De zoveelste operatie

Op woensdag 11 augustus was het zo ver. Mijn eierstok(en) zouden opgehangen worden. De wekker stond om 05:30, en om 06:15 zaten we in de auto. Op naar operatie nummer 3 (mijn lisexcisie niet meegerekend, dan is het al 4), en mijn 5e narcose in 6 maanden...

 

Waar we bij de vaginale trachelectomie nog allemaal grapjes maakte, en "fotoshoot" hielden en selfies maken, was dat gevoel nu ver te zoeken. De hoop is weg. Wij gaan nooit ouders worden, na 5 jaar zo gezond mogelijk worden, 4 maanden proberen, en in mijn hoofd al alles 'af' hebben, heeft de kanker een groot gedeelte van mijn toekomst afgenomen. 

 

Deze operatie is voor mij het begin van het 'einde'. Het einde van mijn vruchtbaarheid, mijn levenslang gekoesterde droom, en een stukje van mijn vrouwelijkheid wat ik net zo omarmt had. De enige manier om nog ouders te worden is draagmoederschap. Adoptie mag niet na kanker, en is niet zoals veel mensen denken dat het is. Adoptie ligt in NL al een hele tijd stil omdat er te veel kinderen gestolen zijn voor de "adoptie handel". Ook kan je alleen een ouder kindje adopteren met een handicap. Deze kindjes hebben vaak een hechtingsstoornis en psychische problemen vanwege trauma. Maar ja, het mag toch niet na een kanker diagnose, dus lang hoeven we er ook niet over na te denken. 

 

Dus komen we terug op de enige optie. Draagmoederschap. Maar we weten hoe intens klein de kans is dat wij een vrouw vinden die ons kindje voor ons zou willen dragen. Vorig jaar rond deze tijd probeerde we zwanger te worden, nu hebben we 6 embryo's, maar zullen we nooit de kans krijgen om één van onze 'kindjes' te leren kennen. 

 

Aangekomen in het ziekenhuis krijg ik een mannelijke verpleger toegewezen. Wat ik heel fijn vind, is dat hij vraagt of ik er ok mee ben. Of ik het goed vind dat hij mij inschrijft en klaarmaakt. Ik vind het prima, mits hij me niet intiem hoeft aan te raken ;-) wat bij gynaecologische kanker soms lastig is, maar in deze gelukkig niet nodig. Bij alles wat hij doet, vraagt hij mijn toestemming. Het lijkt overdreven, maar het geeft mij een gevoel van controle, iets dat heel fijn voor mensen met een trauma als ik. 

 

Wat ook fijn is, ik heb meteen een goed gevoel bij hem. Soms heb je dat met mensen, en soms ook niet. Maar het scheelt enorm! 

 

Hij vraagt of hij mijn bloeddruk mag opmeten, en bloed e.d. mag afnemen. Wederom zeg ik ja, natuurlijk vind ik het spannend. Dat blijft, dat trauma is door de kanker weer enorm vergroot. Maar hoe hij met alles om gaat, en dan mijn vriend naast me zit, geeft me het gevoel dat het ok is. Ik ben veilig, ik voel me ok, en heb enig gevoel van controle. 

 

Helaas gaat het prikken hier al mis. En na één keer misprikken roept hij zijn collega. Gelukkig vind zij een ader en kunnen we mijn bloed laten checken voor de operatie. 

 

Na me omgekleed te hebben en nog een laatste wc bezoek is het zo ver. Mijn vriend mocht meelopen tot de holding, en toen kwam het 'afscheid'. Ondanks de oxazepam die ik op had, ben ik zo intens bang. Na 7 maanden non stop slopende behandelingen kan ik niet meer. Lichamelijk ben ik zo kapot, en psychisch ben ik er ook enorm slecht aan toe. Ik begin dan ook meteen te huilen. Ik wil niet meer, ik wil vluchten, als ik kon uittikken had ik dat meteen gedaan. Maar we hebben geen keus, we moeten door, ook als we niet meer kunnen. 

 

In de holding komt mijn gynaecoloog even langs. Terwijl de anesthesie naar een ader zoekt. Iets dat helaas niet lukt. Het prikken doet intens veel pijn, zeker als ze met de 'naald' rondzoeken in mijn arm naar de ader. Mijn gynaecoloog probeert me af te lijden, ik huil en scheld, knijp de deken helemaal fijn en verontschuldig mijzelf voor mijn taalgebruik. Ze zeggen dat ik me daar niet druk om moet maken en gewoon door moet gaan met schelden en huilen 😅 ze snappen het, dit doet pijn, en dat kunnen ze niet mooier maken helaas. Alleen al door die bevestiging voel ik me meer mens dan dat ik mij op andere momenten heb gevoeld. Helaas prikken ze nog 3 keer mis, als ik al niet weg wilde rennen, wil ik dat nu wel! Uiteindelijk denken ze er één in mijn bovenarm gevonden te hebben. Ze spuiten het narcose middel in, "Nu ga je vast en snel lekker slapen". Maar nope, ik voel niks. Behalve de narcose branden in mijn bovenarm. Shitterdeshit

 

Ze proberen de naald wat te verplaatsen, de pijn is wederom zo heftig dat ik niet kalm kan worden. Ze beginnen mijn arm te masseren, maar helaas. Niks werkt. Dan vind een andere anesthesist een ader in mijn pols, en dat wordt dus nummer 6! Maar deze lijkt wel te zitten. Ze spuiten het middel in, mijn arm voelt alsof die in de fik staat, en ik ben weg. 

 

Dan word ik wakker op de uitslaap kamer. Ik ben een beetje van de wereld, maar geen heftige tranen, alleen een klein beetje snikken. Maar dan krijg ik mijn ijsje. Ben ik de enige die na een operatie echt mega blij is met een lekker peren ijsje? Ik zit er elke keer ook gewoon echt op te wachten! 

 

En dan mag ik weer naar de kamer! Ik voel me nog steeds goed Woozy van de medicatie, en enorm veel herinneringen heb ik nu al niet meer. Ik weet nog dat ik naar de wc moest, maar het best nog niet uit kon, dus moest ik mezelf katheteriseren. Opzich wel fijn dat ik dat nu zelf kan. Mijn vriend en ik hebben nog even lol en maken wat gekke ziekenhuis foto's en ik probeer wat te eten. Ik wilde vooral graag even slapen, maar mensen blijven maar de kamer inlopen. Dus dat lukt helaas niet. 

 

Uiteindelijk komt de arts checken en kijken of ik naar huis mag. Ik vraag nog naar de gekke witte plek op mijn bovenarm, waar de narcose misgeprikt is. Maar volgens de arts is dat niets. Alleen wat vocht. Helaas hebben ze maar één eierstok op kunnen hangen, alleen de rechter. Aan de linkerkant zaten teveel verklevingen, en was het risico op ernstige gevolgen te groot. 

 

Aan het einde van de middag mogen we eindelijk naar huis! Zo zo fijn. Ik krijg geen verdere pijnstilling mee, want volgens de arts zijn ibuprofen en paracetamol genoeg. Enorm fijn om te horen dat dit dus enigzins moet gaan meevallen. Zeker na de laatste enorm zware operatie. 

 

We komen laat thuis, en gaan lekker vroeg slapen. Bewegen lukt me niet heel goed, dus dat doe ik niet teveel. Vooral de incisie in mijn navel doet goed zeer. Terwijl we het bed jn kruipen merk ik dat mijn rechter bovenarm wel heel veel pijn doet. Elke milimeter die ik beweeg, doet zo intens veel pijn. Dat zal vast wel overgaan na een goeie lange nachtrust. 

 

Maar helaas. Ik word enorm vaak wakker van de pijn die met het uur heftiger lijkt te worden. Zo heftig dat ik angstig begin te huilen. Wat is die pijn? Wat is er mis? Ik kom geeneens zelf meer uit bed, aangezien mijn buikspieren niet werken, en ik mijn armen niet kan gebruiken. Ook het zelf katheteriseren doet op deze manier zo enorm veel pijn dat ik onbewust te lang wacht met naar de wc gaan. Iets wat natuurlijk niet goed is voor mijn herstel. 

 

Ik bel het Radboud. Ze is bang dat het eerste narcose middel, waarschijnlijk propofol IN mijn spier is gespoten. We mogen langskomen, maar met de hoeveelheid pijn die ik nu heb, red ik 1.5 uur in de auto niet. Radboud belt met het Sint Jansdal, hier in de buurt. Maar die willen hun vingers niet branden aan een patiënt van Radboud. Dus moet ik maar naar de huisarts. Mijn huisarts is met vakantie, dus komen we bij een vervanger. Gelukkig een heel aardige man. Hij kijkt, en voelt voorzichtig. Maar bij elke lichte aanraking ga ik al door de grond van de pijn. Ik kan mijn hele arm niet meer bewegen, de blauwe plek is enorm geworden, en mijn huid heeft een gekke verkleuring. Volgens de huisarts had dit na het misprikken meteen doorgespoeld moeten worden. Helaas heeft dat nu geen zin meer, en moet ik het uitzitten. Ik krijg langwerkende oxy mee, en moet verplicht gaan rusten. 

 

En ik dacht nog wel dat dit herstel makkelijker en beter ging worden dan de vorige operatie. 

Van de oxy word ik echt een mega zombie. Dus na 2/3 dagen probeer ik al af te bouwen. Ondanks de zware pijnstillers was de pijn in mijn arm nog te groot om zelf dingen te kunnen, dus mijn vriend moet wederom alles weer oppakken. En ik had zo enorm gehoopt dat ik na deze operatie ten minste zelf mijn eten/drinken kon regelen overdag. 

 

Het lichamelijke herstel valt me tegen, en het psychische aspect al helemaal. We hebben net de eerste stap gezet, naar de totale vernietiging van mijn vruchtbaarheid en onze kans op het worden van ouders...