Door de mangel gehaald in Radboud

Op donderdagavond 10 februari begon de voorpret al. Ik moest 2 pilletjes innemen die ervoor zouden zorgen dat mijn darmen leeg zouden zijn, zodat de MRI een goed en duidelijk beeld zou kunnen maken. Dus om 18:00 was het zo ver, volgens de informatie zou het effect over 10 uur plaatsvinden. Guess again, binnen een uur was het al feest en liep ik leeg, en steeds wanneer ik dacht, dat ik echt leeg was, kwam er nog meer.

Ondanks de oxazepam die ik had ingenomen heb ik niet veel geslapen. Mijn buik bleef pijn doen en in mijn hoofd bleven alle scenario's de revue passeren. De wekker ging wederom erg vroeg, we wilden goed op tijd zijn omdat we geen sneeuw vertraginf wilden oplopen. Iets wat uiteindelijk heel slim was, aangezien mijn buik bij aankomst nog even 'ontplofte' en we alsnog bijna te laat waren daardoor.

Met lood in mijn schoenen liepen we naar de poli gynaecologie. We mochten plaatsnemen in de wachtkamer waar iets na ons nog een ander jong stel plaats nam. Zij werd eerder gehaald, en aan haar partner werd verteld dat hij niet mocht blijven, maar een verdieping hoger moest wachten. Precies hier was ik zo bang voor, ik vind het vreselijk om deze stappen te moeten zetten zonder mijn vriend. Maar helaas door corona hebben we geen keuze. Het duurde alsnog zo'n 20 minuten voordat ze mij kwamen halen, en na het afscheid van mijn vriend werd ik naar 'mijn' bed gebracht. De verpleegkundige was heel aardig, en ik voelde me meteen op mijn gemak bij haar. Ik kon mij rustig omkleden en dan zou ze terug komen voor het infuus.

Net zoals de vorige keer had ik het ijskoud, maar of dit nou aan de winter of aan alle emoties ligt weet ik nog steeds niet. Via whats app probeerde ik nog wat contact te houden met mijn vriend totdat er nog een dame bij kwam. We hebben even gesproken over de reden van onze komst naar Radboud, ondanks het beladen onderwerp, was het wel even 'fijn'. Mijn infuus ging redelijk makkelijk! De ader sprong even weg maar ze had hem snel weer te pakken. Enige nadeel is dat hij in mijn arm zat en niet in mijn hand. Qua bewegen vind ik dat net iets ongemakkelijker.

Niet lang daarna liep de verpleegkundige de kamer binnen en vroeg aan mij; "Are you ready to rumble?!". Waarop ik reageerde, 'het moet maar, maar ik mis nu wel het nummer van Eye of the tiger ;-)'. Toen we in de kamer voor de OK stonden, probeerde de verpleegkundige nog even het nummer op te zoeken, maar we bleven hangen bij "Footloose", en begonnen toch maar een beetje te dansen. Dit kleine gebaar van de verpleegkundige betekende zo enorm veel, en het was voor die paar seconden echt even minder eng. Toen kwamen er twee dames binnen, wie en wat ze deden weet ik niet precies meer. Wel weet ik dat één zwanger was, en ik meteen buikpijn kreeg. Buikpijn omdat in mijn lichaam een tumor groeit in plaats van een baby. Toen ik de operatie kamer werd ingereden kwamen er nog meer dames bij, de gynaecoloog stelde zich voor en ik moest een kleine samenvatting geven van wat er zou gaan gebeuren. Ik verplaatste mij naar het andere bed, en mijn armen werden op de armsteunen geplaatst. Iets daarna zag ik vanuit mijn ooghoeken een mannelijke anesthesist.

Shit! Paniek!! Hier was ik niet op voorbereid, vanwege mijn verleden en omdat ze niks vooraf hadden gezegd, was ik in de veronderstelling dat het hele team vrouwelijk zou zijn. Ik probeer rustig te blijven maar ik merk dat ik angstig en geschrokken ben. Ik baal er zo enorm van dat mijn emoties het op dit soort momenten nog zo overnemen. Want logisch nagedacht weet ik dat ik veilig ben, maar mijn brein wil dat ik daar zo snel mogelijk weg kom. Want onbekende mannen zijn gevaarlijk, zeker als je in deze positie verkeerd. Iets nadat ik het zuurstof masker op krijg voel ik me intens dronken, en ben ik weg.

Ik word enorm emotioneel wakker, zal dit komen door de schrik van de mannelijke anesthesist? Of ben ik gewoon een emotioneel wrak bij wakker worden? Ook heb ik het intens koud, de verpleegkundige haalt meteen een warm houdt lamp voor me. Daarnaast krijg ik ook een ijsje, want de knetter wat doet mijn keel zeer. Ik ben enorm in de war, want ik zou toch niet geintubeerd worden bij zo'n korte narcose? De verpleegkundige legt aan mij uit dat bij korte narcose je wel wordt geintubeerd, maar boven je stembanden. Nou, dat had ik niet verwacht. Iets daarna vraag ik mij af waarom mijn vagina in de fik staat, en mijn blaas zo enorm steekt. Er zijn 3 biopten afgenomen, en ze hebben er een mega 'tampon' in gestopt. De drang om te plassen wordt helaas niet minder, maar steeds sterker en het steekt als de knetter! Uiteindelijk kijken ze even met de echo, maar vol zit mijn blaas nog lang niet, het was zo'n 200ml. Toch wil ik zodra ik word opgehaald meteen naar de toilet om te proberen. Helaas duurt het vrij lang voordat ik word opgehaald, ondanks dat ik al vrij snel helder ben. Zo'n kortere narcose zonder morfine is duidelijk iets minder heftig, dus dat is al fijn.

Eindelijk aangekomen op het toilet, maar het plassen gaat enorm moeizaam, ik probeer het met ademhalings oefeningen, en gelukkig lukt het genoeg om het scherpe randje eraf te halen. Daarna mag ik weer naar 'mijn' plek op de poli. We mogen onze partners appen dat ze kunnen komen, maar door mega onduidelijkheid duurde het nog enorm lang voordat mijn vriend ook echt bij mij mocht. Ik zag hem zelfs nog even toen werd gezegd dat ze bij ons mochten komen, voordat iemand anders ze weer wegstuurde. Toen hij er eenmaal was, brak ik. De pijn, mijn blaas, de stress het gevoel van eenzaamheid...het was allemaal even te veel.

Iets daarna werden wegehaald voor het gesprek met de gynaecoloog. Het duurde iets langer, omdat mijn gynaecoloog er ook bij wilde zijn. Het inwendige onderzoek was gedaan door een andere gynaecoloog. In de rolstoel reden we die kant op, wandelen ging nog enorm wiebelig, en die gigantische tampon hielp niet heel veel mee. Ook zitten op een stoel was enorm prettig met zo'n beurse onderkant. De gynacoloog die het onderzoek had gedaan zag hoe enorm ik wachte op 'het' nieuws, en vertelde ons meteen dan mijn baarmoederhals in ieder geval lang genoeg was! Yes! Dat is positief nieuws, daar hadden we zo'n behoefte aan. Ook vertelde ze mij dat het omliggende weefsel verder goed voelde, maar dat ze 3 biopten hadden genomen, waarvan 1 een beetje in de diepte. Dit moesten we afwachten, maar konden ze verder nog niks over zeggen. Mijn tweede brandende vraag, vrij letterlijk, want het brandde tussen mijn benen, was wanneer die tampon eruit mocht. Gelukkig mocht die er meteen uit! Dus zodra het gesprek klaar was, rolde ik in mijn rolstoel weer terug naar 'mijn' bedje.

De gynaecoloog vroeg of ik het misschien zelf wilde doen, dit leek mij een enorm onverstandig en angstig idee. Sinds de diagnose, alle biopten, operaties etcetera, heb ik het daar beneden nog nier durven aanraken. En ik durf er al helemaal niet in. Dus ik ga de dokter toestemming voor de grote onthulling. En holy moly, het was me een onthulling!! Echt, dat gaas dat bleef komen. Ken je die truc van de goochelaar dat ze van dat gekleurde doek ergens uit blijven trekken? Nou dat dus, er kwam geen einde aan, en ik dacht dat die tampon erin al zeer deed, nou dit was helemaal intens pittig. Tandjes bijten, en door. Gelukkig was de dokter snel, dat had ik haar niet na kunnen doen. Hierna mocht ik even bijkomen, en mochten we daar blijven wachten tot we naar de MRI mochten. Omdat de communicatie eerder mis was gegaan en ze mij niet op de hoogte hadden gebracht van de mannelijk anesthesist, belde de verpleging nu even voor de zekerheid naar de MRI. Meteen om te vragen of ze mijn infuus even moesten laten zitten voor het constast, en het spul dat de darmen even stil legt. Er was een mannelijk collega op de MRI aanwezig. Maar ook een vrouw, zij zou alle intieme handelingen doen, en dan zou haar mannelijk collega even de kamer uitlopen. Dit leek mij ok, en ik was gerust gesteld op wat ging komen.

Eenmaal bij de MRI werd ik opgehaald door de vrouw. Ik kwam in een kamertje waar ik mij van onder mocht uitkleden. Ze hadden een simpele broek voor mij klaar liggen die ik aan kon trekken, aangezien de gel die ze in je vagina en anus spuiten, enorm lekt, en anders je eigen kleding eronder zit. Hierna moest ik even zitten en wachten, normaliter word nu het infuus aangelegd. Maar die had ik gelukkig nog. Net voordat we naar binnen kunnen spuit ze het goedje in wat mijn darmen even stil legt. Dit helpt met het krijgen van een beter beeld. Ze vragen vooral of je hartproblemen hebt, of een specifieke spierziekte, en ik snap meteen waarom. Het voelt als het begin van een paniek aanval, je hart gaat opeens mega snel en je voelt hem half uit je borst bonken. Gelukkig trekt dit ook weer redelijk snel bij.

Hierna word ik meegenomen naar de ruimte van de MRI. We beginnen met het leukste gedeelte, het toedienen van de gel in vagina en anus. De vrouw laat me 3 grote spuiten zien, hieraan hangt een tube met aan het uiteinde een klein ballonnetje met gaatjes erin. "Dit stuk wordt ingebracht in de anus", verteld ze mij. "Deze wordt volledig leeggespoten, en daarna koppel ik de tweede aan, en die moet er ook helemaal in. Daarna pakken we de laatste spuit, en die komt in je vagina". Aarzelend en met tranen in mijn ogen trek ik mijn mooie nieuwe ziekenhuis broek naar beneden, en ik ga op mijn zij liggen met opgetrokken benen. Het inbrengen doet zeer. Nadat de afgelopen 12 uur mijn darmen zich volledig hebben geleegd, en de gynaecoloog er een inwendig onderzoek heeft gedaan, is het compleet beurs, rauw en enorm pijnlijk. Maar zodra het slangetje erin zit, valt het gelukkig mee. Het voelt onwijs gek, en het is was koud, maar het doet gelukkig geen zeer. En dan de voorkant, ik draai mij om op mijn rug, en het kost me even moeite mijn benen te spreiden. Ze vraagt mij of ik het liever zelf doe, maar ik begin meteen te huilen. Het is daar al zo'n ravage door alle operaties en biopten dat ik dat niet durf. Gelukkig snapt ze dat, en is ze onwijs rustig en aardig. Zodra dit erop zit mag mijn broek weer omhoog.

Iets daarna klopt de man op de deur, zonder nog te kijken vraagt hij of hij binnen mag komen, en wacht netjes totdat ik "ja" zeg. De mannelijk verpleegkundige stelt zich voor, hij heeft een vriendelijk gezicht, en hoewel ik het niet zeker weet, komt hij op mij over als homoseksueel. Voor vrouwen met mijn geschiedenis voelt dat vaak wel veiliger, alhoewel ik het alsnog niet prettig zou vinden als hij in de buurt van mijn intieme delen komt. Daarvoor is dat trauma gewoon nog te groot. Maar hij is echt onwijs aardig, hij vraagt of hij mag helpen met de voorbereiding, en vraagt het steeds of hij mij mag aanraken, "mag ik de oordopjes in doen", "mag ik je been goed positioneren". Het klinkt misschien wat overdreven, maar voor iemand die het trauma heeft dat mijn lichaam niet meer van mij is, dit soort dingen geven mij de illusie van controle. Zodra je kanker hebt gaat de volledige controle over jouw lichaam het raam uit, iedereen zit en frunnikt aan je, en je bent overgeleverd aan artsen en verpleegkundigen om te kunnen overleven. Maar juist doordat hij pas iets doet wanneer ik "ja" zeg, voel ik mij weer een beetje mens. Als klap op de vuurpijl krijg ik de contrastvloeistof ingespoten. Tumoren zuigen enorm veel bloed, en daardoor zouden ze dan beter te zien zijn. Zodra de vloeistof in mijn lichaam komt, voelt het alsof er een frisse wind door mijn aderen blaast, ik kan het niet anders omschrijven haha

Ik heb gigantische oordoppen in, en een mega koptelefoon op. Volgens mij had ik gevraagd om Skyradio, en voor de eerste keer kan ik zelfs de tekst horen boven de herrie van de MRI. De MRI tikt en ratelt, en de plank waar ik op lig schuift steeds iets heen en weer. Tussen de scans door vraagt de verpleegkundige of alles goed gaat, ik slik mijn tranen weg en zeg snel "Ja!". Tegen het einde begint mijn lichaam het moeilijk te krijgen, door de hypermobiliteit heb ik vaak moeite met lang stil liggen, dit gaat heel snel heel veel pijn doen. Opeens komt een nummer van Lady Gaga, "Always remember us this way". Deze doet mij denken aan de film, die over alcoholisme ging, waardoor ik moet denken aan mijn vader, Gerrit, die bijna mijn leven lang alcoholist was. En hoewel hij geen goede vader was, hij heeft ons niet beschermt en er emotioneel nooit was, mis ik ineens intens die vader die ik even heb mogen leren kennen toen hij 2 jaar nuchter was. Die vader die me toen ik PTSS had meenam naar musea's, en waarmee ik dure lunches at die hij perse wilde betalen omdat hij wist dat ik geen inkomen had. Of de tweedehands winkel routes die we deden, wederom met lekkere lunches. De grote bos bloemen die ik kreeg voor mijn verjaardag, of die keer dat hij mij en mijn vriend meenam naar Normandië. Het huisje hoefde wij niet te betalen, dat was zijn cadeau. En het jaar daarna had ik de geweldige ervaring om alleen met mijn papa op vakantie te gaan. Wederom Normandië, we hadden zo veel lol, en hebben zo veel mooie dingen gezien omdat onze interesses zo hetzelfde waren. Voor het eerst in het hele traject, mis ik het hebben van ouders. Mensen die je onvoorwaardelijk liefhebben, mensen die jou van binnen en buiten kennen en mensen die je 100% kan vertrouwen. Dat gevoel van een moeder, die je over je hoofd aait en verteld dat ze er voor je is, terwijl ze je stevig tegen zich aandrukt. Of een vader die je gedachten probeert te verzetten en er blijvend voor wilt zorgen dat je door moet blijven vechten. Ik ben onwijs dankbaar voor mijn vriend, hij is onmenselijk geweldig. Maar de plek van mijn vader of moeder kan hij niet vullen, dat zou ook mega onrealistisch zijn om dit van je partner te verwachten. Ik weet dat ik het zonder ouders ga redden, dat heb ik eerder gedaan, maar het gemis is op dit moment even enorm.