Pijn, hopeloos, hoop en wonderen?

Tijdens het traject was ik er ergens van overtuigd dat alles goed ging komen. Ik zou moeder worden na baarmoederhals kanker. Ik had toch niet die 31 heftige jaren overleefd om met lege handen achter te blijven. Vandaar dat ik ook mijn blog begon. Want nergens kon ik info vinden over zwangerschap na bmhk en de behandelingen.  Maar juist vanwege mijn trauma's probeer ik mijn hoop ook altijd al te temperen. 

Ik ben namelijk vanwege mijn verleden zo bang voor teleurstelling. Als jong kind met 2 dronken ouders met beide psychische problemen kreeg ik hier al vaak mee te maken. En ik denk dat ik er ook nooit goed mee heb leren omgaan. Wanneer je als kind opgroeid in een onveilige situatie, dan doen jouw behoeftes er vaak niet toe. En het leren omgaan met emoties al helemaal niet. Wegstoppen die handel, en overleven. Op een bepaalde manier ontwikkel en groei je niet. Dus moet je dat later leren, wanneer je hersenen al af zijn en het nooit meer zo goed gaat als dat je jong bent. Zoals ik altijd al zeg, je computer is niet meer aan te passen. Je kan alleen hopen dat je nog wat updates kan draaien. 

Maar ik was en ben en dromerig mens en geloof intern stiekem enorm in wonderen (typisch visje?). Maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik merk dat ik mezelf vooraf al zo voorbereid op teleurstelling. Je zou denken dat ik dan al geleerd zou hebben hoe ermee om te gaan, maar dikke vette nope. Nog steeds droom ik groots, en onrealistisch en hoop ik zo intens hard dat het straks 'beter' gaat worden. Al weet ik niet meer wat dat beter is. Want mijn levenslange droom is afhankelijk van die zeldzame draagmoeder die we (nog) niet hebben. 

Verder werk ik er hard aan om beter met al die emoties om te gaan. Ze echt leren kennen, en voelen, in plaats van wegstoppen. Maar in een maatschappij waar toxische positiviteit floreert vind ik dat soms best lastig. 

Voor nu, waren de teleurstellingen dit jaar wederom groot. Maar de hoop ook. De hoop dat een wonder op ons pad komt. De hoop dat mijn pijn minder word, de hoop dat er meer vakanties komen, de hoop dat ik ooit weer ver kan reizen, en de hoop dat ik ergens 'het geluk' ga vinden. Ohja en ik doe mee aan meerdere wedstrijden om een reis naar Lapland te winnen, dus daar hoop ik ook extra hard op haha (Mijn echte 2e naam is Aurora, en het Noorderlicht heet ook wel Aurora Borealis). En voor iedereen die dit leest, ik gun jullie oneindig veel hoop. Maar bovenal, onwijs veel geluk. 

Deze dagen is het alleen nog even doorkomen. De 'feestdagen' zijn eenzaam als je geen familie hebt en je vrienden druk zijn met hun eigen familie. Stapje voor stapje. Maar ik kan niet wachten tot 2 januari.