Verlate angst

Gister moest ik bloedprikken. Niet vanwege iets ernstigs, maar sinds ik me kan herinneren ben ik snel duizelig, verlies ik zicht en gaat het suizen als ik ga staan, of als ik eet etc. En als ik niet op tijd handel, dan val ik flauw. Ik gooide dit standaard op mijn lage bloeddruk. Maar toen ik bijna flauw viel in de apotheek en mijn hartslag naar 136 ging, moest ik beloven even naar de huisarts te gaan. Dus voor de zekerheid even een check up. 

Aangezien ik door het vele misprikken een angst heb ontwikkeld voor prikken, wil ik van zo'n moment gebruik maken en meteen goed checken. Dus trombo's, nieren, aantal vitaminen etc. 

Gelukkig ging het prikken deze keer goed. Ik gaf meteen aan dat ik moeilijk te prikken ben, angst heb, en chemo aderen. Ze pakte een kleine naald, en deed alles om het zo snel en goed mogelijk te laten verlopen. Dus deze positieve herinnering nemen we weer mee. Maar ik zag daarna wel een onderhuidse bloeding. Het is dik, en blauw, en je voelt echt een bal zitten. En meteen schiet mijn hoofd naar mei 2021. Toen ik 2/3 weken na mijn chemo trombopenie kreeg. 

Mijn trombocyten zaten op 18, en zijn uiteindelijk nog gezakt naar 10. Een normale waarde zit tussen de 150-400, en voor de chemo zat ik standaard op de 250. Ik kon dus echt doodbloeden als er iegs zou gebeuren. Over mijn hele huid had ik kleine bloedingkjes. Rode speldenknopjes. Mijn neus bloedde lang en vaak. En down under bleef ik ook maar bloeden omdat er een paar weken eerder een biopt was genomen. Na een helse week met elke dag prikken, zoveel bloeduitstortingen dat ik amper goede aderen meer over had, en mijn armen niet meer kon bewegen van de pijn, kreeg ik eindelijk een transfusie. Hierna kropen mijn trombo's langzaam maar zeker omhoog. (en alles alleen vanwege coronie, jeeeej). 

We ramden er doorheen. We moesten wel. De focus lag op de operatie, mijn eindstreep was in zicht (little did we know op dat moment). Die kankertrein gaat soms zo ontzettend snel, dat je geen tijd hebt om dingen te processen, of te verwerken. Je moet door. Dus je gaat door. 

Maar nu, nu bekroop me opeens zo'n angst. Angst dat mijn trombo's niet goed zijn. Angst dat ik weer iets soortgelijks moet meemaken. Gewoon goeie ouwe ANGST. Kanker is niet over na de behandelingen. Dat wist ik al. Maar dat er op zulke angsten dus een hele vertraging zit, en je daar 2 jaar na dato nog doorheen moet...ik weet het niet. Ik heb daar nooit zo over nagedacht. 

Maar ergens is het zo logisch. In die kankertrein gaat alles snel. Soms zo snel dat je het niet te bevatten is. Maar veel momenten zijn enorm heftig, en eng. En die moeten toch 'een plekje' krijgen. Die moeten gevoeld worden, en geaccepteerd worden, zodat we hopelijk hierna verder kunnen met iets minder angst. Het zal vast goed zitten, maar toch vind ik de trombo uitslag even een beetje spannend. Maar dat is ok. Het raakt ook een zeer gevoelige snaar in mijn emoties. Net als dat prikken, elke keer dat het goed gaat, geeft het weer meer vertrouwen voor de toekomst. Elke keer dat mijn trombo's mooi boven de 150 zijn, zal ik steeds meer vertrouwen krijgen dat mijn bloed weer snapt hoe die moet stollen!