Het moment van de waarheid
Op 30 december opende ik mijn email, ik verversde de pagina om te kijken of ik nieuwe berichten had. Meteen begint mijn hart sneller te kloppen, zo hard en snel dat er een ruis ontstaat in mijn hoofd. Het is een mail van het AVL, zou dit DE mail zijn? Er staat "opname", dus het kan bijna niet anders zijn.
Trillend open ik de email en mijn ogen worden als eerste getrokken naar een grote rode lap tekst. Het gaat over Corona, en wanneer ik mij moet laten testen, ik zie snel 07-01, maar dat boeit me niet. Wanneer is die operatie, WANNEER?! Ik scan snel verder, en daar staat het, onder de rode lap met tekst, dikgedrukt: "11-01-2021 rond 08:00". De aarde lijkt even te stoppen met draaien...
Dat is dus DE datum. DE datum waar wij bijna heel december al naartoe leven. Jemig, ik voel mijn keel dichtknijpen en weet niet welke emotie nou harder schreeuwt, de blijdschap dat we een datum hebben en die kankerzooi er hopelijk uitgesneden zal worden, of angst. Angst voor de narcose, de operatie, angst op een minder gunstigere uitkomst dan "alleen een conisatie".
Ik maak een screenshot en stuur hem naar mijn vriend. Ondanks dat hij boven zit, krijg ik het niet voor elkaar woorden te vormen en geluid te produceren. Zodra hij hem leest komt hij naar beneden en ziet mij zitten in de hoek van de bank. Dat was altijd al mijn favoriete plekje, maar sinds de lisexcisie en de diagnose kanker ben ik hier niet meer weg te slaan. Ik begin bijna meteen te huilen, waarom ik precies huil weet ik niet. Het zal de ontlading zijn, en de 400 emoties die door elkaar door mijn hoofd en lijf heenrazen.
Aan de ene kant, "jemig wat snel". Aan de andere kant "nog 2 weken met die kanker in mijn lijf en alle onduidelijkheid". Het is zo ongelofelijk dubbel. Ik besluit dit nieuws nog even voor onzelf te houden, ik wil vrienden er niet mee "lastig vallen" tijdens oud en nieuw. En ergens heb ik het gevoel dat iedereen al wel een beetje klaar is met die kanker, ik in ieder geval wel. Op oudjaarsdag bel ik met de ouders van mijn vriend, ik weet hoe zij op dit nieuws aan het wachten zijn, dus hun langer in spanning houden wil ik niet doen. Plus, ook al is het niet mijn familie, het voelt fijn om er überhaupt een beetje familie bij te hebben, bij dit loodzware traject.
De afgelopen 2 weken waren een waas. Oud en nieuw was nog nooit zo deprimerend, en niet alleen vanwege Corona, want oud en nieuw vieren met zijn 2e is voor ons niet onbekend. Ik merk dat de wond van mijn lisexcisie beter begint te helen. Ik heb steeds minder last van vieze bruine, bijna donkergroene afscheiding. En de laatste keer dat mijn buik echt pijn deed was 2e Kerstdag nadat we 1.5 km hadden gelopen. Tweede Kerstdag hebben we nog met vrienden gevierd, maar hierna gingen wij in preventieve quarantaine. Want als je nu besmet raakt, gaan je behandelingen/operaties niet door. En hoewel ik niet enorm bang ben voor corona, ben ik dat wel voor kanker.
Wetende dat ik straks een paar weken immobiel ben, probeer ik wat taken in het huishouden op te pakken. Want hoe meer ik in mijn veilige hoekje in de bank zit, hoe meer er op de schouders van mijn vriend komt. En die gaat door tot hij erbij neer valt. Ik baal er zo van dat al de progressie die ik had gemaakt tijdens mijn revalidatie weer op een 0 punt beland is. Een wandeling van 15 min voelt letterlijk als een marathon. Mijn spieren trillen, doen pijn en ik heb overal kleine spiertrekjes, mijn heupen beginnen al stijf te worden, als ik niet oppas begin ik weer met waggelen, en mijn rug, die staat zo enorm in de fik dat het alles is waar mijn brein mee bezig kan zijn. Shit, toch maar weer een stapje minder dus...
Ik probeer weer rustig mijn dagen in te delen, zoals ik geleerd heb tijdens de revalidatie. Niet te veel willen, niet te veel verwachten. Mijn chronische pijn revalidatie heb ik nu, ietwat rommelig, afgerond. Ik hoop dat ik nu de knowhow heb om na het herstel van mijn operatie mijzelf weer op de been te krijgen, op een verantwoorde manier natuurlijk.
Ondertussen heb ik besloten ook te beginnen met een low FODMAP dieet, het is geen afslank dieet! Want afgaande van de reacties van het medisch personeel, willen ze dus niet dat je zomaar gaat afvallen wanneer je kanker hebt! Ik heb al mijn hele leven laat van het prikkelbaar darm syndroom. Vroeger met extreem veel aanvallen die ook gepaard gingen met extreem rillen, overgeven, en extreme buikpijnen met als spetterend einde, totale leegloop. Ik dacht dat ik hier sinds mijn 28e vanaf was. Mijn stress niveau werd na het einde van de rechtszaak minder, en ik had het contact met toxische mensen tot een minimum beperkt. Maar de diarree die bleef. Ik heb het zelfs bij de huisarts laten onderzoeken, maar ik was niet ziek. Dus dacht ik dat het erbij hoorde. Ik ging mij wel meer focussen op nog gezonder eten. Meer groente, volkoren, fruit etc. Maar helaas, mijn diarree ging er niet mee weg.
Toen hoorde ik over low FODMAP. Als je hier meer over wilt weten, kan ik je aanraden even te Googlen, want ik kan het niet goed genoeg uitleggen. Maar na 1 week, pluk ik de zogezegde vruchten er al van!! De eerste 3 weken zijn pittig, en ik mag enorm veel niet. Enorm dubbel om natuurlijk zoiets heftigs aan te pakken in zo'n stressvolle tijd. Zeker omdat ik iemand ben die dol is op "troostvoer". Niet in enorme ongezonde hoeveelheden, maar een taartje op zijn tijd op een enorme k*tdag kan ik wel waarderen! Maar nu dus even niet. De voornaamste reden dat ik dit doe is natuurlijk mijn algehele gezondheid. Maar ik merk dat ik sinds de diagnose ook enorm bang ben geworden door dat monster dat HPV heet. Wat als het nog niet weg is? Wat als het terug komt? Wat als het weer kanker veroorzaakt? Ik wil dat virus bevechten, en overwinnen, en daar heb ik enorm veel voor over. Zelfs taartjes en melk chocolade (want ik mag geen lactose). En dat zegt wat, want chocolade is mijn soulmate!
Ook voelt het fijn dat ik iets kan doen, hoe klein ook. Een klein beetje controle over de hele situatie waarin je eigenlijk al je controle kwijt bent geraakt. Plus, het uitzoeken van wat ik wel en niet mag eten, nieuwe recepten opzoeken, boodschappenlijstjes maken, leiden mij allemaal enorm af van die stomme "kanker gedachtes". Een soort win-win-win situatie dus?! Nou, van dat soort kleine dingen moeten we het dus tegenwoordig hebben.
Nu leven we dus toe naar maandag. Maandag ochtend om 08:00 zullen dingen in ieder geval duidelijk worden, en word ik hopelijk verlost van de tumor in mijn lichaam. Officieel nog 2 nachten, maar ik denk niet dat ik zondag op maandag nacht veel zal slapen. Zeker ook niet omdat de wekker rond 5 uur gaat, en ik enorme wekker stress heb! haha Mocht je dit leven, duim maandag 08:00 even voor me. Duim mee voor de meest gunstige optie, want ik heb nog zo de wens om moeder te mogen worden.