Ik ben er nog
Ik ben er nog.
Ik ben vandaag weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. De bittere realiteit van kanker.
Hoewel ik van mening blijf dat levenskwaliteit belangrijker is dan kwantiteit, kan ik tenminste nog zeggen dat ik er nog ben. Ik heb nog een kans om minimaal de 85 te halen. Maakt dit alles makkelijker? Maakt het alles wat wij verloren hebben beter te verwerken? Nee totaal niet. Want alleen maar dankbaar zijn met dat je leeft, dat kan niet. Dat kan niemand. Een mens heeft meer nodig. Ik heb vaak ook meer nodig. Want op 33 jarige leeftijd, altijd ernstig veel pijn hebben en het leven lijden van niet fitte 80 jarige is mentaal soms ook erg pittig.
Leeftijdsgenoten hebben een baan, een gezond lijf, een gezin, kunnen sporten, en hoeven niet meer dan een week bij te komen na een wandeling van 5km. En ik wil stiekem ook die hele puzzel. En niet alleen het puzzel stukje "niet dood". Heel soms, als ik echt heel depressief ben, dan kan ik soms helemaal niet blij zijn dat ik nog leef.
Maar ik weet ook dat lotjes die het niet hebben gered graag mijn pad hadden gehad. Of lotjes die nu terminaal zijn. Want dat is het 'gekke' aan ernstig ziek zijn. Je blijft je grens verleggen, als je maar vruchtbaar blijft, als je maar kan blijven functioneren, als je maar niet dood gaat, als je maar OVERLEEFD. Dingen die je eerst roept "Dat doe ik niet, dan ga ik maar dood", die verdwijnen zodra de werkelijkheid van die dood dichterbij komt. Ons overlevingsvermogen is enorm sterk, zelfs als je nu denkt dat je die niet hebt. Dus ken je dat gevoel niet? Zou je inderdaad liever dood gaan dan bijvoorbeeld je benen missen? Wees dan extra dankbaar, want dat betekent waarschijnlijk dat je gezond bent ❤ en dat had ik iedereen gegund 🍀 Vandaag is moeilijk. Maar ik kan het tenminste nog moeilijk hebben. En daar sta ik vandaag even bij stil.
2 reacties
Als mensen mij vragen: "hoe is het met je?", dan antwoord ik: "ik leef nog!" Want dat is het enige wat telt. Dat ik in een redelijke conditie ben, hoef ik ze niet te vertellen, dat zien ze zelf wel. En dat dat allemaal eindig is, vertel ik ze ook niet. Dat geeft maar moeilijke gesprekken.
Waarmee ik zeggen wil, dat alles relatief is. Je kan het totaal anders benaderen. Zo van: kijk mij eens hoe zielig ik ben! Helpt je geen fluit. Maakt jezelf alleen maar somberder. En jij doet dat niet. Dus waar heb ik het over??
Ik zeg dit om één reden. Je vergelijkt jezelf met andere 33 jarigen. En dat vind ik niet juist. Dat maakt je pessimistisch. En dat wil je niet. En in dit geval heb ik ook de nodige ervaring. Ik ben al leverpatient sinds mijn derde jaar en ook ik was niet in staat om alle dingen te doen, die mijn leeftijdsgenoten konden doen. Ik heb me daar nooit wat van aangetrokken, hoor! Deed gewoon dingen, die zij niet konden doen. Zoals een interessant en spannend leven leiden.
Volgende maand word ik 81. Dat is tenminste de verwachting. Maar omdat jezelf die vergelijking maakte, zeg ik je: dat valt nog best mee hoor! Ik doe nog steeds een heleboel dingen, die collega 80 jarigen met afgrijzen bekijken.
Waarmee ik maar zeggen wil: het feit dat je nog leeft en nog steeds dingen kan doen, is heel belangrijk. Maar wat nog belangrijker is: maak er wat van. Binnen de beperkingen, die je hebt, dat wel. Maar, als ik je post zo lees, ben je daar al aardig mee op weg.
Sterkte Aurelia. ik hoopt dat deze post ertoe bijdraagt, dat je je gesterkt voelt...H
Hey,
Ik vind mezelf alles behalve pessimistisch, ik weet dan ook niet precies waar je dat uithaalt.
En ik ben mij ervan bewust dat er nog zeer fitte 85 jarige bestaan 😉 er zullen ongetwijfeld 80 jarigen zijn die nog 5, 10 of meer km kunnen lopen. Ik kan dat helaas niet 😊 vandaar dat ik ook specifiek een "niet fitte 80 jarige" benoemde 😉 Wat fijn dat jii nog steeds fit bent. Dat is zeker iets om blij mee te zijn.
De laatste zinnen van mijn blog zeggen het eigenlijk al wat ik ermee wilde zeggen. Ik mag het tenminste nog moeilijk en zwaar hebben, andere lotjes zijn er niet meer, of hebben die kans niet. En hoewel ik niet geloof dat je alles weg moet bagetalliseren, dat helpt psychisch ook niet, denk ik wel dat het soms goed voor jezelf is er even bij stil te staan dat er ook mensen zijn die graag in jouw schoenen hadden willen staan. Omdat ik weer iets heb wat anderen niet hebben. Zoals de kans om minimaal 85 te worden.
Groetjes