Teleurstelling

Donderdag 14-05-2009
Mijn leidinggevende nr. 4 is nog met zwangerschapsverlof maar vanochtend komt zij koffie drinken. Best gezellig hoor, maar dan komt ze met de mededeling dat ze een andere baan heeft gevonden. De fusiepartner heeft haar al eerder verteld dat haar baan verloren gaat en dat de leidinggevende van de fusiepartner (nr. 6) haar functie overneemt.
Ik heb al heel wat goede krachten op deze manier zien vertrekken. Het is vervelend om te zien dat alle know how zomaar de deur uit wandelt. Nu bestaat bureau kwaliteit in Alkmaar nog maar uit 1 persoon en dat ben ik.

Vrijdag 22-05-2009
Omdat het gisteren Hemelvaartsdag was heb ik vandaag een extra vrije dag opgenomen. Een lekker lang weekend dus.
Ik krijg vandaag de uitslag van een biopt dat vorige week genomen is. Helaas, het is niet goed. Er zal weer een operatie volgen. Het hele weekend denk ik erover na of, hoe en wanneer ik het op mijn werk zal vertellen.

Dinsdag 26-05-2009
Uiteindelijk heb ik samen met Leo besloten om het tegen 3 mensen te zeggen waaronder mijn ad interim leidinggevende nr. 5. Ik vraag of ze het nog even binnenkamers willen houden. Dit omdat ik geen idee heb wat voor stappen de fusiepartner gaat nemen als ze weten dat ik me binnenkort weer opnieuw ziek moet melden.

Ik zeg tegen mijn ad interim leidinggevende nr. 5 dat ik het volledige ziekteverzuimbeleid wil hebben voordat ik mij opnieuw ziek moet melden. Ik wil graag vooraf weten wat mij te wachten staat. Zij is het ermee eens en beloofd er weer achteraan te gaan. Ze heeft het volledige ziekteverzuimprotocol inmiddels al 2 keer opgevraagd maar nog steeds niet ontvangen. Ook heeft ze nog geen duidelijk antwoord gekregen op de vragen die zij gesteld heeft over de ORT in het verkorte ziekteverzuimprotocol.

Ik spreek mijn twijfels uit over het ziekteverzuimprotocol zoals dat nu geïntroduceerd is. Ik heb het vermoeden dat dit beleid in de praktijk ingevoerd is zonder goedkeuring van de ondernemingsraad (OR) en vaststelling door het management team (MT). Als mijn vermoeden juist is dan gaan ze het volledige ziekteverzuimprotocol echt niet geven. En al helemaal niet aan mij, ik ben zo al lastig genoeg.
De brief die iedereen thuisgestuurd heeft gekregen is in dat geval enkel bluf geweest en heeft geen enkele waarde. Ook betekent dit dan dat het oude ziekteverzuimbeleid zoals het vermeld staat in de kwaliteitshandboeken nog steeds gehanteerd dient te worden op locatie Alkmaar.

Woensdag 17-06-2009
Tijdens de lunchpauze komt het gesprek op de nieuwe bedrijfsarts. Het schijnt een hele goeie te zijn. Bij deze man krijg je de kans niet om langer thuis te blijven dan hij nodig vindt en hij schijnt veel strenger te zijn. Ook het re-integreren van langdurig zieken gaat veel sneller dan bij de vorige arts.

Belangstellend vraag ik hoe de fusiepartner aan deze bedrijfsarts gekomen is. Het is toch een arts van het ziekteverzuim bureau? Jawel, hij komt van het ziekteverzuim bureau maar dan wel uit Purmerend en hij is de vaste arts van de fusiepartner. Hij is erg goed. Hij heeft zijn uren uitgebreid en komt 1 middag in de week hier op locatie. Ik bemoei me verder niet met dit gesprek. Helaas ben ik nu nog meer bevooroordeeld dan ik al was. Deze arts zal heel hard zijn best moeten doen om mijn vertrouwen te winnen.

Dinsdag 30-06-2009
Mijn ad interim leidinggevende nr. 5 is terug van vakantie. Na de gebruikelijke vakantieverhalen loop ik aan het einde van de ochtend bij haar binnen. Ze is er nog steeds van overtuigd dat het volledige ziekteverzuimbeleid en het volledige re-integratiebeleid er aan zit te komen. Ik vertel dat ze mijn naderende ziekteverzuim niet langer hoeft te verzwijgen. Er zijn inmiddels al wat mensen op de hoogte en bovendien moeten de verschillende divisies vervanging gaan regelen.

Ik spreek alweer mijn bezorgdheid uit over mijn toekomst bij de fusiepartner en over mijn werk als kwaliteitsfunctionaris. Er is geen enkele communicatie richting mij. Het werken wordt me wel heel moeilijk gemaakt zo. Ik probeer nog het een en ander van de handboeken te redden maar eigenlijk is het meer een soort bezigheidstherapie vermoed ik. Er gelden inmiddels een aantal nieuwe procedures maar welke dat zijn weet ik niet.

Het gevolg is dat de kwaliteitsboeken niet meer actueel zijn en het systeem systematisch om zeep geholpen wordt. Mijn ad interim leidinggevende nr. 5 belooft hier met leidinggevende nr. 6 tevens directeur AOK van de fusiepartner over te praten want ook zij vindt dat doorgaan op deze manier zinloos is.

Dinsdag 14-07-2009
Vandaag ga ik met mijn ad interim leidinggevende nr. 5 naar de afdeling kwaliteit van de fusiepartner. Deze afspraak vindt op mijn eigen verzoek plaats. Mettertijd zal de leidinggevende nr. 6, tevens directeur AOK daar het stokje overnemen van mijn huidige leidinggevende. “Het bureau” zoals deze afdeling tijdelijk genoemd wordt is gevestigd is Midden Beemster. Een schattig dorpje wat heel vriendelijk aandoet. Als we uit het raam kijken zien we de weilanden waarop de koeien grazen. De locatie is prachtig alleen de bereikbaarheid met het openbaar vervoer is wat minder.

Het is een heel plezierig gesprek geworden. Mijn toekomstige leidinggevende heeft mij ervan weten te overtuigen dat mijn baan niet op de tocht staat. We bespreken welke activiteiten er tijdens mijn afwezigheid perse doorgang moeten vinden en wat er afgestoten kan worden. Ook legt hij uit wat de toekomst- plannen zijn en wat mijn rol gaat worden inzake het kwaliteitsverhaal als ik hersteld ben. De plannen staan me wel aan dus dat is positief en een leuk vooruitzicht. Aan het eind van het gesprek word ik plezierig verrast met een vrolijk boeket bloemen.

Ik ontmoet mijn aanstaande collega en de sfeer is erg ontspannen. Hij laat het nieuwe programma zien waarmee gewerkt gaat worden. De passie waarmee hij vertelt en dingen uitlegt slaat over en voordat we er erg in hebben is het tijd om het pand te verlaten.

Donderdag, 23-07-2009
In overleg met mijn ad interim leidinggevende nr. 5 heb ik mij vanmorgen ziek gemeld. Netjes zoals het hoort. Ik ben in juni ook een paar dagen ziek thuis geweest met de griep. Omdat ik binnen 4 weken opnieuw ziek ben is mijn 1e ziektedag die van de vorige ziekmelding, namelijk 25-06-2009. Vanaf deze datum zullen alle berekeningen worden gedaan.

Er volgt weer een PDT behandeling (Foto Dynamische Therapie). De inspuiting is op 30 juli en de belichting is op 3 augustus. Het herstel en de opbouw naar 100% daglicht zal misschien wel een maand of 3 gaan duren.

Het volledige ziekteverzuimprotocol heb ik niet ontvangen. Wel kan ik sinds afgelopen week op een digitale testsite van de fusiepartner komen. Hierin vind ik het ziekteverzuim- en re-integratie protocol zoals dat vastgesteld is in 2003 door mijn vermeende leidinggevende nr. 6 tevens directeur AOK. Het document telt 12 bladzijden. Omdat deze procedure voor de medewerkers inzichtelijk hoort te zijn neem ik aan dat het geen probleem is als ik het document print om thuis eens rustig door te lezen. Ik moet tenslotte weten welke rechten en plichten ik en mijn werkgever hebben. Mijn gevoel heeft weer gelijk. Het document voldoet niet volledig aan wet en regelgeving.

Dinsdag, 31-08-2010
Vandaag heb ik een afspraak op het spreekuur van de bedrijfsarts. Ik zit inmiddels in mijn 2e ziektejaar. De bedrijfsarts is een schappelijke man. Hij wil natuurlijk weten hoe het nu met me gaat en wat voor behandelingen ik heb gehad. Zijn laatste info was van mei 2009. Toen ben ik er voor de laatste keer geweest. Daarna heb ik hem nog 1 of 2 keer via de telefoon gesproken.

Hij vraagt weer waarom ik niet in mijn oorspronkelijk functie teruggeplaatst word. Ik leg uit dat dat niet mijn keuze is geweest en zal hem ter verduidelijking de relevante briefwisselingen sturen.

Ik zeg dat ik weer wil gaan werken om uit te proberen of ik me dan wat beter voel. De kanker beheerst ons hele leven. Leo zit heel vaak ‘s nachts beneden te piekeren. Ik mag zelf bepalen wanneer ik weer wil beginnen en hoeveel ik dan ga werken. We bespreken hoeveel uur verstandig is en op welke manier ik het ga opbouwen. We spreken af dat ik vanaf volgende week 2x 3 uur ga werken.

De eerste 2 weken moet ik op arbeid therapeutische basis gaan werken. Omdat arbeid therapeutisch werken niet meer bestaat ben ik het hier niet mee eens. Alle re-integratie activiteiten hebben een loonwaarde, zelfs als ik alleen maar koffie ga inschenken moeten mijn inspanningen 100% doorbetaald worden tegen mijn normale salaris. Over het salaris bouwt men ook vakantiegeld, eindejaarsuitkering en vakantie uren op. Ik heb geen zin in een lange discussie maar ik geef wel duidelijk aan dat ik het niet met deze praktijken eens ben. Het staat in het CAO en ook mijn werkgever heeft zich hier aan te houden.

De bedrijfsarts zegt hier niets van te weten en ik beloof hem de betreffende stukken uit het CAO en het wetboek toe te sturen. Ik vind het vreemd dat het hem niet bekend is en vraag me af of hij doet alsof of dat het de opdracht van mijn werkgever is om langdurig zieken eerst 2 weken op arbeid therapeutische basis te laten werken en zo maar 70% salaris uit te hoeven betalen. Ook de kledingtoelage en reiskostenvergoeding moet weer worden opgestart.

De beste man kiest toch eieren voor zijn geld en schrapt de term arbeid therapeutisch werken uit het advies wat naar mijn werkgever gaat. Over een week of 5 zal ik opgeroepen worden om te bespreken hoe het gaat. Het mag ook een belafspraak zijn maar ik vind het plezieriger om de re-integratie in een één op één gesprek te bespreken.

Na het gesprek met de bedrijfsarts ga ik langs mijn ad interim leidinggevende nummer 5. Ze is blij dat ik weer kom werken want het is razend druk. Ze zal werk voor mij regelen wat niet te veel werkdruk oplevert. Ook zal ze ICT de opdracht geven om mijn account weer te activeren. Mijn eigen werkplek is weg dus gaan we een plek zoeken waar ik kan zitten. Het wordt een tijdelijke werkplek in het kantoor van opleidingen.

Woensdag, 30-09-2009
Gisteren ben ik naar het AVL geweest en er zijn een aantal biopten genomen. Voordat mijn vader van alles rond gaat vertellen heb ik als eerste mijn ad interim leidinggevende nr. 5 gemaild. Mijn ouders wonen namelijk in het verzorgingshuis waar ik werk. Vandaag krijg ik een opbeurende mail van haar terug: “Er wordt veel naar je gevraagd door je collega's en echt niet alleen die "op de gang". Inmiddels heb ik al veel mensen verwezen naar je website!” Ik vind het fijn om te horen dat iedereen meeleeft.

Als ik straks weer hersteld ben is het de bedoeling dat ik ga samenwerken met de collega's in Middenbeemster. Ook die collega’s zijn echt geïnteresseerd en betrokken. Er is daar zelfs al een kantoor met jouw naamplaatje op de deur dus maak je nu maar geen zorgen meer om je werk. We zijn erg welkom, schrijft mijn leidinggevende nr. 5. Ook al ben ik daar nog maar 1 keer geweest voel ik dat ook. Ik heb ook al een kaart van de nieuwe collega’s ontvangen.

Ondanks de hartelijke collega’s uit Middenbeemster en de uitspraken van mijn ad interim leidinggevende nr. 5 blijven de zorgen om mijn werk telkens weer terug komen. Ik weet niet waarom ik zo negatief denk. Het voelt gewoon niet goed en meestal heeft mijn gevoel gelijk. Iedere werknemer heeft een functie en een afdeling waarop hij/zij werkt, dat wordt aangeduid door een code welke wij “de formatieplaats” noemen. Alle kosten voor die persoon worden in de administratie afgeboekt op die formatieplaats.

Tijdens de fusie is er een formatieplaats “sociaal plan” verzonnen. In juli 2009 was het sociaal plan afgelopen dus er hoort niemand meer op die formatieplaats te staan. Dat is ook zo met uitzondering van een handjevol medewerkers waarvan ze nog niet weten wat ze er mee moeten. Ik ben er daar één van. Mijn functie is nog steeds salarisadministrateur en mijn afdeling is nog steeds sociaal plan. Zolang er nog geen functiewijziging is toegepast en ik formeel nog niet toegewezen ben aan een afdeling blijf ik sceptisch over mijn toekomst bij deze werkgever. Bovendien gedraagt mijn leidinggevende nr. 6 tevens directeur AOK zich niet als mijn leidinggevende. Ik heb geen enkel contact met hem.

Ik geloof heus wel in de goede intentie van mijn leidinggevende nr. 6 die tevens directeur AOK van de fusiepartner is maar ik moet wel realistisch blijven. Het is een feit dat de fusiepartner mij op dit moment nog steeds niet zomaar kan ontslaan maar ik ben ervan overtuigd dat als er mogelijkheden zijn om van mij af te komen dat ze die met beide handen aangrijpen. Financieel gezien ben ik een grote risicofactor. Ik sta tenslotte niet voor niets nog steeds op de formatieplaats sociaal plan.

Dinsdag, 13-10-2009
Vandaag hoor ik de uitslag van de biopten. Ik ontvang een mailtje van ad interim leidinggevende nr. 5 om ons succes te wensen en te laten weten dat heel veel collega’s aan ons denken vandaag en duimen voor een goede uitslag. Lief hè! Helaas valt de uitslag tegen en word ik doorgestuurd naar het VU ziekenhuis zodat mijn arts kan overleggen met de professor daar voordat hij besluit welke behandeling wijs is.

Zaterdag, 17-10-2009
De post brengt mij een envelop van het ziekteverzuim bureau, snel open maken maar. De probleemanalyse en advies. Dat is leuk, ik heb nog geen contact gehad met het ziekteverzuim bureau en toch ontvang ik een advies. De informatie van het ziekteverzuim bureau is gebaseerd op mijn website, informatie van mijn ad interim leidinggevende nr. 5 en informatie via de mail van arbeidszaken.

Volgens de Wet Verbetering Poortwachter is de werkgever verplicht om de probleemanalyse en advies in de 6e week van de ziekmelding door de bedrijfsarts op te laten maken. Het is nu de 18e week. Dat is dan wel 12 weken te laat maar aan de andere kant had het in verband met mijn behandeling niet erg zinvol geweest om in de 6e week dit document al op te stellen.

Dinsdag 20-10-2009
Mijn ad interim leidinggevende nr. 5 moet samen met mij in de 8e week een plan van aanpak maken voor terugkeer op de werkvloer. Omdat de probleemanalyse wat later ontvangen is kan het plan van aanpak nu pas worden opgemaakt. Ik ben even op de afdeling dus dat hebben we ook maar meteen in orde gemaakt. Het advies van de bedrijfsarts nemen we over.

De KEMA komt volgende maand weer een 3 daagse audit houden. Dit brengt altijd spanning en heel veel werk met zich mee. Het kost me moeite om me tijdens mijn bezoek niet met de werkzaamheden te bemoeien.

Maandag 09-11-2009
Mijn bedrijfsarts heeft zich op de hoogte gehouden van mijn verzuim via informatie van de afdeling arbeidszaken, mijn ad interim leidinggevende nr. 5 en door het lezen van mijn website. Vandaag heb ik mijn 1e contact met de bedrijfsarts van het ziekteverzuim bureau. Het is een belafspraak om 11.00 uur. Stipt op tijd gaat bij mij de telefoon.

Omdat we elkaar nog niet eerder gesproken hebben wil hij eerst een aantal dingen duidelijk hebben en verifiëren. Hoewel ik alleen de stem hoor is de 1e indruk goed, maar dat zegt nog helemaal niets natuurlijk. Hij zal zich eerst moeten bewijzen voordat hij mijn vertrouwen gewonnen heeft. We hebben het over mijn medische aandoening en verdere afspraken met de artsen. Ik blijf nog volledig in de ziektewet en we spreken af dat er een nieuwe telefonische afspraak volgt in december.

Hij zegt begrepen te hebben dat ik salarisadministrateur ben bij de fusiepartner en wil hier wat meer over weten. Nou, dat is een regelrechte inkopper natuurlijk. Ik vertel hem dat de fusiepartner mij in mijn 1e ziekteperiode heeft gezegd mij niet meer als salarisadministrateur te willen omdat ik in verband met mijn ziekte geen continuïteit kan waarborgen. In het kort vertel ik hoe ik behandeld ben. Hij zegt dat hij daar niets van weet en dat arbeidszaken hier niets over verteld heeft. “Dit maakt jouw ziek zijn wel wat gecompliceerder” zegt hij. Ook vraagt hij naar het contact met mijn leidinggevenden en collega's. Van leidinggevende nr. 6 heb ik nog niets gehoord. Dit terwijl hij een dag voor mijn 1e ziektedag nog zei": We houden contact hoor".
Met de ad interim leidinggevende nr. 5 heb ik gelukkig een goed contact en met mijn collega's ook.

De rest van de dag merk ik hoeveel invloed de wandaden van de fusiepartner nog steeds op mij hebben. Door er weer over te praten raak ik ervan in de war en voel al het verdriet en de boosheid weer opborrelen. Ik kan geen enkele sympathie meer opbrengen voor mijn werkgever.

Ik ben heel blij dat ik het zo goed kan vinden met mijn collega’s in Alkmaar. Ook het werk wat ik nu doe bevalt me goed en dat houdt me op de been. Volgens mijn ad interim leidinggevende nr. 5 hoef ik me geen zorgen te maken om mijn baan. Nu kan zij dat wel zeggen maar zolang er nog steeds niets formeel is geregeld zijn alle toezeggingen van de fusiepartner en mijn leidinggevende nr. 6 tevens directeur AOK niet meer dan gebakken lucht voor mij. Het vertrouwen is helemaal weg.

Donderdag, 17-12-2009
Ik heb weer een afspraak staan voor een telefonisch consult bij de bedrijfsarts. Leo is vrijwilliger bij het huis waar ik werk. Hij is uitgenodigd om zijn kerstpakket op te halen. Ik wil graag mee zodat ik mijn collega’s weer even gedag kan zeggen. Ik bel naar het ziekteverzuim bureau om te vragen of de bedrijfsarts mij op mijn mobiel wil bellen. Dit is geen probleem dus ik kan mee naar Alkmaar.

Gelukkig zit ik net op kantoor bij mijn ad interim leidinggevende nr. 5 als hij op mijn gsm belt. Net als de vorige keer is het een plezierig gesprek. Hij heeft veel vragen en wil van alles weten. Hij begrijpt ook niet waarom ik niet meer als salarisadministrateur aan het werk ben. De werkgever heeft re-integratie verplichtingen zo zegt hij. We hebben het er kort over maar het gaat mij te ver om daar in dit telefoongesprek uitvoerig op in te gaan.

Ik begrijp wel dat het vreemd over komt. Mijn functie is nog steeds salarisadministrateur, mijn formatie staat nog steeds op sociaal plan en mijn nieuwe leidinggevende nr. 6 tevens directeur AOK heeft tijdens mijn ziekte nog op geen enkele manier contact met mij onderhouden. Ik hoor hem nog zeggen: “ We houden contact”. Maar ja, wie is "We"?

Ook krijg ik de vraag van de bedrijfsarts of hij mij een machtigingsformulier mag opsturen waarin ik toestemming geef dat hij informatie mag opvragen bij de KNO arts in het AVL ziekenhuis. Ik vraag of het niet mogelijk is dat hij deze arts telefonisch om informatie vraagt omdat ik het niet prettig vind als er schriftelijke informatie met mijn persoonlijke gegevens met betrekking tot mijn ziekte gaan rondzwerven.

Ik zeg hem dat hij gezien mijn ervaringen met de fusiepartner, eerst mijn vertrouwen zal moeten winnen voordat ik hier toestemming voor geef. Ik stel voor om de volgende afspraak niet telefonisch te doen maar dat ik op het spreekuur kom. Ik wil eerst weten wie ik voor me heb voordat er van alles besproken wordt. Hij vindt dit een goed idee en we spreken af dat hij mij eind januari zal uitnodigen. Ik neem dan de laatste brief mee die de professor uit het AVL aan de professor van het VU gestuurd heeft. Deze brief kan hij dan inzien en daarna neem ik hem weer mee terug, dat lijkt me vooralsnog voldoende.

Nu zit ik toch met een groot dilemma. Het is mij duidelijk dat de bedrijfsarts geen genoegen neemt met het simpele antwoord dat de fusiepartner vindt dat ik geen continuïteit kan waarborgen en daarom uit mijn functie ben gezet. Wat moet ik nu? Verstandig zwijgen of de waarheid vertellen? Ik ben kostwinner en een kans op een andere baan is nihil in mijn geval.

Leo moet vanavond weg en ik ben alleen thuis. Ik heb het gevoel alsof mijn hoofd uit elkaar barst. Enkele koppen koffie willen niet helpen. Door vanmorgen met de bedrijfsarts over de voorgaande ziekteperiode gesproken te hebben komt net als bij ons eerste gesprek alles weer boven drijven alsof het gisteren gebeurd is. De manier waarop ik behandeld ben en mijn beroep ben kwijtgeraakt kan ik niet loslaten. Ik wil het wel maar het lukt me niet om het naast me neer leggen. Het grijpt me nog steeds behoorlijk aan. Ik neem 2 Aleve’s in tegen de hoofdpijn. Gelukkig zakt het na een tijdje af.

Mijn ziekte doet mij zeer maar dat kan ik kan wel accepteren. Anders ligt dat bij het gedrag van de fusiepartner. Men zegt wel eens, respect moet je verdienen. Dat klopt helemaal. Wat ze met mij gedaan hebben is niet leuk maar ik verweer me wel. Het feit dat ik weet dat ze niet alleen mij maar alle werknemers keihard voorliegen en financieel benadelen doet mij pijn en ik kan hier geen enkel respect voor opbrengen. Ik zie het als een persoonlijke belediging en aantasting van mijn integriteit in mijn beroep als salarisadministrateur. Ik heb mijn werk altijd gedaan onder het mom van “geen cent teveel” maar dan ook geen cent tekort.

Het feit dat ik mijn baan zal verliezen als ik deze praktijken openbaar maak is de enige reden dat ik mijn mond houd. Niet erg collegiaal, dat geef ik toe en dat steekt mij behoorlijk, zo ben ik niet maar op dit moment kan ik niet anders.

Dinsdag, 02-02-2010
Vanmiddag maak ik kennis met de nieuwe bedrijfsarts. Ik heb hierom gevraagd omdat ik het niet prettig vind om alleen maar telefonisch contact te hebben met iemand die ik niet ken. Ik vind mijn medische gegevens belangrijk genoeg om in een face to face gesprek te bespreken. Leo brengt mij naar Alkmaar en ik vraag hem mee naar binnen te gaan. De bedrijfsarts heeft hier geen bezwaar tegen. Ik heb een dikke ordner mee met daarin alle info over mijn ziekteverzuim, behandelingen en medische gegevens. Alles wat hij maar weten wil zit netjes in de map. De bedrijfsarts komt erg sympathiek op ons over.

Dinsdag, 22-02-2010
Inmiddels hebben de doctoren besloten dat het carcinoma in situ niet behandeld wordt. De nadelige gevolgen van een volgende behandeling wegen niet op tegen het risico dat het carcinoma in situ kwaadaardig wordt of terugkomt. Ik zie er als een berg tegenop om weer aan het werk te gaan. Volgens zeggen ga ik in een andere functie werken en ook mijn werkplek is verplaatst naar Midden Beemster. Nou, dat zullen we nog wel eens zien.

Ik wil graag met de bedrijfsarts overleggen hoe we mijn re-integratie aan gaan pakken. Daarom doe ik vandaag mijn uiterste best om de belafspraak van 12 maart met de bedrijfsarts om te zetten naar een afspraak op het spreekuur maar het is me niet gelukt. Tot 4 keer toe word ik doorverbonden, heen en weer van kantoor Amsterdam naar kantoor Utrecht. De 5e dame die ik aan de telefoon krijg vertelt mij dat de teamsecretaresse die over de afspraken gaat waarschijnlijk aan het lunchen is. Inmiddels ben ik een zenuwinzinking nabij maar verman me en zeg dat ik dan later nog wel terug bel.

Nadat mijn verpeste humeur na een uurtje een klein beetje bijtrekt probeer ik het opnieuw. Dit keer gaat het beter en krijg ik al na 1 keer doorverbinden de juiste persoon aan de lijn. Ik vraag of de belafspraak omgezet kan worden naar een afspraak op het spreekuur op locatie Alkmaar. Uiteindelijk krijg ik te horen dat het spreekuur van de beste man vol zit en een nieuwe afspraak niet gaat lukken voor eind maart.

Volgens de dame is het het echt het beste om de belafspraak te laten staan. Ik geef het op en laat de belafspraak dus staan. Ik wil graag met de bedrijfsarts praten over het “hoe nu verder”. De rest van de dag ben ik in een grafstemming. Ik stuur ter info een mailtje naar mijn ad interim leidinggevende nr. 5 zodat ze weet dat ik met de teamsecretaresse heb overlegd over de belafspraak.