"Wat knap dat iemand nog van je houdt"
"Wat knap dat je nog bij je vriendin bent gebleven na alles".
"Respect voor je vriend hoor, niet iedereen zou zijn gebleven".
"Je hebt echt wel geluk met je vriend, dat hij er nog steeds is".
Zomaar een greep uit de opmerkingen die ik en mijn vriend hebben gekregen sinds dat ik kanker heb gehad. Heel gek wel, dat wij deze opmerkingen niet kregen toen hij de diagnose diabetes type 1 kreeg op zijn 27e. Een chronische ziekte waar je dag in dag uit rekening mee moet houden, en die uiteindelijk gevolgen zal hebben.
Blijkbaar vinden vooral veel (in mijn ervaring) mannen het moeilijk voor te stellen dat een man blijft bij diens partner wanneer die ziek wordt, of een lichamelijke beperking krijgt, of onvruchtbaar is/wordt. Onderzoek laat ook zien dat de kans dat een man zijn zieke vrouw verlaat, zo'n 7 keer groter is dan de kans dat de vrouw haar zieke partner verlaat. Maar eigenlijk is dat toch gewoon heel gek?
Wanneer je een relatie met iemand aangaat, of met iemand trouwt, dan doe je dat (gok ik) vanuit liefde. Met de intentie bij elkaar te blijven. In goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, en in ziekte en gezondheid. Maar waarom word mijn vriend dan geprezen om het simpele feit dat hij is gebleven?
Begrijp me niet verkeerd, ik wil dat hij geprezen wordt. Maar niet om het feit dat hij er 'is'. Dat is mijn inziens 'the bare minimum', het minimale wat je doet voor je geliefde. Ik wil dat hij geprezen wordt voor alles wat hij doet, en wie hij is. Maar bij je partner blijven wanneer die ziek wordt, dat is toch de basis van liefde?
Ergens wist ik het al wel. Dat mensen met een lichamelijke beperking en/of handicap etc als 'minder' worden gezien door de maatschappij. Zodra er aanpassingen moeten komen om mensen ergens aan deel te laten nemen word al snel geroepen "Dan blijven ze toch gewoon lekker thuis". En dat seks het allerbelangrijkste is in een relatie. Zonder seks, is de man zo weg, of zoekt hij het buiten de deur. Want zonder seks heb je geen goede relatie.
En als ik heel eerlijk ben, ik dacht eigenlijk ook zo. Ik werd afgekeurd, en dat was onwijs zwaar na al die jaren studie en revalideren en proberen (voordat ik kanker had was ik al matig gezond). Maar ik zou moeder worden, dat was dan mijn levensdoel. Daar kon ik dan alles instoppen wat ik kon bieden. Dus toen dat wegviel, viel voor mijn gevoel mijn hele toekomst weg. Want wat voeg ik dan nog toe? Als je alle maatschappelijke basis dingen niet meer kan?
Zelfs nu nog proberen veel mensen mij in een gesprek naar werk toe te pushen. Want ik kan vast nog wel iets toch? Thuis werk, of parttime, of meer vrijwilligers werk? Mensen kunnen zich niet voorstellen dat de dag doorkomen, huishouden, mijn lichaam fit houden, hier en daar wat leuks doen etc voor mij al een fulltime taak is. Je MOET iets toevoegen in deze maatschappij, want anders ben je niks.
Mensen zullen ongetwijfeld niet door hebben hoe veel pijn deze opmerkigen doen. Zeker net na de diagnose was ik zo onzeker. Ik kon financieel al niet genoeg bijdragen, en nu kon ik hem ook geen vader maken. De zorg voor mij werd nog intensiever, en lichamelijke intimiteit verdween op de achtergrond. Meer dan eens riep ik naar hem dat hij een ander moest zoeken. Ik was toch niks meer waard. Met een gezonde(re) vriendin kon hij al zijn dromen waar maken. Het kopen van een huis, twee inkomens, hulp in huishouden, en natuurlijk vader worden.
Maar nee. Wij kiezen voor elkaar. Elke dag weer. Geen haar op mijn hoofd die eraan gedacht zou hebben om bij hem weg te gaan wanneer hij ziek(er) zou worden, of onvruchtbaar was geweest. Is onze relatie makkelijk? Nee natuurlijk niet. Maar ook bij gezonde(re) mensen zonder zo veel tegenslag gaat hun relatie niet altijd over rozen. Liefde is een werkwoord.
Ik zit nu in de fase dat ik probeer te leren, en te voelen dat ik iets te bieden heb. Want ergens voel ik het Ʃcht wel, dat ik nog iets te bieden heb. Ik help lotgenoten, zoek alles uit wat mijn vriend nodig heeft, zorg voor de beste aanbiedingen, zoek kleding als mijn vriend dat nodig heeft, en dan mis ik vast nog wel iets. Want hoewel ik ben afgekeurd, en mijn lijf niet veel kan, heb ik wel zeeƫn van tijd, en in die tijd kan ik met mijn mobiel en internet toch redelijk wat voor elkaar krijgen. Maar ik blijf het moeilijk vinden. Mijn hoofd wilt zoveel, maar mijn lichaam kan zo weinig.
Het is mooi dat onze liefde de zware tijden tot nu toe heeft overleefd. Maar mijn vriend een sticker geven omdat hij niet is weggelopen toen ons leven (weer) moeilijker werd? Nee, want daar doe ik hem ook te kort mee. Hij doet, en is zoveel meer.
45 reacties
Als de basis van de relatie goed is, dan blijft de relatie. In voor en tegenspoed. Maar al Ć©Ć©n van de partners de stoelpoten al in het inzagen is, dan wordt het wankel. En dat heeft dan niets met de ziekte van de partner te maken.
Ik heb 18 jaar voor mijn zieke vrouw gezorgd, maar heb uiteindelijk toch voor mijzelf gekozen. Als je geen liefde en aandacht meer van je partner krijgt, dan ga je van binnen dood.
Als ik je zo lees, dan zit het bij jullie wel goed.ā¤ļø
Klopt, er zijn veel manieren waarop een relatie stuk kan lopen. Iemand kan tijdens/na ziekte ook dusdanig veranderen dat die klik er niet meer is. Of inderdaad, er word vanuit beide kanten geen moeite meer gedaan. Dat is heel erg jammer. Want aan liefde moet je wel blijven werken.
We hebben inderdaad allemaal liefde en aandacht nodig. Het gevoel dat we gezien worden. Wat verdrietig dat dat bij jou niet zo was.
Lieve Aurelia, wat ontzettend pijnlijk klinken jouw woorden. Maar ook: zo treffend onder woorden gebracht hoe āanderen, niet ziekenā een oordeel kunnen hebben dat zo kwetsend en dom is.
Tussen de regels door lees ik hoe sterk jullie verbonden zijn. Zou het kunnen dat een ziekte die verbinding juist sterker maakt? In mijn leven is dat wel gebeurd. Je maakt elkaar mee in je kwetsbaarste momenten en dan is je onderlinge verbondenheid zoān belangrijk anker.
Ga vooral door met deze ervaringen en gevoelens op te schrijven. Alleen daarmee geef je al betekenis aan jouw -en ons- leven. De herkenning is steunend.
Hey!
Ik was weer even terug van weggeweest. Tussendoor wel van me afgeschreven. Maar voelde het even niet om te delen.
Ik denk dat dat voor de kanker al is gebeurd. We hebben natuurlijk al veel meegemaakt š en ik denk dat het Ć©cht is gaan lopen tijdens mijn chronische pijn revalidatie. Toen hij meeging naar maatschappelijk werk, en psycholoog. Dat was toen in 2020. Toen we dus ook dat gevoel hadden dat we stabiel genoeg waren om ons gezin uit te breiden.
Ik denk dat we in de kankerperiode heel veel hebben gehad aan die tijd daarvoor. Plus, we hebben ook echt alleen maar elkaar haha dus we kunnen nergens anders naartoe groeien š¤£ gekkigheid met een beetje waarheid. Blijkbaar vinden we elkaar na 12.5 jaar, en heel veel ellende nog steeds het allerleukst š en kunnen alleen maar hopen en eraan werken dat we dezelfde weg op blijven groeien.
Dankjewel voor je lieve reactie š
Mijn eerste vrouw en ik stonden op het punt van scheiden (mijn initiatief) toen zij de boodschap kreeg dat zij uitgezaaide borstkanker had met beperkte levensverwachtingen. Ik heb mijn plannen direct gestopt en ik ben bij haar gebleven, heb haar liefdevol verzorgd totdat zij overleed. Onze kinderen waren toen 14 jaar oud.
Dat zal een zware tijd zijn geweest, maar ik kan alleen maar zeggen respect, want ik weet hoe dat voelt
Peter
Zoals de andere al reageerde, wat zal dat zwaar geweest zijn. Maar jullie waren natuurlijk alsnog partners, ouders van jullie kinderen. Een team. En een team laat elkaar niet in de steek ā¤ļø
Hallo Dupuytren14,
Op het punt van scheiden staan en dan toch de beslissing nemen om haar liefdevol te verzorgen. Daar heb ik heel veel respect voor. Ongelofelijke moedige daad. Het geeft wel een goed gevoel naar jezelf toe na het afscheid. Mijn relatie met mijn laatste partner ging zeker niet altijd over rozen en de zorg voor hem ook niet maar kijk er wel met een goed gevoel op terug en dat vind ik heel belangrijk.
Hele lieve en bemoedigende woorden worden hier geschreven dat hebben we allen nodig in de strijd tegen deze ziekte. Houd moed en steun elkaar.
Lieve groetjes Edlin
Wat lief om bij haar te blijven en voor haar te zorgen. Dat waardeer ik enorm.
Mijn geliefde besloot dat ook te doen nu zijn vrouw ziek blijkt te zijn. Onze eerste afspraak na lange tijd (hij deed net als ik een imunokuur) gaat niet door omdat ik hem niet wil claimen en heb besloten onze relatie na 5 jaar te stoppen, helaas.
Wat een hoop pijn in dit korte berichtje. Voor jou ook sterkte gewenst Hendrikje! Want wie zorgt er nu voor jou? š«¶
Lieve Hendrikje,
Wat een verhaal, maar hebben jullie dit dan met elkaar besproken? Of is deze beslissing van jou uit gekomen?
Ik bedoel als ik het goed begrijp , verbeter mij als het niet zo is, dat zowel jij als de vrouw van jouw vriend Immunotherapie hebben doorlopen? Hij nu voor haar wilt zorgen???
Dus als ik het goed begrijp dan kiest hij voor zijn (ex) vrouw te zorgen terwijl hij al 5 jaar met jou een relatie heeft??? Ik vind dit zoān bizar verhaal, dit moet toch heel moeilijk zijn. Want ook jij hebt toch behoefte aan een arm en liefde zeker na zoān behandelingen die niet niks zijn, buiten het feit de diagnose al erin hakt.
Jeetje, ik vind het nogal wat!!! Ik hoop door dit forum je enigszins wat troost kunt vinden. Je bent een kanjer/lief mens dat jij dit een ander gunt, maar gun jezelf ook genegenheid en steun. Dit heeft elk mens nodig, zeker in deze situatie.
Ik wens jou heel veel sterkte, kracht en zachtheid toe.
Liefs,
Patries š«¶š¼
Nou, ik denk dat je nog wel wat kunt betekenen in de maatschappij en geld kunt verdienen; schrijf een boek. Ik wil wel vast op de lijst staan om te kopen.
Het is inderdaad moeilijk voor anderen te begrijpen dat je zo laag in je energie zit, dat een uitstapje van een paar uur voorbereid moet worden en dat er na de tijd rustdagen nodig zijn.
Mijn vriend is ook gewoon gebleven, maar verzorgt mij ook nog super. 3 maanden op en 3 maanden af door brexit, dus heb ik ook nog geluk met ouders die goed te pas en erg zorgzaam zijn.
De vrienden die niet meer komen, mis ik een beetje op de manier dat ik soms aan ze denk, maar des te dankbaar voor de vrienden die blijven komen en die niet eens een bedankje voor t langskomen willen. Zulke vrienden gun ik iedereen, ook aan de voormalige vrienden (zijn toevallig allemaal jonger) want de kans is groot dat zij ook in een positie komen als de onze.
Veel succes met het boek :)
Wat fijn dat jij en je partner ook voor elkaar blijven kiezen. En jammer dat jullie (nog) niet constant samen zijn. Hopelijk komt dat nog!
Aah lief. Wie weet wilt iemand ooit mijn verhaal uitbrengen haha maar ben bang dat het niet inspirationeel en toxisch positief genoeg is š¤£ de boeken die het goed doen, zijn toch vaak die type boeken als die van Bibian. En laat ik nou heel anders denken hahah
Eens. Veel vrienden verloren. Maar heb gelukkig Ć©Ć©n hele goede vriend. En daar ben ik heel blij mee.
Liefs
Lieve Aurelia,
Wat ben jij dapper en heerlijk eerlijk dit te schrijven. Ik herken zoveel, wat betreft de intimiteit en anders in de relatie zitten door de behandelingen voor mijn borstkanker plus natuurlijk de overgang en alles wat daarbij hoort.
Ook ik ben afgekeurd ( echter een dingetje nu met UWV maar dat zien we in 2026 weer) ook het gevoel hebben doe ik er nog toe, mensen die idd zeggen misschien kun je nog dit doen of vrijwilligerswerk etc. Je energie is elke dag zo anders, plus de pijnbeleving die je onderuit kan halen als deze piekt.
Mijn man en ik zijn 36 jaar samen, hebben al veel met elkaar meegemaakt, toen het iets rustiger werd kreeg ik diagnose borstkanker. Dit ontwricht een heel gezin. Ik ben zelfs in een zware depressie terecht gekomen, hier vraag je niet om het overkomt je. Ik weet dat mannen toch āhelaasā een lager draagvlak hebben, ik heb bijna 33 jaar in de zorg gewerkt veel op de werkvloer gezien, maar ook helaas bij collegaās dat ze werden verlaten toen het opeens door ziekte minder ging.
Ik zeg altijd in goede en slechte tijden, zolang je maar wederzijds respect en begrip blijft houden en natuurlijk liefde voor elkaar. Onze zoon zegt ook altijd jullie praten tenminste met elkaar, zijn het beslist niet altijd met elkaar eens maar dit hoeft ook niet, waren we voor mijn diagnose ook niet ha,ha Dat wat ook voor ons ontzettend helpt is āhumorā, ook de mindere onderwerpen/zaken kun je met humor verzachten. Lachen en samen huilen, het kan zoveel lucht geven. Maar vooral eerlijk blijven naar elkaar toe.
Het is idd vreemd en wrang dat mensen dit soort opmerkingen maken, heb jij ze wel eens geconfronteerd met dit soort opmerkingen, door bijvoorbeeld het om te draaien en te vragen ; waarom is het zo bijzonder dat mijn vriend nog bij mij is gebleven en nog van mij houdt? Wat maakt dit dan zo bijzonder?
Ik weet uit ervaring dat dit mensen laat schrikken en nadenken. Ook door te zeggen; āzou jij dan weg zijn gegaan als jullie dit zou zijn overkomenā? Met elkaar in dialoog gaan, soms heel vermoeiend maar kan wel nieuwe inzichten geven.
Ik vind het prachtig te lezen dat ondanks jullie kinderwens jullie toch een weg hebben gevonden samen het fijn te hebben, al lijkt mij dit verdomd moeilijk met momenten als de kinderwens er al langer was/is. Dan dubbel knap van jullie beide, diepe buiging.
Blijf jezelf trouw en vooral lief zijn voor jezelf, je hoeft niemand iets te bewijzen dan alleen jezelf. Begrijpen mensen dit niet is dit hun manier van naar de wereld kijken, maar niet de jouwe. Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn. Zolang je elkaar in ieder waarde laat.
Ik heb heel veel respect en bewondering dat jij dit lastige onderwerp zo mooi en open beschrijft. Het zal mensen troosten en laten inzien dat je er niet alleen voor staat en dit heel veel mensen overkomt op het moment dat Ć©Ć©n of beide ziek worden. Het is niet gemakkelijk met momenten, maar kanker verbindt ook geeft nieuwe inzichten ook voor je naaste, want hu overkomt het zelfde echter aan de zijlijn, en dit is met momenten ook verdomd moeilijk. Als het goed is groei je meer naar elkaar toe, juist omdat je weet dat de dingen niet vanzelfsprekend zijn.
Wens jou een prachtige dag toe,
liefs,š«¶š¼
Patries
Dank voor je onwijs lieve reactie. En wat mooi dat jullie ook nog steeds voor elkaar kiezen. Het komt niemand aanwaaien natuurlijk.
Nog nooit echt gelukt. Eerste paar keer was ik echt te geshockt. Was ook allemaal kort na behandelingen etc. En laatste keer zei iemand het dus tegen mijn vriend. Ik denk niet dat hij er iets van had begrepen. Nogal een oppervlakkige single dude zeg maar.
De ongewenste kinderloosheid is nog heel zwaar. We waren er al jaren naartoe aan het werken. En voor de diagnose probeerde we zwanger te worden. Aangezien wij verder geen familie hebben, is dat vaak enorm eenzaam. En we hadden zo graag een gezin gehad. De hoop op een draagmoeder blijft. Maar die kans dat we die vinden en alles lukt is zo klein. We gaan het zien. Voor nu, blijven we idd voor elkaar kiezen.
Liefs
Lieverd, wat lijkt mij dit ontzettend zwaar! Dat de wens er zo ontzettend is ,en het jullie zo moeilijk wordt gemaakt door alle protocollen en wetgevingen.
Hebben jullie ook andere dingen overwogen, zoals adoptie? Of een pleegkind, al lijkt mij dit ook zwaar daar het dikwijls kinderen zijn met een rugzakje, of dit voor jullie gegeven is, gezien jullie eigen verhaal dat ook nog erg vers is.
Het is een dubbel rouwproces waar jullie doorheen gaan, jouw ziekte die jullie kinderwens ontneemt gynaecologisch gezien, plus wat de ziekte met jou als mens heeft gedaan, want de behandelingen geven helaas ook chronische problemen en bijkomende klachten plus medicatie die daarvoor genomen moet worden. Het niet meer kunnen werken en anders in je energie zitten.
Wat betreft de opmerkingen van mensen, mocht dit zich toch nog eens voordoen draai het dan naar hen om, ik weet dat wij dit ook op de werkvloer deden als mensen neerbuigende opmerkingen maakte echt op de persoon of over een bewoner bij ons die zichzelf niet kon verdedigen. reflectie kan mooie discussie opgang brengen. Mensen gaan anders met je om, daarnaast kan een vriendschap hechter worden, daar je open en eerlijk naar elkaar bent.
Ik heb ook een vriendin die altijd het wegwuift als ik aangeef dat ik mij niet lekker voel of veel pijn heb, of mij eenzaam voel. Dan krijg ik het antwoord je moet vooruit kijken, je moet zelf de slingers ophangen, je bent er tenminste nogā¦ā¦door het onbegrip zeg je meestal het is āgoedā daar die opmerkingen niet altijd helpen. Maar je sociale contacten veranderen hierdoor, gelukkig komen er ook mooie nieuwe mensen op je pad, dat is rijkdom
Er is vooral weinig begrip dat Ik niet een hele dag erop uit kan trekken, naar een event gaan. Ik ben dan doodop of heb pauzes nodig. Daarnaast de dagen erna mij niet lekker voel.
Ze komen met goed bedoelde tips, maar wat mij het meeste kwetste dat ze zeiden ā gun het je man tochā is ook voor hem fijn. Moet jij je overheen zetten etc! Nou in begin had ik daardoor een schuldgevoel, mijn man nam/neemt het altijd voor mij op, maar toch voelde het niet goed. Het schuldgevoel was er gewoon. Echter na een revalidatietraject te hebben doorlopen, heeft dit mij andere inzichten gegeven, je niemand een uitleg of onderbouwing verschuldigd bent, dat āNeeā ook een antwoord is.
Het is een proces waar we doorheen gaan, de buitenwereld is nog steeds niet gewend met het afwijkende om te gaan, ze horen liever ā het is goedā ! Maar wie āpleaseā je dan in feite, jezelf of de ander. Het blijft moeilijk, maar gelukkig is er dit platform dat toch veel troost kan geven, juist omdat alles bespreekbaar is. Zonder oordeel of veroordeling. Er is geen goed of fout.
Ik hoop vanuit de grond van mijn hart, dat jullie twee lieverds alsnog jullie kinderwens in vervulling mogen zien gaan. Dat zou zoveel leed verzachten. Maar ben zo blij voor jou en je vriend dat jullie elkaar hebben. Anders is het dubbel eenzaam dit in je eentje te moeten dragen. Samen sterker šš¼š«¶š¼
Liefs š«¶š¼
Je verwacht her niet, maar als je onvruchtbaar wordt dan race je heel snel door alle andere opties š adoptie kan niet. Ligt stil in NL, vanwege vele misstanden. Ik weiger moeder te worden ten kosten van een andere moeder, of ten kosten van het kind. Plus, het mag ook niet ns kanker. Je moet 10 jaarkankervrij zijn. En dan zijn we allang te oud.
Pleegouderschap heb ik altijd al willen doen. Vanwege mijn eigen moeilijke jeugd. Maar dan wel naast ons eigen gezin. En je moet dat ook maar mogen. Je moet wederom x jaar kankervrij zijn. En het is idd heel zwaar. Het is geen ouderschap. Bij de intake zeggen ze ook, dit is geen vervanging voor standaard ouderschap. Het is iets heel anders. En vaak veel en veel zwaarder. Het idee is dat de kinderen uiteindelijk weer terug gaan naar hun ouders natuurlijk. Dus ja. Mooi iets. Maar het is alles behalve een goede vervanging voor ouderschap.
Wat fijn dat jouw parner wel voor je opkomt. Mijn vriend weet er vaak ook niet mee om te gaan. En praat er vaak maar over heen, net als ik.
En idd, er blijft schuldgevoel. Maar daar moeten we mee leren leven denk ik. Dat is wat het is. Logischerwijs weet ik dat het niet klopt. Maar het gevoel popt soms wel even op.
Ik wens jou/jullie ook zoveel moois. Liefs
Lieve Aurelia,
Als ik dit allemaal lees krijg ik kippenvel, de eisen zijn niet eens realistischā¦maar goed aan zoān uitspraken heb je per slot ook niks. Het verandert de situatie niet, je zit met het gegeven dat er regels en wetten zijn die vaak niet haalbaar zijn. Terwijl er zoveel kinderen zijn die in een warm huis een thuis zouden vinden.
Ik hoop dat het jullie toch gegund is een draagmoeder te vindenā¦het leven is niet altijd eerlijk. We moeten het nemen zoals het komt, maar dat wil niet zeggen dat dit makkelijk is.
Misschien ooit als je verder in jouw rollercoast van emoties bent, want dat is het. Wellicht iets voor jullie beiden op jullie pad komt dat wel in jullie leven zal passen en jullie dat stukje extra gaat leven, verlies nooit de moed. Soms komt er onverwachts toch iets moois op je pad, vaak als je het niet meer verwacht. Maar vanuit een moeder gesproken, je bent nooit te oud om een kind liefde en een thuis te geven, het is alleen dat je weet dat dit niet permanent is. Maar ook daar zie je dat dit tot mooie dingen kan leiden. Dit moet je echter wel willen en kunnen. Ik denk juist met jouw eigen verhaal en wetenschap hoe een fijn thuis een gemis kan zijn, kun je misschien daar je voldoening uithalen. Maar ik denk dat dit nog te vroeg is.
Nu eerst jezelf lief hebben en zaken een plekje weten te geven. Alles stap voor stap.
Dat mijn man zo reageert heet ook groeien, toen wij van jullie leeftijd waren zaten wij er ook anders in, zag mijn man ook niet alles zoals ik het zag. Hij gaf dan later wel toe dat ik gelijk had en hij het anders had moeten aanpakken ( visa versa natuurlijk) , mannen zijn nu eenmaal anders in het reageren op bepaalde onderwerpen meer vanuit ratio. Het wordt idd weggelachen of een grapje gemaakt, dat voelde voor mij dan ook niet goed ( mij niet gesteund ) Nu zitten we er anders in, en zeker na mijn ziekte verhaal plus depressie en chronische pijn heeft mijn gezin ook andere kijk op de wereld gegeven, in tijd van nood leer je mensen kennen. Soms moet je dan ook afscheid nemen van mensen, voor jezelf kiezen.
Ik heb een boek gelezen op aanraden van mijn oedeem therapeut ā de Fonteinā over systemische patronen en familie systemen, dit was zoān openbaring en eye opener voor mij. Dit boek kan ik iedereen aanraden, je gaat anders naar mensen kijken maae vooral naar jezelf, het is vooral datgene doen dat jou gelukkig maakt en niet een ander. Patronen doorbreken.
Maar goed, je bent een kanjer dat is voor mij meer dan duidelijk. Blijf vooral schrijven want dit doe je fantastisch. Dit kan ook helend werken. Maar vooral ook in jezelf/jullie zelf blijven geloven, want dat is zo belangrijk
Liefs š«¶š¼
Hier op het forum, heb je ook een soort van familie, maak je deel uit van een geheel, zo voel ik het althans
Liefs Peter
Als je een relatie hebt, dan gelden voor mij de woorden, die je tijdens je trouwen belooft, in voor en tegenspoed, tot de dood ons scheidt.
Zeker kan het heel zwaar zijn, maar het is wel het moment, om te laten zien, wat je als mens waard bent.
Een ziek iemand in de steek laten, omdat het te zwaar voor je is, dat kan er bij mij niet in, maar ik sta natuurlijk niet in andermans schoenen, weet niet welke zaken er al speel(d)en.
Dus ik probeer geen oordeel te geven, maar voor mij persoonlijk, kon ik dat niet.
En dan moet je gewoon doorbijten, ook al wil je dat misschien niet.
Voor mijn vrouw, was dat precies wat ze nodighad, iemand die het in haar oordeel kon hebben, en die ze niet in de steek liet.
Voor mij waren het vreselijke jaren, die me in zekere zin beschadigd hebben, maar ik ben ook trots, dat ik het volbracht heb, want daar stonden die woorden voor.
Ik kan mezelf in de spiegel aankijken, en zeggen dat ik het naar eer en geweten heb volbracht.
En dan is het afscheid ook anders, ook al is dat niet dat geweest wat ik had gehoopt.
Ook de partner heeft in zekere zin kanker, want zijn of haar leven wordt erdoor bepaald.
Voor de mensen die zulke opmerkingen maken, die hebben geen idee wat jullie doormaken, snappen waarschijnlijk niet, hoe je voor elkaar kunt kiezen, en eerlijk gezegd heb ik medelijden met ze.
Stel dat zij ooit in jouw schoenen komen te staan, dan betreur ik ze, met desze houding, als het niet leuk meer is, vertrek je, wat een zielige vertoning.
Mocht er weer zo'n opmerking komen, vraag dan gelijk, om dat eens toe te lichten.
En sommige opmerkingen hebben een andere achtergrond, die kijken gewoon anders naar de situatie, hebben een ander perspectief.
Iemand vertelde mij, dat hij blij voor mij was toen mijn vrouw overleed, ik snap waarom hij dat zei, maar zou dat zelf nooit denken
Liefs Peter
Heftig om te lezen dat jullie laatste tijd samen zo zwaar was. Maar mooi om te lezen dat jullie ook echt voor elkaar kozen.
En inderdaad. Elke situatie is anders, dus probeer ook vaak geen (hardop) oordeel te hebben. Maar goeie, als ik er aan denk zal ik eens doorvragen. Wie weet beseffen ze dan zelf wat ze zeggen.
En wauw. Dat is ook niet iets wat ik zo hardop zou invullen voor iemand. Soms moet je het bij diegene laten, en meer vragen hoe die persoon alles voelt/meemaakt. Invullen kan zo pijnlijk zijn.
Ons huwelijk ging niet over rozen, maar toch bleven we er voor vechten, en als we vochten eindigde het altijd weer, op, ik wil je niet kwijt, en deden we ons best om de draad weer op te pakken.
Degene die die uitspraak deed zag wat het met me heeft gedaan.
Het gevoel hebben dat je koffer voor de deur staat als je thuiskomt, is niet fijn.
Voor de intrede van kanker in 2015 vonden we elkaar weer langzaam terug, want de wil was er altijd, en toen raakte kanker ons in 2019 ineens keihard, en mij vrouw was alleen maar boos, altijd alleen maar kwaad, op die rotkanker die haar geveld had.
En dat moest ze kwijt, en helaas was ik degene die daarvoor opdraaide.
Ze wist wat ze deed, maar kon het zelf niet veranderen, en ik ben al die jaren weggetrapt, en weggescholden.
Dat heeft zeer gedaan, als iemand nu zegt dat ik een mooi mens ben, doet dat zeer, omdat ik het zo graag van mijn vrouw zou hebben gehoord, en door er over te schrijven, komt het weer terug.
Dus ik begrijp de uitspraak wel, maar zie het anders, probeer het mooie te zien, wat er ook was.
Maar binnenkort moet ik het allemaal achter me laten, het heeft geen plaats meer in mijn nieuwe begin.
Volgend jaar maak ik een geheel nieuwe start in Schotland.
Het bloggen, en van me af schrijven heeft me geholpen
He Peter,
Zo knap dat je het zo van je afschrijft, de buitenwereld weet maar een fractie van wat zich binnen iemands 4 muren afspeelt. Heb er bewondering voor dat jij je zo hebt weggecijferd maar vooral volgehouden, maar begrijp ook dat dit ādeelā van jouw leven heel erg heeft belastend was en dat dit een donkere periode is geweest.
Dubbel knap dat je bent gebleven, al zeg jij zelf in āgoede en slechte tijdenā, maar ik wil wel liefdevol behandeld worden en dit verdiend mijn man en zoon ook . Dit verdient elk mens, respect en liefde.
Mijzelf heeft de ziekte ook veranderd, ik kan met momenten een ābitchā zijn, dit is vooral veel te herleiden naar de overgang die heftig is, de pijnsenasties en vreselijke vermoeidheid. Echter is dit geen vrijbrief om je naaste dan respectloos te behandelen, mijn man houdt mij dan ook weleens een spiegel voor. Niet leuk, maar wel nodig met momenten.
Maar als je alleen maar boos bent zoals jouw vrouw, dan heb je toch uiteindelijk zelf ook geen leven meerā¦.ik weet toen ik in mijn depressie zat ik vooral bang was en vreselijke paniekaanvallen had, die gijzelde mij in mijn lijf. Ik zei wel eens; dit is erger als de kanker zelf, gewoon jezelf kwijtraken.
Gelukkig stond ik open voor therapie en medicatie, wilde dit absoluut niet heb zelf jaren in de zorg gewerkt en weet wat deze middelen doen, maar het ging niet meer zonder.
Dit was voor mijn omgeving ook echt heel zwaar, iemand zo angstig, ongelukkig en verdrietig te zien, maar ik had dit wel nodig im mijzelf weer te hervinden en weer leren het leven te omarmen. Waarschijnlijk heeft jouw vrouw hier niet voor open gestaan, want ook aan boosheid en verdriet kun je werken het een ander plekje te geven, maar je moet het wel zelf willen.
Daarom diepe buiging voor jouw volhardheid, maar ik lees ook tussen de regels door dat dit een zware opgave is geweest. Je mag heel trots op jouzelf zijn dat je dit toch maar hebt gedaan, dan zie je wat liefde en commitment kan doen. Maar het gevaar is dat men zichzelf helemaal wegcijfert.
Ik las dat jij intussen de liefde van jouw leven hebt ontmoet in het prachtige Schotland, dit kan geen toeval zijn deze persoon heeft op jouw pad moeten komen, zodat jij nog prachtige jaren samen mag beleven en mooie nieuwe herinneringen maken. Liefde, respect en vreugde verdient elk mens, ongeacht leeftijd.
De moeder van een vriend van ons is 81 jaar heeft haar man met dementie en daarna kanker tot het einde verzorgd zoān prachtige vrouw, ze heeft nu een nieuwe levensgezel ontmoet in Valkenburg, ze hebben het zo fijn samen. Een zoon heeft het daar moeilijk mee, maar uiteindelijk kun je het nooit goed doen voor iedereen. En geluk begint bij jezelf.
Dus Peter omarm wat nu is, geniet van elke dag die ons gegeven is, want niemand krijgt garanties in het leven. Het leven is veel te mooi om het tussen je vingers te laten glippen, omdat de buitenwereld er anders over denkt.
Ik wens jou heel veel geluk en zachtheid toe, dat is je ontzettend gegund.
Liefs, Patries š«¶š¼
Lieve Patries,
Ik denk, wat pijn doet, heeft tijd nodig om te helen, en op een gegeven moment weet je nog wel waar het zat, strijkt eroverheen, en dan is het weer glad.
zonder downs, geen Ups.
En langzaam verdwijnt het naar de achtergrond, het mooie weegt veel zwaarder.
En nu weet ik, wat ik absoluut niet meer wil.
Maar de nieuwe liefde op mijn pad, zorgt ervoor dat ik toch bereid ben weer in het diepe te springen, zoals ik mijn hele leven al gedaan heb.
Het geluk en de zachtheid krijg ik nu al, ook van de mensen op het forum.
Vandaag een DjembƩ werkshop gegeven voor een aantal mensen van het forum, magsich, en het doet iedereen goed, als is het maar door de slappe lach.
Als men aan het eind van mijn leven de rekening opmaakt, en het resultaat is overwegend positief, en ik heb ook iets voor een ander betekend, dan vindt ik, heb ik een goed leven gehad
Liefs Peterš«š
Lieve Peter,
Zo is het ook. Er moet evenwicht zijn in het geven en ontvangen. Disbalans maakt dat men zich minder goed voelt, dit gebeurt natuurlijk iedereen met momenten in het leven.
Mijn pad is ook getekend van Ups en Downs al vanaf mijn jeugd, heb ook wel eens gedacht āwanneer houdt het eens opā
Maar geloof er ook in dat je krijgt wat je kunt dragen, niet makkelijk absoluut niet, maar het geeft steeds weer nieuwe inzichten waardoor er ook mooie nieuwe mensen op je pad komen. Ik zeg wel eens; āer bestaat geen toeval, soms moet het gewoon zo gebeuren of moeten net die mensen op je pad komen om je tot nieuwe inzichten te brengenā! Maar vooral in jezelf gaan geloven dat je er toe doet. Dat geluk, liefde en respect voor ons alle geldt. Het een groot goed is als we dit mogen ontvangen.
Ze zeggen niet voor niet de wijsheid komt met de jarenā¦sommige mensen zullen het nooit zienā¦maar dan staan ze er nog niet voor open. Systemische patronen kun je doorbreken net als familie systemen die heel erg bepalend zijn in onze gedragspatronen, maar ook daar kan men zich van losmaken en het naar een andere dimensie brengen dat wel jou gelukkig maakt. Mijn ziekte heeft mij zoveel mooie inzichten gegeven, het is niet alleen kommer en kwel. Ik āleefā nu meer dan voor mijn diagnose.
Ik Zeg wel eens tegen mijn voetreflexioloog; soms moet je heel diep gaan. Om uiteindelijk tot de kern van je āzijnā te komen. Ik onderga vaker energetisch massages aan mijn voeten, dat is zo iets bijzonders. Het maakt dingen los die vastzaten. Zo machtig mooi dat alternatieve geneeswijzen zo helend kunnen werken .
Dus Peter slurp het op het leven, verdien je dubbel en dwars. Je bent een mooi mens.
Liefs van mij š«¶š¼
Dag lieve mensen,
Ik heb altijd mijn levenspartners met al mijn liefde benaderd, gezond of ziek. Toen mijn ex-partner getroffen werd door een bedrijfsongeval heb ik totaal niet over deze rare opmerkingen nagedacht. Ook na een ongeval bleef hij voor mij mijn geliefde. Bij mijn laatste partner die kanker kreeg was dat het geval. Inmiddels overleden en heb nu zelf borstkanker. Voor mij vind ik dat lastiger om te hanteren dan bij partners. Ik heb een opmerking gekregen van wees blij dat je niet jong meer bent op jouw leeftijd is het "makkelijker". Nou ja zeg kanker is op elke leeftijd ingrijpend.
Lieve Edlin,
Soms zou je willen dat je voor een momentje met die persoon zou kunnen ruilen, dat ze zelf voelen wat het met je doet.
Ik vind de opmerking die jij kreeg, smakeloos, en ronduit kwetsend, alsof jij er toch niet toe doet.
Ik zie in je Biografie dat je 63 bent, je zou die persoon bijna moeten vragen,
Hoe oud mag ik van jou worden, in goede gezondheid.
Ik zou willen dat ik de woorden wist, die je troosten, maar ik weet ze niet.
Maar ik houd je in gedachten even vast, zolang als het nodig is
Mijn vrouw is vorig jaar overleden, ik werd een paar weken daarna 66, en heb 2 maanden geleden weer de liefde van mijn leven gevonden in Schotland, en hoop nog minstens 20 jaar te hebben samen met haar.
Hoezo oud en afgeschreven
Liefs Peterš«š«š«š
Lieve Edlin,
Dit zijn weer van die typische opmerkingen, alsof leeftijd gerelateerd is aan levensdrang hebben en willen leven, laat staan alsof de behandelingen dan minder erg zijn. Hoe dan???.
Mijn schoonvader was 81!toen hij maagkanker kreeg, wij zeiden ook moet je dit nog allemaal willen op jouw leeftijd, maar hij heeft alles ondergaan. Is nu bijna 83 en hij zegt nog steeds het leven te omarmen en hoopt 90 te worden.
Daarnaast is 63 nog hartstikke jong, snap niet dat mensen Ć¼berhaupt zoiets kunnen/durven zeggen. Dus als je met pensioen gaat ben je ook afgeschreven, nou mooi dan, je kapot gewerkt hebben en er dan niet meer toedoen. šš
Het is dommigheid of niet goed weten hoe ze moeten reageren. Maar zeg dan niks!
Toen ik mijn diagnose kreeg was ik net geen 51 jaar, tijdens mijn chemo zat ik grotendeels naast āoudereā mensen, die elke behandeling aangrepen om maar te mogen leven. Zij zeiden ook dikwijls tegen mij, maar jij bent nog jong, heel erg voor jou.
Dan zei ik; āmaar u wilt toch ook nog niet gaan? U hangt toch ook nog aan het levenā ! Dan knikte ze instemmend. Ik begreep zeker wat ze gedoelde, maar uiteindelijk wilt niemand gaan!
Zelfs een dame van 81 zat ān keer naast mij , voor haar was het zelfs 2de keer dat ze kanker kreeg op 50 jarige leeftijd darmkanker ( met als gevolg een stoma) en nĆŗ borstkanker, daarnaast had pas haar man verloren. Maar ook zij wilde deze behandelingen nog doorlopen, voor haar kinderen en kleinkinderen. Dus een getal zegt niks, daarbij worden we ook allemaal ouder, en sterven we nauwelijks door ouderdom, maar door een ernstige ziekte of complicaties.
Maar pijnlijk als dit gezegd wordt, zeker als ik lees dat jij het al niet makkelijk hebt gehad met de zorg voor jouw partners. En dan overkomt het jezelf ook nog. Pffff een mens kan schijnbaar veel dragen. Maar makkelijk is het niet. En zeker is deze diagnose op elke leeftijd vreselijk, het haalt je onderuit en je weet dat de behandelingen zwaar zullen zijn.
Lief zijn voor jezelf en heel veel sterkte met jouw behandelingen,
Liefs,š«¶š¼
Patries
Klopt, er zijn veel manieren waarop een relatie stuk kan lopen. Iemand kan tijdens/na ziekte ook dusdanig veranderen dat die klik er niet meer is. Of inderdaad, er word vanuit beide kanten geen moeite meer gedaan. Dat is heel erg jammer.
We hebben inderdaad allemaal liefde en aandacht nodig. Het gevoel dat we gezien worden. Verdrietig dat dat bij mij niet zo meer was.
Beste Aurelia, dankjewel voor het aansnijden van dit onderwerp. Ik had dit gesprek letterlijk een paar dagen geleden met een vriendin.
Zij vindt het zo bijzonder dat mijn man voor mij heeft gekozen (wij kennen elkaar van na de kanker, maar ik ben nog chronisch ziek). Alsof ik niets te bieden heb en dus minder waard ben. Ik was met stomheid geslagen en zei haar dat wij dat helemaal niet zo zien.
Daarna ging ze bij mijn man zitten en hetzelfde verhaal ophangen. Waarop mijn man haar vertelde dat we het heel erg fijn hebben samen.
Ik vind het zo kleinerend en het maakt me boos, merk ik. Tegelijkertijd weet ik niet zo goed wat ik ermee moet. Ik denk dat haar gedrag vooral laat zien dat zij angstig is voor waar ik haar onbewust mee confronteer: namelijk, dat het leven niet altijd maakbaar is en dat je zomaar iets naars kan overkomen. Anders kan ik het niet verklaren.
Groetjes, Sandra
Hallo Sandra,
Jeetje wat lijkt mij dit ontzettend vervelend als dit zo tegen je gezegd wordt. Alsof jouw ziekte jouw als mens opeens minder waard maakt, of een uithangbord ābeschadigd goedā! Ik geloof dat je verliefd wordt op de āpersoonā beter gezegd ā de mensā en niet de bagage die iemand met zich meedraagt.
Ik geloof dat niemand dan ongeschonden door de selectie komt . Het is toch te gek voor woorden dat mensen dit denken maar Ć¼berhaupt hardop uitspreken. Hoe dan??? Het zegt veel over iemands denkwijze, zeker als je nog eens bevestiging gaat zoeken bij jouw man??!!!! Vreemdā¦.maar zegt ook iets over onwetendheid en in hokjes denken, waar denk ik niemand zich echt van kan vrijspreken. We hebben allemaal wel een mening over ietsā¦maar vind het gewoon opmerkelijk en vreemd dat er dan nog eens bevestiging wordt gezocht, niet in de gaten hebbend dat dit jou heel erg kwetst. Je zou er onzeker van worden, pfffff soms kunnen mensen net datgene zeggen, waar je niet op zit te wachten.
Ik zou toch dit ,wanneer dit nog eens ter sprake komt, aangeven wat dit met jou als mens doet! Zeker als het je zo raak!
Liefs š«¶š¼
Patries
Wauw, wat heftig om te moeten horen. En zoveel erger dat ze vervolgens nog naar je partner ging. Dan snapte ze erdus helemaal niks van, ondanks jouw reactie dat jullie dat niet zo zien.
Het is en blijft pijnlijk dat veel mensen nog zo denken. Maar het zegt vaak inderdaad meer over hun. Uiteindelijk zal iedereen ooit eens (tijdelijk) ziek worden. Het is gewoon heel triest dat die mensen dat denken dat je niet veel meer waard bent. Wij weten wel beter.
Alsof kanker, of welke ziekte dan ook, je een minder mens maakt.
Ik ken meer mensen op het forum waar de partner ervoor gekozen heeft, om met iemand samen te gaan wetende dat die kanker heeft, en de vooruitzichten niet rooskleurig zijn.
De liefde die je dan samen beleeft, heeft iets magisch, want je weet beide waar je aan begint.
En liefde is gewoon te mooi, om het niet te willen beleven, wie weet, geeft het je extra tijd, maar dat is gissen.
Liefs Peter
Hoe herkenbaar! Goed van je dat je nu gewoon voor jezelf /jullie opkomt.
Het zijn juist die mensen die nog nooit iets hebben meegemaakt die dat soort opmerkingen maken en natuurlijk beteken je heel veel voor je geliefden en vrienden!
Wens je/jullie veel sterkte en wijsheid.
Lieve groet.
Vaak wel ja. En in onze leeftijdsgroep hebben de meeste dit soort dingen (gelukkig) nog niet meegemaakt natuurlijk.
Dankjewel ā¤ļø
Endless, (ex patiƫnt),
Hoi Aurelia en Partner,
Waar bemoeien die andere mensen zich mee, waarom vinden ze iets van jou en je partner. Zijn ze jaloers op de mooie liefde die jullie hebben en ondanks dat jullie goed aan de beurt komen qua ziekte, er toch voor elkaar door dik en dun willen zijn? Koester wat jullie hebben, dat is mooi en houdt dat vast, dan heb je samen een goed leven. Want geluk zit niet in een huis kopen, een goede baan, veel inkomen, maar wat jou en je partner bindt, liefde voor en door elkaar.
Kijk ik herken het wel wat je mee maakt, zoals iemand tegen mij zei -o heb je de diagnose endeldarmkanker, dat is wel heel erg voor je vrouw en je kinderen- wat het met mij deed werd geheel aan voorbij gegaan. En als je een poosje ziek bent en misschien herstellende, dan word je al gauw bekeken met een blik van -o hij/zij 'doet' het nog, dus het zal allemaal maar meevallen- Nu viel het bij mij gelukkig mee, een volledige response na 5 preoperatieve bestralingen en vijf jaar Wait & See in het AVL, tja mensen begrijpen niet wat het allemaal met je doet, je leert je vrienden wel kennen. Gelukkig heb ik nieuwe vrienden ontmoet en daarmee geleerd dat vriendschap meestal niet eeuwig duurt en soms is dat maar goed ook.
Laat je niet gek maken door wat mensen van jou verwachten, in welke zin dan ook. Zolang de mensen om je heen het zelf niet meemaken, zijn ze ziende blind en onbekwaam zich in te leven in jouw situatie en dat ligt nooit aan jou!
Houd je goed,
Endless
Hey Endless,
Ja idd he?! Haha waar bemoeien we ons soms ook mee bij anderen. Ergens denk ik dat het soms een compliment voor mijn vriend moet zijn ofzo. Maar dan wel een hele gemene naar mij š en zoals ik al zei, toen hij ernstig chronisch ziek werd, kreeg ik van niemand een pluim.
Mooi gezegd. Dat vriendschap mwwstal niet eeuwig duurt en soms is dat maar goed ook. Hoewel ik het nog steeds moeilijk heb met de verloren vriendschappen, waren het alles behalve goede vrienden.
Dank voor de mooie woorden!
Helaas bestaan er zielloze mensen, zonder emphatie, moraal noch ethiek, Deze creaturen trachten de intrinsieke waarde van mensen met een ziel te marginaliseren. Bij de marine zeiden wij tegen deze ziellozen "Je kan beter over mijn fiets lullen, dan over mijn l*l fietsen! en weg waren ze :-)
Beste Aurelia,
Het klinkt allemaal weinig empatisch en dat is het ook. Mensen willen iets positiefs zeggen en maken het juist erger, deels uit ongemak. Of kennen helaas deze liefde niet...
Prachtig is het, jullie liefde en alleen daarom ben jij (en je vriend)precies goed en genoeg.
Iemand die ik ken kwam met dit gedicht:
Op de dagen dat je twijfelt
ben je genoeg
Op de dagen dat je valt
ben je genoeg
Op de dagen dat je je verstopt
ben je genoeg
Je bent altijd genoeg
Liefs, Lisette
Ik denk dat het vaak ook komt omdat sommigen mijn vriend idd willen complimenteren, beetje rotte manier wel haha Maar er zitten mensen bij, die het ook echt menen helaas. Die zullen dan inderdaad nog nooit een goede relatie hebben gehad. En anderen misschien wel, maar weten vooraf al dat ze zoiets niet zouden trekken.
Wat een mooie woorden en gedicht. Dank voor het delen!!
Liefs
Nou, mijn ex is juist weer contact met me gaan zoeken en we houden weer van elkaar ondanks die vervelende kanker!
Wat mooi, en wat fijn dat jullie de liefde weer bij elkaar hebben gevonden.
Wat knap dat je er zo over denkt, jezelf de moeite waard vinden! Ik zou het eerlijk gezegd moeilijk vinden om een partner mee te nemen in mijn traject. Ik wordt behandeld voor borstkanker maar ben al wat jaartjes alleen. Heb het voor de 2e keer helaas, en dat tast je zelfvertrouwen enormā¦Ik vraag me dan af of ik wel wat te bieden heb in een relatieš . Maar jouw berichtje geeft hoop!
Lieve Faay,
Of je iets te bieden hebt in een relatie hangt niet af van uiterlijkheden, maar of een ander je de moeite waard vindt.
En als dat de reden is om alleen te blijven, zou ik zeggen, afschudden, die gedachte dat je niet de moeite waard zou zijn.
Het leven is zoveel mooier als er liefde in voorkomt, ik zocht het eigenlijk ook niet, en kwam iemand tegen die het ook niet zocht, en ineens was er die klik, en gaan we ervoor.
Ik ben blij en gelukkig, en dat gun ik iedereen, ook jou.
Hoe je ook bent, je bent de moeite waard, neem dat maar van mij aan.
Liefs, en een dikke knuffel Peterš«š«
Ware liefde laat zich niet beinvloeden door lichamelijke kwalen van de partner. Zo zie ik het. (Anders was het geen ware liefde).