Al één jaar kort
Vandaag is het weer zo'n dag. Een datum die gegrift staat in mijn geheugen, en helaas niet omdat het zo'n mooie dag was. Op 8 april 2021 haalde ik voor het eerst in mijn leven een tondeuse over mijn hoofd. Met ons toekomstige kindje in mijn gedachte, ging ik er voor. Voor ons kindje, dat was mij alles waard.
Al sinds mijn 25e heb ik extreme haaruitval gehad vanwege PTSS. Of naja, dat dacht de dermatoloog. Telogeen effluvium. Maar uiteindelijk twijfelde hij ook over alopecia androgenetica, genetische kaalheid (daar is niks aan te doen). Mijn haar viel zo ernstig uit, dat ik mijn lange lokken gedwongen moest afknippen, dit was al zo intens heftig, ik hield het toen ook niet droog. De jaren erna heb ik honderden euro's uitgegeven mijn lijf en haar weer gezond te krijgen. Echt, intens veel geld en moeite. En het werd langzaam beter. Heel bizar als je erover nadenkt dat ik in de tussentijd een tumor heb gebouwd. Juist toen ik zo hard bezig was met gezond worden. Ik begon met sporten, viel af, lette nog beter op voeding, meer groente, minder vlees en zuivel. Alles om zo snel mogelijk uit die PTSS te komen, en gezond te worden om een gezin te kunnen beginnen.
Het afscheren van mijn haar deed dus op meerdere punten intens veel pijn. Al dat geld, al die moeite en de angst dat het na de chemo niet terug zou groeien, wat een mogelijkheid is met alopecia, maakte me enorm angstig en verdrietig. Veel hoorde ik "het groeit wel weer aan" of "het is maar haar he". Of het weer zou aangroeien, en of het überhaupt blijft, dat was en is niet zeker. En het is niet maar haar, het is deel van mijn identiteit. Als uiterlijk geen onderdeel was van onze identiteit zouden we allemaal ond haar hetzelfde hebben, dezelfde kleding dragen en ons niet uitdrukken dmv oorbellen, piercings tatoeages of andere lichaamsversieringen. Plus, ik denk dat veel mensen goed onderschatten hoe lang het duurt voordat je haar weer terug gegroeid is.
Maar ik deed het voor onze toekomst. Op de grootst mogelijke kans op zwangerschap, voor dat mooie kindje met groene ogen dat al in mijn hart woonde. Ik droeg hem al een jaar met mij mee. Hij was in mijn dromen, en in mijn dagdromen. Ik dacht hem toen ik nadacht over hoe ik de baby kamer wilde, en welke draagzak, en wat onze eerste familie vakantie zou worden.
De angst voor haaruitval blijft, aangezienmet alopecia je haar zo ineens weer kan uitvallen, dus niks is nog zeker. En ik kan niet wachten tot ik een boblijn heb, zodat ik mij hopelijk weer een beetje mijzelf mag voelen. Want hoeveel mensen ook zeggen dat het me goed staat, het komt niet binnen. Ik voel het niet, want het is zo'n groot onderdeel van mijn trauma. De chemo was voor niks, en mijn haarverlies dus ook. Dat moet nog even verder naar 'achter' verdwijnen, dat heeft tijd nodig. En dat hebben we gelukkig dan wel, dat kan niet iedereen zeggen, dat besef ik mij heel goed ❤ Maar deze datum hebben we hierna ook weer achter de rug. Op naar door, op naar beter.
