Weer in het ziekenhuis

Niet afgelopen vrijdag, maar de week ervoor begon het. Ik voelde me niet lekker en dat werd het weekend erger en erger. Koorts en leeg. Echt leeg. Leeg als een lege batterij. Het hele weekend praktisch doorgeslapen. Maandagochtend had mijn vrouw vanaf haar werk de dokter gebeld en ik moest die ochtend nog gelijk langskomen.

Eerst om 8 uur al urine laten inleveren. Potje had ik al thuis en die laten brengen door mijn zoon. Ik dacht al dat het blaasontsteking zou kunnen zijn.

Bij de dokter om 10:30 uur werd het nog erger. Was het omdat ik mijn bed uit was gekomen? Ik weet het niet. De blaasontsteking werd bevestigd. De dokter zat heel erg te twijfelen over acute ziekenhuis opname en overleg met de dienstdoende uroloog veranderde daar niet veel aan. Ze besloot me een antibiotica voor te schrijven en naar huis te sturen.

Ze liep me me mee naar de deur van de spreekkamer. Nog nooit meegemaakt, maar ik ging bijna onderuit. Ik kon achterover leunen tegen de deurpost en de dokter ving me ook op. Toen was het dus wel duidelijk. Ik moest naar het ziekenhuis, maar zelf rijden mocht ik niet en mijn zoon is pas 14.

Ambulance gebeld om me toch naar het ziekenhuis te brengen. Bij de ambulancemedewerkers ging ik weer bijna onderuit. Weer gelukkig opgevangen.

Afijn. Die dag van maandag t/m donderdag in het ziekenhuis gelegen en helemaal hersteld van de blaasontsteking. Thuis moet ik de antibioticakuur verder afmaken

Reden van de blaasontsteking is misschien het te snel willen plassen waardoor mijn nieuwe blaas niet helemaal geleegd werd. 

Nu zorg ik dat dat in ieder geval wel gebeurd. Goed leeg plassen staat nu hoog op de lijst van aandacht. Om de dag moet ik nu katheriseren en spoelen, maar kom erachter dat er amper urine achterblijft (druppeltjes maximaal) en het spoelwater zeer helder is.

Dus ik hoop dat deze ezel zich niet nogmaals aan diezelfde steen stoot. Ik was net echt herstellende en dat dit. M'n batterijen herstellen zich wel, maar ik merk dat het langzaam gaat. Zelfs met veters strikken van m'n schoenen loop ik al te hijgen. 

Afijn .... ik ben weer een ervaring rijker: Plassen tot je erbij neervalt. Niks haasten. 

Bij het VU begin ik op de afdeling een oude bekende te worden. Lieve verpleegsters ... allemaal. 

Groetjes en sterkte voor wie het nodig heeft.