De eerste lading soldaatjes

Dinsdag 16 maart 2021. Vandaag zijn mijn vriend en ik 9 jaar samen, en dat hebben gevierd door Grieks te bestellen. Gelukkig was ik na de hyperstimulatie al iets hersteld en kon ik weer wat genieten van het eten. Na het eten zijn we samen nog romantisch gaan stemmen, en toen was het tijd om ons klaar te maken op de volgende dag. Mijn allereerste chemotherapie. Samen hadden we al een lijstje, mijn chemotherapie zou zo'n 8,5 uur duren, dus ik had wel wat spulletjes nodig. Het belangrijkste was Beer. Ja ik ben een (enigzins) volwassen vrouw van 32, maar aangezien je chemotherapie in deze Corona tijd alleen moet doen, wilde ik toch iets van huis mee, iets vertrouwds. Dus Beer werd mijn talisman. Uiteindelijk bleek hij ook nog een geweldig kussen voor mijn infuusarm! Zomaar wat items op mijn chemolijstje: sloffen, ereader, eiwitsnacks, oordopjes, oogmasker, extra setje kleding (mocht ik misselijk worden of zou het achterom verkeerd gaan).

We probeerde op tijd te gaan slapen, maar ik heb amper een oog dicht gedaan. Ondanks dat ik een oxazepam in had genomen, bleef mijn hoofd 'aan'.

De wekker ging goed vroeg! Wij wonen bijna 1.5 uur rijden van het Radboud, en als je om 9 uur moet beginnen, dan moet je dus rond 6uur/half 7 op. Het meeste hadden we de avond van te voren al klaargelegd. Ik had voor de zekerheid ook een bakje soep mee, omdat ik geen flauw idee had hoe het zou gaan met eten, en of ze iets zouden hebben waar ik niet ziek van zou worden (pds). Plus een aantal belangrijke snacks natuurlijk.

Eenmaal aangekomen bij Radboud begonnen de zenuwen enorm toe te nemen. Eén van de grootste redenen daarvoor is natuurlijk, dat je niemand mag meenemen voor steun. Ik weet niet wat mij te wachten staat, behalve dat ik weet dat het een lange dag gaat worden, en mijn vriend niet mee mag.

We komen aan bij de balie, hier meld jeje aan. Je krijgt een bandje met alle informatie en dan word je doorverwezen naar een kamer. Ik vond het kapot moeilijk, dat afscheid nemen. Daar stond ik dan, met mijn rugtas, een koeltasje en mijn ziel onder mijn arm. Met tranen in mijn ogen liep ik naar 'mijn' kamer voor de dag.

Het is een ruime kamer, met links 2 bedden, en rechts ook 2 bedden. In het midden staat een grote verrijdbare computer en we hebben een gezamenlijk toilet en douche. Het eerste bed rechts is a bezet, dus ik besluit rechts naast het raam te gaan liggen. Ik word welkom geheten door een enorm lieve verpleegkundige, en probeer hard mijn tranen weg te slikken. Ik hang mijn jas op, zet mijn schoenen weg, trek mijn sloffen aan, pak beer, en ga op het bed zitten. Na een tijdje komt de verpleegkundige naar mij toe, ze ziet denk ik meteen hoe bizar bang ik ben, en wrijft liefdevol over mijn arm en zegt dat het goed gaat komen, dat ik het niet alleen hoef te doen. Zulke kleine gebaren die stiekem toch zo groots zijn he! De verpleegkundige begint met het opnemen van mijn temperatuur, mijn bloeddruk en mijn zuurstof.

Langzaam komen er meer mensen binnen. Tegenover mij ligt een oudere meneer, ik hoor zijn geboortedatum en hij is 40 jaar ouder dan ik. De vrouw links van mij is ook 40 jaar ouder. En links tegenover mij ligt nog een andere oudere meneer.

De verpleegkundige komt terug, het is tijd voor het infuus! Iets waar ik een beetje kriebels van krijg, aangezien ik niet heel veel goede prikbare aderen heb. Ook bij mijn buurvrouw gaat het vandaag niet goed. De verpleegkundigen kunnen geen bruikbare ader vinden, en na 3 pogingen, moet er iemand anders komen. Uiteindelijk word er een Physicians assistent geroepen. Gelukkig zit mijn infuus er zo in, helaas wel in mijn rechter arm plooi, een plek die bij mij na lange tijd erg gevoelig wordt. Maar hij zit! En dat is nu het belangrijkste.

Ik krijg een combinatie van Paclitaxel en Cisplatin. Voor, tussen en na de chemo's krijg ik grote zakken water aan mijn infuus om alles door te spoelen. De cisplatin is vooral enorm zwaar voor de nieren, dus op een chemo dag krijg je via het infuus gemiddeld 4/5 liter vocht binnen.

Als eerste word er gestart met vocht, iets daarna krijg je een anti allergie medicijn (sommige mensen reageren heel heftif op de paclitaxel), en anti misselijkheids medicatie. Van deze cocktail word je een beetje dronken/slaperig/woozy. Ze zeggen ook, als jeje eraan kan overgeven, probeer dan te gaan slapen. Maar mijn interne stokstaartje draait overuren door mensen die in en uit lopen, piepende infuuspalen, mensen die aan mij willen zitten etc. Al vrij snel geef ik de hoop een beetje op. Na wederom wat vocht begint het echt feest, de eerste chemo wordt aangesloten. Ze starten met de paclitaxel, deze duurt ongeveer een uur. Voordat ze de chemo aan je koppelen, komt er een verpleegkunde bij je bed staan, die de hele zak opleest voor een collega die bij de computer staat. Mijn naam, geboortedatum, welke chemo, hoeveel milligram, hoe snel deze erin gedruppeld wordt, houdbaarheidsdatum etc. Tussen alles door krijgen we steeds wat snacks, van een smoothie tot een mini appelflap, tot klein belegde broodjes en soep. Niet allemaal helemaal mijn ding, maar je wordt zeker verwend!

Uiteindelijk raak ik in gesprek met de dame naast me. Ze lag er eerder dan ik, maar begint veel later omdat het 3 uur (!!) duurde voordat ze een goede ader hadden gevonden. Het was voor mij al pittig om zoveel misprikken mee te maken, laat staan hoe pittig dit was voor haar. Haar hele armen waren blauw, en ze hield zich enorm groot en sterk, maar je hoorde gewoon hoe intens veel pijn het deed. Maar omdat het haar enalaatste kuur was, wilde ze ook niet zomaar opgeven. Als 'ouwe rot in het vak' heeft ze mij die dag er een beetje doorheen gesleept. Ze had een inspirerend levensverhaal en kwam zo onwijs krachtig over. Ik hoop dat ik net zo als haar mag worden als ik later groot ben. Ik zal haar in ieder geval niet snel vergeten. En hoop dat ze weet hoe veel steun zij voor mij was (hier heb ik haar uiteraard voor bedankt toen ik weg ging). 

Waar ik al snel achter kom, als je infuus niet goed geprikt is, teveel in je armplooi, elke keer wanneer jeje arm beweegt, gaat je infuuspaal af! En elke keer, moet er weer een verpleegkundige komen, om hem aan te zetten, aangezien hij dan ook stopt met druppelen. Dit lijkt een soort van gezellig pingpong spel te worden vandaag. Wat helemaal hinderijk hilarisch is, is wanneer er meerdere tegelijk afgaan, in een soort van canon. Na dat uurtje paclitaxel, word ik weer even goed doorgespoeld. De zakken met vocht worden er in het hoogste tempo ingejaagd, en aangezien die vloeistof best fris, voel je het in het begin letterlijk je aderen in stromen.

Dan is het tijd voor nummer 2, de cisplatin. Deze doet er zo'n 3 uur over. Heel stiekem was ik er toen al wel klaar mee, maar helaas, we zijn nog geeneens op de helft. Samen met mijn buurvrouw zijn wij de enige die hier de hele dag liggen, dus we zien meerdere mensen komen en gaan voor kortere kuren, of bloedtransfusies.

Wat enorm jammer was, was dat precies op die 1e chemo dag mijn menstruatie het nodig vond om te komen. Deze menstruatie is na ons IVF/ICSI traject heel belangrijk, omdat deze een soort 'reset' is voor het lichaam. Deze zorgt ervoor dat je eierstokken weer meer naar het normale formaat gaan, en is goed voor je hormonen. Wat wel balen was, volgens het schema had mijn dag 8,5 uur moeten duren. Maar om 18:00, was ik dus nog zeker niet klaar, en hierna moesten we ook nog 1.5 uur naar huis rijden. Wat ze helaas dus wel vergeten waren, was om mij aan te melden voor het avondeten. Niet zo heel slim als je nagaat dat ze allemaal zo pushen op goed eten. Gelukkig had ik zelf nog een soepje mee, maar onhandig was het wel.

Uiteindelijk duurde de hele dag zo'n 10,5 uur, excl reistijd dus. Ik was zo intens gesloopt, dat mijn vriend heel lief een rolstoel had meegenomen toe hij me kwam ophalen. Toen wij intens gesloopt na een lange dag weggingen, lag mijn buurvrouw er helaas nog steeds. Doordat ze 3 uur vertraging had opgelopen, moest ze helaas een hele lange dag maken.

Pff en wat was ik blij mijn vriend weer te zien! De lieverd had de hele dag gewacht in het ziekenhuis, heen en weer rijden was zonde en vermoeiend geweest, en hij wilde niet dat ik met een taxi ging. Want ook al mocht hij er niet bij zijn, hij wilde sowieso in mijn buurt zijn. En stiekem was dat precies wat ik nodig had, de wetenschap dat hij op maar een paar minuten afstand zat.