De eerste vakantie na de behandelingen

Ok ok, dat is niet helemaal waar. Want in augustus waren we ook een weekje naar Frankrijk geweest. Maar toen waren we helaas nog niet klaar, omdat de uitslag na de operatie niet goed was. 

Maar 24 september was ik dan eindelijk klaar. Na 10 lange, slopende maanden, was ik opeens in 'remissie'. Ik verwachte een feestje, of in ieder geval een feestelijk gevoel. Eerder dacht ik dat 22 juni die datum zou zijn, en toen voelde ik die enthousiasme ook echt. Dan zou het klaar zijn, konden we herstellen, en in 2022 (weer) proberen zwanger te raken. 
Maar 22 juni werd het zoveelste slecht nieuws gesprek, en daardoor schoof mijn remissie ook op. Of niet? Want er was een 60/80% kans dat ik al schoon was. Te verwarrend allemaal, en na 10 maanden behandeling was er eigenlijk ook geen puf meer voor een feestje. Ik had net genoeg energie na de laatste bestraling om lekkere taartjes te halen bij mijn favoriete patisserie, maar daarna was het op. 

Ik wilde het liefst meteen die dag erna op vakantie. Maar achteraf is het slim dat we dat niet gedaan hebben, want ik was er nog niet heel goed aan toe. Ons eerder geplande vakantie moesten we helaas annuleren, maar na veel zoeken had ik een enigzins betaalbare deal gevonden naar Gran Canaria. Stond niet perse hoog op mijn lijstje, ik heb vaak liever Griekenland. Maar eind oktober wilde ik die gok qua weer niet wagen. Want ik moest en zou gaan zwemmen. Op 20 oktober was het zover, we moesten allejemig vroeg ons bed uit, dus ik had te kort geslapen. Maar op enthousiasme komt je een heel end! 

Wij vliegen met Easyjet. In de herfstvakantie zijn de tickets natuurlijk vaak erg hoog, en bij Easyjet hadden ze deze keer de beste deal. Vooraf had ik al geregeld dat ik 'special assistance' zou krijgen. Dit betekend dat je in een rolstoel, begeleid wordt door de luchthaven. Zo hoef je niet ver te lopen of lang te staan/wachten. Zorg wel dat je hiervoor op tijd op de luchthaven bent! Want soms moet je na het inchecken even wachten op een medewerker. 

Wij dachten dat die special assistance pas inging na het inchecken van de bagage. En daar moesten we te lang wachten, waardoor ik erg veel pijn had gekregen. Een medewerker vertelde ons later, dat bij sommige ingangen (bij de draaideuren) ook een knopje te vinden is voor diezelfde special assistance. Zodat je bij het inchecken niet te lang op je benen hoeft te staan. Deze special assitance die elke luchthaven biedt, is natuurlijk niet alleen voor (ex)-kankerpatiënten. Maar ook voor mensen met een andere lichamelijke beperking/handicap, of wanneer je nog herstellende bent van een operatie, of een botbreuk of wat dan ook. Ik ken zelfs iemand die het ingeschakeld heeft vanwege haar autisme spectrum stoornis (ASS). Omdat prikkelverwerking moeilijk is, scheelt dit voor haar ook enorm veel energie en 'gedoe'.

Voelt het soms vervelend om als ongenschijnlijk 'gezonde' jonge vrouw in een rolstoel te zitten? Jazeker! Ik ben diep van binnen een enorme "ikke zelf doen". Maar ik weet al wel dat ik dat moet doseren. Vliegen is enorm vermoeiend en zwaar, en dit scheelt minstens de helft. (Misschien nog wel iets meer). Dus, goeie tip van flip, zet je over die schaamte en regel die special assistance! (Die ook goed geregeld was op de luchthaven van Gran Canaria, en in 2019 ook geregeld was op Bali en Singapore). 

De vlucht ging eigenlijk prima, ik heb zelfs een half uurtje gedoezeld. Dat doe ik anders nooit. Eenmaal geland, konden we vrij vlot door naar de autohuur, en na even gewacht te hebben, linea recta door haar ons hotel. 

Vanwege de hoge vluchtprijzen had ik een iets goedkoper appartement gevonden, wel goed beoordeeld gelukkig. Maar achteraf misschien iets te gehorig om echt bij te komen. Daar hebben we af en aan best laat van gehad. Feestende jongeren naast ons, een stelletje wat het de hele nacht hoor heel erg leuk had, en een stelletje wat de hele nacht door ruzie had. 

Nog nooit waren we zo lang op vakantie geweest in Europa, we gingen namelijk 12 nachten! Alleen Bali en Mexico waren langer, beide 3 weken. En dat waren natuurlijk rondreizen. We wilden nu ook echt even iets meer rust. Echt bijkomen, maar wel wat afgewisseld met mooie plekken bezoeken. Ik heb namelijk enorme FOMO (fear of missing out) en ik wil altijd alles zien en doen, en het woord "ontspannen" ben ik niet goed mee bekend. Hoewel Gran Canaria vooral bekend staat voor de all inclusive hotels en het vooral hele dag op je strand/zwembad bedje liggen, wist ik op voorhand al dat er ook genoeg ander leuks te doen is. We hadden de gehele periode de auto, wat natuurlijk ook erg fijn is als je alles op je eigen tempo moet doen. Voor mij liever geen tourtjes. Ik heb het, zeker nu, liever zelf in de hand. 

Voor ons was het dus niet alleen maar in het zuiden op de playa liggen. We hadden niet echt een heel duidelijk plan, meestal heb ik dagplanningen van leuke bezienswaardigheden die we kunnen combineren, maar nu deden we het kalmer. Ik had in ieder geval een soort top 3, en die hebben we achteraf allemaal gehaald. Soms met een kleine aanpassing. De rockpools van het noorden gingen we niet meer redden, dus hadden we een simpele rockpool in de buurt gevonden. 

Sommige dingen, zoals het eten, waren nog wel erg moeilijk. Mijn eetlust is door alles zo goed als weg, ik word zo ongeveer misselijk van alles, en ik krijg ook letterlijk eten niet altijd weg. En ook vervelend, ik zit na zo'n 5 happen al bomvol. Vriendlief eet dus al meer dan een jaar voor 1,5 persoon haha. Maar uiteindelijk ben ik niet verhongerd!! Jeej! En op de laatste dag hebben we zelfs nog heerlijke tapas gevonden. 

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat de vakantie alleen maar leuk en onbezorgd was. Ik heb ook intens veel gehuild. Sowieso elke keer wanneer ik zwangere vrouwen of baby's zag. En geloof me, die zie je echt overal. Ook was mijn vriend een dag niet lekker, dus toen heb ik huilend naast het zwembad gelegen de hele middag, ik voelde me zo intens alleen. En dat gevoel ging natuurlijk niet alleen om dat moment, maar het is het gevoel wat ik door mijn jeugd al mijn leven lang heb. Aangezien ik niet een familie heb zoals anderen. Maar ook een gevoel wat ik tijdens het traject steeds kreeg. Kanker heb je niet alleen, maar veel van de behandelingen moesten wel alleen, en dat vond ik zo ontzettend pittig. 

Plus, dit was de eerste periode dat ik zonder haarwerk liep. Ik had Cavia wel mee (zo noemde ik haar vaak), maar wilde aan de ene kant toch zonder. Maar toen ik een paar foto's nakeek die mijn vriend had gemaakt, schrok ik van mezelf en moest ik opeens hard huilen. En toen stond er ook nog een zwanger stel op precies die locatie een zwangerschapsshoot kwam doen, toen trok ik het echt even niet meer. Ik voelde me zo niet mezelf. Met kort haar voel ik me zo'n kereltje, en een kapot lijf wat veel vrouwelijke dingen niet meer kan. Het maakt niet uit of het 'mooi' staat en of ik het kan hebben. Het is een deel van mijn trauma, een best pittig deel. Toen ik het afscheerde voor mijn toekomstige kindje, had ik nog een soort van kracht. Maar omdat de chemo bij mij niks heeft gedaan, en ik onvruchtbaar ben geworden, doet het gewoon pijn. Ik negeer mijn haar dan ook liever. Ik hoef geen complimenten, en als ik het erover heb, dan gaat het alleen om feitjes als "ik krijg die plukjes achterin weer niet plat". 

Maar uiteindelijk heb ik het wel grotendeels zonder haarwerk gedaan, en die foto waarom ik toen zo moest huilen, die vind ik nu achteraf eigenlijk wel heel mooi. (Gelukkig verwijder ik niet alles meteen als ik mezelf even niet mooi vind. Je mening kan door de jaren heen zo veranderen!). 

Puntje bij paaltje hebben we hele mooie dingen gezien. Van prachtige uitzichtpunten, tot schattige dorpjes, fijne stranden en hele mooie natuur. Ohja, en heel veel katten. Nog wat katten, en toen nog een paar katten. En ik heb ze allemaal geaaid! Ik moet natuurlijk mijn immuusysteem weer opbouwen, en dit is wel een hele leuke manier. 

Onderin een paar mooie foto's van de mooie dingen die we hebben gezien. Dus  mocht je ooit naar Gran Canaria gaan, ik heb een goede lijst aan tips! Haha