DE operatie

En daar is die dan, de dag van de operatie. Mijn operatie staat om 08:00 gepland, dus we moeten ons om 07:00 uur melden. Dat betekent dat we dus om 05:30 in de auto moeten zitten 😅. Heel fijn haha

Ondanks de oxazepam die ik had genomen, heb ik amper een oog dicht gedaan. De ziekenhuis koffers zijn helemaal klaar. Ik had geen idee wat ik wel of niet moest inpakken, dus ik heb er maar wat ingegooid. Sowieso 2 slaapshirts, zodat ik niet in mijn blote kont rond hoef te lopen. Mijn knuffel, Beer, mijn eigen hoofdkussen (ik slaap niet goed zonder), en de standaard toilet artikelen. Ook wat 'kleding' voor na de operatie. Ik had snel bij de Hema nog een hele losse zachte pyajama broek gehaald, en express 1 maatje groter genomen zodat die bij de buik lekker los zit.

Ik mag natuurlijk niks eten of drinken, geen make up op enz enz, dus ik ben lekker rap klaar deze ochtend! En dan is het zover, we stappen de auto in. Weer die lange rit naar Nijmegen. We praten was, luisteren na de radio, zingen mee met de radio (althans ik, ik zing mee met de radio). Rond een uur of 6 gaat mijn wekker af, het is nu tijd voor de 2 flesjes Nutricia die ik heb meegekregen. Dit zou het herstel na de operatie moeten bevorderen. Ik maak de flesjes open, het is de smaak citroen, hier heb je helaas geen keuze in. Het ruikt een beetje als een citronella kaars, en zo smaakt het ook haha Niet dat ik ooit een citronella kaars heb gelikt, maar ik denk dat dat ongeveer hetzelfde smaakt als deze flesjes.

Gelukkig is het rond deze tijd nog mega rustig op de weg, en we zijn dus lekker op tijd bij het ziekenhuis! Mijn vriend gooit mij er alvast uit bij de uitgang, en ik wacht binnen op hem. Met onze rolkoffertjes lopen we naar de afdeling. Intens zenuwachtig meld ik me bij de mevrouw aan de balie. We mogen gaan zitten en worden zo opgehaald. De zenuwen gieren door mijn lijf, en dan zit je daar...te wachten. Het voelt onnatuurlijk, je wilt doorpakken ofzo, omdat wachten betekend dat je kan nadenken, en we willen niet nadenken! We willen niet stilstaan bij de zenuwen, en alle angstige gedachtes. Rond 7 uur worden we opgehaald en naar onze kamer geleid. Jup, 'onze' kamer. Ze hebben een eenpersoons kamer geregeld, EN geregeld dat mijn vriend bij mij op de kamer kan blijven slapen!

Vanwege mijn trauma ben ik intens angstig op andere plekken, zeker als ik alleen ben kan ik me niet veilig voelen. Met eventuele paniekaanvallen tot gevolg. We zijn beide enorm blij dat ze dit hebben kunnen regelen, heen en weer rijden was natuurlijk niet echt een optie omdat we zo ver wonen, en zo'n ziekenhuis hotel leek ons toch nog te ver van elkaar. We hebben een vrij grote kamer, al moeten we wel een beetje passen en meten om mijn vriend zijn mooie uitklapbed er goed in te krijgen.

We worden welkom geheten door een enorm lieve verpleegkundige, een dame die misschien iets jonger is dan dat ik ben. Ik mocht me gaan verkleden in het prachtige blauwe operatie hemd, met gele boord, en mooie witte hoge steunkousen. Ik had afgeproken dat ik mijn stoffen 'bh' topje aan mocht houden, en mijn slipje ook. Wederom vanwege mijn trauma raak ik enorm in paniek als ik naakt ben, dat voelt niet veilig en voel ik me totaal niet prettig bij. Toen ik me had omgekleed kregen we er nog iets nieuws bij, het was even een verrassing, want voor mijn gevoel had niemand het hierover gehad in de gesprekken voorafgaande de operatie. De pneumstische kousen!! Dit is een soort 'martelwerktuig light', deze kousen vullen zich van onder tot boven met lucht, en laten het dan weer los. Een beetje zoals een bloeddruk meter, maar veel groter, en gelukkig gaan ze iets minder strak. Wel maken ze een pleurisherrie, en moet je ze 24 uur na de operatie om hebben. Wat een pret.

Na wat zinloos zenuwachtig instagram gescroll, een lachwekkende 'fotoshoot' van mij in mijn sexy kousen, en zenuwachtige gesprekken tussen mij en mijn vriend komt de verpleegkundige weer. Het is tijd...Ze plakt nog even snel een sticker op mijn chemomuts, in het geval dat ik hem ergens kwijtraak en hij gevonden wordt.

Mijn vriend mag het eerste stuk meelopen, maar dan moeten we echt afscheid nemen. Zo intens blij dat ik 2 oxazepam in heb genomen, anders zou dit echt het punt geweest zijn waarop ik finaal ingestort was. Dan kom ik in de 'voorbereidings' ruimte, even geen idee meer hoe dat heet haha (chemobrein?). Een mannelijke verpleegkundige komt naar me toe en checkt een aantal zaken, we kletsen wat, ik vertel over hoe goor die nutrucia drankjes waren, hij lacht, en zegt dat hij het helemaal met mij eens is. Er moeten andere smaken komen haha. Dan zie ik een bekend gezicht, mijn gynaecoloog met de 2 anesthesisten. 'Helaas' is er één man, maar hier ben ik op voorbereid. En het voordeel van anesthesisten is dat ze vooral bezig zijn rondom je hoofd, en niet tussen je benen. Ik probeer mijzelf rustig te houden, maar merk dat ik nu al enorm aan het rillen ben van alle emoties, en ik denk ook de kou, echte koukleum hier! En dan is het echt zover, ik word naar de OK gereden.

Deze momenten zijn bij mij altijd enorm wazig, want er is teveel angst, en er zijn teveel prikkels. Mensen stellen zich voor, ik moet zeggen welke operatie er plaats vindt, en wederom mijn naam en geboortedatum. Dan begint de zoektocht naar een ader, ik zei nog dat ik warm moet zijn, dat ze dan beter kunnen prikken. Maar ze lijken niet te luisteren en gaan ijverig door met slaan op aders en misprikken. Het doet onwijs veel pijn en ik begin te huilen, mijn gynaecoloog komt naar me toe en pakt mijn hand vast. Ze kijkt me lief aan, en zegt dat alles goed komt en dat ze net zo lang daar blijft staan tot ik onder ben en ik haar hand helemaal fijn mag knijpen. Echt, dit was zo fijn! Ik voelde me even niet zo enorm alleen en de angst werd een tikkeltje minder. Na 3 keer misprikken hebben ze dan eindelijk een ader, ik lig nog steeds te rillen met tranen in mijn ogen. Maar mijn gynaecoloog laat niet los. En toen, toen ging alles opeens op zwart. Meestal voel ik mezelf weg trekken, maar bij deze was dat niet het geval. Binnen een seconde was ik weg.

En toen werd ik wakker, voor het eerst in mijn leven kwam ik 'gewoon' uit de narcose, en dus niet huilend. Zou die aandacht van de gynaecoloog daarvoor hebben gezorgd? Naja in ieder geval fijn, ik merk meteen veel pijn, en wil dan ook echt niet huilen. De verpleegkundige komt checken en vraagt hoe ik me voel, ik probeer zo helder mogelijk overal op de reageren, want als ik nou vet goed overkom, mag ik hopelijk sneller naar mijn vriend. De gedachtes die je hebt na narcose zijn prachtig haha Ze vraagt of ik een ijsje wil, en ben wel helder genoeg van geest om te vragen om een perenijsje mochten ze die hebben. De verpleegkundige lacht om mijn verzoek en zegt dat ze die volgens haar wel hebben.

Ik begin lekker aan mijn ijsje en wil uit gewenning op mijn zij gaan liggen. Maar ik kom er al gauw achter dat dit niet kan, jemig wat een pijn! Ik heb geen idee hoe lang ik er uiteindelijk heb gelegen, mijn hele gevoel voor tijd was weg, en ik was niet mega helder. Maar dan komt de verpleegkundige en ze zegt dat ik naar mijn kamer mag!! Zo zo blij, ik kan niet wachten om mijn vriend te zien. Hierna is de rest van de dag voor mij een enorme blur. Ik weet alleen nog dat ik gigantisch veel pijn had, dat ik boos was dat ik niet op mijn zij kon liggen, totaal geen zin had om te eten en enorm moe en misselijk was.

Mijn vriend was om 12 uur gebeld met de uitslag van de operatie, en ergens na 14:00 was ik weer op mijn eigen kamertje. Hij heeft mij de uitslag verteld, maar heeft dit later nog een keer moeten doen omdat het niet was blijven hangen. Aan het einde van de middag kwamen mijn gynaecoloog en de chirurg nog langs, Petra Zusterzeel. Hier heb ik oprecht ook amper herinneringen aan, en volgens mijn vriend is niks blijven hangen, aangezien ik de dag erna weer dezelfde stelde haha Die 1e dag was zwaar.

Ik vroeg me af of de pijn ooit nog minder zou worden, zelfs ademhalen was hel. Ook kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan, al deze moeite en pijn voor een kans om moeder te worden, en nu vroeg ik me serieus af of ik ooit wel een keizersnede zou willen, want als dat zou voelen zoals dit?! Nooit meer! Bij het ademhalen kreun en steun ik, niet omdat ik dat wil, maar het doet gewoon zoveel pijn dat de geluiden mijn lichaam uit moeten.

Pfff Elke keer als ik moet hoesten of kuchen voelt het alsof mijn buik knapt, de verpleegkundige heeft dat door en maakt snel een 'buikdruk kussentje' voor me. Die kan ik tegen mijn buik duwen als ik moet hoesten of kuchen. Ik dacht dat ik aan het maximum zat qua pijnstillers, dus ik wilde me niet te erg aanstellen, maar ik kon me nog geen milimeter bewegen en ademhalen werd steeds moeilijker.

De eerste nacht was dan ook hel, de herrie van die pneumatische kousen, half rechtop, op mijn rug te moeten slapen, en steeds mensen die in en uit liepen. Toen ik in de ochtend de verpleegkundige zag hoeveel pijn ik had, vertelde ze me dat ik om de 6 uur had kunnen vragen om een kortwerkende oxycodon, wauw, daar komen ze nu mee? Ik lig al een hele dag en nacht te creperen van de pijn, en je mag dus gewoon meer?!

Maar helaas, zelfs met de kortwerkende oxy verbeterd het niet. Ik kan niet eten, niet praten en niet bewegen, dus gaat ze overleggen met de dienstdoende arts. Er word gekozen voor een cocktail van 3 soorten opium pijnstillers, waarvan 1 via het infuus moet. Ergens in de middag voel ik me een beetje mens, en vraag ik om een boterham met hagelslag en vla om te eten. Ik heb nu al 1,5 dag niks gegeten, dus het begint wel belangrijk te worden dat ik iets in mijn maag ga krijgen. Maar toen gebeurde er waar ik bang voor was, ik roep naar mijn vriend dat ik opeens misselijk ben, mijn vriend in lichte paniek, want wat moet hij pakken dan? Ik druk op de knop voor een verpleegkundige, maar die gaat er nooit op tijd zijn. Snel schuift mijn vriend de prullebak naast mijn bed en mijn halve broodje en paar schepjes vla komen eruit. De pijn die dat doet is met geen pen te beschrijven, de tranen lopen over mijn wangen, maar huilen kan ik niet. Want huilen doet teveel pijn, veel te veel pijn. Ik lig na het overgeven wat te kreunen en kermen in bed van alle pijn, de verpleegkundige komt en ik hoop maar dat ze het niet vervelend vind dat ik in de prullebak gekotst heb, maar het leek ons beter dan het bed of de vloer.

Weer gaat de verpleegkundige overleggen met de arts, en het is al snel duidelijk dat ik aan de anti misselijkheids medicatie moet. Al die verschillende soorten opium pijnstillers zijn wat te veel. Dus het medicijnen lijstje wordt steeds langer. Ik heb nu hoge dosis fentanyl pleisters, oxycodon, iets waarvan ik steeds de naam vergeet in het infuus, paracetamol, ibuprofen en nu ook nog anti misselijkheids via het infuus.

Ergens op dag 2 komen weer de artsen op bezoek, even kletsen over de operatie. Ik stel dus weer dezelfde vragen als gister, maar nu blijven de antwoorden gelukkig beter hangen! Ik vraag ook waarom die pijn zo heftig is, van lotgenoten had ik begrepen dat het redelijk onder controle was. De arts weet het niet heel zeker, maar denkt dat het wederom ligt aan mijn beperking. Vanwege mijn chronische pijn registreert mijn lichaam pijn anders. En volgens haar is het ook heel duidelijk dat mijn lichaam gewoon echt op is. Het heeft te veel mee moeten maken, en het herstellend vermogen werkt gewoon niet meer goed.

De hele dag blijf ik af en aan weg doezelen. Echt goed slapen lukt niet, maar ik kan ook niet wakker blijven. Ik heb de verpleegkundige om nog zo'n klein kussentje gevraagd, die kan ik naast mijn hoofd liggen. Ik wil blijkbaar zo graag op mijn zij liggen dat ik tijdens het slapen mijn hoofd volledig half op het kussen draai, waardoor ik uiteindelijk wakker word door de enorme nekpijn. In de middag proberen we even 'rechtop' te zitten en te staan naast het bed. Onder andere zodat ze het bed ook even kunnen verschonen. Helaas lukt het me niet, zodra ik zit voelt het alsof ik geen adem meer kan krijgen, het voelt te zwaar en er lijkt druk te staan op mijn longen. Gelukkig is een verpleegkundige niet voor 1 gat te vangen, en kunnen ze ook het bed verschonen terwijl ik lig! Wat een bijzondere mensen zijn het toch.

Het is tijd voor avondeten. Nog steeds heb ik amper honger of zin om te eten, maar ik heb nu al 2 dagen niks gegeten, gelukkig heb ik wat reserves haha, maar een beetje is wel slim. Ik vraag dus om yoghurt met crusli en een bouillon. De misselijkheids medicatie lijkt te werken, want alles blijft zitten!! De nacht is wederom zwaar, mijn lijf doet pijn, ik lig niet lekker, ik blijf schrikken van de verpleging die snachts even komt kijken. Maar ik weet nu dat ik elke 6 uur ofzo kan vragen om een kortwerkende oxycodon. Dit doe ik dan ook, want ik ben een beetje bang geworden van de pijn die ik hiervoor heb gevoeld.

Dag 3 lijkt enorm op dag 2. Behalve dat ik beginnen met proberen te plassen! Mijn verblijfs katheter wordt verwijderd en ik heb dan 6 uur de tijd om te plassen. De eerste poging is er een verpleegkundige bij, ze doet de kraan open, probeert me af te leiden, maar helaas. Helemaal niks, behalve veel pijn. Nu de katheter er even uit is, vraagt een andere verpleegkundige of ik misschien zou willen douchen, het is natuurlijk al even geleden, en best welkom. Ik ben tussendoor wel wat gewassen, maar dat is toch anders. De weg naar de douche is maar een paar stappen, maar staan, zitten, lopen, zijn allemaal dingen die onwijs veel pijn doen. Zelfs als chronisch pijn patient, is dit een pijn die ik nog nooit eerder heb meegemaakt.

Het blijft een mega ongemakkelijk iets, douchen met iemand van je eigen leeftijd. Jij zit daar, helemaal naakt, met bungelende dingen uit je vagina (mijn vaginale katheter), een dikke opgezette buik, een kaal hoofd en geen wimpers en wenkbrauwen. Het is een plaatje waarvan ik nooit had gedacht dat dat mijn leven zou zijn. Gelukkig heb ik het getroffen met de verpleegkundige, ze is erg aardig en kalm en stelt me goed op mijn gemak.

Helaas zelfs na het douche kan ik nog niet plassen maar ik begin wel pijn te krijgen. Enorm veel pijn zelfs. Ik druk op de knop en uiteindelijk gaan ze mijn blaas scannen. Volgens het aparaat zit er 870ml in, dat is dus veels te veel. Hoewel er meer dan een liter in een blaad past, plast een mens normaal bij de 300/500ml. Alles daarboven is vaak te veel, laat staan na een grote buikoperatie waarbij de zenuwen het al moeilijk hebben. Ik word meteen gekatheteriseerd. Pff dat lucht op, en wederom moeten we het gaan proberen. Helaas blijft het niet lukken en krijg ik voor de nacht weer een verblijfskatheter.

Dag 4, het is weekend. Niet dat ik in het ziekenhuis enig besef heb qua tijd, maar vandaag gaat mijn vriend even op en neer naar huis. Voor de katten, één van onze katten moet om de dag medicatie krijgen. Mijn eetlust is nog steeds enorm matig, ik krijg weinig weg en word snel misselijk van luchten. Mijn dieet bestaat voornamelijk uit yoghurt, crusli en fruit. Zelfs chocola gaat niet meer van harte, nou dan weet je dat er iets mis is haha

In de ochtend word mijn verblijfs katheter er weer uitgehaald. Mijn gynaecoloog komt even langs en stelt voor een klein klysma te proberen om mijn ontlasting op gang te brengen. Ik ben al sinds een paar dagen niet meet geweest. Ook praten we over de operatie. Ze zijn allemaal heel positief, en volgens haar gaat dat plassen vast en zeker snel goed komen. Ik heb nog zo'n 1,3cm aan baarmoederhals over, daar zit de cerclage omheen. Ik krijg uiteindelijk een po op de kamer, omdat ik niet prettig zit op de toilet in de badkamer. En terwijl ik probeer te plassen, komt juist het andere op gang! Ik heb dus geen klysma meer nodig haha Hoewel ik het allemaal mega ongemakkelijk vind om het hierover te hebben, hoort het er wel bij, en weiger ik ook een beetje dat gedeelte te verstoppen. Gynaecologische kanker is nou eenmaal mega intiem, en vaak ongemakkelijk.

Helaas lust het plassen weer niet. Mijn vriend komt terug en ik lig te kermen van de blaas pijn. Wederom word ik gescant, en er zit 950ml in mijn blaas!! Ik kan niet meer nadenken van de pijn en de opluchting is groot zodra er een katheter in gaat. Uiteindelijk word er ongeveer een liter uit gehaald. Dit is niet goed, dat enorme oprekken van de blaas is niet goed voor mijn herstel en na nog meer overleg krijg ik weer de verblijfskatheter. Vet balen, maar mijn blaas en buik hebben de rust nodig.

Vanwege alle problemen moeten we sowieso nog een nacht blijven. Dat wordt dus nacht #4. Ik baal een beetje, maar voel me stiekem ook nog niet goed genoeg om naar huis te gaan. En ik dacht nog steeds dat ik eerst zou moeten kunnen plassen voordat ik naar huis mocht. Na weer een nacht vol blugh spreken we de dag erna mijn artsen. Ik ga sowieso naar huis met een verblijfskatheter. Dat is ff schrikken, maar het is niet anders. Weer proberen te plassen zou alleen maar meer "schade" opleveren. Mijn blaas moet gewoon even klein blijven, en ze hopen dat als deze een week rust heeft gehad, ik daarna weer kan plassen.

Ik mag besluiten om nog een nacht te blijven, maar dat hoeft dus niet meer. Nou ik weet het wel, hoewel ik best bang ben voor de autorit terug, wil ik naar huis. Eigen bed, eigen eten, mijn katjes.

Disclaimer: Ik loop wederom enorm achter. Helaas hebben we slecht nieuws gehad, 2 weken na de operatie. Er was 1 marge te krap, en ze zijn bang op rest tumor cellen. Dus ik moet OOK nog aan de chemo radiatie. Mijn moederwens is kapot, het enige wat nog zou kunnen is een draagmoeder. Maar dat je die gaat vinden, is iets van 1% kans. 

Daarnaast weet niemand hoe ernstig ik uit de behandelingen ga komen en of ik straks meer richting handicap dan beperking zit. 

Wij zijn enorm verslagen en verdrietig. Ik hoef dan ook niet te horen hoe mooi een leven zonder kinderen kan zijn 😉 (zeker niet van mensen met kids, of mensen zonder kinderwens 🤪). Dit zal een rouwproces zijn wat mijn leven lang gaat duren. Maar daar gaan we nu voor, dat ik er nog een leven lang mag zijn.