voor uitgenodigd. Is dit ook per ongeluk vergeten? En hoe kan het dat al mijn oude collega’s al nieuwe contracten hebben getekend terwijl ik niets heb ontvangen? Ben ik daarbij ook per ongeluk vergeten? De leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager voelt zich hier zichtbaar wat ongemakkelijk onder. De rollen zijn nu omgekeerd en ik geniet rustig van mijn koffie.

De leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager herhaalt nog maar eens dat hij geen formatie meer over heeft om mij op de afdeling PSA te plaatsen. “Dan moet er maar iemand anders plaats maken” zeg ik. Hebben alle medewerkers van de afdeling PSA een dienstverband van langer dan 15 jaar? Voor zover ik weet ben ik de enige uit Alkmaar maar ook uit Purmerend met zoveel functie- en dienstjaren. Waarom moet ik dan plaatsmaken en waarom hoeft niemand anders weg? Waarom wordt het sociaal plan niet gevolgd, dat is er toch niet voor niets?
Ik stel voor dat we gewoon het sociaal plan volgen en dat jullie maar iemand anders naar de crediteurenadministratie sturen. Hier wil de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager niets van horen. De keuze is gemaakt en de deur is dicht voor mij. Als ik het daar niet mee eens ben moet er maar een gerechtelijke procedure komen. Ik leg nogmaals rustig uit dat als ik naar Purmerend moet ik dat graag wil doen in een functie die mijn passie heeft en waar ik goed in ben.

Er is maar één optie mogelijk waarin ik afzie van mijn functie als salarisadministrateur en dat is alleen als ik geplaatst kan worden in een gelijkwaardige administratieve functie op de locatie in Alkmaar. Het werken in Alkmaar heeft zoveel voordelen voor mij dat ik daar wel wat voor wil opgeven. Dit echter alleen als er duidelijk op papier komt te staan dat deze functie blijft bestaan en dat ik al mijn verworven rechten en ook mijn salarisgarantie zal behouden.

En weer wordt door de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager benadrukt dat ik geen keus heb en dat de deur naar de afdeling PSA echt dicht is. Het sociaal plan wordt in mijn geval niet gevolgd. Mijn collega heeft de functie gekregen omdat hij inmiddels van alle “ins en outs” op de hoogte is en omdat hij op het cruciale moment van de overstap naar Purmerend aanwezig was en ik ziek thuis was. Ik zeg nog: Ik neem aan dat zijn contract toch minimaal de clausule ”tijdelijk voor de ziekte van …” bevat? Dit is niet het geval. Voor jou is er enkel een functie op de crediteurenadministratie, iets anders kunnen we je niet bieden. En alweer zeg ik hem dat ik daar niet mee instem.

Dan wordt mij een spoor 2 re-integratie geboden. In dat geval word ik aangemeld bij een re-integratie bureau die mij zal helpen om een baan elders te vinden. Mijn leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager vertelt dat goede salarisadministrateurs veel gevraagd worden. Ik beaam dat ik inderdaad goed in mijn vak ben en zeg tegen de teamleider HRM dat hij dat ook weet. Bovendien heb ik al een baan. De teamleider HRM kan dit dan ook alleen maar beamen. Via een spoor 2 re-integratie is het de bedoeling dat ik ontslag neem bij mijn huidige werkgever en in dienst kom bij een nieuwe werkgever. Vaak wordt dan een jaarcontract geboden met bij gebleken geschiktheid de mogelijkheid tot een contract voor onbepaalde tijd. Nou, dat lijkt me nou niet zo'n goed idee, zeg ik. Ik ga niet mijn vaste contract opgeven.
De teamleider HRM zegt mij dat ik bij een nieuwe werkgever niet meer risico loop dan dat ik nu doe bij mijn huidige werkgever. Stel dat je wel weer opnieuw ziek wordt dan ontvang je gewoon een WIA uitkering. En als het contract niet verlengd wordt krijg je gewoon WW.

Wat een geluk dat ik me heb voorbereid zeg. Ik leg de heren uit wat de werkwijze is bij bovengenoemd voorbeeld. Stel dat ik wel weer opnieuw ziek word dan zal ik in dat geval ook weer genezen. Ik ontvang dan na herstel geen WIA uitkering maar "gewoon" een WW uitkering. De voorwaarden om deze uitkering te krijgen zijn behoorlijk aangescherpt. In mijn geval duurt een WW uitkering maximaal 1 jaar en 3 maanden. (bij 15 volledige dienstjaren in 2008) Daarna kun je terugvallen op een uitkering die aangevuld wordt tot bijstandsniveau. Er wordt dan gekeken naar het gezamenlijke inkomen. Het inkomen van Leo alleen komt al boven het bijstandsniveau uit wat betekent dat ik geen recht meer heb op een uitkering. Mijn volledige inkomen zal dan wegvallen wat inhoudt dat na 15 maanden mijn inkomen 0,00 euro zal zijn. Ik krijg geen reactie van de heren dus ga ik nog even door.
Net als de fusiepartner zal ook een nieuwe werkgever niet op mij zitten te wachten. Ik word straks 50 en ben ook nog eens een "ex kankerpatiënt" die regelmatig naar Amsterdam moet voor controle.

Nu wordt het pas echt leuk. De teamleider HRM zegt mij dat ik niet verplicht ben om mijn nieuwe werkgever over mijn ziekte te vertellen en adviseert mij dat ik daar maar het beste mijn mond over kan houden. Ook hier ben ik het niet mee eens want zo zit ik niet in elkaar.
Het ligt niet in mijn aard om bewust dingen te verzwijgen. Tevens leg ik de heren uit dat er in dit geval wel degelijk gedragsregels van toepassing zijn waar ik me aan wil houden. Het verzwijgen van een ernstige ziekte (en dus ook de daarbij behorende controles) kan ernstige gevolgen hebben. Er is zelfs een uitspraak van de Hoge Raad met daarin ontslag op staande voet en het niet betalen van loon. De heren zeggen deze gedragsregels en sancties niet te kennen. Een slechte zaak dat zowel de manager Financiële Economische Zaken als de teamleider HRM deze regels niet kennen. Doen ze alsof of zijn ze echt zo dom? Ze krijgen van mij het voordeel van de twijfel. Ik beloof ze lachend de link van de rechtspraak te sturen.

In het verdere gesprek wordt steeds weer gezegd dat ik niet op de afdeling PSA kan werken en opeens wordt erbij gezegd dat dit niets met mijn ziekte te maken heeft. Vreemd want tijdens ons gesprek van 17 december 2007 is mij duidelijk gezegd dat ik niet op de afdeling PSA mag werken omdat ik door mijn ziekte geen continuïteit kan waarborgen en dat dit ook de reden is om mij niet meer in mijn eigen functie te zetten. Sterker nog, jullie wilden me zelfs niet in een ondersteunende functie op de salarisadministratie. Zo'n opmerking vergeet je echt niet zomaar!!!

Ik vertel dat de kanker weg is en dat iedere andere collega net zoveel kans maakt om arbeidsongeschikt te worden. Ik ben nog steeds dezelfde persoon als die ik was voordat ik ziek werd. En alweer is de enige reactie die de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager kan geven: "Nogmaals, de deur is voor jou dicht". Dus zeg ik: Nogmaals dan hebben jullie bij deze een probleem. Als dit probleem niet opgelost wordt en jullie stellen dat het tot een gerechtelijke procedure komt dan moet dat maar. Ik ben niet van plan mijn beroep als salarisadministrateur op te geven voor een functie op de crediteurenadministratie.

Over één ding zijn we het alle drie eens. We gaan vanmiddag niet tot een oplossing komen. De teamleider HRM stelt dat het belangrijkste is dat ik weer gezond moet worden en verder ga met re-integreren op locatie Alkmaar. Hij stelt voor om bijvoorbeeld over een half jaar te kijken hoe het met de re-integratie is gegaan en dan pas de volgende stap nemen. Ook hiermee ben ik het weer niet eens. We voeren vandaag bijna exact hetzelfde gesprek als in december 2007 en ik verwacht dat we, als we nu geen afspraken maken, we de volgende keer hetzelfde gesprek rustig nogmaals voeren en daar heb ik geen zin in. Ik stel voor dat mij binnen 14 dagen een schriftelijk voorstel wordt gedaan.
In verband met de naderende vakantieperiode en het vertrek van de teamleider HRM naar een nieuwe werkgever vindt de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager dit geen redelijk termijn en stelt voor om op 25 augustus 2008 de nieuwe afspraak te plannen. Dat is pas over 2 maanden. Ik wil het graag eerder maar de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager houdt voet bij stuk. Tijdens het hele gesprek wordt er telkens weer aangedrongen op een functie op de crediteurenadministratie. Heel storend en ik moet tot vervelends aan toe uitleggen dat ik hier echt geen interesse in heb. Mijn passie ligt op het gebied van loon- administratie, daar ben ik goed in. Ook wordt er meermalen gezegd dat er dan een gerechtelijke procedure volgt. Het geheel komt op mij behoorlijk intimiderend over.

De teamleider HRM zal een verslag schrijven van deze bijeenkomst en herhaalt nog even de keuzemogelijkheden die op papier moeten komen.
1. Plaatsing op de crediteurenadministratie
2. Een passende functie binnen de locatie Alkmaar. Er wordt nog even gepraat over een beroepskeuze test maar hier ga ik niet op in.
3. Detachering waarbij ik opmerk dat ik in dienst van de fusiepartner wil blijven met alle zekerheden die daarbij horen. De leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager vraagt naar de contractueel te werken uren van mijn dienstverband en dat is 34 uur per week. Hoezo weet hij dit niet?
4. Spoor 2 re-integratie. Dit lijkt mij niet interessant. Ik geef aan dat ik mijn dienstverband bij de fusiepartner onder geen beding ga verbreken.
Als ik thuis ben maak ik ook zelf een verslag van deze bijeenkomst omdat alles nu nog vers in het geheugen zit.

Vrijdag 27-06-2008
De lang verwachte envelop van het UWV ligt in de bus. Ik ben in oktober pas 2 jaar (gedeeltelijk) ziek, dat duurt nog 4 maanden. Toch moet volgens de bedrijfsarts de aanvraag voor een WIA uitkering nu de deur uit ondanks dat ik zo snel mogelijk mijn werk weer wil oppakken.

De laatste 1,5 jaar ging ik naar bed en stond ik op met de gedachte aan “kanker” in mijn hoofd. Gelukkig gaat het nu een stuk beter en probeer ik me weer op de toekomst te richten. Helaas ga ik nu naar bed en sta ik op met de gedachte aan mijn werk en mijn toekomst hierin. Ik ben er kapot van. Toch neem ik me voor om me niet zomaar klein te laten krijgen. Ik ben half mei aan mijn re-integratie begonnen en heb mijzelf beloofd dat ik eind juli 100% hersteld zal zijn. Of de fusiepartner dit nu leuk vindt of niet. Het is heel jammer en pijnlijk dat de fusiepartner zo’n negatieve invloed op mijn genezing heeft. Dit neem ik ze erg kwalijk.

Zaterdag 28-06-2008
Het gesprek van de 24ste zit me behoorlijk hoog en ik krijg het maar niet uit mijn hoofd. Alle scenario's zijn meerdere keren de revue gepasseerd. Ik moet iets doen om het vervelende gevoel kwijt te raken. Ik mail mijn advocaat om advies en vraag meteen maar of het verstandig is om op dit moment de OR en de Bond te informeren over de werkwijze van de fusiepartner.

Zondag 29-06-2008
In de zondagskrant ontdek ik een leuke vacature. Precies wat ik zoek en nog in de buurt ook. Als ik wil kan ik er op de fiets naartoe. Het is een combinatie van 2 parttime functies die ook in één dienstverband vervuld mogen worden. Als ik zelf solliciteer maak ik natuurlijk geen schijn van kans. Mijn werkgever wil mij kwijt en voorziet geen problemen dus laat zij het maar regelen dan. Zij zeggen tenslotte dat ik in mijn positie makkelijk ander werk kan vinden. Als ik hierom vraag zijn ze ineens niet thuis. Wat een verrassende reactie.

FUSIE EN WERKPLEK
Dinsdag 01-07-2008
De teamleider HRM heeft inmiddels een andere baan en vandaag maak ik kennis met zijn vervanger. Deze ad interim manager HRM geeft leiding aan HRM en gaat de integratie van onze HRM afdeling in Purmerend stroomlijnen. Ook moet hij de werkprocessen gaan analyseren.

Als er een ad interim manager HRM aangesteld wordt volgen er bij de eerstvolgende reorganisatie vaak ontslagen of komen er ingrijpende veranderingen. Ik stel mezelf voor en voeg daar meteen aan toe “Ik ben het probleem van de fusiepartner”. Ook meld ik me vanaf vandaag voor 16 uur per week beter en ga per week 4 dagen van 4 uur werken.

Vanaf vandaag is de fusiepartner eigenrisicodrager voor de Wet Gedeeltelijk Arbeidsgeschikten (WGA). Dit betekent dat als iemand in de WGA terecht komt de werkgever zelf moeten zorg dragen voor de betaling van de uitkering. Om dit risico af te dekken heeft onze fusiepartner zich elders verzekerd. Ook is de fusiepartner vanaf nu verantwoordelijk voor de re-integratie van de gedeeltelijk arbeidsgeschikte medewerker, zelfs als er geen dienstverband meer is. De medische keuring en de bepaling van de mate van arbeidsgeschiktheid blijft het UWV doen.

Woensdag 02-07-2008
Vandaag heb ik een afspraak met de bedrijfsarts. We bespreken de ontwikkelingen met betrekking tot mijn dienstverband en de invloed hiervan op mijn herstel. Een bedrijfsarts mag zich formeel niet mengen in een arbeidsconflict. Ik heb een voorstel gemaakt om mijn te werken uren uit te breiden tot volledig herstel. Als alles loopt zoals ik verwacht dan ben ik begin augustus volledig hersteld voor eigen werk. De arts begrijpt mijn motivatie om de te werken uren zo snel op te bouwen en gaat akkoord met mijn voorstel. Het is een extra lang en positief consult en we hebben de geplande tijd hard nodig.

Er moet nog wat papierwerk ingevuld worden voor mijn verzekering en voor in mijn re-integratie dossier. Inmiddels heb ik ook de aanvraagformulieren voor een WIA uitkering ontvangen. Over 4 maanden dus eind oktober zal ik 2 jaar ziek zijn. Ook al hebben periodes van ziek zijn en werken elkaar afgewisseld blijft de datum van de 1e ziektedag gelden als peildatum. Hoewel ik niet van plan ben nog 4 maanden ziek te zijn moet deze uitkering toch nu al worden aangevraagd. Stel dat ik niet hersteld ben in oktober dan is dit gedeelte alvast geregeld en komt qua tijd mijn uitkering niet in gevaar. Mijn leidinggevende moet samen met mij het eindoordeel op het WIA formulier invullen.

Aan de verzuimmedewerker vraag ik of hij alle papieren die meegestuurd moeten worden met de WIA aanvraag in orde wil maken. Nu is er een probleem. Wie gaat het eindoordeel invullen en wie is formeel jouw leidinggevende? Volgens mij is dat leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager maar die wil dit niet zijn dus ik weet het niet, Er is niemand die deze taak op zich wil nemen omdat ze dan ook de kosten voor hun kiezen krijgen. Niemand schijnt formatie vrij te hebben dus je zoekt het maar uit.

Met mijn advocaat heb ik een gesprek over de stappen die we kunnen nemen om wat duidelijkheid in mijn situatie te scheppen. Ze zal voor mij een “vriendelijke” brief schrijven. Vriendelijk omdat ik de situatie op het werk werkbaar wil houden, zeker als ik alsnog naar Purmerend overgeplaatst word vind ik dit heel belangrijk.

Dinsdag 08-07-2008
Uit hoofde van zijn functie is de ad interim manager HRM verplicht mee te denken over mijn re-integratie en plaatsing op een afdeling. Ik vertel dat ik begin augustus waarschijnlijk 100% hersteld ben. Hij vraagt zich af op welke afdeling ik dan ga werken en waarom het vervolggesprek met de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager pas eind augustus is. Ik vertel kort over het belangstellingsregistratie gesprek en over het gesprek van 24-06-2008.

Het gaat er volgens de ad interim manager HRM niet om over mijn wens om op een bepaalde afdeling te werken maar over de vraag welke afdeling geschikt is voor mij. Dit omdat ik er “al zolang” uit ben. Hij vraagt zich ook af of het wel reëel is om mijn eigen functie op te eisen. Ik vertel dat ik tussen de behandelingen door met grote regelmaat heb gewerkt en dat mijn kennis wel degelijk nog aanwezig is. Terwijl mijn werkgever zegt geen werk voor mij te hebben ben ik zelf op zoek gegaan en werk nu overal waar ze wel een extra handje kunnen gebruiken.

We bespreken tevens mijn mogelijkheden om extern te solliciteren. Hij zegt dat het niet gebruikelijk is om bij detachering een contract voor onbepaalde tijd te vragen. Ik zeg dat ik geen ontslag zal nemen om een arbeidsovereenkomst elders voor bepaalde tijd aan te gaan. Volgens hem heb je tegenwoordig nergens meer de zekerheid om voor onbepaalde tijd te kunnen blijven werken en maakt dat in de praktijk ook niets uit. Ik blijf er toch maar bij om mijn dienstverband voor onbepaalde tijd te behouden.

Ook vertelt de ad interim manager HRM mij dat het niet zeker is dat ik me kan beroepen op het sociaal plan. Het sociaal plan is namelijk allang ingegaan en op dat moment was ik ziek. Het komt erop neer dat ik daarom geen recht van spreken heb. Op deze minne opmerking ga ik niet eens in. Morgen spreekt hij de bedrijfsarts en dan zal hij mijn geval bespreken, ook met betrekking tot mijn inzetbaarheid. Hij komt er bij mij nog op terug. Ik zeg nog dat hij beter eerst met de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager kan praten en dat ik bij mijn beslissing blijf om mijn functie op te eisen als mij geen gelijkwaardig alternatief in Alkmaar geboden wordt. Ik vind het een beetje een vaag gesprek. Al met al geen lekker begin van de week. Ik heb me vandaag hersteld gemeld voor 20 uur per week maar het volhouden valt me zwaar. Het zou een stuk beter gaan als ik gewoon lekker mijn werk kon doen. In plaats daarvan moet ik op mijn hoede zijn en telkens weer opnieuw de druk die op mij uitgeoefend wordt incasseren.

Toch is het gek hoor. Iedereen die maar denkt dat hij wat voorstelt probeert mij ervan te weerhouden om mijn eigen functie op te eisen. Dit, omdat men denkt dat ik mijn beroep als salarisadministrateur niet meer kan uitoefenen en dat ze in hun recht staan om mij te weigeren op de PSA afdeling. Maar als dat zo is waarom besteden ze dan zoveel aandacht aan mij en proberen ze me er op allerlei manieren toe te bewegen om van mijn functie af te zien? Dat is toch op z’n minst merkwaardig te noemen. Al met al een hele vervelende situatie.

Woensdag 09-07-2008
Vandaag heb ik een plekje om te werken gevonden in het kantoor van de verzuimmedewerker. De bedrijfsarts loopt langs en maakt een praatje. We willen mevrouw den Engelsman weer volledig aan het werk zien zegt hij. Zonder nadenken antwoord ik: “Dan bent u wel de enige”. Hij moet lachen, nee hoor het zijn er minimaal 2…. toch? Hij heeft gelijk. Hoewel het niet altijd meevalt moet ik niet uit het oog verliezen hoeveel geluk ik heb gehad dat ik weer kan werken.
Het is de bedoeling dat de afdeling HRM volgend jaar geïntegreerd wordt bij de fusiepartner. De onzekerheid, het vertrek van de teamleider HRM en het gemis van een zieke collega eist zijn tol. De sfeer wordt er niet beter op.

De verzuimmedewerker vertelt dat het nog steeds niet duidelijk is wie voor mij het eindoordeel gaat invullen. Dit omdat het niet bekend is wie mijn leidinggevende is. Volgens mij wil niemand zijn handen branden aan het formulier omdat dit naar waarheid ingevuld moet worden. Zolang ik nog steeds salarisadministrateur ben is de leidinggevende nr. 2, tevens financieel manager formeel nog steeds mijn leidinggevende nr.2. De goede man geeft echter niet thuis. Iemand zal toch echt de verantwoording voor het gevolgde beleid moeten nemen en het eindoordeel op het WIA formulier schrijven.

De uiterste instuur datum van de WIA formulieren komt dichterbij en de verzuimmedewerker doet zijn uiterste best om iemand te vinden die het eindoordeel wil schrijven. Waarschijnlijk gaat de  regiodirecteur uit Alkmaar als leidinggevende nr. 3, het eindoordeel schrijven wordt mij verteld. Als het goed is volgt er nog deze week een afspraak. Ik word een beetje moe van alle onduidelijkheid en dit zet zich net als gisteren om in behoorlijke hoofdpijn. Als ik thuiskom van het werk lig ik alweer snel in bed. Nu ben ik van nature niet haatdragend of zo. Ik ben makkelijk in de omgang en vind al gauw alles goed. Toch ben ik niet van plan het kaas van mijn brood te laten eten.

Vrijdag 11-07-2008
Mijn oude leidinggevende, nr.1 moet op deze locatie zijn en komt even gedag zeggen. Later op de ochtend komen nog 2 “oud” collega’s langs en ze vragen wat ik hier zoal uitvoer. Ach ik doe maar wat, op het planningsbureau kunnen ze wel iedereen gebruiken grap ik nog. Om half drie stop ik met werken en dan is ook deze week weer om. Het is een zware week geweest. Leo haalt me op en staat buiten al te wachten.

Ik heb een belafspraak met mijn advocaat. Na uitvoerig beraad komen we tot overeenstemming dat er tussen je gelijk hebben en je gelijk halen een groot verschil zit. Als ik mijn functie opeis en de gerechtelijke procedure zal winnen dan kun je er bijna vergif op innemen dat er ontslag voor mij wordt aangevraagd op basis van verstoorde arbeidsverhouding. Als ik geen procedure aanspan valt er misschien nog wat te onderhandelen. Ik ga er het komende weekend nog maar eens goed over nadenken.

Leo gaat naar bed en ik blijf nog even zitten om het één en ander te overdenken. Ik raak over mijn toeren en kan niet meer stoppen met huilen. Ik vind het zo gemeen om mij na 15 jaar trouwe dienst op deze manier uit mijn functie en te zetten. Hoewel ik niemand iets kwalijk neem is het mij zo ondertussen wel duidelijk dat ik van mijn “oud” collega’s geen enkele loyaliteit hoef te verwachten. Het is ieder voor zich en God voor ons allen. In afwijking van mijn belangstelling en de plaatsingsprocedure van het Sociaal Plan word ik niet geplaatst op de afdeling PSA. De reden waarom ik niet welkom ben is omdat ik ten tijde van het integratieproject van de salarisadministratie ziek was en de continuïteit van het werk niet kan waarborgen. Ik zit midden in mijn re-integratie en ben binnenkort 100% hersteld, wat nou continuïteit?

Ik heb me nooit gerealiseerd dat dat éne woordje KANKER genoeg is om iemand zijn vertrouwen in de toekomst af te pakken. Het besef dat ik door mijn ziekte ook mijn beroep ben kwijtgeraakt zonder dat mij de gelegenheid is geboden om mijzelf te bewijzen doet zo’n pijn. En dan te bedenken dat mijn situatie niet eens een uitzondering is.

Op dit moment ben ik zover dat ik het even niet zie zitten. Ik zou bijna wensen dat de kanker weer terugkomt zodat ik “even” bevrijd ben van de sores op het werk. Wat vind ik nu erger? Kanker en alles wat daarbij hoort, te overwinnen of …. het gevoel een hopeloos geval te zijn waar men op een zo gunstig mogelijke manier vanaf wil komen. Het één overkomt je maar het andere word je aangedaan en maakt je ook ziek als je niet oppast. Normaal gesproken ben ik heel reëel maar op dit moment ben ik alleen maar emotioneel en voel me verdrietig.

En zo ben ik deze nacht bezig om dit alles op mijn eigen manier te verwerken. Het zou een gezellig weekend worden met een verjaardagsfeest. Ik weet nu al dat ik daar niet naar toe zal gaan. Ik heb geen zin om daar met rood behuilde ogen te zitten. Ik mag blij zijn als ik dinsdag weer een beetje toonbaar op het werk kan verschijnen. Het weekend is in ieder geval naar de alom bekende kloten.

Dinsdag 15-07-2008
Inmiddels heb ik mezelf eens stevig toegesproken en meld ik me voor 24 uur per week beter. Een echte Mantel (meisjesnaam) laat zich niet zomaar uit het veld slaan. Het gebeurt namelijk al veel te vaak dat werkgevers maar kunnen doen wat ze willen. Ik ben niet van plan om deze werkwijze zomaar te accepteren. Ik ben zo verschrikkelijk boos. Ik kan mezelf nog redelijk verdedigen en inlezen in allerlei wetten en regeltjes. Veel mensen hebben andere kwaliteiten en hebben niet zoveel met deze materie. Daarom is een zieke medewerker ook zo’n makkelijke prooi die zich door de beschreven werkwijze makkelijk zal laten overbluffen of weer opnieuw in de ziektewet belanden.

Woensdag 16-07-2008
Tijd voor de bedrijfsarts om het actueel oordeel / re-integratieverslag en de medische informatie in te vullen. Al met al best nog wel een tijdrovend klusje. We zijn er 3 kwartier mee bezig geweest en hebben alle formulieren zo eerlijk en goed mogelijk ingevuld. De werkgever is verplicht om alle formulieren in te vullen zodat het UWV kan beoordelen of de re-integratie wel volgens “het boekje” is gegaan.

Voor de 20e van deze maand moet al het papierwerk wat bij de WIA aanvraag hoort bij het UWV binnen zijn. De werkgever kan ook samen met mij een aanvraag verlenging loondoorbetaling WIA aanvragen. De werkgever betaalt dan het loon langer door waardoor ik extra tijd heb om te re-integreren. We schatten in dat de fusiepartner hier vast niet aan mee zal werken en trekken ons eigen plan.

De WIA aanvraag moet naar het UWV gestuurd worden ongeacht of ik straks hersteld ben of niet wordt mij gezegd. De arbeidsdeskundige zal me dan ook sowieso oproepen om op zijn spreekuur te verschijnen. Het opbouwen naar volledig herstel gaat heel erg snel en dat kan ik goed merken. Een stapje terug is geen optie want ik wil zo snel mogelijk volledig hersteld zijn. De werkgever kan ontslag voor mij aanvragen als ik voor 25 oktober geen 4 weken aaneengesloten heb gewerkt.

Donderdag 17-07-2008
Ik werk voor het planbureau maar vind meestal een bureau om aan te zitten op de afdeling HRM. Hier loopt iedereen door alle omstandigheden op zijn tenen en is de werkdruk erg hoog. Onbegrip, ziekte, vakanties en zo zijn hier de oorzaak van. Alle onzekerheid over de nieuwe functies en werkplek doen er nog een schepje bovenop. Ik houd maar zoveel mogelijk mijn mond en probeer te helpen waar het maar kan.

Volgens mij duurt de onzekerheid nog wel even en krijgen de medewerkers vlak voor de feestdagen pas meer informatie. Onplezierige mededelingen worden namelijk vaak bewust gepland op vrijdag, voor de zomervakantie of vlak voor de feestdagen. Zo heeft de werknemer de tijd om wat af te koelen. Bovendien zijn er dan veel mensen afwezig zodat het moeilijker is om elders informatie of advies te vragen. Het grootste voordeel voor de fusiepartner is dat er door het creëren van onzekerheid personeelsleden zijn die vrijwillig ontslag nemen of een andere baan zoeken. Makkelijker kun je toch niet van je personeel afkomen?!

In het sociaal plan staat dat er bij de fusie geen gedwongen ontslagen mogen vallen. Toch rollen er altijd koppen. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat er voor volgend jaar een reorganisatie op de agenda staat. Ik denk dat ik wel weet wie er dan als eerste uitvliegt.

Vrijdag 18-07-2008
Samen met de verzuimmedewerker vullen we het laatste formulier voor de WIA aanvraag in. Nu nog het hele pakket kopiëren en dan is het bijna klaar. Het formulier “Oordeel van de werknemer WIA” moet nog worden ingevuld. Dat doe ik van het weekend thuis. Het formulier bevat verschillende vragen over de re-integratie en de wijze waarop alle formulieren ingevuld zijn. Ook is er ruimte om opmerkingen toe te voegen. Ik ben een open boek dus schrijf ik naar eer en geweten mijn oordeel over mijn re-integratie. Tevens vraag ik het UWV om de fusiepartner aan te spreken op hun werkwijze bij langdurig zieke medewerkers. Als ik naar de keuringsarts moet zal dit wel uitgebreid aan bod komen verwacht ik. Ook al ben ik straks hersteld, ik zal evengoed opgeroepen worden voor het spreekuur zegt de verzuimmedewerker. Vreemd.

Dinsdag 22-07-2008
Meteen na binnenkomst op kantoor vraagt de regiodirecteur uit Alkmaar of ik even langskom om te vertellen hoe het met me gaat. Wat nu weer? Ik pak een bekertje koffie en ga maar meteen. Ze is een weekje afwezig geweest en wil nu graag weten hoe de afgelopen week gegaan is. Ze vertelt dat ze het heel vervelend vindt dat ik zo heen en weer geslingerd word en dat ik van de fusiepartner geen medewerking krijg om terug te keren in mijn vak.

Ik vertel dat ik het de fusiepartner voornamelijk kwalijk neem dat ze mij een stukje toekomst als salarisadministrateur ontneemt en dat ik erg teleurgesteld ben. Ik kan niet begrijpen dat men op deze manier met zijn personeel omgaat. Juist van een zorginstelling mag je verwachten dat ze de zorg voor zowel de bewoners als voor het personeel hoog in het vaandel hebben staan. Helaas is dit laatste voor mij ver te zoeken. Dit is ook één van de redenen dat ze heeft gezegd dat zij vanaf nu het stokje overneemt en dus mijn leidinggevende nr. 3 zal zijn. Ze vindt dat er zo niet met mensen omgegaan mag worden en hoopt dat ik begrijp dat zij dit nooit zo heeft gewild. De afgelopen ziekteperiode is al erg genoeg geweest.

We bespreken een “out placement” traject. Ik word dan aangemeld bij een extern bureau die mij gaat trainen en samen met mij op zoek gaat naar een andere baan. Detachering is hierbij ook een mogelijkheid. Ik maak meteen duidelijk dat ik absoluut geen ontslag zal nemen. Daarom komen we er samen uit dat dit toch geen goede optie is.

Volgens de fusiepartner is er in Alkmaar geen enkele vacature beschikbaar die ik zou kunnen invullen. Volgens mijn leidinggevende nr. 3, tevens regiodirecteur is er wel degelijk een vacature bij het kwaliteitsbureau. Dit is ook administratief werk maar heel anders dan ik gewend ben. Ik zal dan omgeschoold moeten worden. Tijdens de Masterplan cursus vond ik het stukje kwaliteit en de audits erg leuk dus dat zie ik wel zitten. Ik werk natuurlijk 34 uur per week wat wel erg veel is.

Samen bedenken we dat ik eventueel ook een administratieve steun kan zijn voor de divisiemanager civiele dienst. De leidinggevende nr. 3, tevens regiodirecteur gaat zich hier hard voor maken. Ze benadrukt wel dat zij er ook geen zeggenschap meer over heeft maar dat ze haar uiterste best gaat doen om hier een akkoord voor te krijgen. Nogmaals er moet dan wel een omscholingscursus gedaan worden. De uiteindelijke toestemming moet van de fusiepartner afkomen. Verder krijg ik de complimenten dat ik ondanks alles aan het werk ben en daar ook de nodige moeite voor doe. Morgen zal ze mijn situatie ook met de bedrijfsarts bespreken.

En zo krijg ik ineens hulp uit een onverwachte hoek. Eindelijk iemand die zijn nek voor mij wil uitsteken. Tot nu toe stond ik er alleen voor. De leidinggevende nr. 3, tevens regiodirecteur laat er geen gras over groeien en even later zit ik tegenover een dolenthousiaste manager facilitaire dienst. Ik werk op dit moment 24 uur voor het planbureau. Voorlopig mag ik tijdens mijn re-integratie ongeveer 4 uur per week de zorgmanager gaan assisteren met de geldstroom op locatie Alkmaar.

Woensdag 23-07-2008
Op mijn bureau ligt al een envelop met daarin het verslag van mijn gesprek met de leidinggevende nr. 3, tevens regiodirecteur. Na de koffie ga ik meteen met de financiën in de weer en voel me als een vis in het water met al die eurootjes. Ik zie de zon weer schijnen en voel me voor het eerst in maanden weer wat beter.

Als ik thuis kom zit ook het concept van de brief van mijn advocaat in mijn mailbox. Het is een duidelijke en vriendelijke brief met daarin alle feiten. Zoals afgesproken staat in de brief dat ik de voorkeur geef aan een minnelijke oplossing. Volgende week wordt de brief aangetekend verstuurd naar de ad interim manager HRM.

Tot op heden heeft de fusiepartner mij nog geen enkele reden tot tevredenheid, belangstelling of vertrouwen gegeven Ook voel ik me tegengewerkt en heb ik niet het idee dat ze met mij tot een oplossing willen komen. Alles wijst erop dat de fusiepartner liever ziet dat ik ontslag neem of ziek blijf zodat er in oktober (2 jaar na de 1e ziekmelding) ontslag voor mij aangevraagd kan worden. Daarom heb ik ook geen andere keus dan mij te laten bijstaan door een advocaat. Door de brief naar de ad interim manager HRM te laten sturen geef ik hem het voordeel van de twijfel. Zo kan hij zichzelf aan mij bewijzen en weet ik meteen wat voor vlees ik in de kuip heb.

Dinsdag 29-07-2008
Ik doe er weer 4 uur bij en meld me hersteld voor 28 uur per week. Ik werk nu 4 dagen van 7 uur. Ik loop even langs bureau kwaliteit om mezelf te presenteren bij de manager. Het is een prettig gesprek en in het kort wordt er uitgelegd wat er van mij verwacht wordt en wat de toekomstplannen van het bureau kwaliteit zijn. Het staat me wel aan wat ik allemaal hoor en het lijkt me ook een uitdaging. Er is nog een andere kandidaat voor deze functie. Ik hoor zo snel mogelijk wie er in de nieuwe functie geplaatst gaat worden.

Het tellen en bijhouden van de diverse kassen voelt weer vertrouwd. Wat zal het toch mooi zijn als het lukt om dit te mogen blijven doen voor enkele uurtjes per week. Hoewel er op dit moment geen formatie voor is heb ik toch goede hoop.

Woensdag 30-07-2008
Nergens gaat de roddel sneller dan in de zorg volgens mij. Ik heb nog maar net de “voorlopige” verantwoordelijkheid voor de geldstroom gekregen of de tamtam heeft dit al doorgeseind naar mijn oud collega’s in Purmerend. Jammer, want zolang er nog onzekerheid is of dit officieel kan worden gemaakt voor mijn persoontje houd ik liever nog even mijn mond. Mijn vroegere leidinggevende nr.1 komt langs om wat geldzaken te bespreken. Nou, daar zijn we gauw mee klaar. We kletsen wat en ik word voorzichtig gepolst over mijn toekomstplannen. Ze had iets gehoord over een opleiding. Zolang er nog niets zeker is heb vooralsnog geen reden om erop in te gaan.

Er wordt vandaag weer pittig gevist in de vijver. Na de middag komt de volgende voor mijn bureau staan. De ad interim manager HRM wil graag weten wat mijn plannen zijn als ik 100% hersteld ben en hoe mijn zaken ervoor staan. Ik vertel dat ze me bij het planbureau op dit moment nog hard nodig hebben en dat er genoeg werk is. Volgende week zit ik dus nog steeds op deze stoel.
Raar hoor, als ad interim manager HRM hoor je toch te weten wat je personeel doet? Mijn advocaat heeft hem vandaag de aangetekende brief verstuurd. Misschien dat er dan wat meer duidelijkheid komt. De fusiepartner is nu aan zet en zal met een aanvaardbaar voorstel moeten komen.

EINDE HOOFDSTUK 1
Klik hier om door te gaan naar hoofdstuk 2: re integreren