3 maanden

Vorige week mijn 3 maandelijkse controle gehad. Ik was niet gespannen de dagen ervoor. Ik voel me beter, elke dag sterker en had geen indicatie dat “het” terug is. Dus vol vertrouwen weer naar het ziekenhuis.

Waar ik vroeger tegen op zag, ziekenhuizen, had ik er gewoon zin in. Als je een periode in het ziekenhuis hebt doorgebracht en er geen slechte herinneringen aan hebt dan kan iets als “thuis” voelen. 

Eerst weer bloed prikken. Ik zie de rij al staan. Mega druk door een storing. Mensen staan in de wachtruimte. Om 08:40 uur was ik er al, en om 09:50 uur werd m’n bloed afgenomen. 10 uur een afspraak bij de oncoloog dus uitslag moest met spoed.

In de wachtruimte weer bekende gezichten. Balie medewerker die 2 keer moet kijken omdat ik toch wel van uiterlijk veranderd ben. Uiteraard hoef ik m’n naam niet op te geven, ze kennen me. Fijn gevoel.

Waar ik het meest tegen opzag was voelen in m’n oksels… m’n klieren… als iemand mij kietelt en met name onder m’n oksel kan ik wel eens veranderen in een ninja. Dit keer niet.

Alles voelt oké en m’n bloedwaarde is erg goed. Ik neem door wat ik doe op een dag, hoe het geestelijk gaat en m’n energie. Volgens de arts doe ik het erg goed en moet zo doorgaan. Over 3 maanden terug. Pfffff fijn zeg! Ik maak in de hal van het ziekenhuis al een whatsapp bericht voor vrienden en familie. Die waren nerveuzer. Ik maak voor de grap nog de opmerking dat ik het EK accuslingeren voor 12 ampere wel ga halen dit jaar. Wat door sommige serieus wordt genomen… 

Thuis bellen nog wat mensen om me te feliciteren. En daarna stort ik in. Lichamelijk! Ben kapot, zoooo moe…. 

Was van te voren niet gespannen maar de ontlading doet me echt wat. Pffff ik slaap die nacht als een baby! 

Inmiddels ruim een week verder. Ik heb sinds die dag fysiek een enorme sprong gemaakt. M’n pijn is stukken minder, m’n kracht neemt toe door de fysio en geestelijk gaat het ook steeds beter. Steeds minder ben ik die kanker patiënt. Het word steeds minder een ding. Ik krijg complimenten over m’n uiterlijk en dat geeft zelfvertrouwen.

Deze ziekte heb ik met name zelf bestreden. Maar heb zoveel lieve mensen om mij heen gehad. Ik heb niet iedereen toegelaten. Uit bescherming. Dat heeft mij zo krachtig gemaakt. Inmiddels laat ik steeds meer mensen verder toe. 

Ben ik anders naar het leven gaan kijken? Nee… niet echt. Het leven is doorgegaan en ik ben er even uit geweest. Met chemo staat je leven stil. Ik moest weer aanhaken en dat gaat goed. Ook met de hulp van m’n omgeving. Ik heb 2 fantastische zusters die zo belangrijk zijn geweest de afgelopen maanden. Ik heb geweldige vrienden om mij heen gehad en nog. Ik ben niet anders gaan kijken naar het leven, wel naar hoe ik dat invulde. Met name vriendschap, relaties en steun. Ik sta veel positiever in het leven. Waar mensen om mij heen het weer momenteel kut vinden denk ik…ach, tijdens m’n chemo liep ik door de hagel en nu is het gewoon droog. Je relativeert alles tot op het bot. Heerlijk! 

Ik denk weer na over werken. Volgende week m’n re-integratie plek bezoeken. Dagelijkse dingen zoals huishouden, bezoek, visite, uitgaan is geen activiteit meer die ik als extra zie. Het is normaal.

Soms moet ik wel plannen. Kan na een dag intense activiteiten zoals en concert of Koningsdag wel moe zijn de dag erna…. Maar fuck it! Was het waard. En als ik m’n dochter van bijna 18 spreek, met wie ik naar het concert was, was die ook moe de volgende dag. Yessssss ben eigenlijk gewoon ook weer 18 dus? 

De komende 3 maanden gewoon doorgaan. Wandelen, fysio, werk oppakken, afspreken, genieten…. 

Dit voelt niet als een 2e kans in het leven. Die heb ik al vaker gehad. Ik weet wat ik kan verslaan, hoe en met wie. Ben gewoon nieuwsgierig wat de toekomst brengt en weet dat ik daar veel invloed op heb. Ik ben dat goede verhaal geworden. 

Tevens besef ik dat er veel mensen zijn die dat niet zijn. Ik heb ze weer gezien in het ziekenhuis. Ziek, moe, kaal… pffff confronterend… 

Ook in mijn fysio groep… een jonge vrouw van in de 30. Tijdens de chemo gewoon sporten. Respect!!! 

Ik ga weer verder met leven… met in m’n achterhoofd de afgelopen maanden. Het was klote, kut, zwaar, verschrikkelijk… maar er is veel moois uitgekomen. Daar hou ik me aan vast.

Tot over 3 maanden!