MIJN WERKGEVER EN IK

2006
Hoe het allemaal begon

Tja, je zult je misschien afvragen wat mijn verhaal over tongkanker te maken heeft met mijn verhaal over werk en re integratie. In mijn geval heel erg veel. Het ziek zijn op zich is van grote invloed op het werk. Het zorgt ervoor dat je tijdelijk of permanent arbeidsongeschikt bent.
Zeker als het ziek zijn een langere periode duurt zijn de gevolgen duidelijk merkbaar. Men spreekt over langdurig ziek als deze periode langer dan 4 weken achter elkaar duurt.

Alle uitspraken die ik in mijn verhaal doe zijn gebaseerd op de voor op dat moment geldende wetten, regels en voorschriften.

In mijn geval is er tijdens mijn ziekte ook nog sprake van een fusie. Ook al is er een sociaal plan opgesteld, er zullen bij een fusie vroeg of laat altijd koppen rollen. Geloof mij maar, als langdurig zieke sta je bovenaan op het lijstje! Mijn werkgever in Alkmaar is per 1 juli 2007 een fusie aangegaan met mijn nieuwe werkgever in Purmerend. Verwacht als werknemer geen loyaliteit voor je jarenlange inzet als je voor langere tijd uit de roulatie bent want dan kom je van een koude kermis thuis.

Eén ding in het bijzonder moet je goed onthouden. Als de werkgever vervelend gaat doen of probeert om jou als zieke werknemer er op wat voor manier dan ook uit te werken, bedenk dan dat dit niet persoonlijk bedoeld is. Het ligt het aan het beleid dat gevoerd wordt. Als je dit goed onthoudt zal je alle onrechtvaardigheden beter kunnen verdragen en helpt het je in de strijd om je baan te behouden.

Ik heb lang nagedacht over de vraag of het verstandig is om mijn ervaringen over mijn re-integratie op mijn site te zetten. Uiteindelijk heb ik een weloverwogen keuze gemaakt in de hoop dat mijn persoonlijke ervaring iets toevoegt aan mijn website. Een aantal zaken hebben mij geholpen om dit besluit te nemen:

1. Ik wil graag een volledig, uitgebreid en eerlijk verslag neerzetten over mijn ziekte met alles wat daarbij hoort.
2. Ik hoop oprecht aan lotgenoten met soortgelijke ervaringen een stukje herkenning en steun te geven en dat zij troost kunnen halen uit mijn verslag.
3. Ook wil ik op deze wijze aan lotgenoten kenbaar maken dat het heel belangrijk is om voor jezelf op te komen. Ik denk dat ik door alle informatie in mijn verhaal een aantal bruikbare handvatten kan geven.
4. Ik hoop dat werkgevers, mensen met een leidinggevende functie of interim managers mijn belevingen lezen zodat zij zich naast het bedrijfsbelang ook bewust worden van het feit dat het hier om mensen gaat.
5. Mijn verhaal is tijdloos en zal zich telkens opnieuw herhalen. Bedenk goed; Ik vertel hier over mijn gevoel, mijn belevenissen en mijn ervaringen.
6. Ik heb deze website niet gemaakt om wie dan ook in een kwaad daglicht te plaatsen. Tijdens mijn re-integratie heb ik net als tijdens mijn ziekte heel veel van me afgeschreven. Dit is mijn gezondheid zeker ten goede gekomen.

Nu ik het boek "mijn werkgever en ik" uit heb, vind ik mijn verhaal hierover een mooie afsluiting van een indrukwekkende periode in mijn leven.

Eén ding geldt voor iedereen: We Leven, Lachen en Lijden!

Wat heb ik hier lang op moeten wachten!!!

Het is het jaar 2023. Ik werk niet meer. Dit is 17 jaar na mijn 1e ziekteperiode en 7 jaar na mijn gedeeltelijke WIA toekenning in 2016. Bang als ik was voor represailles van mijn werkgever durf ik nu pas dit deel op mijn website online te zetten. Mijn verhaal staat niet op zichzelf en soortgelijke situaties doen zich vandaag de dag nog steeds voor. Hierover praten durft bijna niemand vandaar deze publicatie.

Ik hoop van harte dat ik andere langdurige zieken wat troost kan bieden en ze bewust kan maken van het feit dat het eventuele negatieve gedrag van een werkgever niet persoonlijk bedoeld is. Het is puur een gevolg van het gevoerde beleid en van de hoge kosten die zij voor hun kiezen krijgen als een werknemer langdurig ziek is. Bij deze nodig ik je uit om mijn verhaal te lezen hoewel ik me goed kan voorstellen dat het erg veel is. Pak eruit wat interessant voor je is. De verwachtingen van de werkgever en die van de werknemer liggen bij ziekte niet meer op één lijn. Daardoor komen de belevingswereld en belangen niet meer met elkaar overeen. Dit heeft dan weer tot gevolg dat er wederzijds onbegrip ontstaat wat op haar beurt weer tot conflicten kan leiden.

Ik hoop dat O.R. leden, leidinggevenden, management leden en directeuren mijn verhaal wel helemaal (uit)lezen. Ik hoop dat ik ze het besef kan bijbrengen dat ze met langdurig zieke medewerkers uiterst voorzichtig om moeten gaan en wil ze een kijkje laten nemen in mijn hoofd.
Juist de werknemers uit de groep van de langdurige zieken hebben qua gezondheid al veel moeten inleveren en verwerken. De psychische druk en tegenwerking van een werkgever kunnen zij er niet bij hebben. Zij behoren zich gesteund te voelen en de werkgever hoort zich als een goed huisvader te gedragen. Nogmaals, het gaat hier om een hele kwetsbare groep mensen. Niet alleen hun ziekte maar ook het gedrag van werkgevers is van grote invloed op het herstel en zelfbeeld en kan voor de rest van hun leven veel schade aanrichten.

In 2012 lijkt alsof het tij gekeerd is en mijn werkgever zich positiever opstelt. Dit is mede te de danken aan mijn leidinggevende van dat moment. Het heeft even geduurd voordat het ijs gebroken was omdat we ons beiden bewust waren van de 6 voorgaande jaren en we ons ten opzichte van elkaar moesten bewijzen. Mijn vertrouwenspersoon heeft mij hierin geholpen door telkens aan te geven dat de leidinggevende van dat moment te goeder trouw is en geen dubbele agenda heeft. Nu was ik degene met een dubbele agenda en dat voelde ten opzichte van haar niet goed. Met regelmaat bekroop mij een schuldgevoel omdat ik op de achtergrond mijn ervaringen beschreef met als doel deze na mijn pensioen te publiceren. Toch heb ik besloten ermee door te gaan in de hoop werknemers bewust te maken van het feit dat ze voor zichzelf moeten opkomen.

In 2016 word ik gedeeltelijk afgekeurd, ik blijf 18 uur per week werken. Vaak met gemengde gevoelens ben ik deze periode doorgekomen. Met mijn betrokkenheid en gevoel voor mijn werkgever zoals ik had voordat ik ziek werd is het nooit meer goed gekomen. De beschadigingen zitten te diep. Ik heb heel bewust alles op alles gezet om te blijven werken omdat ik op deze manier mee wilde blijven tellen in de maatschappij. Bovendien moet ook de portemonnee gevuld blijven wat zeker geen onbelangrijk detail is.

Uiteindelijk heb ik na een dienstverband van 31 jaar bij deze werkgever mijn werkzame periode afgesloten en ben 100% afgekeurd. Ik laat een afgesloten hoofdstuk achter. Een periode die mij voor het leven getekend heeft. Niet alleen geestelijk en lichamelijk maar ook financieel ga je er behoorlijk op achteruit. Voor diegene die ook te maken heeft met WIA of IVA is het laatste hoofdstuk interessant. Hier ga ik verder in op de transitievergoeding waar je recht op hebt bij (gedeeltelijk) ontslag na 2 jaar ziekte.

Verder vind ik het belangrijk dat je tijdens het lezen steeds in je achterhoofd houd dit dit alles zich afspeelt in een tijdsbestek van 17 jaar.

Tegen mijn werkgever heb ik destijds letterlijk gezegd: Wat jullie ook allemaal hebben gedaan, aan mijn werk zal je niks merken. Ik zal dat altijd zo goed mogelijk doen”. Hoewel dit niet altijd makkelijk was ben blij dat ik me aan mijn woord heb gehouden.

Nu ga ik genieten van de dingen die ik nog kan en hoop nog veel gelukkige jaren te beleven met mijn gezin.

Voor degene die behoefte heeft aan meer informatie: Huis voor klokkenluiders

Een stukje historie

Ik ben vanaf 01-02-1993 in dienst bij een woonzorgcentrum in Alkmaar. Ik ben begonnen als boekhoudkundig medewerker en daarna opgeklommen tot salarisadministrateur. Een leuke afwisselende job. Als er besloten wordt om de salarissen in eigen beheer te verwerken breekt een drukke tijd aan.

Regelmatig gaan we naar Amsterdam om ons het nieuwe salarisprogramma eigen te maken. Het is moeilijk maar ook leuk. In januari 2000 is het zover en startten we. Ik houd me nu alleen nog maar bezig met de salarissen en werk 34 uur per week.

In december 1999 wordt een nieuwe collega aangenomen. Om de puntjes op de i te zetten volgen we samen de cursus voor het praktijkdiploma loonadministratie. We vormen een goed team waarbij ieders kwaliteiten volledig tot zijn recht komen. Beiden staan we voor ons werk dat we naar eer en geweten zo goed mogelijk uitvoeren.

In oktober 2006 word ik ziek. Met grote regelmaat kan ik niet werken of maar gedeeltelijk werken. Dit schommelt het hele jaar door totdat ik mij in oktober 2007 volledig ziek moet melden in verband met behandeling in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Gelukkig heb ik thuis een goede computer. Bepaalde werkzaamheden die tot mijn taken- pakket horen doe ik thuis op de momenten dat ik niet naar het werk kan. Zo hoeft mijn collega zich deze taak niet eigen te maken.

De fusie komt er aan. In september 2007 hoor ik bij toeval fluisteren dat er voor mijn collega een cursus gepland staat om straks met het salarisprogramma van de fusiepartner te kunnen werken. Ik zeg direct tegen mijn leidinggevende nr.1 dat ik meega naar deze cursus en dat ik ook ingeschreven wil worden. Zij zegt dit een goed plan te vinden. Ik wil wel graag weten hoe de fusiepartner hierover denkt. De roddels dat ik daar niet heen mag ontstaan tenslotte niet zomaar. Ik vraag of zij me zo spoedig mogelijk laat weten wanneer de cursus is, dit in verband met de planning van de PDT behandeling in het AVL. (PDT staat voor foto dynamische therapie)

Ik was niet erg verrast om enige dagen later te horen dat de geplande cursus niet doorgaat. Begin december vraag ik nogmaals naar deze cursus en wil graag weten wanneer deze gepland is. Er wordt mij verteld dat hier nog niets over bekend is.

Dan is het oktober 2007 en ben ik enige tijd uit de roulatie door de PDT behandeling. Ik heb nu even belangrijker zaken aan mijn hoofd dan al de onzekerheid en het gehakketak op mijn werk. Toch zit het me niet lekker.

Doordat ik in de ziektewet beland ben heb ik veel tijd gehad om over een aantal zaken na te denken. Het heeft mij veel duidelijk gemaakt. Bijvoorbeeld over mijn plaats in de instelling, over mijn collega’s en over het werk op zich. Het is verbazend wat één woordje van 6 letters, "kanker" genaamd, allemaal teweeg kan brengen. Het lijkt wel alsof ik al volledig afgeschreven ben en met één been in de doodskist sta.

Als ik medio november 2007 weer wat begin op te knappen komt heel langzaam mijn vechtlust weer terug. Ik laat me toch niet zomaar zonder verweer mijn baan afpakken. Ik ben inmiddels 15 jaar in dienst. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik nu gestraft word omdat ik ziek ben?

Stefan moet erom lachen. Zo ken ik je weer mam. Je zal ze toch wel even laten weten met wie ze te maken hebben hè? Hartstikke goed hoor, weer een kruisje achter je naam. (LOL)

Vanaf 1 januari 2008 zal de afdeling EAD in Alkmaar sluiten en is het de bedoeling dat onze functies verplaatst worden naar Purmerend.

In de tussentijd heb ik van lotgenoten gehoord dat er hele rare praktijken toegepast worden bij langdurig zieke werknemers. Helaas heb ik moeten constateren dat dit juist bij de middelgrote tot grote bedrijven eerder regel is dan uitzondering. Ik vraag me af in wat voor maatschappij we leven.

Klik hier om door te gaan naar hoofdstuk 1: De werkelijkheid