De weg naar de operatie

Naast al het gedoe met mijn bloed na de chemotherapie kregen we ook nog ander slecht nieuws te verwerken. Omdat mijn bloedwaardes zo slecht waren, mag ik natuurlijk niet geopereerd worden. Zeker met lage trombocyten, kan je doodbloeden. En dat wil niemand natuurlijk.

Tegen ons hadden ze gezegd dat de operatie binnen 2 a 5 weken moest plaatsvinden na chemo. Wij waren ingesteld op 26 mei, 4 weken na chemo. Maar dit is niet meer haalbaar, en dus is de operatie uitgesteld tot 9 juni, 6 (!!) weken na de chemotherapie.

Ik ben bang, boos, verdrietig, alles door elkaar heen. Bang dat 6 weken te lang is, de tumor terug komt en ik niet meer geopereerd kan worden. Bang dat er andere dingen mis gaan, bang dat ik mijn baarmoeder verlies...en boos, boos op eigenlijk alles en iedereen. Het is gewoon teveel om te verwerken, ik kan het mentaal niet bijhouden.

We proberen onszelf een beetje bezig te houden, vanaf het moment dat mijn bloedwaardes weer wat omhoog gingen, ging het met mij automatisch ook wat beter. We halen meerdere keren een lekker ijsje bij mijn favoriete patisserie in Harderwijk. Wandelen kleine rondjes, zitten in de zon in de tuin en proberen ons mentaal, en ik ook lichamelijk, voor te bereiden.

Het weekend voor de operatie is 'druk' 😅, ik heb voor veel afleiding gezorgd in de hoop dat dat werkt. Ik ging één dag even met een vriendin op stap. Naar kasteel Staverden, kort rondje lopen en foto's maken van de prachtige rododendrons. Een plek die ik zo mooi vond, dat ik de maandag erna er met een andere vriendin nog even ben gaan kijken en fotograferen.

Die zaterdag gingen we richting de kust, naar de ouders van mijn vriend. Lekker uit lunchen, en even kort uitwaaien bij de zee. Het moment dat ik bij de zee aangekomen was, kwamen ook de emoties, en de tranen. Het besef hoe bizar intens en zwaar de afgelopen maanden zijn geweest, hoe op ik ben, en soms best bang voor de toekomst. En dat voor iemand die juist altijd in de toekomst heeft geleefd.

Zoals eerder beschreven, was mijn jeugd traumatisch en niet veilig. Ik had een duidelijk beeld, want mijn toekomst zou beter worden, daar zou ik voor gaan zorgen. Helaas was mijn gezondheid nooit echt goed, en waren de tegenslagen na mijn jeugd nog steeds niet klaar. Maar ik bleef vasthouden aan de toekomst. Ik bleef vechten voor een "betere ik". Een ik die gelukkig was, enigzins gezond, ambitieus op mijn eigen manier, en bovenal, een debiel goeie moeder. Want ik had goed geleerd hoe het niet moest, en mezelf geleerd hoe het wel moest.

Dat kanker een rouwproces is, is iets waar ik me helemaal in kan vinden. Maar "this is not my first rodeo"...al diverse keren heb ik mijzelf moeten hervinden na levensveranderende trauma. Na intense trauma of verlies, veranderd een mens. Net zoals dat ik door mijn jeugd anders ben dan iemand die wel een veilige en stabiele jeugd heeft gehad, en dat ik veranderd was na mijn PTSS toen ik midden 20 was.

Maar nu raak ik iets kwijt waar ik mijzelf altijd aan heb vastgehouden. Mijn zogenoemde 'safety blanket'. Ik had altijd mijn blik op de horizon, in de toekomst. Want uiteindelijk, zou alles beter worden. Maar ik vecht nu al 32 jaar, en heb nog geen jaar zonder trauma gekend.

Niemand weet wat er na de operatie gebeurd, niemand weet wat er tijdens de operatie gebeurd. Kanker haalt zoveel 'zekerheid' weg. En niet alleen dat, maar ook die toekomst is enger. Als jonge vrouw ging ik er automstisch vanuit dat ik oud ging worden, heb zelfs nooit de angst gehad om kanker te krijgen. Zelfs niet na het foute uitstrijkje, en ook niet toen ik cin3 bleek te hebben. Het is een bepaalde onbezorgdheid die we kwijt zijn. Iets wat leeftijdsgenoten niet kunnen begrijpen. Waar eigenlijk iedereen om ons heen hun eigen toekomet kunnen bepalen, kunnen wij dat niet. Niet alleen door de kanker, want we worden helaas al langer geleefd door trauma, maar nu ook nog door kanker. Die toekomst, "oh dat komt nog wel, we zijn nog zo jong". Dat is weg. 

Mijn toekomst stond vast, we waren bezig om ouders te worden, we zouden mooie reizen maken, ik zou mijzelf opnieuw gaan uitvinden nadat bleek dat ik niet meer kon werken vanwege mijn beperking, we zouden een huis kopen (zodra de huizenmarkt niet meer zo debiel was), en al die dingen waar je mee bezig bent als dertiger. 

Maar toen kwam kanker. En toen ik daar even alleen stond, aan de zee, de wind door mijn pruik, de zon op mijn huid, het geluid van de golven en de zilte lucht...toen brak ik. Ik probeerde het in te houden, zo openbaar. Maar dat kon niet, ik begon te huilen. Iets daarna voelde ik een hand op mijn onderrug, mijn vriend kwam naast me staan en pakte me stevig vast en kuste mijn hoofd. Het is natuurlijk ook zijn toekomst, hoewel ik het proces lichamelijk moet ondergaan, en een klein gedeelte bang is om dood te gaan, komt alle zorg op zijn schouders, en is hij bang mij kwijt te raken. Het één is niet erger dan het anders, maar het is wel anders. Even staan we daar, te huilen, terwijl de wereld om ons heen door gaat. Kinderen rennen langs, wandelende mensen, mensen die in de zon liggen. Alles gaat door, terwijl ons leven op pauze staat, in ieder geval tot aan de operatie. Het enige wat we kunnen doen is het proces ondergaan, samen, en vechten voor beter. Hopend op een goede uitslag na de operatie.