Murphy's law?

Ik roep wel vaker dat mijn tweede naar Murphy zou moeten zijn. Want lieve mensen, we hebben er weer één. 

Al heel mijn leven heb ik nog nooit 12 normale/rustige maanden achter elkaar gehad. Altijd was er wel iets. Ziekte, mishandeling, ander trauma. Grote dingen. Niet de 'normale mensen problemen' als een kapotte auto of een verbouwing ofzo. 

En bijna, bijna tikte ik voor het eerst die 12 maanden aan. En hoewel ons leven alsnog niet makkelijk is, de ongewenste kinderloosheid voel ik elke dag, waren er geen hele gekke dingen gebeurd. 

Tot 5 september. Ik werd in de ochtend gebeld door de huisarts. Ik had eerder een hart holter gedragen omdat ik soms heel duizelig word, en soms zelfs flauw val. Ik dacht aan iets van POTS. Maar blijkbaar was er iets gezien tijdens die 3 dagen. Blijkbaar een av-blok, al had ik daar nog nooit van gehoord. We moesten meteen naar de seh en ik mocht niet zelf rijden. 

We dachten dat ik er zo weer weg zou zijn, dus we hadden ook geen extra spullen mee en al plannen om op de terug weg taart te halen bij Patrijs. Maar ik moest blijven. Blijkbaar stopt mijn hart er soms mee. Mijn av-knoop geeft niet alles door. Na 4 dagen mocht ik naar huis. Ze waren niet meer bang dat ik zomaar dood neer zou vallen (jeeej). En de week erna kreeg ik een inwendige hart monitor. 

Gelukkig net op tijd allemaal en konden we midden september gewoon nog op vakantie. Tijdens mijn vakantie heeft mijn hart monitor al meerdere keren vastgelegd dat mijn hart er even mee stopt. De langste stop lijkt nu 4 sec. Gelukkig betekend dat dat de bloedspoed er vanaf is. Want pas als het boven de 8sec komt word het heel serieus ofzo. 

Wel word ik doorgestuurd naar het UMCU. Aangezien mijn geval weer een beetje raar is. De "dat gebeurt anders nooit", trekken we mooi door. Ik tik namelijk geen enkele oorzaak van zo'n kapotte av-knoop aan, en het gebeurd tot nu toe sporadisch. Ze snappen er dus niks van. Het komt niet door de kankerbehandelingen, want mijn hartspier is gewoon nog goed. En ik heb deze klachten al heel erg lang. Ik ben alleen altijd weggestuurd met "Eet maar wat meer zout. Jonge gezonde meiden voelen zich wel vaker wat flauw". 

We gaan weer even een ziekenhuis molen in. Nu dus het UMCU bij het cardiologie gedeelte. Nog even en ik ben een echte kenner qua Nederlandse zorg. Wat al wel duidelijk lijkt te zijn, is dat ik uiteindelijk een pacemaker zal moeten krijgen. Want dit soort dingen verbeteren eigenlijk nooit. Maar als het kan, wil ik die pacemaker nog wel even uitstellen. Want de cardioloog zei ook dat een pacemaker niet niks is, en zeker op jonge leeftijd wel risico's kent. Dus we gaan het zien. Op naar een nieuw ziekenhuis avontuur.