Tobben tot de dood, en dan gaan we zeilen

Ik had graag met beter nieuws gekomen, en was zelfs bezig met een blog over mijn tips bij kanker/chemo en dergelijke. En aan een blog over onze eerste vakantie na de behandelingen. (Afgelopen oktober al).

Maar helaas. Dat mijn leven soms op een Spaanse telenovela lijkt (een soort As the World Turnes alleen nog dramstischer) dat weten de mensen om mijn heen wel. En sinds mijn kanker spreek ik mij daar ook meer over uit. Want je trauma verstoppen, betekend ook voor een groot gedeelte jezelf verstoppen. 

Op 10 december werd ik in de avond gebeld, vrij laat, door mijn zus. Wat gek is, want wij spreken elkaar al 7 jaar niet. Haar ex heeft strafbare feiten gepleegd (ook mbt mij), en zij koos voor hem. En daarna heb ik nooit meer iets van haar gehoord, ook niet tijdens mijn kanker. 
Maar ik nam dus meteen op. "Pap is dood, ze hebben haar vanavond gevonden. Ze lag al een tijdje dood in haar huis". BAM...Voor de zoveelste keer dit jaar, werd de wereld onder onze poten vandaan getrokken. Beide hadden we al even geen contact met haar (onze vader was transvrouw). Ze was onhandelbaar, niet aardig en te vaak dronken. Na mijn hele leven voor hem/haar te hebben gezorgd, trok ik niet meer rond mijn 31e. Ik kon niet meer haar steunpilaar zijn. Ze katte me af, vroeg nooit hoe het met me was, er was geen ruimte voor mij in haar bestaan. Alleen als een soort van constante steunpilaar/boksbal. (Niet letterlijke, mijn vader heeft me eigenlijk bijna nooit lichamelijk mishandeld. Dat was vooral mijn 'moeder'). Maar wij wilden in 2020 ons eigen gezin beginnen, en ik was aan het revalideren. De focus moest voor het eerst in mijn leven op mij. 

Niet dat dat goed lukte. Want zelfs toen ik aan de chemo hing probeerde ik haar te redden toen ze dreigde met zelfmoord, en ze tegen mij jammerde hoe zwaar het voor haar was dat ze nooit moeder zou worden (ja echt, tegen haar dochter die vocht voor haar vruchtbaarheid en leven). Dat was ons laatste contact. Ze kon er niet voor mij zijn. Ik heb alleen 2 korte dronken emails gehad, en dat gesprek tijdens mijn 10 maanden ziek zijn. In oktober had ze gebeld, maar ik had het belletje gemist. Omdat ik niet zeker wist of ze dronken was, stuurde ik haar een email. Maar daar heeft ze nooit meer op gereageerd. 

Meteen na het telefoontje op 10 december zijn we naar het uitvaartcentrum gereden in haar woonplaats. Echt afscheid konden we niet nemen, want de kist mocht niet open. Volgens de politie zag het er te heftig uit. Het eerste wat ik huilend tegen haar kist riep was "Wat ben je ook een egoistische trut he, beetje zo dood gaan". Ik wilde haar slaan, maar mijn god, wat had ik haar ook graag willen knuffelen. Uiteindelijk ben ik bij haar gaan zitten, ik heb tegen haar gepraat. Dat het me speet, dat ik haar nooit heb kunnen redden, dat ik echt mijn best had gedaan. Dat ik van haar hield, en dat dit niet het einde was wat ik voor ogen had. Ze was verdomme nog maar 63. Ze had nog minstens 20 jaar mee moeten gaan. En wij hadden het goed moeten maken, vooral dat. Uiteindelijk is ze amper ouder dan dat haar eigen vader is geworden. 

En toen kwam de zware taak van een begrafenis regelen met de zus die je al 7 jaar niet gesproken of gezien hebt. Waar je biologische moeder zich met dingen bemoeid die haar geen fluit aangaan (ze waren al 13 jaar uit elkaar en Ellen had een diepgewortelde hekel aan haar). Maar Truus zou Truus niet zijn als ze geen roddels zou verspreiden over de zogenaamde zelfmoord van mijn vader. (Truus is even een verzonnen naam). Maar ook zij wist dondergoed dat Ellen een natuurlijke dood is gestorven. Ik denk dat haar lichaam het gewoon heeft begeven. Een paar jaar geleden had, (toen nog een hij) een hartinfarct gehad. Maar hij was te dronken om het te merken. Ik gok dat er zoiets is gebeurd. Maar zekerheid zullen we nooit hebben. Een autopsie was in deze staat al niet meer mogelijk. 

De uitvaart was mooi. Pap heeft 42 actieve dienstjaren gehad bij defensie, en daarna nog als burger en vrijwilliger. Genoeg om met 'beperkte' militaire eer te worden begraven. Een handjevol goede collega's waren er. Waarvan één een prachtige speech hield over zijn, en haar carriere, en de enorme draken streken. Want pap was voor de duvel niet bang. Zeker toen hij jong was, haalde hij enorm veel kattenkwaad uit. Hij begon met overmatig drinken toen ik zo'n 8/9 was. Dus mega veel herinneringen zijn er niet, maar hij was een mega durval. Toen ik ooit tegen mijn vriend vertelde dat wij vroeger over de leuningen liepen van de brug, en hij verschrikt vroeg waar onze ouders toen waren, reageerde ik lachend dat papa op die momenten voorop liep. Om te zorgen dat wel altijd net iets verder gingen, dan we dachten dat we konden en/of durfden. 

Maar naast die stoere militair zat ook en zachte persoonlijkheid. Iemand die al zijn hele leven zichzelf moest wegdrukken. Ik wilde vroeger niets liever dan zijn zoals mijn stoere papa. Niet wetende, dat mijn papa altijd zo heeft willen zijn als ik. Een vrouw. 

Toen ik eind 20 was, werd hij nuchter. Dit waren 2/3 mooie jaren. We hebben 2 vakanties gedeeld, en we waren goede vrienden. (Iets met klassieke parentificatie. Een ouder kon hij nooit zijn).  En toen werd hij en zij. Even slikken, maar geen complete verrassing eigenlijk. Ik was ervan overtuigd dat dit hèt was. Nu zou ze gelukkig worden, en voor zichzelf kunnen zorgen. Ik kon het loslaten, en me richten op mijzelf. Helaas maken die hormonen meer kapot dan dat wij ooit hadden kunnen denken. Het duurt maar liefst 10 jaar voordat hormonen stabiliseren...10 jaar!! In die tijd was pap een 15 jarige narcistische borderline puber, met de middelen van een volwassen iemand. Ze had geen remmingen meer. Niet financieel, niet seksueel, niet professioneel. Alles was weg. Het was echt een kutpuber. En die hebben constante toezicht nodig, zeker één met haar bagage. Maar dat toezicht was er niet. En ze verdronk in zelfmedelijden omdat ze geen partner had en 'alleen' was. Ondanks de enorme hoeveelheid mensen die haar non stop een helpende hand aanboden. Dat was niet goed genoeg, want ze wilden niet bij haar in bed. 

Ik denk niet dat ze zichzelf ooit echt heeft gevonden, of ooit echt gelukkig is geworden. En dat doet pijn. Ik had het haar zo gegund. Jezelf 58 jaar moeten verstoppen, ik kan me niet voorstellen wat voor hel dat is. Dit is niet de manier waarop het moest eindigen, niet nu al, niet zo triest. We hebben haar laten cremeren, en zullen haar uiteindelijk uitstrooien op Omaha Beach. De enige plek waar hij en zij zich echt thuis voelde. Een plek die altijd al bijzonder is geweest, maar nu nog veel meer emoties met zich mee zal dragen. 

Het plan was daar ooit weer heen te gaan met pap, en ons kindje. In 2015 was ik daar zo over aan het dromen. Toen waren pap, ik en mijn vriend daar samen op vakantie. Alle dingen doen, die wij daar als kind ook gedaan hadden. Graag had ik ons toekomstige kindje ook die herinneringen gegeven. Maar helaas, zonder pap, en zonder kleine. Maar ik ga zorgen dat dat haar laatste rustplaats wordt. 

Nu moeten we de rest afwikkelen. Ze had een koopwoning en er gaat nog enorm veel werk op ons afkomen. Dus onze rouw zal helaas nog een stukje opgeschoven worden. Het doet pijn dat het nooit meer zo heeft mogen worden als ik had gehoopt, als dat zij als mens had verdiend. Want ze was geen goede vader, en de laatste 2/3 jaar niet meer lief. Maar diep van binnen zat echt een mooi mens, die ik gelukkig even heb mogen leren kennen. 

Ik weet niet zeker of ik er in geloof, maar volgensmij is ze al bij ons op bezoek geweest. Ze had vroeger een tiffany lamp gekocht in de vorm van een slak. Truus en mijn zus vonden dat ding zo lelijk, maar ik en pap hielden ervan. Die heb ik al meegenomen naar huis, pap zei ook altijd dat die van mij was. En precies op die avond dat we de slak mee naar huis brachten, belde er een slak aan. I kid you not...er zat een slak op onze bel, en die liet de bel dus echt afgaan!! Net als toen omi overleed en mijn nicht vroeg "Maar omi, hoe weet ik straks dat je bij ons bent?". En omi reageerde met "Ik ben het vogeltje dat op het raam tikt". 
Tijdens haar uitvaart, in de kerk waar ook de uitvaart van haar man vroeger was, tikte er een vogeltje op het raam! Tuurlijk, toeval bestaat. Maar ik geloof er liever in, dat ze nog heel eventjes bij ons waren.