Even een pauze na 8 maanden

Na ons gesprek in Leuven hebben we beide besloten dat bestraling de juiste optie is. Bijna de hele weg naar huis heb ik gehuild. Ik wist natuurlijk 22 juni al dat mijn kinderwens kapot was, maar ik denk dat het toen pas echt binnen kwam. Omdat ik ergens nog hoopte op een wonder in Leuven. Waarom er geen vruchtbaarheidsbesparende optie is bij eventuele tumorcellen snap ik niet. 

Het weekend is zwaar, maar gelukkig hebben we die zaterdag met lieve vrienden afgesproken. We gaan lekker uit lunchen, heerlijk geknuffeld met de hondjes en al mijn emoties mochten er die dag zijn. 

We besluiten dat we een week ziekenhuis vrij willen, zodat we even op vakantie kunnen. Helaas zijn er eind juli/begin aug geen betaalbare last minutes meer. Onwijs balen want ik wilde intens graag zwemmen, en niks doen. Ondanks dat ik had afgesproken met het ziekenhuis één vrije week te krijgen, plannen ze toch opeens een MRI in. In tranen bel ik op, helemaal overstuur. Ik ben zo op, het enige wat ik wil is even vrij, even pauze, even bijkomen. Even niet al die 'kanker' stress. Ondanks dat ze wat moeilijk lijken te doen, halen ze de MRI er uiteindelijk toch uit, en kunnen we even een weekje weg na 8 lange maanden behandeling. 

Aangezien er dus geen goede last minutes of betaalbare vliegtickets zijn, verzinnen we een ander plan. We gaan met de auto naar Noord Frankrijk. De regio waar ik een paar jaar geleden met mijn vader ben geweest. Onze laatste vakantie als vader en dochter, iets waar ik nog steeds met zo veel geluk op terug kijk. 

Maar nu mocht ik deze regio aan mijn vriend laten zien! Ook onwijs leuk natuurlijk. We gaan een beetje roadtrippen omdat ik geen goeie accommodaties meer kan vinden een hele week. We kiezen voor mooie, net iets luxere plekken dan we normaal zouden doen. We mogen onszelf wel even verwennen. De laatste accommodatie heeft zelfs een verwarmd binnen zwembad! Kan ik toch nog even zwemmen. 

We hebben een heerlijke week, ondanks het soms wat mindere week. De kust is prachtig en ondanks dat we maar 1 ding per dag kunnen doen, zien we veel mooie dingen. 

Ik had gehoopt de kanker meer thuis te laten. Maar na deze week snappen we beide dat dat niet kan. In alles worden we eraan herinnert. Mijn kale hoofd, de pruik, de constante pijn, dat ik nog steeds afhankelijk ben van fentanyl, mijn intens kleine eetlust etc etc. We zullen nog een beter evenwicht moeten vinden in de kanker er te laten zijn, maar deze soms ook even los te laten.