And there goes the hair
Maar mijn andere bijwerking, het uitvallen van mijn haar, is helaas niet zo snel opgelost als het opnieuw vullen van mijn kies.
Het is een gevoelig puntje...na mijn PTSS toen ik 25 was, is het enorm uitgevallen. Ik ben echt meer dan de helft verloren en ik had moeite met het weer krijgen van een gezonde bos haar. Ik had veel tekorten, en de dermatoloog twijfelde zelfs of ik misschien niet alopecia androgenetica had. Dat is een mooi woord voor 'genetische kaalheid'.
Helaas is ondanks alle pogingen mijn haar nooit meer op het punt gekomen waarop het zat voor de PTSS. Mijn haar er welwillend afscheren nadat ik zoveel geld had geïnvesteerd om het weer een beetje gezond te krijgen was moeilijk. En wat misschien nog wel moeilijker was, was het feit dat niemand mij kan vertellen of mijn haar goed terug komt, aangezien ik dus al problemen had.
Maar first things first. Ik had natuurlijk nog steeds geen haarwerk! we besloten uiteindelijk gewoon naar de kapper te gaan binnen het Radboud, en ik trof daar mega aardige dames die enorm hielpen en het niet vervelend vonden om vooraf de prijzen te vertellen. Ze gaan wat haarwerken voor mij bestellen, inclusief de favoriet van mijn vorige afspraak, en we spreken af dat ik ze over een week, na chemo 4 kom passen.
Nu zit ik in mijn rustweek. Maar veel rust is er niet, ik moet alsnog naar het Radboud voor een MRI, en bloedtesten en dit is de week, de week dat mijn haar eraf gaat. Ik word het zat, elke keer die confrontatie met al dat haar wat je eruit trekt. Ik ben er vrij laat bij, de meeste dames hebben rond de 14e dag haarverlies, ik zit inmiddels op dag 22. Ondanks dat ik weet dat het zwaar gaat worden, wil ik het laten vastleggen. Maar mijn fotografe vriendin kan helaas niet, en een fotograaf regelen lijkt mij dan ook niet haalbaar. Uiteindelijk vraag ik mijn buurvrouw, de foto's hoeven niet perfect, maar ik wil ze wel hebben. Mijn buurvrouw vindt het was spannend, want ze fotografeert nooit, maar ik zie het wel goed komen. Donderdagavond 8 april is het zo ver. Ik heb makkelijke kleding aan, we hebben een spiegel beneden gezet op het lade kastje, en een goedkope tondeuse gekocht die we 2 dagen geleden op mijn vriend hebben getest.
Als eerste knip ik zelf mijn vlecht af, jemig wat een ontlading. Ik zie dat ik gigantisch scheef heb geknipt en barst in het lachen uit. Daarna word het opeens echt, ik zie mezelf in de spiegel met een korte, en mega scheve, boblijn. Met tranen in mijn ogen zeg ik al lachend tegen mijn vriend "ach, dit kan ik toch best hebben?". Mijn vriend staat aan de grond genageld achter me, maar dit vond hij ook wel goed staan. De tranen beginnen te stromen, maar ik geef het startschot, ik ben er klaar voor. Ik vraag mijn vriend om van onder naar boven te werken. In de hoop dat ik het dan emotioneel beter trek. De tondeuse gaat aan, en de eerste plukken vallen op de grond. Mijn buurvrouw doet gigantisch haar best, ze schiet van de ene kant naar de andere om alles vast te kunnen leggen. Ik zei al, liever te veel foto's dan te weinig. En dat heeft ze dus heel goed begrepen. Tussendoor zegt mijn vriend lieve dingen tegen me, en kust hij af en toe mijn hoofd. Dan zijn we op het punt dat ik nog een lange lok heb, maar de onderkant kort ik. Ik zie mijzelf in de spiegel en moet weer lachen, jemig, wat een gezicht. Ik heb een kort pittig kapsel, wie had dat ooit gedacht?! En dan gaat mijn lok er ook aan. Weer kan ik de tranen niet bedwingen, ik probeer het ook maar niet. Het verdriet mag er zijn, je haar milimeteren vanwege kanker is ook niet niks.
Het gaat niet alleen om het haar natuurlijk, maar ik ben ziek, doodziek, en onderga chemo, weet niet of ik ooit moeder kan worden, weet überhauot niks meer zeker...al die emoties spelen mee en komen er dan ook gewoon uit. Daarnaast verlies je steeds meer stukjes van jezelf tijdens dit hele traject, en het verlies van dit stukje is ook gewoon een druppel die de emmer doet overlopen.
En dan zit je daar, met mega kort haar. Wat ik me toen op dat moment nog niet heel goed besefte, is dat het nog minder ging worden dan alleen een gemillimeterd kapsel. En stiekem vond ik dit al verschrikkelijk. Na een paar dagen heb ik wat artistieke portretten van mijzelf gemaakt, aangezien ik er vanuit ga dat dit de eerste en aller laatste keer is, dat ik mijn haar gemillimeterd heb. (Okok en bij de terug groei dan).
Ik deel best veel online, ook op mijn social media. En uiteindelijk besloot ik ook dit te delen. Want hoewel mensen het ongemakkelijk vinden, dit is nu eenmaal mijn leven, en het hoort er nu eenmaal bij.
Ik krijg veel opmerkingen als "Maar je ziet er nog zo mooi uit" en "dit kan je echt wel goed hebben". En hoewel ze lief zijn, zo vreselijk lief, helpen ze mij helaas niet. Ik geloof het niet, het komt niet bij me binnen...want ik ben weer meer mezelf kwijt. Ik heb mijn vriend gevraagd alle spiegels te bedekken omdat ik het nog niet red om ermee geconfronteerd te worden.
Wat ik in de dagen erna merk, ik dat mijn handen nog steeds op zoek gaan naar mijn frotje (frummel knotje). Of dat als er wat kriebelt in mijn gezicht, ik mijn haren wil wegstrijken. Ook pakte ik bij het naar bed gaan automatisch een elastiekje om mijn haar in een vlecht te doen. En de kou, jemig de kou!! Dat is ff wennen 😅
Wat wel fijn is aan de 'rust'week, is dat mijn lichaam net wat meer tijd heeft om te herstellen. We kunnen net iets verder wandelen, al is dat door mijn beperking nog steeds niet enorm ver, maja elke overwinning is er één! Ook gaan we even langs bij de bloesemstraat in Almere zodat ik even kan fotograferen. Het is enorm zwaar, en ik red het niet lang, maar mentaal geeft het zo veel!