Levend verlies

Een wat lang stuk. Want als ik eenmaal begin om mijn emoties op 'papier' te zetten, dan ben ik niet meer te stoppen. 

De afgelopen weken/maanden waren mentaal niet top. Ok ook lichamelijk wat minder want ik had bijna een bloedvergiftiging. De bacterie van mijn sluimerende blaasontsteking was in mijn bloedbaan beland. We waren er op tijd bij, gelukkig geen opname. Maar wel 14 dagen, 3 keer per dag hele zware ab. En mijn lijf heeft echt een klap gehad. 

Maar mentaal is het misschien nog wel even zwaarder. Een jaar geleden kreeg ik een bericht van een dame die ons wilde leren kennen met betrekking tot draagmoederschap. We spraken elkaar al vaker op social media, dus we kende elkaar al wel iets. Ik had geen idee van haar verdere intentied natuurlijk. 

Ze stuurde in het begin al berichten als "ik weet nu eigenlijk al dat ik dit voor jullie wil gaan doen, dus er moet wel iets heel geks gebeuren wil het niet doorgaan". Ze wilde enorm graag dat wij hoop hadden, dat zij ons hoop had gegeven. Maar wij waren natuurlijk ook huiverig en bang. Na eerdere aanbiedingen die ingetrokken waren. Elke keer verliezen wij weer onze hele toekomst. 

Ze zei dat ze een soort verliefdheid voelde naar ons en wilde zo snel mogelijk met zijn 4e afspreken. Ergens vond ik dat we opeens van 0 naar 100 gingen. Maar dit was onze eerste keer qua contact met iemand buiten onze kring. Dus ja, wie weet was dit wel hoe het ging? 

We spraken snel af. Het plan was elke 2 weken, maar doordat zij zo druk waren lukte niet vaak. Maar we hebben ze voor een paar maanden echt veel gezien. Meer dan onze andere vrienden. We hebben de 'zwanger voor een ander' lijst samen doorgenomen, en qua verwachtingen en wensen in het traject lagen we op één lijn. 

Ze sprak vaak over ons toekomstige kindje, en hoe wij straks met zijn 3e zouden zijn. En dat ze begin 2024 misschien al wel met het traject wilde beginnen. 

Maar blijkbaar is er een omslag geweest. En ik denk dat die er eind zomer was. Toen ze aangaf dat ze het niet erg zou vinden als wij contact zouden hebben met meerdere potentiele draagmoeders (alsof die voor het oprapen liggen). Eerst werd ik bang, dus ik vroeg door. Maar ze zei me dat ze echt nog graag voor ons wilde dragen, maar dat ze ons ook de vrijheid wilde bieden ofzo. Naja, ik vertelde mijzelf dat ze het goed bedoelde, en dacht er verder niks meer van. Iets later moesten ze hun ledikant opruimen want hun jongste groeide eruit. Ze zou hem voor ons op zolder bewaren. Voor als we hem zouden willen. Dan zou die mooi doorgegeven worden. Dus door die uitspraken bleef ik ergens ook denken dat het nog steeds goed zat. Ik gaf ook vaker aan dat ik écht hoop begon te krijgen. Dat leek alles wat ze wilde horen. Ze vond het heel belangrijk dat wij blij waren, en dat dat door haar kwam deed haar enorm goed. Het 'bijzonder' zijn leek haar echt goed te doen. 

Ja, ze hadden 2 keer afgezegd omdat ze ziek waren, enorm last minute ook. En helaas hadden ze wederom geen tijd om het een andere keer te plannen. Maar we vertelde onszelf dat ze gewoon een heel druk sociaal leven hadden. Wij kennen dat zelf niet zo, en zouden er misschien een andere prioriteit van hebben gemaakt. Maar we snappen ook dat dat moeilijker is als je een gezin hebt. Naja, we weten het niet écht, maar we gaan er vanuit dat dat met een jong gezin gewoon moeilijker is. Het afspreken ging opeens moeizaamer. Ze leek nog warriger dan in het begin en kon slecht een beslissing maken. Maar wederom dacht ik er weinig geks van, behalve dat we iets beter moesten werken aan onze communicatie.  

We hadden echt dagelijks app contact. Ze wilde eerder graag bijna dagelijks contact, en dat snapte ik ergens wel. We wilde elkaar in korte tijd goed leren kennen. Ik wilde ook gewoon heel graag een goede band. Misschien heb ik een intens geromanticeerd idee, dat misschien onrealistisch is. Maar ik wil dat ons kindje uit liefde wordt geboren. Alleen dan uit de liefde van 3/4 mensen (wensouders en draagmoeder/ouders). 

Steeds vaker moest ik horen dat ze jaloers was op mij. Dat ik kon uitslapen bijvoorbeeld. Dat de reden daarvoor geen persoonlijke keus was, zoals de reden waarom zij niet kon uitslapen (2 gezonde kinderen), dat kwam niet binnen. Het leek alsof haar empathie naar mij toe veranderde. Zelfs toen ik doodziek was, was ze jaloers omdat ik zoveel kon rusten en 8 uur achter elkaar kon slapen. (niet dat ik kon slapen met bijna 42 graden koorts maar dat terzijde). Dat je als jong gezond persoon, die kan werken, die een rijk sociaal leven heeft en dat vol kan houden, die kan sporten, en wandelen, een fijne relatie heeft, ouders heeft, en 2 gezonde lieve kinderen jarloers bent op mij? Chronisch ziek, geen familie, onvruchtbaar, kinderloos, volledig afgekeurd en ik kan amper doen wat ik wil. Ik snapte het niet. Maar gooide het op haar slaapgebrek. Moeders van jonge kinderen hebben het soms ook gewoon zwaar. Het is niet niks. En eerder kon ze zich altijd wel inleven, en zei ze bijvoorbeeld sneller "ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dat moet zijn". Weer keek ik door die roze bril. En luistere we niet naar ons gevoel. 

Bij onze laatste afspraak opperde we het weer. Want hoewel ze nog steeds wekelijks sprak over ons kind dat ging komen, merkte we dat we na bijna een jaar nog geen échte stappen hadden gezet. En we vroegen of ze interesse hadden voor een intake bij Nij Geertgen. 

En hoewel ze 1000 vragen hadden, zagen ze dat ergens nog niet zitten. Daar wilde ze het over hebben. En daar werd ons voorgevoel zo enorm bevestigd. Ze waren er totaal niet meer mee bezig. Niet met ons in ieder geval. Ze gaven nog aan dat als zij het niet meer zouden willen, dat het wel heel zwaar zou zijn voor hun als ze ons dat zouden moeten vertellen. Het enige wat ik toen dacht, was dat zij niks zouden kwijt raken. En wij wel. Maar wij gaven ook aan dat we wel graag vrienden wilde blijven, want wij voelde sowieso die klik. We hadden het toch gezellig? Zij beaamde dat. Dat wilde zij ook graag. Dus we gaven aan dat als ze het niet meer zagen zitten, ze dat zo snel mogelijk moesten aangeven. 

En we hadden gelijk. Ze trokken zich terug. Maar niet omdat ze het niet meer zag zitten. Maar omdat er volgens hun de klik er niet was. Maar als we wilde konden we wel blijven appen.

Ergens hadden we misschien eerder naar ons onderbuik gevoel moeten luisteren. Mijn vriend twijfelde al vrij vlot. Die zei vrij vlot al "Ik denk niet dat ze dit gaan doorzetten". Maar omdat ze steeds weer wilde afspreken, begon hij wel te twijfelen aan zichzelf. En ergens hoop je zo sterk dat het wel echt is, dat je zaken toch rooskleuriger schetst dan ze zijn. 

Ze was nog vrij jong, en dat merkte je in bepaalde zaken wel. Ik denk dat onze normen en waarden toch niet altijd overeen kwamen. Ik ben een beste moraalridder, en probeer altijd empathisch te zijn, en me in te leven in een ander. Ik zal nooit zeggen dat een moeder niet mag klagen over gebroken nachten. Het is geen wedstrijd met wie het erger heeft, en jaloezie en vergelijken is dan zo schadelijk. 

We zijn nu al 3 maanden verder. Ik heb ons verhaal enorm gedeeld op social media, en helaas zijn we nog geen stap verder. De rouw zit enorm op de voorgrond. Zeker nu de 'verjaardag' van onze embryo's morgen is. Ze worden al weer 3 jaar. De kans dat die bolletjes hoop ooit mogen uitgroeien tot een echt mini mensje, word steeds kleiner. En dat gevoel mag er ook zijn. Hoop zal er altijd blijven, hoop is zo'n beestje wat je zelfs in de meest hopeloze situaties nog hebt. Maar de pijn, en onze rouw begint nu ook ruimte te vragen.