"Ik moet je wat vertellen"

De vijf woorden die je blij maken voor een ander, maar tegelijkertijd ook zo diep in je ziel snijden dat jeje wilt terug trekken, en dat je wilt dat de wereld even stopt met draaien. Want steeds gaat het leven om ons heen door. Terwijl ons leven, op een cruciaal gedeelte, nog steeds stil staat. 

We zitten in een leeftijdsfase waarin de zwangerschaps aankondigingen en geboortes je om de oren vliegen. En ook de laatste tijd zijn het er veel, heel erg veel. Van kennissen, mensen die ik volg online, maar ook van vrienden, of mensen met wie ik mij op een bepaalde manier verbonden voel, zoals lotgenoten. 

Ik kan oprecht zeggen dat ik blij voor ze ben. Ik gun het alle lieve mensen, maar ik had het ons ook zo intens gegund. Al jaren was ik ermee bezig. Gezond worden, mijn PTSS verwerken, mijn hele leven had maar 1 echt belangrijk doel. En dat was moeder worden. Tuurlijk ik had meerdere dromen, maar moederschap stond op 1. Een leven zonder kind(eren) is nooit in mij opgekomen. Een leven zonder kind(eren) trekt mij eigenlijk ook helemaal niet. Het is niet zomaar te vervangen, of anders in te vullen..En mij focussen op een carriere gaat ook al niet. Het is eenzaam. 

Maar wat er ook bij komt kijken, is hoe beladen het onderwerp wordt. Laatst hoorde ik van een vriendin hoe moeilijk zij het vond om mij te vertellen dat ze zwanger is. Dat ze er stress om had. En dat sneed dubbel zo hard in mijn ziel. Wat een onrecht levert die onvruchtbaarheid op. Een zwangerschaps aankondiging zou juist vol blijdschap moeten zijn, en het delen van die boodschap met mij/ons, verminderd die blijdschap dus aanzienlijk. En dat doet dan ook weer pijn.

Ik ben oprecht enorm dankbaar wanneer mensen rekening met mij willen houden. Wanneer ze bijvoorbeeld vooraf prive zeggen dat ze zwanger zijn, of zelfs dat het ter sprake komt dat ze aan het proberen zijn. Voor mij helpt dat, zodat alles niet heel rauw op mijn dak komt. (Hier is iedereen anders in, overleg dus altijd). 

Ook helpt het mij dat ik niet perse verwacht word op babyshowers, en kinder verjaardagen. Ik kom met liefde prive een keer langs, maar babyshowers en drukke kinder verjaardagen red ik (nog) niet.

Het laatste wat ik wil is mensen hun geluk omtrent de zwangerschap afnemen. Iets wat mij dan ook intens veel pijn doet om te horen. Naast alles wat de onvruchtbaarheid ons afneemt, ontneemt het ook vreugde van de mensen om ons heen. Het is ook gewoon niet zoals het vroeger was, toen ik nog wist dat ik moeder ging worden. Het is zelfs anders dan toen ik de nog hoop had om na kanker zwanger te kunnen raken. Puntje bij paaltje, het is gewoon shit. De kanker en de onvruchtbaarheid hebben mij en Wouter het allergrootste ontnomen, maar dus ook een klein beetje geluk van de mensen om ons heen. 

Ik kwam laatst een quote tegen, en mijn hoofd paste hem meteen aan naar mijn situatie. 
"I dont know how to excist in a world where I can't be a mother". 
En dat blijft. Elke dag sta ik hiermee op, en ga ik ermee naar bed. En tussendoor voel ik het ook nog een paar keer. Het is en blijft een lang en pijnlijk rouwproces. We zullen ermee leren leven, ergens denk ik dat we dat al doen. Maar dat betekend niet dat het geen pijn meer doet. 

(en ja, we houden hoop op een draagmoeder. maar of het dan ook lukt is de vraag. en mijn leeftijd tikt door, en dat alleen al is eng, en een rouwproces op zich, maar dat is een ander lang verhaal)