Nu maanden verder
Mijn hoofd stond er niet naar om te schrijven want het is een zeer zeer zware periode geweest.
Vier maanden chemo gehad. 4 sessies van 2. Van december tot maart. Toen 1 maand rust.
De operatie gehad op 21 april jl. Blaas verwijderd, zaadblaasjes, de lymfeklieren en prostaat. De neoblaas er voor teruggekregen.
Na een week liep ik fluitend door de gangen van het ziekenhuis en toen opeens ging alles verkeerd. De ene ontsteking naar de andere en vochtophoping in m'n buik. Ik lag daar volgehangen met slangen en zakken aan m'n lichaam en kon alleen op mijn rug liggen. Ik zat ook aan de morfine (die niet hielp). Wat een tijd! Het was een komen en gaan in het ziekenhuis. Ik was nog niet koud een week ontslagen of ik lag er al weer in. En dat meerdere keren.
Ongeveer een maand geleden ging het beter. Ik was toen al geruime tijd thuis. Drain ging eruit ondanks dat er nog bijna dagelijks een halve liter vocht uit mijn buikholte kwam. De katheter werd er de volgende dag uitgehaald.
Wat een vrijheid opeens! Geen zakken en slangen meer aan m’n lichaam. Al had ik wel de angst dat de vocht er niet uit zou kunnen en ik weer voor de zoveelste keer midden in de nacht naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis zou moeten. Dat is me namelijk 2 keer eerder overkomen. Gelukkig is het zo goed als weggebleven. Ik heb ik nog wel last van vocht in mijn buik en onderlichaam, maar ik krijg geen ontsteking daardoor, dus het gaat.
Het is heel gek. Alles gaat op zich goed, maar nog steeds heb ik het er zwaar me en voel me steeds aardig depri. Ik ben lusteloos. Zelfs dit stukje schrijven schoof ik al weken voor me uit.
Hoe kan dat nou vraag ik me vaak af! Ik ben door de operatie heen gekomen. Ik ben wel wat organen kwijt, maar leef nog wel.
Ik had van nature een vrij positieve instelling, maar die ben ik onderweg kwijtgeraakt. Ik moet vaak genoeg denken aan de mensen met wie het minder goed gaat (in het ziekenhuis zie je genoeg) of het zelfs dodelijk is afgelopen. Ik leef nog. Dan moet ik blij zijn. Toch? Hoe kan het dat dat dan niet zo is! Ik heb het idee dat het onzekerheid is, maar ook wat anderen voor grotere ellende meemaken. Dat pakt me wel, maar wat kan je er aan doen? Niks.
Mijn broer zei me gisteren dat ik nu maar beter alles kon vergeten. Wat voorbij is is voorbij. Hij wist en weet nog steeds niet wat ik allemaal heb meegemaakt. Ja, kanker en dat ik een nieuwe blaas heb, maar dat is het wel een beetje. Aan de buitenkant zie ik er weer “normaal” uit, maar van binnen zit het niet lekker. Niet alleen fysiek, maar in m’n hoofd. Is dit het leven dat ik voor de rest van m’n leven moet leiden vraag ik me vaak genoeg af. Ik heb toch maar verteld dat het niet zo makkelijk is als je met een aantal dingen dagelijks geconfronteerd wordt. Niet alleen overdag, maar ook ’s nachts. Ook dat “weg” is niet perse betekend dat het weg blijft. Hij heeft me er voor de rest niks over gevraagd.
Aanstaande woensdag moet ik weer naar het ziekenhuis voor een CT scan. Kijken of de kanker weg is (voor dit moment).
Sorry voor de klaagzang. Ik weet het.
2 reacties
Hier mag je lekker klagen Paul, want de lotgenoten begrijpen hoe dat voelt. Het voelt eenzaam als naasten niet begrijpen waar je doorheen bent gegaan en nog steeds moet doorstaan. Als kankerpatiënt ben je voor altijd je onbezorgdheid kwijt. Je hebt zoveel meegemaakt de afgelopen maanden. Niet gek dat je depri bent. Het is niet waar dat het voorbij is. Je staat er nog elke dag mee op en gaat er weer mee naar bed. Heb je mensen in je omgeving waar je wel je verhaal bij kwijt kan? Praten over wat je hebt meegemaakt en nog steeds denkt en voelt is zo belangrijk.
Ik wens je sterkte en liefs, Monique
Gelukkig staat mijn vrouw 100% achter me. Dat zegt ze me vaak genoeg en dat geloof ik ook wel. Zonder haar weet ik niet hoe ik de laatste maanden was doorgekomen. Elke dag op bezoek in het ziekenhuis en ook nog eens eten meenemen en nooit klagen. Nooit. Toch is het voor haar ook een knappe uitdaging. Op meerdere gebieden. Ze is 48 en heeft nog een heel leven voor der. Ik voel me als een last. Zelfs het lopen in de stad valt me zwaar vanwege een breuk in m'n spieren boven mijn navel. Zucht ..
Aanstaande woensdag hopen ze op de CT scan ook de breuk te kunnen zien. Ze hebben er wel hun twijfels over omdat ik dan lig. Liggend is de breuk misschien niet zichtbaar denken ze.
Waar ik ook wel mee zit is dat ik vorig jaar voor het eerst in m'n leven een nieuwe motor heb gekocht. Vorig jaar 2.000 kilometer kunnen rijden en dit jaar nog 0. De motor staat er maar te staan. Ik kan er niet op rijden vanwege de (noem het maar ..) navelbreuk. Zonde en niet leuk.