Van verblijfs katheter, naar zelf katheteriseren

De rit naar huis vanuit het ziekenhuis vond ik spannend. Het is een lange rit, bijna 1.5 uur, en als je veel pijn hebt niet fijn natuurlijk. 
Met de rolstoel naar de auto, opstaan en met hulp gaan zitten in de auto. Ik voel me vaker een oude dame van 85, maar vandaag is het wel heel erg. Maar ik ga naar huis, en dat is alles dat telt. 

Uiteindelijk hebben we 4 nachten in het ziekenhuis gehad. 5 lange dagen waarin we met zijn tweeën op een paar vierkante meter leefde zonder buiten te zien. (de gordijnen zaten veel dicht omdat licht pijn deed). 
Ik zit eindelijk in de auto, met nekkussen en kussens links en rechts, zodat ik een beetje mee kan bewegen in de auto. 

Zodra we thuis komen en ik met moeite plaatsneem op de bank, voel ik me beter. Niet qua pijn, die is nog steeds hels, ademhalen is moeilijk en bewegen verschrikkelijk. Maar ik ben thuis, kan knuffelen met mijn katten, en zit weer in een knusse en vertrouwde omgeving. 

Veel bezoek heb ik niet. Mensen hebben geen tijd, of zin. Ik mis het stiekem wel, een beetje afleiding zou erg welkom zijn. Gelukkig zijn er uiteindelijk 2 vrienden die mij even een middagje gezelschap komen houden, en ook de lunch taken van mijn vriend overnemen. Ik kan namelijk zelf ook geen drinken of eten pakken, ik mag niet zwaarder tillen dan 0,5 kilo, en alle basisdingen vreten al genoeg energie. 

Verder is het een saaie periode. We leven echt om te overleven. Alles komt op de schouders van mijn vriend en ik zie dat het te veel is. Maar ik merk ook dat ik niet kan helpen, nog nooit is mijn lichaam er zo slecht aan toe geweest. En dan te bedenken dat ik lichamelijk al heel slecht was voor de diagnose kanker. 

De eerste keer thuis douchen is zwaar, zo intens zwaar. Gelukkig hadden we al een krukje, omdat douchen voor mij 'pre kanker' ook vaak al te zwaar was. Mijn vriend gaat mee om te helpen aangezien ik mijn armen niet omhoog kan doen. Tijdens de operatie wordt er lucht in je buik gespoten zodat ze alles goed kunnen zien. Dit word in de eerste en tweede week na je operatie langzaam weer opgenomen door je lichaam. Maar dat doet pijn, heel veel pijn. Sowieso is bewegen nog niet mijn hobby. Mijn buik is mega opgezwollen, mijn onderkant is beurs en ik ben nog roze van dat spul waarmee ze je insmeren tijdens de operatie. Ik neem plaats op het krukje, met mijn urine zak om mijn been, en plak de vagina katheter vast aan mijn been. Het water voelt fijn, en na weer een aantal dagen is het fijn om je weer even schoon en fris te voelen. Maar het is één van de zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan 😅

Na het douche smeert mijn vriend me in, aangezien ik zelf probeerde te bukken en dat niet goed ging. Het voelde alsof er iets knapte in mijn buik, en de pijn hield ook best even aan. 

Eén van de dingen die ik echt MEGA zwaar begin te vinden, is dat ik niet op mijn zij kan liggen hahaha 🤣 
Ik ben dat liggen op mijn rug ultiem zat aan het worden, en merk dat ik al slapend soms toch probeer een andere houding aan te nemen. Wat niet echt lukt vanwege de katheter en de pijn. Ik kan oprecht niet wachten tot ik weer mijn eigen favo slaap houding aan kan nemen. Echt, het zijn de kleine dingen die het 'm doen he?!

Anderhalve week na de operatie zijn we weer onderweg naar Radboud. Vandaag word mijn verblijfskatheter verwijderd en ga ik hopelijk weel kunnen plassen!!
Tijdens de rit maken we nog grapjes. Enige fijne aan die katheter was dat je er 's nachts niet uithoeft, en je voor en tijdens een lange auto rit gewoon kan blijven drinken, want je hoeft toch nergens te stoppen om te plassen. 

Maar toch ben ik blij dat ik straks verlost ben van dat onhandige ding. Ben blij dat het allemaal bestaat natuurlijk, maar het is wel extra gedoe en daar ben ik te moe voor. 

Nog steeds kan ik geen lange stukken lopen, dus we pakken weer de rolstoel bij het ziekenhuis. De pijn is helaas ook nog steeds enorm aanwezig. Ik probeer zo min mogelijk oxy te nemen, maar zodra ik mijn verpleegkundige leer kennen doen zij mij van gedachten veranderen. Ze drukt me op mijn hart dat ik niet onnodig pijn moet lijden, en dat als ik het goed in de gaten hou, ik echt niet zomaar verslaafd ga raken. 

De verpleegkundige is lief, en kundig! Ze verwijderd mijn katheter, altijd mega ongemakkelijk, en verteld hoeveel ik mag drinken en tot wanneer ik mag proberen te plassen. Ik luister naar alles wat ze zegt, en ik probeer het. Maar alle moeite mag niet baten. Er komt gewoon helemaal niks uit, niet een een druppeltje. 

Op een gegeven moment zit ik weer op de wc, en ik krijg een mega kramp. Je weet wel, zo'n kramp die je hebt wanneer je diarree hebt. De pijn is niet te houden, het voelt alsof alles onderin knapt, scheurt en kapot gaat. Ik moet er zelfs van schreeuwen, de tranen stromen over mijn wangen, de pijn is niet te doen, maar die kramp kan ik niet stoppen. Mijn vriend komt naar me toe gerend, terwijl ik daar op de wc zit. Ondanks dat hij geen zak kan doen, en het best ongemakkelijk is, voelt het fijn om te weten dat ik niet alleen ben. 
Wat wel bijzonder is, en mij hoop geeft, is dat tijdens die kramp een best goede straal urine eruit kwam! Het kan dus misschien ergens nog wel?

Na de hele middag bezig te zijn geweest komen we tot de conclusie dat ik moet beginnen met zelf katheteriseren. Shitterdeshitshit...daar had ik geen zin. Maar we gaan er voor. Het meest heftige was dat ik in een spiegel moest kijken naar mijn eigen vagina. Een gedeelte van mijn lichaam dat eigenlijk niet meer van mij voelde. Er is zo onwijs veel gebeurd daar, dat ik eigenlijk nog lang niet geconfronteerd wilde worden met alles down there. 

Het is priegelen, en oefenen. De verpleegkundige is super aardig en steunt en begeleid me heel fijn. Het is wel zwaar, mijn hele lichaam doet nog veel pijn van na de operatie. En mijn gewrichten werken niet mee. Ik moet lang staan, waardoor mijn eug zeer doet. Ik moet mijn handen en polsen langdurig gebruiken, waardoor die pijn doen. Ik moet met 1 voet op de toiletbril staan, waardoor ik 0 stabiliteit heb en mijn heupen pijn gaan doen. Heel even begin ik te huilen, niet hard, niet overdreven...de verpleegkundige vraagt of we even pauze moeten houden. Maar na een paar keer ademen, wil ik door gaan. Ik MOET dit onder de knie krijgen, en het zal me lukken ook. 

Na een aantal keer liggend en staand te hebben geoefend, krijg ik mijn 'certificaat' zelf katheteriseren en mogen we naar huis. Ik baal, want ik had gewoon gewild dat mijn blaas het zou doen. Maar dit is al vele malen beter dan zo'n verblijfskatheter. Dus we gaan het wel zien!