Stap voor stap

Het is al weer even terug dat ik van me af heb geschreven. Het leven na kanker, en dan met name de onvruchtbaarheid en ongewenste kinderloosheid ervaar ik dagelijks nog als zwaar. Hoewel ik wel het idee heb dat de EMDR en andere dingen die ik heb ingezet wel echt helpen. Ik huil iets minder als ik in gezelschap ben van kinderen, en huil bijna niet meer als ik vertel dat ik onvruchtbaar en ongewenst kinderloos ben na kanker. Ik ben laatst zelfs naar een pannekoekenrestaurant geweest met vrienden die wel jonge kinderen hebben. 

Maar toch blijft het binnen komen. Laatst gingen we naar Menorca. Het eiland wat ook wel bekend staat als 'Buggy eiland'. Ik had een mooie last minute gevonden en wilde me niet door zoiets tegen laten houden. Uiteindelijk waren de vluchten geeneens zoveel voller met kinderen dan andere eiland bestemmingen. Maar toen er iemand met een baby naast me kwam zitten, heb ik mijn vriend wel gevraagd van plek te wisselen. Ik weer naast het raam. Netflix op, oordopjes in, en even helemaal afsluiten. Ik zag een vader een te schattig blond kindje in slaap wiegen. En opeens schoot door mijn hoofd "Zou ons kindje ook blond zijn?". Maar toen schoot al snel door mijn hoofd dat ons kindje er waarschijnlijk nooit gaat komen (omdat draagmoederschap zeer zeldzaam is). Ik voelde even zo'n enorm pijnlijke leegte. Dan probeer ik mezelf ook te vertellen dat dat ok is. Ik, naja wij, zijn iets ontzettends kostbaars verloren. Iets wat wij met elke vezel in ons lijf wilde. Het is niet gek dat het pijn doet. 

En laatst met onze reis naar Griekenland vroeg de jongen die mij hielp met special assistance wanneer wij aan kinderen zouden beginnen. Omdat hij ons zo'n leuk stel vond. Een enorm lief compliment. Maar de zin "Helaas ben ik onvruchtbaar geraakt door kanker net toen wij zwanger probeerde te worden, en er zijn helaas geen andere opties", blijft één van de meest zware dingen om te zeggen. Maar ik zei het zonder tranen, en dat is denk ik al een enorme stap. 

Verder proberen we dit jaar even veel op vakantie te gaan. Iets waar ik soms ook gekke opmerkingen over krijg. Dat het wel lekker is dat we zoveel weg kunnen, en zo lekker buiten het hoogseizoen. Ik denk niet dat mensen met kinderen doorhebben wat ik over zou hebben voor minder vakanties en vakanties in het hoogseizoen. Maar voor nu helpen die avonturen en het plannen daarvan even dat grote gat in mijn hart te vullen. Misschien is het een beetje vluchten, maar dat mag. Ik hoef niet alles in 1 keer te verwerken. Stap voor stap komen we verder. 

Enige nadeel is dat het stiekem dus lichamelijk wel te veel was haha We hadden in maart een treinreis, in mei Menorca en in juni Griekenland. Safe to say, ik ben op dit moment al 3 weken non stop aan het herstellen. Maar die herinneringen en gave ervaringen pakt niemand ons af! 

Op Menorca heb ik veel kunnen fotograferen want helaas viel het weer tegen. En in Griekenland heb ik elke dag in de zee gelegen, en teveel feta gegeten. Voor deze zomermaanden ga ik verder herstellen en opbouwen, want als alles loopt zoals we willen dat het loopt gaan we in september even met de auto naar Duitsland. 

Ohja, mocht iemand deze blog nog consequent lezen, mijn uitstrijkje was pap1 en hpv negatief! Helemaal goed dus. Ik moest huilen toen ik het hoorde, ik was zo blij, maar tegelijkertijd klapte het besef er ook hard in. Want wat had ik deze uitslag graag eerder gehad. Hoe was ons leven dan geweest...Maar voor nu, hebben we het gevierd met taart. Want ondanks alles, het is een goede uitslag!