3 maanden

Gisteren mijn eerste routine controle gehad. Een die ik nu elke 3 maanden ga krijgen. In de dagen voor de controle kwam toch weer wat spanning. Is het terug? Bloedwaardes wel goed? Waar komt die pijn vandaan? Maar ik stond op met heel veel vertrouwen. Buiten mijn pijn kan ik steeds meer. Mijn energie niveau is met de dag aan het toenemen en merk dat ik steeds meer ruimte heb voor een “normaal” leven.

Wederom weer bloedprikken. Inmiddels zijn m’n aderen hersteld van alle naalden en gif. Ik had een ervaren prikster die pijnloos en snel mijn bloed aftapte. In de wachtruimte is het rustig. Het is vrijdag en dan altijd rustiger. Zie veel bekende gezichten en krijg wat complimenten over m’n uiterlijk. Ja, begin weer m’n oude ik te worden. De prednison en chemo bepalen niet meer m’n looks, ik bepaal dat weer. Heerlijk!!

Mijn waardes zijn bijna van die van een gezonde vent van mijn leeftijd. Ik bespreek mijn pijn en stijfheid. Volgens de arts de uitwerking van de prednison en chemo. Ik moet rekening houden met maanden rust, revalideren en gewoon hard werken om weer op een niveau te komen waar ik mezelf wil hebben. Ik geef aan dat ik veel wandel en mijn dagelijkse dingen zoals boodschappen en huishouden niet meer zie als inspanning. Advies gekregen om toch onder begeleiding van een oncologische fysiotherapeut te gaan revalideren. Maandag even bellen.

Waar ik het meest tegen op zag, het voelen in mijn oksels, doet de arts niet. “Over 3 maanden onderzoeken we je lichaam wel, je doet het goed.” Gelukkig, geen reflex richting de arts in de vorm van een ninja kick. 

En je staat weer buiten. Bij de balie een nieuwe afspraak maken voor over 3 maanden. Mooie is, ik hoef mijn naam niet eens op te geven. Ze kennen mij, ons… fijn.

Ik krijg een roos in m’n handen gedrukt… morgen (vandaag) is het wereld kanker dag. Ik neem de roos niet aan. Ga niet door het ziekenhuis lopen met 1 roos. Soort van mislukt aanzoek beeld geven. Wel mooi dat we 1 dag stilstaan bij kanker, ik doe dat sinds een paar maanden elke dag.

Over 3 maanden dus weer. In de tussentijd opknappen, stappen maken, revalideren en accepteren vooral. Mijn omgeving is erg betrokken al merk ik nu wel dat de aandacht en zorgen minder worden. Aan de ene kant goed, aan de andere kant wel apart. Juist in deze fase kan ik soms wel wat hulp en aandacht gebruiken. Maar je bent beter, schoon… maar het echte werk begint nu pas merk ik. Zonder motivatie en medicatie van de ziekte soms best lastig.