De ALLERLAATSTE chemo!!!

En zo komen we aan bij de eindstreep. Op 28 april, de allerlaatste chemo, chemo nummer 6. Mijn bloedwaardes waren al 3 weken een beetje matig, maar sinds de paclitaxel op 80% is gezet lijken ze een beetje op te krabbelen. En wonder boven wonder, zijn ze hoog genoeg voor de aller laatste chemo! Nooit gedacht dat je zo blij kon worden wetende dat er weer een zware week aan zit te komen. Met de blijheid komt ook de angst. De angst of 6 keer chemo wel genoeg is, "moet ik er niet meer?". "Ben ik wel echt schoon?" en "Is dit dan echt genoeg?". Het is het einde van een fase, en daardoor ook meteen het begin van een nieuwe fase.

Helaas is de zenuwpijn nog enorm en heb ik meerdere keren huilend op de bank gelegen, doodstil, om het maar niet 'aan' te zetten. Het enige wat een beetje hielp was warm water, of warme kruiken. Helemaal ingepakt in kussens, dekens en kruiken, zo lag ik dan, doodstil op de bank zodat de pijn niet te heftig werd.

En toen, op naar Radboud! Weer lekker vroeg, maar wel in een goede sremming. Want dit is dus gewoon de laatste keer! Ook had ik weer had ik dezelfde verpleegkundige! I'm not complaining, want ze is zo onwijs aardig! En ook lig ik weer met 2 bekende op de kamer, enorm gezellig. In de loop van de ochtend komt er ook een meneer bij, hij heeft keelkanker en dit is zijn eerste chemo. Waar veel mannen zich vaak niet mengen in onze gesprekken, doet deze man dat gezellig wel!

Alles loopt mega snel door, en ik ben in no time klaar. Net voordat ik weg ga, krijgen we een nieuwe dame. Ik gok dat ze ergens in de 30 is. Ongeveer 2,5 jaar geleden heeft ze borstkanker gehad, en het leek goed te gaan. Totdat het terug kwam...het zit in haar longen, lever etc. Ik durf het niet te vragen, maar ze schiet vol terwijl ze erover praat, en ik keijg sterk het idee dat ze niet meer genezend te helpen is. Dit zijn van die dingen die zo enorm binnen komen, zeker nu ik helemaal 'happy' ben omdat ik mijn laatste chemo heb en denk dat alles wel goed gaat komen.

Echt, stel je leven nooit uit. Leef niet alleen om te werken, maar werk om echt te kunnen leven! Probeer als dat kan geen dromen uit te stellen, maar probeer ze juist waar te maken. Want je weet het gewoon niet, je weet niet of er nog genoeg tijd is.

En dan is het zover, ik mag weg. Dit was mijn laatste keer. Ik ben er zo onwijs euforisch van dat ik struikel over mijn woorden wanneer ik afscheid probeer te nemen. Langzaam en half dronken van de medicatie hobbel ik naar Wouter. Kunnen we lekker op tijd naar huis!! Maar hij had wat anders in petto, hij had de rest van de middag vrij genomen!! Geloof me, dat is een big deal. Dat doet hij normaliter nooit! haha Als ik energie en zin heb, wilt hij wel even langs een tulpenveld rijden zodat ik foto's kan maken, en genieten. Ik zit al de hele tijd op de bank te sippen dat ik de velden niet kan fotograferen omdat ik steeds zo ziek ben.

Stiekem was mijn plan om te gaan slapen, want ik ben intens moe. Maar je leeft maar 1 keer!! En ik wil ze dolgraag nog even zien voordat ze weg zijn. Half dronken van de medicatie komen we, na een korte stop thuis, aan bij het eerste tulpenveld. Ik ga op zoek naar de 'uniekelingen'. Degene die net wat anders zijn, dan de anderen. En ik vind een prachtige tulp die 2 kleuren heeft! Ik ben mega wankel, en mijn vriend blijft in de buurt zodat ik niet omval de tulpen in. Zeker bij zo'n veld moetje enorm uitkijken, het zijn namelijk gewoon de inkomsten van een boer! Ik maak nog een aantal foto's voor andere bezoekers,en we gaan naar veld nummer 2. Terwijl we daarheen rijden zie ik een mooi veld met hoge koolzaad bloemen! En roep meteen dat ik daar op de terug weg ook even langs wil.

Na 2 velden, ben ik op. Bij elkaar was het misschien maar 30 minuten, maar het is duidelijk dat ik nog niet heel veel red. We rijden nog langs het koolzaad veld, en vragen de eigenaar of ik op het veld mag. Hij snapte niet waarom ik het koolzaad zo mooi vond, aangezien er overal tulpenvelden waren haha maar we mochten vooral even kijken.

Na dat veld gingen we lekker naar huis, en kon ik alsnog even mijn bed in. In de laatste week na chemo begin ik al met kleine beetjes opbouwen. Ik weet dat ik in 3/4 weken niet veel kan doen, maar wil zo sterk mogelijk de operatie in! Dus ik ga mini stukjes fietsen op de hometrainer. Een paar keer per dag 2/3 minuten.

Hoe hard ik ook mijn best doe, ik merk dat het steeds slechter met me gaat en ik snap maar niet waarom. Ik hou het erop dat mijn lijf nog hard moet herstellen na de chemo, aangezien ik enorm veel bijwerkingen had en mijn lichaam een enorme klap heeft gehad.

De lijst van bijwerkingen de afgelopen 7 weken was namelijk best heftig.

• - misselijkheid
• - extreme vermoeidheid
• - constante oorpiep en suizen
• - verminderd gehoor - haarverlies
• - pijn/branderig gevoel in gezicht
• - hand en voetsyndroom (jeuk jeuk jeuk)
• - zenuwproblemem in heel mijn lichaam
• - darmklachten (verstopping of leegloop)
• - duizeligheid
• - vermoeide trillende spieren/krachtverlies
• - chronische pijnen
• - chemobrein
• - lichte neusbloedingen
• - huidproblemen
• - poreus gebit
• - bloedend tandvlees - hoofdpijnen
• - slapeloosheid
• - vocht vasthouden
• - snelle zware hartslag in rust
• - zenuwtrekjes door hele lichaam
• - verminderde eetlust

Sommige bijwerkingen duurde maar een bepaalde periode van de chemo, anderen heb ik constant gehad, en sommige heb ik helaas 2 maanden na de chemo nog steeds last van.